கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை :: இரு துருவங்கள் - கீதா ரெங்கன் சீதை 11 (நிறைவுப் பகுதி)

     சென்ற வாரத்தின் தொடர்ச்சி....

இரு துருவங்கள்

கீதா ரெங்கன்

“ஓ!” அங்கு சிறிது மௌனம் நிலவியது. 

டாக்டர் சுழல் நாற்காலியில் சாய்ந்து உட்கார்ந்து ஏதோ யோசித்தவாறே நாற்காலியை மெதுவாகச் சுழற்றியவர், மீண்டும் தொடர்ந்தார். மணியின் பிரச்சனை ஹேலூசினேஷன்ஸ், டெலுஷன்ஸ், மூட்ஸ்விங்க்ஸ் என்று மருத்துவ உலகம் சொல்லும் பல வார்த்தைகளைச் சொன்னார். முன்பை விட கொஞ்சம் கூடியுள்ளது என்றார். மஞ்சுவிற்கு, சுஜாதா மற்றும் சிவசங்கரி எழுதிய கதைகள் நினைவுக்கு வந்தது. தலைக்குள் ஏதோ ஒன்று கொத்திக் கொண்டே இருக்குமாமே! மீண்டும் வாசிக்க வேண்டும் என்று குறித்துக் கொண்டாள். ஆனால், முடியாதோ? மணியைப் பொருத்தவரை சுஜாதா அரைவேக்காடு, வெட்டிப்பயல், ஒன்றும் தெரியாதவன். சும்மா நாலு அறிவியல் வார்த்தைகளை வைத்துக் கொண்டு ஜல்லி அடிப்பவன், பணம் சம்பாதிப்பவன்! அவள் மனதில் எண்ணங்கள் ஓடிட…டாக்டர் தொடர்ந்தார்..

“தென் நீங்க ஒரு நர்ஸ் போலதான் இருக்கணும். புரிஞ்சுருக்கும்னு நினைக்கிறேன்”

“புரியுது டாக்டர்”

நர்ஸ்! ஆம் அன்கண்டிஷனல் லவ்! தாமரை இலை தண்ணீர் போல. எந்தவித எதிர்பார்ப்பும் இருக்கக் கூடாது! மஞ்சுவிற்குப் பிரச்சனை இல்லை. பொதுவாகவே மஞ்சு எந்த ஒரு உறவையும் அந்த உறவுக்கான ஃப்ரேமுக்குள் போட்டுப் பார்ப்பதில்லை. அம்மா என்றால் ஒரு வித எதிர்பார்ப்பு, அப்பா என்றால் அவரிடம் சில எதிர்பார்ப்புகள், சகோதர சகோதரிகள், மாமியார் என்றால் அவர்கள் இப்படி இருக்க வேண்டும் என்ற எதிர்பார்ப்புகள். இப்படி ஃப்ரேமுக்குள் போட்டுப் பார்த்தால் ஏராளமான எதிர்பார்ப்புகள் மனதில் தோன்றிடும். ஏமாற்றங்கள் வரும் என்பதால் எல்லோரையும் அன்பு செய்ய வேண்டும் என்ற மனநிலை, திருமணத்திற்கு முன்பே பல அனுபவங்களால் மஞ்சுவிற்கு ஏற்படத் தொடங்கியிருந்தது. ஒத்துவரவில்லை என்றாலும் வெறுக்காமல் சற்று விலகி இருப்பாள். இது அவள் பள்ளியில் அவளது காட்மதர் சொல்லிக் கொடுத்தது.

“யெஸ் ஐ ஆம் ப்ரிப்பேர்ட் டாக்டர்”

“குட்! ஸோ நீங்க அவங்க கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி சொல்லலியேன்றத பெரிசா எடுத்துக்கலை!”.

“யெஸ்! டாக்டர்!”

“ஆனா ஒரு வேளை உங்க மனசுல பின்னாடி இந்தக் கேள்வி வரலாம்”

“வராது டாக்டர்”

பின்னாடி வரலாம் என்று டாக்டர் அன்று சொன்னது இன்று வந்து விட்டதோ? அதனால்தான் இப்படியான உணர்ச்சிகள் மூளைக்குள் மோதுகிறதோ இப்போது?!

“டாக்டர்! தப்பா எடுத்துக்காதீங்க, ஒரு கேள்வி கேட்டுக்கலாமா. அவருடைய பிரச்சனைக்கு என்ன காரணம்? மூல காரணம்?”

