கேட்கக் கூடாத கேள்வி - அனுபவம்.

 

     எல்லோருக்கும் விதம் விதமான நம்பிக்கைகள்..  பூனை குறுக்கே போவது முதல் "எங்கே போகிறாய்?" என்று கேட்கக் கூடாது என்பது வரை!

 

 

     வியாபாரிகள் "நீதான் முதல் போணி என்பார்கள்.  நான் இருப்பது சென்னை என்பதால் "நீதான்" !    மற்ற ஊர்களாயிருந்தால் "நீங்கள்" என்று சொல்லக் கூடும்!  நம்மால் பேரம் பேசமுடியாது அல்லது பேசிக் கூடாது என்பதற்கான அஸ்திரம் அது!

 

 

     இந்த மாதிரியான நம்பிக்கை விஷயத்தில் என்னுடைய வித்தியாசமான அனுபவம் ஒன்று.

     என் மாமனார் திவசத்துக்கு வருடா வருடம் என்னைத்தவிர என் குடும்பம் திவசம் நடக்கும் ஊருக்குச் செல்வார்கள்.  மாமனாரின் தம்பிதான் திவசம் செய்வார்.  என் மனைவி மாமனாருக்கு ஒரே குழந்தை. 



     ப்ராட்வேயில் இருக்கும் திருவள்ளுவர் பஸ்ஸ்டாண்டில் (அப்போது அப்படித்தான் பெயர்) இரவு பத்து மணிக்கு மேல் பேருந்து ஏறவேண்டும்.  முன்னரே முன்பதிவு செய்து சென்று ஏற்றி விட்டு வீடு திரும்புவேன். 

 

 

 

     சமயங்களில் அவர்கள் ஏறிய அந்த பஸ் கண்டக்டரிடம் 20 ரூபாயோ, 30 ரூபாயோ கொடுத்து அதே பஸ்ஸிலேயே நான் இருக்கும் ஏரியா வந்து இறங்கி விடுவேன்.  நான் இருக்கும் இடத்தைத் தாண்டித்தான் பஸ் போகவேண்டும்.  ஏனெனில் அங்கிருந்து மின்சார ரயில் வந்து ஏற நடக்கும் நேரம், தூரம், அப்புறம் நான் பிடிக்க வேண்டிய பஸ் இரவு நேரமாகி விடுவதால் ஒருவேளை வராமல் போனால் ஒரு ஆட்டோ..  இதை எல்லாம் யோசித்தால் இது வசதியான பிரயாணம்.  நடத்துனரும் பெரும்பாலும் ஒத்துக்கொண்டு இறக்கி விட்டு விடுவார்.  ஓட்டுநரிடமும் அனுமதி வாங்கி விடுவேன்.

     நான் சொல்லும் இந்தச் சம்பவம் முதல் சில பயணங்களில் ஏதோ ஒன்றில் நடந்தது.   நேரம் கழித்துக் கிளம்பும் பேருந்தில் முன்பதிவு செய்தால் விடிந்த உடன் வெளிச்சத்தில் அந்த ஊர் செல்லும்.  இவர்களும் பயமின்றி உள்ளூர்ப் பேருந்தோ, ஆட்டோவோ பிடித்து வீடு சேர முடியும்.  அன்று அந்த பேருந்துகளில் இடம் இல்லாத காரணத்தால், கொஞ்சம் முன்னதாகவே கிளம்பும் பேருந்தில் முன்பதிவு செய்து விட்டிருந்தேன்.

     மனைவியின் உறவினரிடம் முன்னதாக தொலைபேசி (அப்போது அலைபேசிகள் புழக்கத்தில் இல்லை) இவர்களை பேருந்து நிலையம் வந்து அழைத்துக் கொள்ள முடியுமா என்று கேட்டிருந்தேன்.  பேருந்து பதிவு எண்ணும், அது அந்த ஊர் வரும் நேரமும் கேட்டு அவர்களை பேருந்தில் ஏற்றி விட்டு விட்டு இரவு வீட்டுக்கு வந்து தொலைபேசச் சொல்லியிருந்தார் அந்த உறவினர்.  இங்குதான் விதி சிரித்தது!  நான் அதைப் பார்க்கவில்லை!

 

 

     இவர்களை ஏற்றி வீட்டுக் காத்திருந்தேன்.  நடத்துநரும், ஓட்டுநரும் வந்தார்கள்.  ஓட்டுநர் ஏறி அமர்ந்து வண்டியைக் கிளப்பி உறுமவிடத் தொடங்க, நடத்துநர் சீட்டு போடத் தொடங்கினார்.

     நடத்துநரிடம் "அந்த"க் கேள்வியைக் கேட்டேன்.

