கேட்டுவாங்கிப் போடும் கதை : கண்ணால் காண்பதும் பே(பொ)ய் காதால் கேட்பதும் பே(பொ)ய் - கீதா ரெங்கன்

கண்ணால் காண்பதும் பே(பொ)ய் காதால் கேட்பதும் பே(பொ)ய்

கீதா ரெங்கன் 

“டீச்சர் நாங்க எழுதி முடிச்சுட்டோம். 6.40 பஸ்ஸ பிடிக்கணும். நாங்க போட்டுமா டீச்சர்”

பள்ளியில் மாலை நேர ஸ்டடி க்ளாஸ். மணி 6.30 ஆகிக் கொண்டிருந்தது.

‘எல்லாம் இந்த புனிதாவுக்காக நான் கேக்கணுமாயிருக்கு. சரியான பயந்தாங்கொள்ளி.’ புனிதா என் மயினி/அத்தை பெண். நெருங்கிய கூட்டுகாரி. சுருக்க புனித். நான் சூரியகலா. சுருக்க கலா, கல், கல்லு.  நாங்க ரண்டு பேரும் ஒரே வகுப்பு. பஸ்ஸிற்கு நேரம் ஆகத் தொடங்கியதும் அவள் பயம் கூடியது. எல்லாம் அந்தப் பாழாய்ப் போன ரத்தக்காட்டேரி ப்யேயிதான்…

“டீச்சர் எங்க ஊர்ல இருட்டினா ரத்தக்காட்டேரி வந்துரும்னிட்டு புனிதா பயப்படுறா” இப்படி புனிதாவை வம்புக்கிழுத்துக் குமைப்பதில் எனக்கு ஒரு இத்திரி சந்தோஷம். மற்ற மாணவிகள் வாயைப் பொத்திக் கொண்டு சிரித்தனர்.

“ஆமா டீச்சர். பொண்ணுன்னா ப்யேயி எற(ர)ங்கிடும் டீச்சர்.” ஆனால் டீச்சர் இரங்கவில்லை. சில மாணவிகளை ஏசிக் கொண்டிருந்ததில் பிஸியாக இருந்தார்.

“ஏன்ட்டி! டீச்சரைப் போயி ப்யேயின்ற?”. அவள் செவியில் கிசுகிசுத்தேன்.

“ஹா இது கொள்ளாமே. என்னைய மாட்டிவிடுத? இரிக்கிட்டி ஒனக்கு. ஒன் கொதவளையை சங்குக் கழுத்துனு சொல்லிக்குவலா அந்தச் சங்குக் கொதவளைய, அந்தப் ப்யேயி பிடிக்கறப்பத் தெரியும்ட்டி” என்று பல்லைக்கடித்தபடி என் செவிக்குள் கிசுகிசுத்தாள் புனிதா. அவளுக்குப் பொறாமை! என்னை பயமுறுத்துகிறாளாம். நானா பயப்படுவேன்!

“இந்த பஸ்ஸை விட்டா அப்புறம் அடுத்த பஸ் வருமான்னு தெரியாது டீச்சர். வேற பஸ்ல போனா மெயின் ரோட்டுல இறங்கி ஊருக்கு ஒரு மைல் நடந்து போணும். இருட்டுது டீச்சர்”.

டீச்சருக்கு என்ன தோன்றியதோ? “எழுதின நோட்டை அங்க வைச்சுட்டுக் கெளம்புங்க”. அனுமதித்துவிட்டார்.

பள்ளியிலிருந்து 5 நிமிட நடையில் பெரிய பஸ்டான்ட். பள்ளி வழியாகத்தான் பஸ் செல்லும் என்றாலும் நிறுத்துவது என்பதெல்லாம் டிரைவரைப் பொருத்து. பஸ்ஸை பிடிக்க ஓடினோம். அந்த ஓட்டத்திலும் பேகில் வைத்திருந்த பன்னை எடுத்து புனிதாவிடம் கொடுத்து, நானும் தின்றபடியே ஓடினேன். ஓடினோம். பசி பத்தும் செய்யும்.

“ஏ குருட்டு மூதி, செருப்பு பிஞ்சிரும்” என்ற குரல் தேய்ந்திருந்த போது என் செருப்பு பிய்ந்து என்னைப் பழிவாங்கியது.