“இட்ஸ் எ மில்லியன் டாலர் க்வெஷன். ஒரு குறிப்பிட்ட காரணத்தை பின் பாயின்ட் பண்ண முடியாது”

டாக்டர் சொல்லவில்லை என்றால் என்ன? நூலகம் இருக்கிறதே. டாக்டர் வீரியமிக்க மருந்துகள் கொடுத்தார். மஞ்சு பல மருத்துவப் புத்தகங்கள் வாசித்துப் புரிந்து கொண்டாள். இந்தச் சின்ன மூளைக்குள் ஏற்படும் வேதியியல் மாற்றங்கள்தான் இவ்வுலகில் ஒவ்வொருவரையும் தனித்தனி மனிதனாக எப்படி வித்தியாசப்படுத்திக் காட்டுகிறது! படைப்பின் விந்தை! இது போன்ற மனிதர்களையும், வாழ்க்கையையும் எப்படிச் சீராகச் சமாளிக்க வேண்டும் என்றும் கற்றுக் கொண்டாள். பட்டம் இல்லாத மருத்துவர்!  வாழ்க்கையே ஒரு பல்கலைக்கழகம் தான்! வாழ்க்கை அனுபவத்திலிருந்துக் கற்றுக் கொண்டால் தனி படிப்போ, டிகிரியோ தேவையே இல்லை!

கணவனை எழுப்பி, மயக்க நிலையிலேயே சாப்பாடு கொடுத்தல், குளிக்கவைத்தல், துணி மாற்றிவிடுதல் என்று எல்லாம் செய்தாள். மருத்துவர் புகுந்த வீட்டு ஊர் என்பதால் மாமியார் வீட்டில் கூட்டுக் குடும்ப வாழ்க்கை. மாமியார், இவள் அதிர்ஷ்டகாரி இல்லை என்றார். இவளால்தான் தன் மகனுக்குப் பிரச்சனை என்றார். தன் மகனுக்கு வந்த வரன்கள் எல்லாம் மகனது உயர்ந்த படிப்புக்கேற்றபடி, வரதட்சிணையோடும், வீடோடும், நல்ல படிப்போடும், பணக்கார இடங்களாக வந்தது என்றும் ஆனால், ஜோசியர் சொன்னதால், ஒன்றுமில்லாத மஞ்சுதான் வரவேண்டியதாகிப் போனது என்றும் குற்றம் சுமத்திப் பல பேச்சுகள் பேசினார். சாமான்களைத் தூக்கி எறிந்தார். இவளது பழக்கவழக்கங்களைச் சாடினார்.

இப்போது கண்ணை மூடிக் காட்சிகள் விரிந்த சமயத்தில் இவளுக்குச் சிரிப்புதான் வந்தது. எந்தெந்த ஜோசியர்கள் இந்த ஜாதகங்களைச் சேர்த்தனரோ அதே ஜோசியர்களே திருமணத்திற்குப் பிறகு இந்த இரு ஜாதகங்களையும் யார் சேர்த்தது என்று கேள்வி கேட்டனர். பொருத்தமே இல்லை என்றும் சொன்னார்கள். டூ லேட்! பொருத்தம் இல்லை என்பது அவளுக்குமே தெரிந்த விஷயம்தானே. ஆனால் சூழ்நிலைக் கைதி!

மாமியார் எதிர்பார்த்த, மணிக்கு நிகராகப் படித்த பணக்காரப் பெண்கள் யாரேனும் அமைந்திருந்தால் இப்போது வரை இருந்திருப்பாளா என்ற கேள்வியும் இவள் மனதில் எழுந்தது. ஒரு வேளை அவனுக்குச் சமமாகப் படித்திருந்த பெண் என்றால், மணி எதிர்பார்த்த “இன்டெலெக்சுவல் கொம்பாட்டபிலிட்டி” இருந்திருக்குமோ? அவனுக்குச் சரியாகி இருந்திருக்குமோ? ஒரு வேளை வேறு பெண் அமைந்திருந்தால் அவரை விட்டு விலையிருக்கலாம்….அதனால் தான் கடவுளின் கணக்கு இது போலும். இப்படித்தானே பலரும் எண்ணித் தங்களைத் தேற்றிக் கொள்கிறார்கள். இத்தனை வருடங்களாக மனதில் எழாத, தேவையற்ற கேள்விகள் எழுந்தன. மனித மனமும் சரி வாழ்க்கையும் சரி கேள்விகளும், மர்மமும், சவால்களும் நிறைந்தது தானே!

மீண்டும் காட்சிகள் விரியத் தொடங்கின. மாத்திரையின் அளவு குறைக்கப்பட்டு ஒருவிதமான மோன நிலையில் மறுபடியும் ஆஃபீஸ் செல்ல ஆரம்பித்தான். மீண்டும் அவன் வேலை பார்த்த ஊரில் வாழ்க்கை. ஆஃபீஸில் இவன் புத்திசாலித்தனத்தைப் புரிந்து கொண்டதால் பிரச்சனை இல்லை. கூடவே இரக்கமும். டாக்டரிடம் அவ்வப்போது கன்சல்டேஷன். ஒரு முறை டாக்டர் குழந்தை பெறுவதைப் பற்றிச் சொன்னார். குழந்தை பிறந்தால் ஒரு வேளை மாறுதல் வரலாம் என்றார்.

“டாக்டர்! நீங்கதானே நர்ஸ் போல இருக்கணும்னு சொன்னீங்க. ஜெனிட்டிக்கலி 50:50 அடுத்த தலைமுறைக்கும் வரலாம்னு சொன்னீங்க. குழந்தை வேற கஷ்டப்படணுமா டாக்டர்? எனக்கும் தாம்பத்தியத்தில் ஈடுபாடு இல்லையே.”

