நாங்கள் தரிசனம் செய்த கோயில்கள் - தஞ்சை அரண்மனை வளாகம் – கலைக்கூடம்::நெல்லைத்தமிழன்

 

இந்தத் தொடர் எழுதும்போதே, தாராசுரத்தில் ஐராவதீஸ்வரர் கோயில் வளாகத்தில் இருந்த கலைக்கூடத்தில் இருந்த சிற்பங்களைப் படமாகப் பகிர்ந்திருந்தேன். அவற்றை பாதுகாப்பாக இரும்பு கிராதிகள் போட்ட பெரிய அறையாகச் செய்து அதில் வைத்திருந்தார்கள்.

இவற்றை மக்கள் எல்லோரும் காணும்படியாக வரிசைப்படுத்தி ஒவ்வொன்றிலும் விவரங்கள் எழுதி வைத்திருந்திருக்கலாமே என்று நினைத்தேன். தஞ்சாவூர் அரண்மனை வளாகத்தில் இருந்த கலைக்கூட த்தைப் பார்த்தபோது, ஆஹா நன்றாக வைத்திருக்கிறார்களே என்ற எண்ணம் ஏற்பட்டது.

இவற்றை எல்லாமே (அதாவது இன்னும் கவனிப்பாரற்றுக் கிடக்கும் சிலைகளை எல்லாம் திரட்டி) மிகப் பெரிய கலைக்கூட த்தை தஞ்சையிலே வைத்து,  சோழ தேசத்தின் கலைச் செல்வங்களைக் காட்சிப்படுத்தலாம். பலரும் வருகை புரிந்து காண்பதற்கு வசதியாக இருக்கும். இல்லாவிடில், ஆங்காங்கு இருக்கும் கவனிப்பாரற்ற சிற்பங்கள் நாளடைவில் காணாமல் போய்விடும் அல்லது சிதைந்துவிடும்.

சரஸ்வதி மஹால் நூலகம், தர்பார் போன்றவற்றைப்பற்றி எழுதியபோதே நான் மராட்டிய மன்னர்களில் ஒருவரான சரபோஜி II அவர்களைப் பற்றி எழுதியிருக்கணும்.  தஞ்சையை சுமார் 180 ஆண்டுகள் மராத்திய மன்னர்கள் ஆண்டனர் (1675-1850) அதில், 1798லிருந்து சுமார் 34 வருடங்கள் ஆண்ட இரண்டாம் சரபோஜி மிக முக்கியமான மன்னர். கலைகளில் வல்லுனர் அவர். பல புலவர்களையும் கலைஞர்களையும் ஆதரித்தவர் அவர். இவர் காலத்தில் தன்வந்த்திரி மஹால் என்ற ஆராய்ச்சிக்கூடம் ஆரம்பிக்கப்பட்டு செயல்பட்டு வந்தது. இந்த மருத்துவ மனையில் ஆயுர்வேத, சித்த, ஆங்கில, யுனானி மருத்துவர்களும் இணைந்து பணியாற்றினர். மக்களுக்கு மட்டுமன்றி விலங்குகளுக்கும் பறவைகளுக்கும் இங்கு சிகிச்சை அளிக்கப்பட்டுவந்த து.  வைத்திய முறைகள் ஓலைச்சுவடிகளில் எழுதி வைக்கப்பட்டு நூலகத்தில் பாதுகாக்கப்பட்ட து. தஞ்சை பெரியகோயிலில் விநாயகர் மற்றும் சண்டிகேசுவர ருக்கு சிறிய ஆலயங்கள் அமைத்தவரும் இவரே. 1820ல் காசி யாத்திரை சென்றுவந்த பிறகு, நூற்றி எட்டு சிவலிங்கங்களை அமைத்து வழிபட்டார். விநாயகர் கோவில் சுவர்கள் மண்டபங்களில் மராத்திய, போன்ஸ்லே வம்ச வரலாற்றை கல்வெட்டாகச் செதுக்கிவைத்துள்ளார். சரஸ்வதி மஹால் நூலகத்துக்கு இவர் ஏராளமாகச் செய்துள்ளார். தியாகையர், ச்யாமா சாஸ்திரிகள், முத்துசாமி தீக்ஷிதர் போன்றோர் சரபோஜி காலத்தில்தான் வாழ்ந்தார்கள்.   சரஸ்வதி மஹால் நூலகத்தில் பழைய ஓலைச் சுவடிகளைப் புதுப்பித்தலும் (திரும்ப படியெடுத்து) புதிய ஓலைச்சுவடிகளை எழுதலும் தொடர்ந்து நடந்துகொண்டிருந்தன. 1827ல் 501 எழுத்தாணிகள் வாங்கப்பட்டதற்கான கணக்கைக் கொண்டு எத்தனை பேர்கள் இந்த வேலையில் ஈடுபட்டிருந்தனர் என்பதை அறிய இயலும்.