“ஏய் கல்லு என்னாச்சுட்டி? நிக்க? பஸ்ஸு போயிரும்ட்டி”

“இருடே அந்தாளு கால தெரியாம சவுட்டிட்டேன். என் செருப்புக்கு சாபம் விட்டான். பிஞ்சிருச்சி. இந்தா பின்னு போட்டுட்டு ஓடியாரேன். நீ ஓடிப் போயி பஸ்ஸ பிடிச்சு நிறுத்துடே”

பஸ்டாண்டிற்குள் நுழைந்த போது, பஸ் இல்லை. “போன பஸ்ஸே வரலயாம் மக்கா. மத்தது பணிமனைல கெடக்காம். உங்கூருக்குப் போற பஸ்ஸு இனி இல்ல.”

“ஐயோ! இப்ப என்ன ச்செய்ய? ஏட்டி நம்மூர் ஆளு ஆரெங்கிலும் இருக்காவளான்னு பாருட்டி”. புனிதா பரபரத்தாள். டீக்கடையில் இருந்த இலங்கை வானொலியில் “நானே வருவேன்” பாடல் புனிதாவின் டென்ஷனை கூட்டியது. “நல்ல நேரத்துல போட்டாண்டே பாட்டு”

“மக்கா! அன்னா பாரு. மாட்டாஸ்பத்திரி வளி போற பஸ்ஸு நிக்கில்லா. எறங்கி ஊருக்கு நடந்துருவம் என்ன ச்சொல்லுத”

“ஐயோ பயமாருக்குட்டி”

“ஷ்ஷு …..ந்தா…நா இருக்கேன்லா. அல்லாத இப்பம் என்னடே செய்வம்?” அவளை இழுத்துக் கொண்டு பேருந்தில் ஏறினேன்.

எங்கள் ஊரில், பலவகைப் பேய்கள் மக்களைப் பிடித்து பயறடித்து ஆட்சி செய்து கொண்டிருந்த சமயம். முந்தைய அம்மாசி சமயத்துல கூட ஊருக்குப் போற பாதையில ஆரோ சத்துக் கிடந்ததை ரத்தக்காட்டேரி ப்யேயி அடிச்சுப் போட்டதா பேசிக் கொண்டனர். யார் விழுந்தாலும், சத்தாலும், பாவம் அதுதான் பழி சுமந்தது. ஊர் மக்கள் அந்த ரோட்டில 7 மணிக்கு மேல நடக்கறதில்லைன்னு எனக்கு அப்பந்தான் ஓர்மை வந்தது.

பஸ் ப்ரேக் அடித்துக் குலுங்கி இறங்கும் இடத்திற்குச் சற்று முன்னதாகவே நின்றது. எங்களை இறங்கச் சொன்னார் கண்டக்டர். ஊருக்குள் செல்லும் ரோட்டில் முக்கில் திரும்ப ஒரு 5 நிமிட நடை. வேறு வழியில்லை. கண்டக்டருடன் ஒடக்குக்கு நேரமில்லை.

“என்னட்டி இப்படி இருட்டாருக்கு. ரோடு லைட்டு கூட எரியலை. கரன்ட் கட்டா?”

“இங்கனயாச்சும் வண்டி வெளிச்சம் அப்பப்ப இருக்குடே. நம்ம ஊர் பாதைல திரும்பினா லைட்டே கெடையாதுல்லா. நெலா நல்லாத்தான் இருக்குது. ஆனா மள மேகம் அப்பப்ப மறச்சிருது. அதான்…”

“ஐயோ, பயம்மா இருக்குட்டி… பௌர்ணமிலா. அந்த மாந்திரி வீட்டில  ப்யேயியோட்டுவாங்கட்டி”

“அப்ப எல்லாம் ஓடி இங்கன வந்துருமோ? ஆரையாச்சும் பிடிச்சுக்கிட?"

என்னை நுள்ளினாள். முறைச்சிருப்பா. இருட்டில் தெரியவில்லை.

“ஏண்டே, ப்யேயினாலே பெம்பளை ப்யேயிதானா இதுவரை ஆம்பிள்ளை ப்யேயினு கேட்டுட்டேயில்ல. ரத்தக்காட்டேரி ஆம்பிளையா பெம்பிள்ளையா டே? எதுக்குக் கேக்கேன்னா ஆம்பிள்ளைனு வையி, ஜகன்மோகினி ராகம் பாடினா மயங்கிடும்லா. இல்ல…..எங்கொரலைக் கேட்டு ப்யேயி துண்டக் காங்கலை துணியக் காங்கலைன்னிட்டு ஓடிரும்லா? அப்பம் நாம அங்கோடி ஓடிப் போயிரலாம்....என்ன ச்சொல்லுத.."

