கேட்காமலேயே வந்த கதை! தன் குழந்தை

     எங்களின் கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை பகுதியால் கவரப்பட்ட நெல்லைத்தமிழனின் முயற்சி இது.  நான் எழுத வேண்டிய வரிகளையும் அவரே சேர்த்திருக்கிறார்!

     இணையப் பிரச்னைகளால் பதிவை காலை வெளியிட முடியவில்லை!

===============================================================

அன்புள்ள ஸ்ரீராம்,

‘நீங்கள் ‘கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதைக்கு’, கேட்காமலேயே நான் அனுப்பியிருக்கேன். இதுவரை கதை எதுவும் எழுத முயற்சி எடுத்ததில்லை. தில்லை அகத்தின் திருமதி கீதா ரெங்கனின் கதையைப் படித்ததும் எழுதத் தோணிற்று. பொதுவாக நீங்கள் எழுத்தாளரை(?)ப் பற்றி ஒரு முன்னுரை கொடுப்பீர்கள். கதை உருப்படி என்று நினைத்தால் உபயோகப்படுத்திக் கொள்ளுங்கள். சிறிய மாறுதல் செய்துள்ளேன். சரியாக வந்திருக்கிறதா?

நெல்லைத் தமிழன் சிலமுறை ‘திங்கக் கிழமை’க்கு பதிவு எழுதியுள்ளதைப் படித்திருப்பீர்கள். அவர் முதன் முறையாக கதை எழுத முயற்சித்திருக்கிறார். தன் படைப்பைப் பற்றிச் சில வரிகள் கூறியபின் கதையைத் தொடர்கிறார்.

---------------------------------------------------------------------

நான் 80களின் இறுதியில் மேட்டூரில் பணிபுரிந்துகொண்டிருந்தபோது, அங்கு வேலை பார்த்த பிராமண குலத்தைச் சேர்ந்தவர், அருகில் முள்ளுக்காட்டில் பெற்றவளால் தூக்கிவீசப்பட்டிருந்த பெண் குழந்தையை தத்தெடுத்து வளர்த்துவந்தார். அவர் வீட்டுக்குச் சென்றிருந்தபோது எவ்வளவு ஆசையாக அவர்கள் அந்தப் பெண்குழந்தையை வளர்க்கிறார்கள் என்று காண நேர்ந்தது. அந்த வயதில் இருந்த மன’நிலையில், யார், எந்த ஜாதி என்று ஒன்றுமே தெரியாமல் ஒரு குழந்தையைத் தத்தெடுத்து வளர்ப்பது என்பது எனக்கு மிகவும் ஆச்சரியமாக இருந்தது. என்னுடைய உறவினர்களில் இருவருக்கு குழந்தையே இல்லை. ஒருவர், கடைசி காலத்தில் அபிமான புத்திரனாக, தன் சகோதரனின் பையனை ஏற்றுக்கொள்ளலாமா என்று நினைத்துப் பின் அந்த எண்ணத்தைக் கைவிட்டார். இன்னொருவர் கடைசி காலம் வரை குழந்தை இல்லாமலேயே இருந்துவிட்டார். சமீபத்தில் திருமதி கீதா ரங்கன் (தில்லைஅகத்து) அவர்களின் கதையைப் படித்தபோது, இந்த சப்ஜெக்ட்ல கதை எழுத முயற்சித்தால் என்ன என்று தோன்றியது. கதைக்கு இன்ஸ்பிரேஷன் திருமதி கீதா ரங்கன் அவர்கள். ‘நான் சிறிய வயதிலிருந்து ஏராளமான புத்தகங்களைப் படிப்பவன். (light reading). சரி எழுதித்தான் பார்ப்போமே என்று முயற்சித்திருக்கிறேன். சமையல்னா, செய்முறையும், படமும் போதும். பண்ணினது சரியா வந்ததா என்ற கேள்வி எழாது. கதை அப்படி இல்லையே.

எனக்கு இந்தக் கதைக்கு நானே ஓவியம் வரையவேண்டும் என்பது ஆசை. பொதுவாக நான் ஓரளவு ஓவியம் வரைவேன். ‘நான் படித்த தூய சவேரியார் மேல்’நிலைப்பள்ளியின் நூற்றாண்டு விழாக் கொண்டாட்டத்தின்போது நடத்தப்பட்ட மாவட்ட அளவிலான ஓவியப் போட்டியில் இரண்டாவது பரிசை திரு. ம.பொ.சிவஞானம் அவர்களிடமிருந்து பெற்றிருக்கிறேன். சித்திரமும் கைப்பழக்கம் செந்தமிழும் நாப்பழக்கம் என்று சும்மாவா சொன்னார்கள். அவசர கோலத்தில் ஒரு படத்தை வரைந்து சேர்த்துள்ளேன்.

=============================================================================

தன் குழந்தை

வாசலில் பெல் அடிக்கும் சத்தம் கேட்டது. சொன்ன மாதிரியே தம்பிதான், அவன் இரண்டு பசங்களோடு வந்திருந்தான்.

‘வாடா கார்த்திக். ஏன் கமலியையும் பொண்ணையும் கூட்டிட்டு வரலை’.