இப்போது தஞ்சை அரண்மனையில் உள்ள கலைக்கூடத்திற்கு வருவோம். ஆமாம் எப்போது தமிழகத்தில் சிற்பங்கள் செதுக்கப்பட்டன? மணிமேகலையில்,

மண்ணிலும் கல்லினும் மரத்திலும் சுவரினும்

கண்ணிய தெய்வதம் காட்டுநர் வகுக்க

என்று வந்துள்ளது. அதனால் சங்காலக் கோயில்களில் உள்ள வழிபடு தெய்வங்களின் உருவங்கள் சுதையாலும், மரத்தாலும், கல்லாலும் செய்யப்பட்டிருந்திருத்தல் வேண்டும்.  சிலப்பதிகாரம் மேலும், மாங்காட்டு மறையவன், திருவேங்கடமலையில் திருமாலின் நின்ற கோலத்தையும், திருவரங்கத்தில் கிடந்த கோலத்தையும் கண்ட தாகச் சொல்லுகிறது. இதிலிருந்து சிலப்பதிகாரக் காலத்து சிற்ப வளர்ச்சி நமக்குப் புரியும். (2000 வருடங்களுக்கு முற்பட்டவை இந்த இலக்கியங்கள்). சங்க காலத்தில் மரத்தால் செதுக்கப்பட்ட மெல்லிய பதுமைகள், தேர்களில் மரச்சிற்பங்கள் அழகிய வடிவத்தில் காட்சியளித்தனர், ஒரே பகலில் எட்டுத் தேர்களைச் செய்துமுடித்துவிடும் திறமை வாய்ந்த தச்சர்கள் இருந்தனர் என்றெல்லாம் இலக்கியங்கள் சொல்லும்போது, இந்தச் சிற்பக்கலை பல்லாயிரம் ஆண்டுகளாகவே தமிழகத்தில் இருந்துவந்தது, அதற்கான சிற்பிகளும் இருந்தனர் என்று அறியலாம். (ஏதோ நாம் செய்த புண்ணியம் சங்க இலக்கியங்களில் இவைகள் காணக்கிடக்கின்றன. இல்லையென்றால் இங்கிலீஷ்கார வந்த பிறகுதான் எல்லாமே நமக்குத் தெரியும் என்று பரப்பியிருப்பார்கள்).  

நெடுநல்வாடையில் (ஸ்ரீராம் இதற்கு நெடுநாள்வடை னு கருத்து எழுதாம இருந்தால் சரிதான்) அரசியின் கட்டில் நன்கு முதிர்ந்த யானைத் தந்தத்தால் செய்யப்பட்டது எனவும் அதில் நிறைய சிற்பவேலைப்பாடுகள் இருந்தன எனவும் குறிப்பிட்டிருக்கிறது. தமிழகத்திலிருந்து சிற்பிகள் வடபுலத்துக்குச் சென்றதை திபத்திய நூல்கள் குறிப்பிடுகின்றன. அதுபோல மகத நாடு, மராட்டியம் போன்ற பல இடங்களிலிருந்து சிற்பிகள் தமிழகம் வந்திருந்திருக்கின்றனர். யவனர்களின் (கிரேக்கர்கள்) சிற்பத் திறனை தமிழகம் போற்றியது  (ஸ்ரீராமைப் பார்த்தால் யவனர் சாயல் தெரிகிறதோ?)  இது எல்லாம் போகிற போக்கில் சொல்லப்படுபவை அல்ல. இலக்கியங்களில் காணக்கிடைப்பவை.  (யவனர் இயற்றிய வினை மாண்பானவை,   யவனத் தச்சரும் அவந்திக் கொல்லரும்). பாவை விளக்கு என்பதுகூட யவனர் நமக்கு அறிமுகப்படுத்தியதாம். இசைக்கருவிகளும் ஆதிகாலம் தொட்டு நம்மிடம் இருந்தன (பலா மரத்தில் செய்யப்பட்ட வீணை முதற்கொண்டு).

கோயில்களிலும் பலவகைகள் இருந்தன. குடிசையைப்போன்ற சிறிய கோயில்கள் குடிசைக்கோயில் எனப்பட்டன. கருவறை தரைத் தளத்தில் இல்லாமல் மேலே இருந்தால் மாடக்கோயில்கள் என்று அழைக்கப்பட்டன (கோச்செங்கட்சோழன் 70 மாடக்கோயில்களைக் கட்டினான், ஆனை புகா வண்ணம்), தூங்குகின்ற யானையைப் போன்ற உருவத்துடன் இருக்கும் கோயில்களுக்கு தூங்கானைமாடக் கோயில் என்று பெயர். 