“என்னை ஏண்ட்டி இப்படிப் பாடா படுத்துத. அலம்பாதட்டி. எனக்க சொபாவம் ஒனக்கு தெரியுமில்ல?”. வேகமாக நடந்து ஊர்ப்பாதையில் திரும்பினோம். “காக்க காக்க கனகவேல் காக்க”

“ஏட்டி அவயம் வைச்சீன்ன அதுக்கு கோவம் வந்திருந்திட்டி”. அந்த நேரத்திலும் வந்த சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டேன்.

நிலவு எட்டிப் பார்த்தப்ப தகதகவென மின்னிய வாய்க்காலைக் கூட புனிதாவின் பயத்தில் ரசிக்க முடியல. அவள கெவனமா கூட்டிட்டு போணுமே.

வயல் பக்கம் கொஞ்ச தூரத்தில் இருந்த சுடுகாட்டில் பிணம் எரிந்து கொண்டிருந்தது போலும். காற்றில் பிணம் எரியும் வாடை கலந்து வந்தது. புனிதாவை சீண்ட நினைத்து கட்டுப்படுத்திக் கொண்டேன். திடீரென்று அவள் கை என் கையை அழுத்தமாகப் பிடித்தது. என்னோடு ஒட்டிக் கொண்டாள்.  கை விசர்த்திருந்தது.

“ஏன் பயறுதே. சொள்ளை மாடன் கோயில் இந்தா வந்திரும்லா.”

“ஒறச்சு பேசாதட்டி, அன்னா பாரு. அரசமரத்துக்கும் வேப்பமரத்துக்கும் எடையில அத்தத்துல அனங்குது பாரு ப்யேயிதான்.” அவள் குரல் நடுங்கியது.

“இரு நான் போயி அதை பேட்டி எடுத்து கொஞ்சம் ஐஸு வைச்சு ஒரு பாட்டு பாடிட்டு வந்திர்றேன்.”

“ஒங்கூட வன்னதே தப்பா போச்சுட்டி. நாளைலருந்து நேரத்தே ஒத்தைல போயிருவம்லா”.

“பயறாதடே. சொள்ளமாடன், மேலாங்கோட்டு அம்மைய்யுங்காட்டி ஏதும் செஞ்சுற முடியுமாடே?”

சொடலைமாடன் கோயிலின் எதிர்த்தாற்போல இருக்கும் ஆத்துப்பாலத்து சைடுல  இருந்து பட்டிகள் குரைக்கும் சத்தம் கேட்கத் தொடங்கியது.

“பட்டிங்க குரைக்குது பாருட்டி. பட்டி கண்ணுக்கு அது தெரியுமாம்ல. ப்யேயேதான். உரப்பு. கோயிலு சொவரு பக்கம் மறஞ்சி நிக்கி. பட்டி வேற தொரத்தும்ட்டி” புனிதாவின் உடல் நடுங்கியது.

“மக்களே அப்ப நீ பட்டியா? ப்யேயா? இல்ல....ஒன் கண்ணுக்கு மட்டும் தெரியுதுல அப்ப பட்டி. ஒன்னைய பட்டி தொரத்திச்சுனா நீ ப்யேயி...என்ன ச்சொல்லுத?”

புனிதாவின் கோபம், பயம் கூடியிருக்கும். அமைதியாக வந்ததில் தெரிந்தது.

“பட்டிங்களை சமாளிச்சுரலாம். பயராதே. பிஸ்கட் பன் இருக்குல்லா......”

“ஏட்டி அங்கன பாருட்டி கால் இல்ல...”

பீரிட்டு வந்த சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டேன். நிலவொளியில் ஏதோ தெரிந்தது. என்னடே உம் ப்யேயி சாம்பல் நெறத்துல இருக்கு”

“……………………………….”

திடீரென்று சலங்கைச் சத்தம் கேட்டது. கால்ல சலங்கை கட்டிட்டு சவுக்கு கறக்கிட்டு வருவானே அவனோ? அவன் குறியும் ச்சொல்லுவான், பிள்ளைங்களுக்கு நல்லது ச்சொல்லுவான். ஆர்க்கிட்டயும் எதுவும் கேக்க மாட்டான். ஆரெங்கிலும் தின்னக் கொடுத்தா வாங்கித் திம்பான்……

“ஏண்டே கால் இல்லன்னியே சலங்கைச் சத்தம் கேக்குது”.