“குழந்தைய நல்ல முறையில, வளர்த்தா பிரச்சனை இல்லாம கொண்டு வந்துடலாம். இது உங்களுக்காகவும்தான் சொல்லறேன். குழந்தைனு வரும் போது உங்களுக்கு மனசு ரிலாக்ஸ் ஆகும். இயந்திரத்தனமான வாழ்க்கை நிலை மாறும். உங்க ஹஸ்பண்டுக்கும் குழந்தைனு வரும் போது ஒரு மாற்றம் வரலாம். அதான்…..இட்ஸ் அப் டு யு…..நீங்க ஒரு கைனக்காலஜிஸ்டையும் கன்சல்ட் பண்ணிக்குங்க….”

மஞ்சு, தான் வசித்து வந்த ஊரிலுள்ள, தனக்குப் பரிச்சயமான மகப்பேறு மருத்துவரைக் கண்டு எல்லாம் விளக்கினாள். விவாதித்தாள். தாய்மை அடைய தாம்பத்தியம் ஒன்றுதான் வழியா என்ன? மஞ்சுவும் தாய்மை அடைந்து, மணியின் சாயலில் அழகான அபியைப் பெற்றாள். மனநல மருத்துவர் இவளுக்காக என்று சொன்னது புரிந்தது.

மனநல மருத்துவர் மணியின் மாத்திரையை நிறுத்திப் பார்க்கலாம் என்று யோசனை சொன்னார். நிறுத்தப்பட்டது. 4 மாதத்தில் மீண்டும் கணவனுக்குப் பிரச்சனை தொடங்கியது. மீண்டும் ஹேலுசினேஷன்ஸ், டெலுஷன்ஸ் என்று பிரச்சனை அதிகமாகிட, வேலைக்குச் செல்லவில்லை. வீட்டிலேயே இருந்தான். வெளியில் செல்லவும் முடியாது வீட்டில் தொலைபேசி இல்லாத காலம் அது. மஞ்சுவால் யாரையும் தொடர்பு கொள்ள முடியவில்லை.. கையில் கைக்குழந்தை. ஒரு பிடி அரிசிக் கஞ்சியே வாழ்க்கையானது.

மணி தான் வேலை பார்த்த நிறுவனத்தின் தலைவர், மாநிலத்தின் முதல்வர், பிரதமர், ஆளுநர், ஜனாதிபதி எல்லோருக்கும் கடிதம் எழுதினான். ‘இந்த நாடே வீழப் போகிறது, அதைக் காப்பாற்றத் தன்னால் மட்டுமே முடியும், அந்த ரகசியம் ஃபார்முலா எல்லாம் தன்னிடம் மட்டுமே இருக்கிறது, எல்லோரும் முட்டாள்கள், ஊழல் புரிபவர்கள்’ என்று வரிகளை முன்னுக்கு முரணாகப் போட்டு எழுதி அனுப்பினான். ஏதோ ஒரு மாநிலத்தில் ஒரு மலையின் அடியில் சில கடவுள்கள் உயிருடன் இருப்பதாகவும் அந்த மலையைப் பெயர்த்தால் அவர்களைக் காணலாம் என்றும் ஒரு கடிதம் எழுதி ஏதோ ஒரு சாமியாரின் முகவரி எழுதி அனுப்புவதற்குத் தயாராக வைத்திருந்தான்.

தான் ஏதேனும் செய்து, எப்படியேனும் தன் கணவனை ஒரு மருத்துவரிடம் கொண்டு செல்ல வேண்டும் என்று மஞ்சு யோசித்தாள். மருத்துவப் புத்தகங்கள் வாசித்த அறிவும், கல்லூரியில் நாடகம் போட்ட திறமையும் கை கொடுக்க, 8 ஆம் வகுப்பு மாணவியாக நடித்தாள். புடவை கட்டத் தெரியாதது போன்றும், சமைக்கத் தெரியாதது போன்றும், குழந்தையைக் கவனிக்கத் தெரியாதது போன்றும், தாய்ப்பால் கொடுக்காமல், கணவனை டீச்சர், சார் என்று அழைக்கத் தொடங்கினாள். மணி, அவளுக்குப் பிரச்சனை என்று அவ்வூரிலிருந்த மனநல மருத்துவரிடம் அழைத்துச் சென்றான், மருத்துவரையும் டீச்சர் என்று அழைத்தாள். மருத்துவர் கேட்ட கேள்விகள் எல்லாம் இவள் எதிர்பார்த்தவை என்பதால் தான் ஏற்ற கதாபாத்திரத்தைப் போல் பதிலளிக்க, மருத்துவர்,

“இது “…….” என்று அதற்கான மருத்துவப் பெயரைச் சொல்லி மருந்து எழுதத் தொடங்கினார். மஞ்சுவிற்கு ஒரு புறம் ஒரே மகிழ்ச்சி. தான் தேர்வு செய்த கதாபாத்திரத்தைச் சரியாகவே செய்திருக்கிறோம் என்று ஆனால் பிரச்சனை கணவனுக்கல்லவா அதை மருத்துவரிடம் தெரியப்படுத்த வேண்டுமே என்று,

“டீச்சர் டீச்சர் உங்ககிட்ட ரகசியம் சொல்லணும். அந்த டீச்சர வெளிய போகச் சொல்லுங்க” என்று சொல்ல, டாக்டர் மணியை வெளியே போகச் சொன்னார். மஞ்சு விரைவாக எல்லாம் சொல்லிட, டாக்டர் வாயடைத்துப் போனார்.