தஞ்சை அரண்மனை நுழைவாயிலில் இருக்கும் இரண்டு சன்னிதிகள். இவை மிகப் பழமையானவையாக இருந்திருக்கவேண்டும். செய்நேர்த்தியுடன் கூடிய தெய்வச் சிலைகள் இவை.

கலைக்கூடத்திற்குள் செல்வதற்கு முன்பாக தற்போது சீர் செய்வதற்காக மூடப்பட்டுள்ள தர்பார் ஹாலுக்கு அருகில் இருக்கும் இடங்களில் வைக்கப்பட்டுள்ள பொருட்களைக் காணலாம்.  இவைகள் தனியார் வசம் உள்ளவை போலத் தெரிகின்றன. காரணம், அவற்றைப் பார்வையிடுவதற்காக மிகச் சிறிய தொகையை பார்வையாளர்களிடமிருந்து வாங்குகிறார்கள். 

அந்தப் பகுதிக்குச் செல்லும்போது மேலே இருந்த கூரை. ஒரு காலத்தில் ஓஹோ என்று இருந்திருக்கவேண்டும். 

அந்தக் காலத்தில் உபயோகிக்கப்பட்ட எடைக்கற்கள். உங்களுக்குத் தெரியுமா, என் அப்பா இதுபோன்று எடைக் கற்களையும் அதற்கேற்ற சிறிய தராசு ஒன்றையும் வைத்திருந்தார். அது பிறகு என்னவாயிற்று என்று தெரியவில்லை.

இப்போது இவற்றைப் பார்க்கும்போது பிரமிப்பு ஏற்படவில்லை. யாரேனும் இவற்றை அணிந்துகொண்டு (ராஜாவாகவே இருந்தாலும்) வந்தால், எந்த நாடகத்தில் நடித்துக்கொண்டிருக்கிறீர்கள் என்று கேட்டுவிடுவோம் எனத் தோன்றுகிறது. இன்றைக்கு மிக உயர்ந்ததாக நாம் நினைக்கும் ஒன்று, பிற்காலத்தில் மதிப்பிழந்து போகும் என்பதற்கான அடையாளம் இது. 

கிருத்துவ பாதிரியார் கவாட்ஸ் மரணப் படுக்கையில் இருந்தபோது மன்னர் சந்தித்தது வரலாறு. (அதற்கான காரணங்கள் வேறு) ஆனால் இங்கு எழுதியிருப்பது, சரபோஜி மன்னர், கிறித்துவத்தையும் காப்பாற்றுவேன் என்று நெஞ்சில் கையை வைத்து உறுதி அளித்ததாக புருடா விட்டிருக்கிறார்கள். 

பல்வேறு வகையான அங்குசங்கள். இவற்றை உபயோகித்துத்தான் யானைகளைக் கட்டுப்படுத்தினார்கள். 

காபி திரிக்கும் மிஷின் (இதனை எங்கள் பெரியம்மா வீட்டிலும் பார்த்திருக்கிறேன்), பாக்கு வெட்டி போன்று பல்வேறு பொருட்களையும் காட்சியப்படுத்தியிருக்கிறார்கள். 

பழங்கால மரப் பெட்டகங்கள். இதுபோன்று ஒரு பெட்டகம் என்னுடைய அப்பாவின் பூர்வீக வீட்டில் இருந்த து. அதில் பழங்கால நாணயங்களும், நிறைய ஓலைச்சுவடிகளும் இருந்தன. நான் வெளிநாட்டில் இருந்து வெகேஷனில் ஊர் திரும்பியபோது என் அப்பா, அந்த வீட்டை விற்றுவிட்டேன் என்றார். ஓலைச்சுவடிகள் போன்றவை என்ன ஆகின என்று கேட்டதற்கு அவற்றை எடுத்துவரவில்லை என்றார். எனக்கு ரொம்பவே வருத்தம். அவற்றின் முக்கியத்துவத்தை நான் அவரிடம் முன்பே சொல்லியிருந்தால், அதாவது அவற்றின்மீது எனக்கு ஆர்வம் உண்டு என்று சொல்லியிருந்தால் எனக்கு அவற்றை எடுத்து வந்திருப்பார். 