“...............”

நான் தனியாக நடப்பது போல இருக்க.....ஐயோ எண்டெ தெய்வமே! புனிதாவை காங்கலை. அந்த உருவத்தை உத்துப் பாத்ததுல அவளைக் கவனிக்காம….. ஆடிப் போனேன். லேசாகப் பயம் எட்டிப் பார்க்கத் துவங்கியது. பைய பொறத்த திரும்பிப் பாத்தா, பிரமை பிடிச்சாப்ல நின்னிட்டிருந்தா.  “என்னாச்சுடே?” அருகில் சென்று அவளை உலுக்கிய போது அவள் ஒன்னுக்குப் போயிருப்பது தெரிந்தது. பாவம்!

“பரவால்லடே….வா" என்றபடி அவளை அணைத்து இறுகப் பிடித்துக் கொண்டு வேகமாக நடக்கத் தொடங்கினேன். நல்லகாலம் புத்தகப் பை கனமாக இருக்கவில்லை. இதயத்துள் குதிரை ரேஸ்!

காணாமல் போயிருந்த உருவம் மீண்டும் வந்து கையை ஆட்டுது,  முன்புறமோ பின்புறமோ ஏதோ அடர்த்தியாக நீண்டு தொங்கிட்டுருக்கு என்று சொன்னாள். ப்யேயிக்கு முடி எல்லாம் உண்டோ? என் கண்ணிற்கு எதுவும் தெரியவில்லை.

“எங்கடே? அது அந்த ரண்டு மரத்தோட கிளையும் தாந்து காத்துல அனங்குது அப்படித் தெரியுது. அரண்டவ கண்ணுக்கு இருண்டதெல்லாம் ப்யேயி ”

“இல்லட்டி நல்லா பாரு சொள்ளமாடன் கோயிலுக்குப் பக்கத்துல அசையிது பாரு அங்கன இங்கன நடக்குதுல்லா...”

இருட்டு கொஞ்சம் கொஞ்சமாகப் பழகிவிட்டிருக்க, மேகம் விலகி நிலவின் வெளிச்சமும் கொஞ்சம் வந்திட உத்துப் பார்த்த போது புனிதா சொன்னது போல் அது உருவம்தானோ? திடீரென்று  ஒருவினோதமான சிரிப்பொலி கேட்டது.

“ரத்தக்காட்டேரியேதான்ட்டி.” அவள் குரலில் அழுகை எட்டிப் பார்க்கத் தொடங்கியது. புனிதா என்னைத் தடுத்து நிறுத்தி அப்படியே நின்றுவிட்டாள். உத்துப் பார்த்தேன். திடீரென்று ஒரு பக்கதிலிருந்து மறு பக்கம் மின்னல் வேகத்தில் ஏதோ போனது போல் இருந்தது. மீண்டும் வினோதமான சிரிப்பொலி. 

“புனித் கண்ணைத் தொறக்காத. அப்படியே எம்மேல சாஞ்சுக்கிட்டு நட. நான் பாத்துக்கிடறேன்”.

சொடலைமாடன் கோயில். ஒரு பீடத்தில் சுடலைமாடன் சிலை கொஞ்சம் கோர ஸ்வரூபத்துடன் இருக்கும். கோயில் அருகே வந்ததும் அது தெரிந்தது.

“ஏடே! புனித் இங்கன பாருடே. நா அப்பமே சொன்னேம்லா... ப்யேயி இல்லன்னு. சொள்ளமாடனுக்கு போட வேட்டித் துணி தொங்குது. ஊதுபத்தி வாசனை. பாருடே மாடன் முன்ன விளக்கு காத்துல ஆடி ஆடி எரியுது. பூசை ஏற்பாடு போல. மரக் கிளை எல்லாம் காத்துல அனங்கி உருவம் போல தோணியிருக்கு”

“ஆனா அந்தச் சலங்கைச் சத்தம், சிரிப்பு எல்லாம் பயமாருக்குட்டி”

“மக்கா, கொமரி ஆத்தா சொன்னால்லா, ப்யேயி நடமாட்டத்தைத் தடுக்க சலங்கைக்காரன் அர்த்த ராத்திரியில இங்கன பூசை செய்யிரான்னிட்டு. மணியடிச்சிரிப்பான்.  அதான் சத்தம்.”