     "பஸ் நாளைக்காலை எப்போது அந்த ஊர் சென்று சேரும்?" 


     இதில் என்னங்க தப்பு?

 

 

 

      நடத்துநர்  "என்ன கேள்வி கேட்டீங்க..  பஸ் புறப்படப் போவுது..  அடச்சே... என்ன ஆளுய்யா நீ.."  என்று திட்டிக்கொண்டே ஓட்டுநரிடம் சென்று சொல்ல, அவர் வண்டியை அமர்த்தி விட்டார்.  அவரும் என்னை டோஸ் விடத்தொடங்க,  பயணிகள் என்னை விரோதத்துடன் பார்த்தார்கள் -  என்னவென்று தெரியாமலேயே!

     ஓட்டுநர், நடத்துநர் இருவரும் பேருந்திலிருந்து இறங்கி, அருகிலுள்ள டீக்கடைக்குச் சென்று விட,  என்னால் நடந்த விபரீதத்தைச் சரிசெய்ய, நானும் அவர்களுடனேயே நடந்தேன். அவர்களுக்கு தேநீர் வாங்கித் தர முயன்றேன்!  

 

 

 

 

     "வேண்டாம்... வேண்டாம்... இப்போதான் குடிச்சுட்டு வந்துதானே வண்டியை எடுத்தோம்?" என்றவர்கள் தொடர்ந்து எனக்கு அறிவுரை சொல்லத் தொடங்கி விட்டார்கள்.

     வண்டி எடுக்கும்போது "அது எப்போது போய்ச்சேரும்" என்று கேட்பது சகுனத் தடையாம்.  விபத்து நடக்குமாம்..  உயிருக்கே ஆபத்தாம்.  அப்படிக் கேட்கப்பட்ட பேருந்துகள் உருப்படியாய் ஊர் சென்று சேர்ந்ததில்லையாம்.  குறுக்கிடாமல் கேட்டுக் கொன்டு,  ஓட்டுநர் கைகளை பற்றி மன்னிப்பு கேட்டுக் கொண்டேன்.  நடத்துநர் கையையும் நட்பாய்த் தொட்டேன்.  அவர்கள் தொழிலில் அவர்கள் வைத்திருக்கும் நம்பிக்கை.  என்னால் ஒன்றும் சொல்ல முடியவில்லை.

     "சரி..  விடுப்பா..   ஸார் தெரியாம கேட்டுட்டார்.."  என்று ஓட்டுநர் முதலில் வெள்ளைக்கொடி காட்டி, தேநீர் கடைக்காரரிடம் "ரெண்டு டம்ளர்ல வெந்நீர் கொடுப்பா" என்று கேட்டு வாங்கினார்.  கொஞ்சம் குடித்தார்கள்.  மிச்சத்தை ஒருவர் மேல் ஒருவர் தெளித்துக் கொண்டார்கள்.  என்னையும் ஒரு வாய் குடிக்கச் சொன்னார்கள்.  என்மேல் தெளிக்கவில்லை!  திரும்பி வந்தோம்.

     சமாதானமாகிக் கிளம்பிய பேருந்தில் இந்நிலையில் எப்படி என் வேண்டுகோளைச் சொல்லி அதே பேருந்திலேயே வீடு போவது?  எனவே பேசாமல் வெளியில் நின்றேன்.    ஆனால் என் மாமியார் மனது கேட்காமல் நடத்துநரிடம் சொல்ல,  அவர் எட்டிப் பார்த்து.

     "அட..  இவ்வளவுதானா?  வண்டியில் ஏறுங்க!" என்றார்.  ஏறி காசுகொடுத்ததும் வாங்கி கொண்டார்.  காலை எத்தனை மணிக்கு ஊர் சென்று சேர முடியும் என்று கடைசி வரை சொல்லவே இல்லை.  ஆனால், நட்பாய்ப் பேசியபடியே வந்தனர் நடத்துநரும், ஓட்டுனரும்!  எங்கு இறங்கினால் எனக்குப் பக்கம், வசதி என்று கேட்டு, நிறுத்தி, இறக்கி விட்டுச் சென்றனர் இருவரும்!

     நானாக வழக்கமான பயண நேரத்தைக் கணக்கிட்டு,  தொலைபேசியில் உறவினரிடம் நடந்ததைச் சொல்லி, (ஒன்று விட்ட) மச்சானை அந்நேரத்துக்கு பேருந்து நிலையத்துக்கு வரச் சொன்னேன்.  நல்லபடியாக ஊர் சென்று வீடு சேர்ந்தார்கள் குடும்பத்தினர். 








படங்கள்  :  நன்றியுடன் இணையத்திலிருந்து...