‘பொண்ணுக்கு ஸ்கூல்ல பாட்டு செலெக்ஷன் நடக்குது. அதுக்கு அவள கமலி கூட்டிட்டுப் போயிருக்கா. உனக்குத்தான் தெரியுமே.. பொண்ணு ஆசைக்கு நான் தடை போட மாட்டேன்னுட்டு’.

“மெட்ராஸில் இருக்கோம்னு பேரு. அத்தி பூத்தமாதிரி வந்திருக்க.”  அவன் பசங்க என்னைப் பார்த்ததும் ‘வணக்கம் அத்தை’னு கோரசா சொன்னாங்க. கார்த்திக் எனக்கு சித்தப்பா பையன். கல்லூரி காலம் வரை வருடா வருடம் விடுமுறைக்கு பாட்டி வீட்டுக்கு கிராமத்துக்குப் போயிடுவோம். இரண்டு மாசம் ஒரே கும்மாளமா இருக்கும். லீவு போனதே தெரியாது. வீட்டுல நான் ஒருத்திதான் பெண் என்பதால் எல்லோருக்கும் என்னைப் பிடிக்கும். அதுலயும் கார்த்தி, எப்போப் பார்த்தாலும் ‘அக்கா அக்கா’ என்று கூடவே இருப்பான். உறவுகளுக்காக உசிரையே விடக்கூடியவன். அவன் பசங்க ‘அத்தைனு’ என்னைச் சொன்னதும் இதெல்லாம் ஞாபகம் வந்தது.

“மாமா எங்கக்கா?”.. ‘இன்னைக்குக் கடையைப் பாத்துக்கறவர் அவசரமாக அப்பாக்கு முடியலைன்னு ஊருக்குப் போயிருக்கார். அதுனால அவர் காலைலயே கடை தொறக்கப் போயிட்டார். நேத்தே நீ வர்றேன்னு சொல்லியிருந்தும் அவரால இங்க இருக்க முடியலை. மதியம் சாப்பிட வந்துர்றேன்னு சொல்லியிருக்கார்’

பசங்களுக்காக வாங்கி வச்சிருந்த காமிக்ஸ் புத்தகங்களைக் கொடுத்தேன். ‘டே பசங்களா.. டிவி பாக்கறீங்களாடா’ ‘வேணாம் அத்தை. புத்தகம் படிக்கிறோம்’னு மூத்தவன் வசந்தன் சிரிச்சுக்கிட்டே சொன்னான். அவங்களுக்கு சாப்பிட தேன்குழலும் பாதுஷாவும் கொடுத்தேன்.

‘அக்கா.. இந்தாங்க பழம். கமலி அதிரசமும் முருக்கும் குடுத்தனுப்சிருக்கா. மாமாவுக்கு முருக்கு பிடிக்கும்ல’.

நகர்ல சொந்த வீடும் கடையும் அக்காக்கு இருந்தும் குழந்தை பாக்கியம் இதுவரை இல்லை. அவங்களும் பதினைஞ்சு வருஷமா கோவில் குளம்னு ‘நேர்ந்துகொண்டு யாத்திரை பண்ணியும் வீட்டுல அழுகைச் சத்தமே இல்லாமல் போயிற்று.  ஒரு குழந்தையைத் தத்தெடுத்துக்கோ என்று பலமுறை சொல்லியும் மாமாவுக்கும் அவர் குடும்பத்துக்கும் இஷ்டம் இல்லைனே எப்போதும் சொல்லிடுவா.  அதுவும், அக்காவோட மாமியார், குழந்தையைத் தத்தெடுத்திக்கிட்டா, கடவுள், இவளுக்குத்தான் இப்போ குழந்தை இருக்குன்னு எப்போயும் பிள்ளைவரம் கொடுக்க மாட்டார்னு சொல்லி தான் சாகிற வரைல அதுக்கு ஒத்துக்கமாட்டேன்னுட்டார். அக்கான்னா, எம் பசங்க வருவாங்கன்னு ஆசை ஆசையா காமிக்ஸ்லாம் வாங்கிவச்சிருக்கா. ப்ச். நினைக்கவே மனசுக்குக் கஷ்டமாயிருக்கு.

இரண்டு பசங்களும் கதைப் புத்தகத்தைச் சேர்ந்து படிப்பதைப் பார்க்கும்போது அன்புக்கரசிக்கு ரொம்ப சந்தோஷமாக இருந்தது.

‘பசங்களா எப்போடா சாப்பிட வர்றீங்க..’

கதை படிப்பதில் மும்முரமாக இருந்தாங்க. ‘இப்போதானே அத்தை தேன்கொழல் சாப்பிட்டோம். மாமாவோட சேர்ந்து சாப்பிடறோம்’. 

தட்டு காலியாக இருந்தது.

‘எப்படிடா இருந்துச்சு? பிடிச்சுச்சா? இன்னும் வேணுமா’?

‘தேன்கொழல் நல்லா இருந்துச்சு அத்தைனு சின்னவன் நீட்டிச் சொன்னான். ‘எங்களுக்கு ஸ்வீட் பிடிக்காது அத்தை. தங்கச்சிக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும்னு எடுத்துவச்சிருக்கோம்’.