பீடத்தின் கீழே செத்த தள்ளி இருந்தவை சரியாகத் தெரியவில்லை என்றாலும் ஏதோ மனதை நெருடியதை புனிதாவிடம் சொல்லவில்லை.

“இனி பயப்படாம வாடே நாம விடு விடுனு நடப்போம்...”

திடீரென்று எங்கள் பின்னால் பட்டி குரைத்துக் கொண்டு ஓடி வர சலங்கைச் சத்தமும் சிறிதாகக் கேட்டது ஆனால் உருவம் எதுவும் இல்லை. “பட்டி, பட்டி ப்யேயி ப்யேயி” என்று புனிதா நடுங்கத் துவங்கினாள். பட்டிகளுக்கு பன்னை போட எடுத்த போது, பட்டிகளின் குரைப்பு வித்தியாசமாக சட்டென்று நின்றது.

எனக்கு ஆச்சரியம். அந்தக் மாந்திரி தாந்திரி? அவெந்தானே பட்டி குரைச்சுத் தொறத்தினா குரைப்பை கூடக் கட்டிப் போட்ருவானாமே….சுடுகாட்டுல பூசை செஞ்சு பில்லி, சூன்னியம், ஏவல் செய்வினை, வசியம்னிட்டு என்னென்னமோ ச்செய்வான்னு ச்சொல்லுவாங்கலா. ஊர்ல அவென் பெரிய ஆளு. எல்லாரும் மரியாதை செய்வார்கள். என்னைத் தவிர. ஒரு வேளை அவெந்தானோ?

எனக்கு அப்போதுதான் ஏதோ ஒன்று எங்கள் பின்னே வந்தது போன்று தோன்றியது. நிலவின் ஒளியும் மறைந்து இருட்டு அப்பியிருந்தது. ‘இரிசிகாட்டேரியும் இத்துன்ப சேனையும் எல்லிலுமிருட்டிரும்………எல்லாம் இடிவிழுந்தோடிட…’ நாக்கு தந்தியடித்தது.

“விடு என்னை ஒன்னும் செஞ்சுராத...அம்மே..அம்மே..ஏட்டி ஏட்டி ப்யேயி என் சங்கை பிடிக்க வருது.... ப்யேயி ப்யேயி .என்று திக்கித் திணறிச் சொல்லிக் கொண்டே சரிந்தவளைப் பிடித்துக் கொண்டேன். குறைந்திருந்த பயம் மீண்டும் என் அடிவயிற்றில் உருண்டது. என் இதயத் துடிப்பு ரேஸ் எடுத்தது.

நான் அவளை இறுகப் பிடித்துக் கொண்டு பைய திரும்பிப் பார்க்க எதுவும் தெளிவாகத் தெரியவில்லை. பட்டி தொரத்தினது அந்த உருவத்தைதானோ? அப்பம் அந்த உருவத்த காங்கலையே? மனப்பிராந்தோ?

செவியைக் கூர்மையாக்கி சுற்றிலும் கவனத்துடன் வாட்டர் பேகை எடுத்து புனிதாவின் முகத்தில் தண்ணீரைத் தெளித்து, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வாயில் ஊற்றிக் குடிக்க வைத்தேன். என் அட்ரினல் வேகமாக வேலை செய்யத் தொடங்கியது. நடுக்கத்தில் வாட்டர்பேக் கீழே விழவும் ஏதோ தெரித்தது போல…..தண்ணீரா? ரத்தமா? மயான அமைதி. இனம் புரியாத ஏதோ ஒன்று மனதில் எச்சரிக்கை மணி அடித்தது.

“புனித் விழிச்சுக்கடே என் கூட வேகமா வாடே. அம்மங்கோயில், வண்ணாம்பாறை மில் பக்கம் வந்தாச்சு. பாரு தோப்பு கடந்தா ஊருதானே”

"ம்.. நான் சத்துருவேன்ட்டி" என்று புனிதா முனகிட, பயத்துடன் அவளை இழுத்துக் கொண்டு ஓட்டமும் நடையுமாக நடக்கத் தொடங்கினேன்.

