நான் தரிசனம் செய்த கோயில்கள் – ஐந்து துவாரகைகள் யாத்திரை – பகுதி 34 : நெல்லைத்தமிழன்

 

கோகுலத்தில், நந்தகீலா பவனில் தரிசனம் முடிந்த பிறகு நாங்கள் பலராமர் பிறந்த இடத்தைக் காணச் சென்றோம்.

 

சந்துகள்தாம். செல்லும் வழியில் யசோதா மாதா பவன், நவனீதப் பிரியன் கோவில் என்று பலவற்றைக் கண்டோம், ஆனால் ஒன்றிலும் நுழையவில்லை.  நவநீதப் பிரியன் கோவிலின் மேல் மாடம், மரத்தினால் ஆனது, கண்ணைக் கவர்ந்தது. அதுபோல யசோதா மாதா பவனின் வாசலும். செல்லும் வழியில் பசுக்கள் கட்டிப்போட்டிருக்கும் இடமெல்லாம் பார்த்தோம்.

எவ்வளவு அழகாக இருக்கிறது பாருங்கள்

செல்லும் வழியில் பாலில் செய்த இனிப்புகள் விற்கும் கடைகளைப் பார்த்தோம். இருந்தாலும் ஒரு காய்கறி/பழங்கள் விற்கும் கடையில் மேலே உள்ள கொத்தைப் பார்த்தேன். இது பழங்கள் போல எனக்குத் தோன்றியது. தில்லி வெங்கட்டுக்குத் தெரிந்திருக்கலாம்.

 

பலராமர் பிறந்த இடத்திற்குச் செல்லும் வழியில் உள்ள நுழைவாயில்

ஐந்து நிமிடங்கள் நடந்து நாங்கள் வந்தடைந்த இடம், பலராமர் பிறந்த இடம்.

இங்கு ஒரு கோவில் இருக்கிறது. கோவிலா இல்லை கொடிகள் சூழ்ந்த இடமா என்று தெரியவில்ல. அவ்வளவு வண்ணக் கொடிகள் கட்டப்பட்டிருந்தன. பலராமர் தன் மனைவி ரோகிணியுடன் இருக்கும் இடம். இதனைத் தரிசித்தோம்.

 

கோவிலுக்குள் ஏகப்பட்ட வண்ண வண்ண கொடிகள்

பலராமர் தன் மனைவி ரோகிணியுடன் காட்சி தரும் இடம்.

 

ஸ்ரீ கிருஷ்ணரும் பலராமரும் அவர்களது பெற்றோரைச் சந்திக்கும் ஓவியம் – ராஜா ரவிவர்மா வரைந்தது. இந்த ஓவியத்திலிருந்து, தந்தைக்கு மூத்த மகனும் தாய்க்கு கடைசி மகனும் ரொம்பப் பிடிக்கும் என்று எடுத்துக்கொள்ளலாமா?

அந்தக் கோவிலிலேயே சாண்டில்ய மஹரிஷிக்கான சன்னிதி. ஸ்ரீகிருஷ்ணரும் பலராமரும், சாந்த்வீபனி மஹரிஷியின் குருகுலத்தில்தான் பயின்றார்கள் என்று படித்திருக்கிறேன். இந்தச் சன்னிதி என்ன என்று தெரியவில்லை.

 

கோவில் சுவற்றில் பார்த்த அழகிய படங்கள்

பலராமர் கோவிலில் தரிசனம் செய்த பிறகு, நாங்கள் பேருந்தை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தோம். கோகுலத்தில் பால் உற்பத்தி அதிகம் என்பதால், அங்கு நிறைய பால் சம்பந்தமான இனிப்புக் கடைகள் (உள்ளூர்வாசிகளால் தயாரிக்கப்படுவது)  இருந்தன. யாத்திரைக் குழுத் தலைவர், ரெகுலராக வாங்கும் ஒரு கடையில், லஸ்ஸி, ரஃப்டி, ஜாமூன், தயிர் போன்றவைகளை வாங்கிக்கொள்ள வேண்டுமானால் வாங்கிக்கொள்ளுங்கள் என்று சொன்னார். (அவர், தற்போது கடை நட த்துபவரின் தாத்தா காலத்திலிருந்தே பரிச்சியமானவர்)

 

எல்லாம் பத்து, இருபது ரூபாய்க்குள். ரொம்ப சுவையாக இருந்தன.