தங்கச்சின்னு சொல்லும்போது அவங்க முகத்துல இருந்த சந்தோஷம் எனக்குப் பழைய நினைவுகளைக் கிளறி விட்டது. அது நடந்து ஒரு எட்டு வருடம் இருக்கும்.

“அக்கா எப்படி இருக்க? பிஸியா? ஒரு முக்கியமான விஷயம் பேசணும்”

“நல்லா இருக்கேன் கார்த்தி. கடைக்கு வந்தேன். மாமாவுக்கு லஞ்ச் கொடுத்துட்டுப் போலாம்னு. என்ன விஷயம் சொல்லு”

“எனக்குப் பெண் குழந்தைனா ரொம்பப் பிடிக்கும்னு உனக்குத் தெரியும்ல. என் பசங்களுக்கும் ஒரு தங்கச்சி இருக்கணும்னு நினைக்கிறேன்”

“அதுக்கென்ன.. இன்னொரு கொழந்தையைத் தாராளமா பெத்துக்கோயேன். நல்லா சம்பாதிக்கற. உங்க ரெண்டு பேருக்கும் வளக்க முடியும்னு தோணுச்சினா பெத்துக்கோயேன்’

‘அதுக்கில்லைக்கா.. இன்னொண்ணும் ஆணாப் பொறந்துடுச்சுன்னா? எங்களுக்கு பெண்ணை வளக்கணும்னுதான் ஆசை. அதுனால ஒண்ணு நினைச்சுருக்கோம். அதுக்கு உன்னோட அபிப்ராயத்தைக் கேட்கலாம்னுட்டு.. கமலியோட தூரத்து உறவினருக்கு போன வாரம் மூணாவதா பொண்ணு பொறந்திடுச்சாம். அவங்க கொஞ்சம் கஷ்டப்படுறவங்க. ஏற்கனவே ரெண்டு பொண்கள். மூணாவது ஆணா இருக்கும்னு நப்பாசைல பெத்துக்கிட்டாங்க. தினப்படி வாழ்க்கையே கஷ்டமாக இருக்குங்கறபோது இதுல மூணாவதும் பொண்ணான்னு ரெண்டுபேரும் அழுதுக்கிட்டிருக்காங்களாம். அவரோட சொந்தக் காரங்களும் வசை பாடுறாங்களாம்.  அதுனால அந்தப் பொண் கொழந்தையைத் தத்துக்கேட்கலாம்னு இருக்கோம். உன் அபிப்ராயம் என்ன?”

“ஒரு குழந்தை அதோட அப்பா அம்மாகிட்ட வளர்றதுதான் நல்லது. அப்படி அவங்களால வளக்க முடியாதுன்னா தாராளமா தத்து எடுத்துக்கோங்க. ஒரு வக்கீல்கிட்ட எதுக்கும் ஆலோசனை கேட்டு சட்டரீதியா தத்தெடுத்துக்கோ. உனக்கும் பிற்காலத்துல பிரச்சனையெல்லாம் வராது. எனக்குத்தான் அந்தக் கொடுப்பினை இதுவரை இல்லை”

…..

எனக்கு ஆரம்பத்துல இது சரிவருமா என்று யோசனையாகத்தான் இருந்துச்சு. ஏற்கனவே தான் பெத்த குழந்தைகள் இருக்கறப்போ, இன்னொரு பொண்ணைத் தத்தெடுத்தா அது குடும்பத்தோடு ஒட்டுமா, கார்த்தி நல்ல பையன். இருந்தாலும் அவன் பசங்களுக்கும் அம்மாக்கும் ஒத்துப்போகணுமேன்னு தோணிச்சு. இப்போ இந்தப் பசங்க தங்கச்சி தங்கச்சின்னு சொல்றதைக் கேட்டு எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு. இப்பவே, ‘தங்கச்சிக்குப் பிடிக்கும்னு’ ஸ்வீட் தனியா எடுத்து வச்சுக்குதுங்களே..  

என் எண்ணவோட்டத்தைப் புரிந்துகொண்டவன்போல் கார்த்தி, ‘அக்கா.. இப்போதும் ஒண்ணும் கெட்டுப்போயிடலை. மாமியார்தான் போய்ச்சேர்ந்துட்டாங்களே. மாமாகிட்ட பேசி நீ எப்பக்கா தத்தெடுக்கப்போற.. உனக்கும் ஒரு பிடிப்பு இருக்கும்க்கா. நேரம் கூடி வந்தா பொண்ணுன்னா எனக்கு மருமகளாகவும் ஆயிடுவா”. உங்களுக்குச் சரின்னா, பையனா இருந்தா என் பொண்ணுக்குக் கொடு. உறவு விட்டுப் போகாது. ‘நான் வேணா இன்னிக்கு மாமாட்ட பேசவா?

கார்த்தி… மாமா வந்து சொல்லட்டும்னு நினைச்சுருந்தேன். நான் இப்போ முழுகாம இருக்கேன் என்று முகம் சிவந்தாள் அன்புக்கரசி.