“ஓ மை காட்! பெர்ஃபெக்ட் ஆக்டிங்க்!! நான் மருந்தே எழுதிட்டேன்…..ஓகே..சும்மா மைல்ட் டோஸ் எழுதி ஒரு ஸ்ட்ரிப் மட்டும் வாங்கச் சொல்றேன். ஏன்னா இப்ப அவர நாம நம்ப வைக்கணும். நான் நாளைக்குத்தான் ஹாஸ்பிட்டல் போவேன். ஸோ…..நான் அவர்கிட்ட உங்களை நாளைக்கு ஹாஸ்பிட்டல் கூட்டிட்டு வரச் சொல்லறேன். உங்கள அவர் கூட்டிட்டு வரும் போது அவர நாங்க பாத்துக்குவோம். நீங்க இந்த மாத்திரைய சும்மா சாப்பிடறா மாதிரி ஆக்ட் பண்ணுங்க…..ஆல் த  பெஸ்ட்” என்று சொல்லி மணியை அழைத்து எல்லாம் சொல்லிட வீடு வந்தனர்.

ஆனால் மணிக்கு ஏதோ தோன்றிட, ‘டாக்டர் ஒரு முட்டாள், அரைவேக்காடு’ என்று திட்டி அழைத்துச் செல்லவில்லை. மஞ்சு போட்ட திட்டம் தோல்வியடைந்தது. மணியிடம் வயலென்ட் பிஹேவியரும் வந்திருந்தது. மஞ்சு பொறுத்துக் கொண்டாள். எத்தனை நாட்கள் குழந்தைக்குப் பால் கொடுக்காமல் இருப்பது என்று போட்ட வேஷத்திலிருந்து எப்படி வெளி வரலாம் என்பதையும அவள் கற்றிருந்ததால் அதையும் மெதுவாக நிறைவேற்றி மீண்டும் பழையபடி ஆனாள். குழந்தை அபிக்கு ஆண்டு நிறைவு வந்தது. அதற்கான கடிதம் மற்றும் பணமும் மணியின் அப்பாவிடமிருந்து வந்திட, புகுந்த வீட்டிற்குச் சென்றதும் இவள் நிலைமையைச் சொல்லிட, அங்கு வேறு ஒரு அதிர்ச்சி காத்திருந்தது.

“என் கணவர் விபத்தில் இறந்துவிட்டார். எனவே எனக்கு உங்கள் நிறுவனத்தில் தயவாய் வேலை தர முடியுமா” என்று மஞ்சு எழுதியது போன்ற ஒரு கடிதத்தை மணி தான் வேலை பார்த்த நிறுவனத்திற்கு அனுப்பியிருந்திருக்கிறான். அந்தக் கடிதத்தை நிறுவனத்தார் இது உண்மையா என்று கேட்டு மணியின் தந்தைக்கு எழுதி, அக்கடிதத்தையும் அனுப்பியிருந்தனர்.

மருத்துவரிடம் மணியை அழைத்துச் செல்ல முடியாது என்பதால் மஞ்சு மருத்துவரைக் கண்டு நிலைமையை விளக்கி,

“டாக்டர், முதல் டைம் கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி மாத்திரை வேண்டானும் சொல்லி நிறுத்தினப்ப 4 மாசத்துல திரும்ப வந்துச்சு, அப்படியிருந்தும் இப்ப ஏன் நிறுத்த சொன்னீங்கனு தெரியல.. இப்பவும் 4 மாசத்துல திரும்பவும் அவர் முன்ன மாதிரி ஆகிட்டாரு. இந்த முறை நிறுத்தாம இருந்திருக்கலாம்னு தோணுது. கொஞ்சம் வயலன்ஸும் இருக்கு” என்று சொல்லி எல்லாக் கடிதங்களையும் காட்டிட

“ம்ம்ம்.. எல்லை மீறி போயிருக்கறதுனால ஷாக் ட்ரீட்மென்ட் கொடுக்கனும். பயப்பட வேண்டாம்.”

“ஷாக் ட்ரீட்மென்ட் கொடுத்தா அப்புறம் வராதா டாக்டர்? சரியாகிடுவாரா?”

