சிறுகதை : ஜெகதீச சந்திர போஸ் - ஸ்ரீராம்

 ஜெகதீச சந்திர போஸ் 

                                                                     ஸ்ரீராம்

"ஆ..  வலிக்கிறது"  - ரத்தக்கண்ணீர் சிந்தியது பீட்ரூட்.

நறுக்கியவன் காதில் அது விழுந்திருக்க வாய்ப்பில்லை.  உணர்வு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நழுவிக் கொண்டிருந்தது.

கொஞ்ச காலத்துக்கு முன்னால், தான் செடியில் இருந்தபோது நடந்த சம்பவமும், உரையாடலும் அரைமயக்கத்தில் நினைவுக்கு வந்தது.

"ஆ..   என் பிள்ளை..  என் பிள்ளையைப் பறித்து விட்டார்கள்"  நடுங்கித் துடித்தது செடியின் தண்டு. 

உடலின் அசைவினால் கவனம் கலைந்த பீட்ரூட் செடி குனிந்து தண்டு மகளை பார்த்தது.  

"வளர்ந்து வாலிபனாகி வளப்பமாக இருக்கிறானே என்று காலைதான் கர்வமடைந்தேன்...   இதோ பிரித்துச் சென்று விட்டார்கள்..."  தண்டிலிருந்து இரண்டு துளி நீர் - கண்ணீர் - வெளிப்பட்டு பிடுங்கப்பட்டு மண்ணில் இருந்து வெளிவந்திருந்த வேரின் மீது தெறித்தது.

"நாமெல்லாம் அழகா கூட இல்லையே..   அப்புறம் ஏன் பாட்டி?".. கேள்வியை முடிக்க முடியாமல் துக்கப்பட்டது  இலை..

"நம்மளையும் கொன்னுடறாங்க...."  விம்மல் வந்தது.

"நாமெல்லாம் வளர்வதே அவர்களின் உணவுக்குதான்?"

  "என்ன செய்வாங்க பாட்டி?"  இதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த பிடுங்கப்படாத பக்கத்து செடியின் இலை, தன் குடும்பத் தலைமையிடம் கேட்டது.  அதிலிருந்த இந்த பீட்ரூட் கவலையுடன் தாயைப் பார்த்தது.  

"முதலில் தலையையும் காலையும் வெட்டி ஓரமாகப் போடுவார்கள். அந்த வலி இருக்கும்போதே ரத்தம் சிந்தச் சிந்த தோலையெல்லாம் உரிப்பார்கள்"

கேட்கும்போதே உடல் நடுங்கியது.  செடியின் வர்ணனை தொடர்ந்தது.

"அவர்களின் ஆயுதங்களில் நம் ரத்தம் இருக்கும்...."

இதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த மற்ற செடிகளின் இலைகள், பீட்ரூட் எல்லாம் நடுங்கின.

"பிறகு துண்டு துண்டாக வெட்டுவார்கள்.  ஆனால் இந்த நிலையில் வலியெல்லாம் தெரியாத அளவு மயங்கி இருப்போம்.   ரத்த விளாறாய் கிடப்போம்.  உணர்வெல்லாம் போயிருக்கும்...." 

"வலிக்காதா பாட்டி?"

"எப்படி இல்லாமலிருக்கும் மகளே.... தோலுரிக்கும்போதே எரிச்சலும் வலியும் தொடங்கி விடும். நீ துண்டு துண்டாக வெட்டப்படும்போது உணர்விழந்து விடுவாய்.

"அப்புறம்?  தனக்கும் இந்த நிலை சீக்கிரம் வருமோ என்ற பயம் தனது  குரலில் அப்போது இருந்ததை நினைத்துப் பார்த்தது பீட்ரூட் .

"அப்புறம் என்ன நடந்தால் என்ன...  எல்லாம் முடிந்து விடும்.

"அப்படி என்னதான் செய்வார்களோ...."

"அதில் என்ன சுவாரஸ்யம் உனக்கு..  எப்போதாவது "திங்க"க்கிழமையில வரும்.  பார்த்துக்கோ..."

"இதெல்லாம் மாறாதா?"

"இயற்கையின் விதி மகளே.. ஒன்று இன்னொன்றுக்கு உணவாவது இயற்கையின் சுழற்சி. உயிர் இருக்கிறது என்று நன்றாகத்தெரியும் உயிரினங்களையே வெட்டி சாப்பிடுவார்கள்.. நாமெல்லாம் எம்மாத்திரம்? நாம் அழுவது கூட அவர்களுக்குத் தெரியாது.."

"அவங்க தங்களைத் தாங்களே சாப்பிட மாட்டார்களா?"

"அதுவும் ரொம்ப அபூர்வமாக உண்டு.  ரொம்ப ரொம்ப அபூர்வம்.  வேறு வழியில்லாதபோது அப்படி செய்த மனிதர்களும் உண்டு.. "