பிறகு அங்கிருந்து பேருந்து நிறுத்தப்பட்டிருந்த இடத்திற்கு நடக்க ஆரம்பித்தோம்.   கோகுலத்திற்கு விடை கொடுத்துவிட்டு அங்கிருந்து சுமார் 40 கிமீ தூரத்தில் இருந்த கோவர்தனத்திற்குச் சென்றோம்.  ஒரு மணி நேரத்திற்குள் கோவர்தனத்தை அடைந்தோம். இங்கு ஒரு காலத்தில் கோவர்த்தன மலை இருந்தது. அதனைத்தான் ஸ்ரீகிருஷ்ணர் ஒற்றை விரலால் தூக்கி, அதன் கீழே கோகுலத்தில் இருந்த மக்கள் மற்றும் பசுக்களைப் பெரும் மழையிலிருந்து பாதுகாத்தார்.

கோவர்தனம் அடைந்த பிறகு, அங்கிருந்து கோவிலுக்குச் செல்ல எலெக்ட்ரிக் ஆட்டோதான். பேருந்து செல்ல இயலாது. நாங்கள் 6 பேருக்கு ஒரு ஆட்டோ என்ற விகிதத்தில் ஆட்டோவில் சென்று மானச கங்கா கோவிலை பத்து நிமிடங்களில் அடைந்தோம்.   

கோவர்தனத்தில் நாங்கள் சென்ற இடம் முகாரவிந்த் என்ற கோவில். இது ஜடிபுரா என்ற கிராமத்தில் உள்ளது, இது மதுராவிலிருந்து 28 கிமீ தூரம். கோவர்தன கிரி என்பது முகாரவிந்த் என்று சொல்லப்படும் இடத்தில்தான் ஆரம்பிக்கிறது. இந்தக் கோவில், மானச கங்கை என்று அழைக்கப்படும் ஏரியின் வட கரையில் அமைந்துள்ளது. கோவர்தன கிரி, ஒரு சாபத்தினால் நாள்தோறும் சிறிது சிறிதாகச் சுருங்கியதாம். இங்கு அந்தக் குன்றின் ஆரம்பமான கல் (தண்டவதி சிலா) வணங்கப்படுகிறது. இங்கிருந்து பகவானின் விக்ரஹம் ஸ்ரீநாத்ஜி கோவிலுக்கு (நாத்த்வாரா) சென்றபோது இந்த  சிலாரூபம் 6 அடி உயரமுடையதாக பூமியில் புதையுண்டதாக இருந்ததாம். தற்போது உள்ள சிலா, பூமியில் புதையுண்ட நிலையில் இருக்கும் நிலை தெரியும்.

 

இந்த முகாரவிந்தக் கோவிலுக்கு ஸ்ரீகிருஷ்ணர், நாத்த்வாரகையிலிருந்து வருடத்திற்கு ஆறு மாதங்கள் வருவதாக ஐதீகம். (மழைக்காலம்). அப்போது லட்சக்கணக்கான பக்தர்கள் வருவார்களாம். இந்தக் கோவிலில் (இடத்தில்) இறைவன் இருப்பதை பக்தர்களால் உணரமுடியும் என்று சொல்கின்றனர்.  (அதை உணர ஆழ்ந்த பக்தி இருக்கணுமே… அது எங்க எனக்கு இருக்கு?)

 

பேருந்து நிறுத்தத்திலிருந்து ஆட்டோவில் முகாரவிந்த கோவிலை நோக்கிச் செல்லும்போது கண்ட காட்சி. 

ஆட்டோவில் செல்லும்போது சாலையின் ஓரங்களில் இருந்த சுவற்றில் ஸ்ரீகிருஷ்ணர் சம்பந்தப்பட்ட ஓவியங்கள் இருந்தன. இது அந்த நகரின் புனிதத்தைக் குறிப்பதாக இருந்தது.

பக்தர்களும் ஒரு விரிப்பை விரித்து, அதில் படுத்து வணங்கி, மீண்டும் விரிப்பை விரித்து, அதில் வணங்கி என்று முழு கோவர்த்தன சாலையில் வணங்கிக்கொண்டே கோவிலை நோக்கிச் செல்கிறார்கள். (நாம் அடிப் பிரதட்சணம் செய்வது போல, அவங்க கீழே விழுந்து வணங்கி, எழுந்து மீண்டும் விழுந்து வணங்கி… என்று செல்கிறார்கள். புத்த கயாவிலும் பிட்சுக்கள் இவ்வாறு செய்வதைப் பார்த்திருக்கிறேன்)

 

கோவர்தன் முகாரவிந்த் கோவில் நுழைவாயில்    முதலில் சென்றது லக்ஷ்மி நாராயணப் பெருமாள் கோவில். இது தென்னிந்திய பாணியிலான கோவில் (பலப் பல வருடங்களுக்கு முன்னால் தென்னிந்தியர்களால் கட்டப்பட்டு நிர்வகிக்கப்படுவது)

 

கோவில் மண்டபம் மற்றும் மூலவர்.

பழமையான கோவில் இது. இதனைப் பற்றி வரும் வாரத்தில் காண்போமா?

 

 (தொடரும்)