“அப்படிச் சொல்ல முடியாது. மாத்திரைக்குக் கட்டுப்படாம எல்லை மீறும் போது ப்ரெய்ன் கெமிஸ்ட்ரிய ட்விஸ்ட் பண்ணிவிடத்தான் இது. இது நல்லதுக்குத்தான். இதுக்கு அப்புறமும் அவருக்கு முதல்ல ஹெவி டோஸ் கொடுத்து அப்புறம் கொஞ்சம் கொஞ்சமா குறைச்சுடலாம். மினிமல் டோஸ்ல தொடரலாம். நிறுத்தினா திரும்ப வருதுனு தெரிஞ்சதுனால  இனி மாத்திரைய நிறுத்த வேண்டாம். லைஃப் லாங்க்… ஆனா மீண்டும் சிவியரா வராதுனு 100% உத்தரவாதம் கிடையாதுதான். எல்லாமே சூழ்நிலையைப் பொறுத்துதான் இருக்கு. ஒரு வேளை நல்லபடியா அப்பப்ப பிரச்சனை எழுந்தாலும், சிவியரா இல்லாம சமாளிக்கும்படியா போகலாம்”

மருத்துவரின் அறிவுரைப்படி மணியை மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் செல்வதற்கான ஏற்பாடுகள் செய்து, 10நாட்கள் ஷாக் ட்ரீட்மென்ட் கொடுத்து, எல்லாம் முடிந்து, மெதுவாகச் சரியாகி, மீண்டும் வேலைக்குப் போகத் தொடங்கினான். சில வருடங்கள் நன்றாக அமைதியாகச் செல்ல, மணியும் நன்றாகத்தான் இருந்தான். வாழ்க்கையும் ஓரளவு நன்றாகச் சென்றது. அபியும் வளர்ந்தாள். மருத்துவர் சொன்னது போல், அதன் பின், சில பிரச்சனைகள் தலை தூக்கியதுதான். ஆனால், கட்டுப்பாட்டிற்குள் இருந்தது. மணியும் அவ்வப்போது வேலையை விட்டுவந்துவிடுவான். என்றாலும் வேலை கிடைக்கும் போது, அவனது படிப்பிற்கும், அனுபவத்திற்கும் நல்ல சம்பளம் கிடைத்தது. ஆனால், அவன் நிலைத்து நிற்காததால் பிரச்சனைகள் தோன்றின. என்றாலும் சமாளித்து வந்தாயிற்று. எந்த முடிவுக்கும் இவளிடம் கருத்து கேட்க மாட்டான். அப்படியே கேட்டாலும், இவள் தனது கருத்தைச் சொன்னாலும்,

“நீயும் உன் சஜஷனும். உங்கிட்ட போய் கேக்கறேன் பாரு….என்னவோ பெரிய அறிவாளினு நினைப்பு….பெரிய்ய படிப்பு! நீயெல்லாம் என்னத்த படிச்ச” என்று சொல்லிப் புறக்கணித்து தான் நினைத்ததைத்தான் செய்வான். மணியின் பல முடிவுகள் தவறாகத்தான் போயின. இவர்களைப் போன்றவர்களுக்கு ஃபினான்சியல் மேனேஜ்மென்ட் சரிவர செய்ய இயலாது என்பதும் மருத்துவ புத்தகத்தில் சொல்லப்பட்டிருந்ததே!

எக்ஸ்ட்ரிமிட்டிஸ். மூட் இருந்தால் நல்லவன். மூட் இல்லை என்றால், மிகவும் மோசமாக, அதுவும் வேலை இல்லை என்றால், மஞ்சுவை வீட்டிலும், பொதுவெளியிலும், அகராதியில் இருக்கும், இல்லாத தகுதியற்ற வார்த்தைகளால் பூசை செய்வான். ஆனால், அபியிடம் அன்புடையவன். அப்படியான சூழலில் அபியையும் வளர்த்து, கடன் வாங்கி, எஞ்சினியரிங்க் படிக்க வைத்து, தன்னிடம் இருந்தவை, அபிக்கு வந்தவை எல்லாம் விற்று அடுத்து மேற்படிப்பும் படிக்க வைத்து, கல்யாணமும் செய்து, என்று காலச்சக்கரம் சுழன்று இதோ இப்போது மீண்டும் மணி வேலை இல்லாமல், மஞ்சுவையும், இவள் பெற்றோரையும், குடும்பத்தையும் வார்த்தைகளால் வதைத்துக் கொண்டிருந்தாலும், மஞ்சுவும் தான் இப்படித்தான் என்று தன் இயல்பை நிலை நாட்டிக் கொண்டு, யார் என்ன கமென்ட் அடித்தாலும் தலைக்குள் எடுத்துக் கொள்ளாமல், மணியிடம் எப்போதுமே இரக்கமும், அன்பும் காட்டி வந்தாள். ஆனால் இரு நாட்களுக்கு முன்னால் சொன்ன வார்த்தைகள்தான்…..அந்த வார்த்தைகள்தான்…..