தூரத்தில் புள்ளி வடிவில் வெளிச்சம். வண்டியோ? டார்ச்சோ? யாரோ வருவது போலத் தெரிய, “பாருடே ஆரோ வராங்க. பயறாதடே.” தைரியப்படுத்தினேன். அருகில் வரவும் மாமாவும், அப்பாவும்…..என் உயிர் மீண்டது. இருவரும் கோபத்தின் உச்சியில். மாமா புனிதாவின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டதும் மாமாவைக் கட்டிக் கொண்டு அழத் தொடங்கினாள். அவளின் பயம் நீங்கியிருக்கவில்லை.

“6.40 பஸ்ல கூட வரக் காங்கலியேன்னிட்டு பொறத்த வந்தப்பத்தான் ஐயப்பன் ச்சொல்லுதான் பஸ்ஸே வரலைன்னிட்டு. ப்யேயி ரோடு. இவிங்கள வேறக் காங்கலையேன்னிட்டு பொச முட்டி வெப்ராளப்பட்டு வந்தா சவத்த மூதிங்க.. அஞ்சேகால் பஸ்ல நேரத்தே வராம அப்படி என்ன ஸ்டடி க்ளாஸ் வேண்டிக் கெடக்குட்டி? அந்தி சந்தில வராதேன்னிட்டு எத்தர வாட்டி ச்சொன்னாலும்…மூதிங்க.  நாள உங்க டீச்சரை கண்டு பராதி ச்சொல்லணும்.”

வீடு வரும் வரை ஏசிக் கொண்டே வந்தார்கள். வீட்டில் நுழைந்ததும் ஆரும் காணாதபடி புனிதாவின் சங்கைப் பார்த்த போது பொடலியின் கீழ் ஏதோ சிவப்பாக....ரத்தமோ? காயம் எதுவும் இல்லை. துடைத்து விட்டுவிட்டேன். ஆனால் அத்தைக்குச் சந்தேகம். எங்களைக் குளிக்கச் சொல்லி விபூதி பூசி கையில் காப்பு கட்டிவிட்டார். “தட்டுல போயி கெடக்கண்டா. இங்கன கெடங்க ரண்டுபேரும்”. அன்று புனிதா உறங்கவே இல்லை.

வெளுப்பாங்காலத்துல புனிதாவிற்கு நல்ல சுரம். கூடவே வல்லாத சடவு. “ஏட்டி கலா மூதி! ஒனக்குத்தான் ப்யேயி இல்லனா நடுங்கற பிள்ளைய இப்படியா கூட்டி வாரது? புள்ள எப்படிக் கெடக்கு பாரு. மொத ச்சோலியா புள்ளைய மேலத்தெரு மாந்திரிகிட்ட கூட்டிப் போயி மந்திரிச்சுட்டு வந்துரு.”                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   “அத்தை அந்தாளு.....”

“ஏட்டி மரியாதையா பேசு. நீ கூட போனா போதும். ஒனக்கு மந்திரிக்க ச்சொல்லல. வெளங்கிச்சா. ”

எனக்கு ஏனோ அந்த மாந்திரியைக் கண்டால் ஆகாது. அவனிடம் ஏதோ ஒரு கள்ளத்தனம், அமானுஷ்ய வெறி இருப்பது போலப்படும். ஊரில் அமானுஷ்யம் என்ற பெயரில் ரகசியங்கள் பல நடப்பதற்குக் காரணம் அந்த ஆள்தான் என்று மனதிற்குள் தோன்றிக் கொண்டே இருக்கும்.

வேண்டா வெறுப்போடு புனிதாவை கூட்டிக் கொண்டு முதல் முறையாக அந்த மாந்திரி விட்டிற்குச் சென்றேன். அந்த அறையே வித்தியாசமாக இருந்தது. கருப்புக் கயிறுகள், முடிக்கற்றைகள், வேர்கள், மைச்சட்டி, சிவப்பு, கருப்பு வண்ண திரவம் இருந்த குப்பிகள், மண்டை ஓடுகள்.... அவன் டக்கென்று அருகில் இருந்த திரைச்சீலையை இழுத்து மறைக்க, அந்தச் சிவப்புக் கலர் குப்பி என் கண்ணில் இருந்து தப்பவில்லை. ரத்தம்? மாந்திரி ஏதேதோ சொல்லி தண்ணி, எளநீ தெளித்து புனிதாவின் மீது ஏதேதோ தூவினான். ஏதோ ஒரு வேர், வேப்பிலை அடித்தான்.