இதனை எழுதும்போது முன்பு நிகழ்ந்த ஒன்று நினைவுக்கு வருகிறது. என் அப்பா ஆசிரியப் பணியில் இருந்தார். அவருக்கு நிறைய செய்திகளைப் படிக்கும், கேட்கும் ஆர்வம் உண்டு. முன்பு சோவியத் யூனியனிலிருந்து நிறைய புத்தகங்கள், செய்திப் பத்திரிகைகள் அவருக்கு வரும் (நான் 3வது படிக்கும்போதிருந்தே). அவர் அதில் முக்கியமான படங்களையும் செய்திகளையும் ஒரு பெரிய ஆல்பத்தில் ஒட்டிவருவார். இது இரண்டடிக்கு இரண்ட டி உள்ள, 100 பக்கங்களாவது கொண்ட ஆல்பம். இதுபோல அவர் இரண்டு ஆல்பங்களை வைத்திருந்தார். நான் திருவண்ணாமலைக்கு அவர் வீட்டிற்கு வெக்கேஷனில் சென்றிருந்தபோது பார்த்திருக்கிறேன் (அப்போது நான் 12ம் வகுப்பு முடித்திருந்தேன்). பிறகு அவரிடம் அந்த ஆல்பத்தைப் பற்றிக் கேட்டபோது, அதனை அதில் ஆர்வமுடைய ஒரு ஆசிரியருக்குக் கொடுத்துவிட்டேன் என்றார். எனக்கு ரொம்பவே வருத்தம். என்னுடைய ஆர்வத்தை அவரிடம் சொல்லாமல் இருந்துவிட்டேனே என்று. 

பெரிய அரண்மனை சமையல் பாத்திரங்கள்.  ராஜா மற்றும் அரசிகளுக்கு எதில் சமைத்திருப்பார்கள்? அதே உணவுதானா? தினமும் விருந்து என்றால் அவங்க உடல்நிலை என்னவாகும்? ஒருவேளை அரசர், இளவரசர்களுக்குத் தனி உணவா? எப்படி அவங்க உடம்பைப் பராமரிப்பாங்க? தினமும் பயிற்சியில் ஈடுபடுவாங்களே.. என்றெல்லாம் யோசனை தோன்றுகிறது.

மன்னர் சரபோஜி, பாதிரியாரைச் சந்தித்த நிகழ்வு மரத்தில் செய்யப்பட்டு பெட்டகத்தின் மீது வைக்கப்பட்டுள்ளது.  இந்தக் காலம்னா, புகைப்படம் எடுத்து வைத்துக்கொள்ளலாம். அந்தக் காலம் என்பதால் மரத்தில் செதுக்கியிருக்கிறார்கள். 

தானியப் பானைகளாக இருக்கும்.

அரண்மனை முரசு

 

கலைக்கூடத்தின் நுழைவாயிலே கலை நயத்துடன் திகழ்கிறது

 

15ம் நூற்றாண்டு விஷ்ணு, சிலை கிடைத்த இடம் கொக்கலாடி, விஜயநகரம். 15ம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த பூர்ண புஷ்கலாவுடன் கூடிய ஐயனார், திருக்காவூர். 

16ம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த தக்ஷிணாமூர்த்தி, கிடைத்த இடம் இராஜகோபாலஸ்வாமி கோயில், தஞ்சை. இரண்டாவது படம், நாக கன்னிகை. 17ம் நூற்றாண்டு, கிடைத்த இடம் குத்தாலம்.

16ம் நூற்றாண்டு, க்ஷேத்திரபாலர், கிடைத்த இடம் திருவலஞ்சுழி.  12ம் நூற்றாண்டு திருமூர்த்தி சிலை, கிடைத்த இடம் தாராசுரம். 

8-10ம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த, கோட்டூரில் கிடைத்த மஹாவிஷ்ணு சிலை.

10ம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த துவாரபாலகர், தாராசுரம்.  அதே பத்தாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த துவாரபாலக்ர, திருத்துறைப்பூண்டி (அதற்கும் முந்தையதாக இருந்திருக்கவேண்டும்) 

இரண்டாம் இராஜராஜனும் அவன் மனைவியும், 12ம் நூற்றாண்டு, தாராசுரம். இரண்டாவது சிற்பம், திரிபுராந்தகர், 12ம் நூற்றாண்டு, தாராசுரம். 

அந்தக் கலைக்கூத்தில் நிறைய சிற்பங்கள் தாராசுரத்தில் கிடைத்தனவாக இருந்தன. ஏற்கனவே தாராசுரம் வளாகத்தில் இருந்த சிற்பங்களை (தனியாக வைக்கப்பட்டிருந்தவை) நாம் பார்த்திருக்கிறோம். இதன் மூலம் அந்தப் பகுதியே சிற்பங்களால் நிறைந்து இருந்தது என்று புரிந்துகொள்ள முடியும். எத்தனை கலைவடிவங்களை நாம் இழந்தோமோ… யாருக்குத் தெரியும்?

இனி அடுத்த வாரம் தொடர்வோமா?

(தொடரும்)