“மஞ்சு, அண்ணாவுக்கு ஒரு லெட்டர் கூரியர்ல வந்திருக்கு.” என்று அமிர்தா சொன்னதும் மஞ்சுவிற்கு மனதில் ஓடிய நினைவலைகளிலிருந்து நிகழ்காலத்திற்கு வர கொஞ்சம் நேரம் பிடித்தது.

“அமிர்தா அப்படியே அந்த டேபிள்ல அவர் கண்ணுல படறா மாதிரி வைச்சுரு. அபி கூப்பிடுகிறேனு சொன்னாளே இன்னும் கூப்பிடலையே” என்று சொல்லிக் கொண்டே நேரத்தைப் பார்த்தாள்.

 “அபி ½ மணி நேரத்துல கூப்பிடறேன்னு சொன்னா… 15 நிமிஷம் தானே ஆகுது…மஞ்சு….”

“ஓ! ஆமா! 15 நிமிஷம் தான் ஆகுதுல!” 2 ½ மணி நேரத் திரைப்படம் சொல்ல முடியாததை பதினைந்தே நிமிடத்தில், வாழ்க்கைக் கதையையே காட்சிகளாய் விரித்து விட்டதே இந்த மனம்! மனம் சிறந்த கதை சொல்லிதான்! மிகவும் சக்தி வாய்ந்ததுதான் என்று நினைத்துக் கொண்டு இன்னும் சில நிமிடங்கள் கடந்த போது அபியின் ஸ்கைப் கால் வந்தது

“அம்மா ஆர் யு ஓகே நௌ? அத்தை நீயும் இங்க வந்து உக்காரு. .அம்மா சொல்லுமா என்ன நடந்துச்சு”

“நீயும் உங்க அப்பனும், தம்பியும் தான் நான் கடனாளியானதுக்குக் காரணம். என்னை ஏமாத்தி உன்னை என் தலைல கட்டி வைச்சு, உதவாக்கரை உனக்குச் சாப்பாடு கொடுத்து, உங்க வீட்டு ஆளுங்க வந்தா அவங்களுக்கும் சோறு போட்டே நான் கடனாளியானேன்.”

“அம்மா இது அப்பா சொல்லுற வழகமான டயலாக்தானே. எங்கிட்டயும் நேத்து பேசும் போது முக்கால் மணி நேரம் உன்னதான் திட்டிக்கிட்டுருந்தாரு”

“தெரியும் அபி! சின்ன வயசுல தாங்கற சக்தி இருந்துச்சு. உன்ன வளர்க்கறதுல, உன் கூட டைம் ஸ்பென்ட் பண்றதுனு, நீ என் கூட இருந்தது வரை அப்பாவோட பிரச்சனையோ எதுவுமே பெரிசா தெரியலை. இப்ப நீயும் வேலை, கல்யாணம்னு போயாச்சு. இத்தன நாள் குடும்பம், உங்கப்பாவைச் சமாளிக்கறது, அதுஇதுனு இருந்தாச்சு. இப்ப மைண்ட என்கேஜ்டா வைச்சுக்கலைனா மனசு தாறுமாறா ஆயிடுமேனு, இப்பவாச்சும் எனக்குனு எனக்குப் பிடிச்ச வாழ்க்கைய யாருக்கும் பாதிப்பு இல்லாம வாழலாமேனு, உங்கிட்ட நான் அன்னிக்கு சொல்லிட்டு ஒரு சில நல்ல ஆக்டிவிட்டிஸ்ல, சோசியல் செர்வீஸ்ல இறங்கியிருக்கேன்ல. அது உங்க அப்பாவுக்குப் பிடிக்கலை. அவரு இப்ப மாத்திரையும் சாப்பிடறது இல்லை அபி.”

“மஞ்சு நீ ஏன் ஒரு வேலைக்குப் போகக் கூடாது? என்ன சொல்லற அபி?”

“நான் வேலைக்குப் போறேன்னு சொன்னாலே உடனே, “போயேன்…போ…நான் பேசாம வேலைய விட்டுட்டு வீட்டுல இருக்கேன். உன்னால என்ன மாதிரி சம்பாதிக்க முடியுமா? நீ சம்பாதிச்சுட்டு வா…நான் வீட்டுல இருக்கேன்” இதான் அவர் பதில். அப்புறம் அவர் பாக்கற வேலையையும் இதச் சொல்லி விட்டுருவாரோனு பயந்தே போல. ஆனா அப்படியிருந்தும் இப்ப இவரு கஷ்டப்படறாரேனு நான் ஆன்லைன்ல ஜாப் எடுத்து வொர்க் பண்ணிக் கொடுத்து பணம் கிடைச்சுச்சு. அதை அவர்கிட்ட கொடுத்தேன்.”