“நீ நடைல போயி இரி. அவளுக்கு ஒரு மந்திரம் ச்செவில ச்சொல்லணும். ஆரும் காங்காம”. எனக்கு அதில் உடன்பாடு இல்லை ஆனால் என்னால் பேச இயலவில்லை. அவன் குரல் அப்படியாக இருந்தது.

அடுத்த பத்து நிமிடத்தில் புனிதா வெளியில் வந்த போது பொத்துக் கொண்டு வந்த சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டேன். அவள்தான் கோரமாக அவள் வர்ணித்த சாம்பல் நிற பேயாக இருந்தாள். நெற்றியில் பெரிய சிவப்பு பொட்டு.

இவளுக்கா சுரம் என்பது போல் அவள் முகத்தில் ஒரு அமைதியான சிரிப்பு. வித்தியாசமாக இருந்தாள். அவள் கையில் காப்பைக் காணவில்லை. அந்த இடத்தில் புதியதாய் தாயத்துடன் கறுப்புக் கயிறு!  அந்தச் சிவப்புப் பொட்டும் என் கண்ணை உறுத்தியது. அதைத் தொட்டுப் பார்க்க முயன்ற போது மாந்திரியின் உறுமல் என்னை உலுக்கியது.

“மந்திரிச்ச பொட்டு, தாயத்து. தொட்டா என்ன நடக்குமின்னு அறியாந்லே?” என்று முடிப்பதற்குள் புனிதா என் கையைப் பிடித்து வெளியே இழுத்து வந்தாள். மாந்திரி சிரித்த போது வினோதமான அந்தச் சத்தம்......அவன் காவிப் பற்கள் எனக்கு அருவருப்பாகத் தெரிந்தது. என் கண்கள் மாந்திரியின் கால்களை அனிச்சையாகப் பார்த்திட சலங்கை எதுவும் இல்லை. அந்தச் சிரிப்பு அது மனதில் அதிர்ந்தது.

மேலத் தெருவிலிருந்து பஸ் ஸ்டாப்பை கடந்து திரும்பிய போது பலரும் பரபரப்பாகச் சென்று கொண்டிருந்தனர்.

“ஏட்டி கல்லு நேத்து ராத்திரி நீங்க ரண்டு பேருந்தானே அங்கன ரோட்டோடி வந்தது? என்ன தைரியம்ட்டி? அந்தப் ப்யேயிய பாத்தீங்களா? அதான் புனிதா பிள்ளை பயந்திருச்சு போல. நல்ல ந்யேரம் தப்பிச்சீங்க. அந்த நல்ல மனுசன் சலங்கைக்காரனை ப்யேயி அடிச்சுப் போட்டிருச்சாம் சொள்ளமாடன் கோயிலு பக்கத்துல.” என்று வீரம்மை படபடப்புடன் சொல்லிக் கொண்டே நடந்தாள்.

முந்தைய நாள் நிகழ்விலிருந்தே இன்னும் விலகாத நிலையில் இப்படியான ஒரு காலையாக அது விடியும் என்று சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை. அந்த சலங்கைச் சத்தம்! அவந்தான் பின்னால வந்தானோ? தப்பிக்கறதுக்கோ? ஒன்றும் புரியவில்லை. முந்தைய நாள் நிகழ்வுகள் மனதில் விரிந்திட ஏதோ புரிவது போல் தோன்ற பின்னால் பார்த்த போது அந்த மாந்திரி வந்து கொண்டிருந்தான். எங்களையே உற்றுப் பார்ப்பது போல் தோன்றியது. அல்லது எனக்கு அப்படித் தோன்றியிருக்கலாம். எல்லோரும் அவனுக்குக் கும்பிடு வைத்தனர். புனிதாவின் தோற்றம், நெற்றிப் பொட்டு, கறுப்புக் கயிறு....அவன் பார்வை...அந்த வினோதமான சிரிப்பு...என் மனதில் எச்சரிக்கை மணி பலமாக அடித்தது.

நான் புனிதாவின் நெற்றிப் பொட்டை வேகமாக அழித்து, அவள் தடுக்கத் தடுக்க அவள் கையில் கட்டியிருந்த அந்தக் கருப்புக் கயிற்றை அறுத்தெறிந்து விட்டு அவள் கையைப் பிடித்து இழுத்துக் கொண்டு, வேகமாக ஓடினேன் வீடு நோக்கி.