“எவனெவனுக்கெல்லாமோ, கண்ட கபோதிகளுக்கு செய்யற. கண்டவன் கூட போற. எவனுக்கு நீ இப்படி மாஞ்சு மாஞ்சு செய்யற? எவன் கூட ”…..”? அதான் இந்தப் பணமா? நான் என்ன கேனையனா….” இதைச் சொல்வதற்குள் மஞ்சுவால் தன்னைக் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. “எனக்கு இதுக்கு மேலயும் என் சுய மரியாதையை இழந்து இங்க இருக்க முடியலை. இதுதான் காரணம். நான் தனியா வாழலாமானு யோசிக்கறதுக்கு”

அங்கு சிறிது நேரம் மௌனம் நிலவியது. மஞ்சு தன் உணர்வுகளிலிருந்து மீளட்டும் என்று அபியும், அமிர்தாவும் மௌனமாக இருந்தார்கள்.

“பாரு, நான் இப்ப கண்ண மூடின உடனே பழசு எல்லாம் மேல வந்துருச்சு. இத்தனை வருஷம் தோணாதது எல்லாம் இப்ப தோண்டினதுனால குப்பையா மேல மிதக்குது.”

“சரி!…..அம்மா இப்படி யோசிச்சுப் பாரு. ஜஸ்ட் ஒரு சின்ன ஸ்பேஸ் கொடுத்துப் பாரேன். அத்தையோட கொஞ்ச நாள் இருந்து பாரேன்… பை த பை அப்பா இப்ப மாத்திரை சாப்பிடறது இல்லனு தெரியுது. நான் அப்பாகிட்ட பேசறேன். அப்பா நேத்து பேசும் போது அவருக்கு வேலை கிடைக்கப் போகுதாம்… சொன்னாரு….ஸோ அப்புறமும் அவரு இப்படித்தான் பேசப் போறாரு…ஆனா, கொஞ்சம் அடங்கலாம். அதுவரை அத்தையோட இருந்து பாரேன்”

“நான் அதைத்தான் சொல்ல வந்தேன்…..மஞ்சு நான் அண்ணாட்ட பேசறேன்….நீ என் கூட வந்து கொஞ்ச நாள் இருந்து பாரு. உன்னால தனியா வாழ முடியுமானு ஒரு சோதனை முயற்சியா கூட இந்த ஸ்பேஸ் அதுக்கு உதவலாம்.”

“இல்ல….எனக்கு இதுக்கு மேலயும் வார்த்தைகளைத் தாங்கற சக்தி இல்ல….ப்ளீஸ் நான் தனியா இருக்கேன்…” மஞ்சு மிகவும் சோர்ந்து போனாள்.

 மஞ்சுவை அவர்கள் இருவரும் பேசி சமாதானப்படுத்திச் சம்மதிக்க வைத்தார்கள். வெளியே போயிருந்த மணி வந்தான்.

“ஹை அண்ணா….எப்படி இருக்கீங்க?”. அவனிடமிருந்து எந்த பதிலுமில்லை.

“அண்ணா வித் யுவர் பெர்மிஷன் அண்ணிய எங்க வீட்டுக்கு ஜஸ்ட் ஒரு வாரம் கூட்டிட்டுப் போட்டா?”

“எங்க வேணா கூட்டிட்டுப் போ. லாயக்கத்தவ. என் ஃப்யூச்சர் ஸ்பாயில் ஆனதுக்குக் காரணமே இவதான். எனக்கு யாரோட உதவியும் தேவையில்ல” என்று அவ்வப்போது உதடுகளைப் பற்களால் கடித்துக் கொண்டு அங்குமிங்கும் வேகமாக நடந்தான். தனக்குள் ஏதோ பேசிக் கொண்டான்.

எதற்குமே மஞ்சுவைக் குறை சொல்லுவதுதான் அண்ணனின் வழக்கம். அமிர்தா எதுவும் பேசவில்லை. மணி சரியாக இல்லை என்பது அமிர்தாவுக்குப் புரிந்தது. தான் மட்டும்தான் இந்த உலகிலேயே பெர்ஃபெக்ட். மற்றவர்கள் எல்லோரும் தவறு செய்கிறார்கள். தான் நினைத்ததைச் சாதிக்க வேண்டும், தோல்வியை மனம் ஒப்பாது. தனது தோல்விகளுக்கு, முடிவுகளுக்கு எப்போதுமே பிறரைக் குற்றம் சொல்லுவது. அதனால் வாழ்க்கையே பாதிக்கப்படுவது! டாக்டர் சொன்னதும் அதுதானே பெர்சனாலிட்டி டிஸார்டர்!

மஞ்சுவின் வைராக்கியம் அமிர்தாவுடன் செல்ல வைத்தது. பைரவியையும் அழைத்துச் சென்றாள். கொஞ்சம் மனசு லேசாகியது. 5 நாட்கள் கடந்த நிலையில் மஞ்சுவின் வைராக்கியம் தளரத் தொடங்கியது. அவளுக்கு எல்லோரையும் அன்பு செய்துதானே பழக்கம்! ‘ஐயோ அவர் மருந்தும் சாப்பிடறாத்ல்லை.. இந்த சமயத்துல தன்னைச் சுத்தமாவும் வைச்சுக்க மாட்டார். டாய்லெட் சரியா யூஸ் பண்ண மாட்டார்.’. மஞ்சுவிற்கு இரவு மீண்டும் பழைய நினைவுகள் மேலெழுந்தது.

 அன்று மணியின் மருத்துவர், ஷாட் ட்ரீட்மென்ட் கொடுக்க வேண்டும் என்று சொன்னதும் மணியை மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் செல்ல முடியாது என்பதால், மருத்துவர், மணிக்கு ஒரு மயக்க மாத்திரையை உணவில் கலந்து கொடுத்துவிட்டு, வீட்டிலுள்ளவர்களும் சாப்பாடு கசக்கிறது என்று நடிக்க வேண்டும் என்றும், சற்று நேரத்தில் அவன் நன்றாகத் தூங்கிவிடுவான், தூங்கியதும், மருத்துவருக்குச் சொல்லிவிட்டால் மருத்துவமனையிலிருந்து, ஆட்கள் வந்து அவனை அழைத்துச் சென்று விடுவார்கள் என்று சொல்லிட, மஞ்சுவிற்கு அந்தக் காட்சி இப்போது மனதில் விரிந்த போது, குழந்தை அபி அக்காட்சியைப் பார்க்கக் கூடாது என்று தான் மறைத்துக் கொண்டு அறையில் இருந்தது எல்லாம் நினைவில் வந்தது.

மருத்துவமனைக்கு மறுநாள் மஞ்சு சென்ற போது அவள் கண்ட காட்சி அவளை நிலைகுலைய வைத்தது. மணி கொஞ்சம் வயலண்டாக இருந்ததால் ஓர் அறையில், சங்கிலியால் கட்டப்பட்டு, அவன் ஏதோ சிறைக் கைதி போல கம்பிகளைப் பிடித்துக் கொண்டு இவளைப் பார்த்த அந்த ஏக்கமான பார்வை, மனதை உலுக்கியெடுத்துவிட யாருக்கும் இந்த நிலை வரக் கூடாது என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டாள். மருத்துவமனையில் கண்ட காட்சிகளும், அதிலும் பெண்களின் நிலை கண்களில் நீரை வரவழைத்தது. அங்கிருந்த ஒவ்வொரு மனநிலைபாதிக்கப்பட்ட நோயாளியும் ஏதோ ஒரு விதத்தில் மனதைப் பாதித்தனரே. ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு கதை இருக்கும் அல்லது பல கதைகள், காரணங்கள் இருக்கலாம். வாழ்க்கை ஒவ்வொருவரிடமும் எப்படி விளையாடுகிறது! பெற்றோர் வளர்ப்பு, விதி, சூழ்நிலை, மூளையில் பிசகு என்று ஏதேனும் ஒரு காரணம் சொல்லப்பட்டாலும் கஷ்டப்படுவது அவர்கள்தானே! பாவம்தான் இப்படியான மனிதர்களின். சின்ன மூளைக்குள் இருக்கும் நியூரான்களுக்குள் எத்தனை சிக்கல்கள்! இவர்கள் எல்லாம் பரிதாபத்திற்குரியவர்கள்தான்.

அதன் பின் 10 நாட்கள் ஷாக் ட்ரீட்மென்ட் கொடுக்கப்பட்டு அறையில் கொண்டு வரப்பட்டு படுக்கையில் மணியை படுக்க வைத்ததும் 5 நிமிடத்திற்கு உடல் மேலெழுந்து துள்ளியதே……ஒவ்வொரு நாளும், மஞ்சுவிற்கு, கணவன் என்றில்லாமல் ஒரு மனிதன் என்ற பார்வையிலேயே மனம் துடித்ததே. அது இப்போதும் நினைவுக்கு வர தூக்கம் வரவில்லை. ‘.நோ….இனியும் அந்த நிலை அவருக்கு வந்துவிடக் கூடாது!’ ஒரு தீர்மானத்துடன் அந்த இரவைக் கழித்தாள்.

மறு நாள் காலையில், “அமிர்தா! நான் என் வீட்டுக்குப் போறேன்பா.......உங்க அண்ணா மாத்திரை வேற சாப்பிடறது இல்ல. அப்புறம் அந்த பழைய நிலை வந்துரக் கூடாது……இதுவும் நான் செய்ய நினைக்கிற ஒரு சோசியல் செர்வீஸ்தானே…..வீட்டிலயும் செய்யலாமே……கேட்கக் கூடாத வார்த்தைகளும் கேட்டாச்சுதான். ….மனசுல அந்தப் புண் இருக்குதான்…. இனியும் எறியப்படும் தான். ஆனா ‘க்ஷமா ஹி சத்ய ஹை’ அப்புறம் நான் அடிக்கடி சொல்லுற அன் கண்டிஷனல் லவ் க்கு அர்த்தமே இல்லாம ஆயிடும்…..ஸோ….”

அமிர்தா, அபிக்கு வாட்சப்பில் செய்தி அனுப்பினாள்.

சீதை ராமனை மன்னித்துவிட்டாள்!

தமிழ்மணத்தில் வாக்களிக்க இங்கு க்ளிக் செய்யலாம்.