மறவாதே மனமே ...

சஞ்சீவியின் சந்தேகங்கள் படித்து ரசித்திருக்கிறீர்களா?   குமுதத்தில் வந்த துணுக்குத்தொடர். 

விகடனில் மதன் ரெட்டைவால், சிரிப்புத்திருடன், முன்ஜாக்கிரதை, என்றெல்லாம் போட்ட மாதிரி குமுதத்தில் சில தொடர் துணுக்குகள் வந்தன.  அஞ்சு பைசா அம்மு, வெயிட் வெங்கம்மா என்றெல்லாம் வந்த வரிசையில் ஒன்று சஞ்சீவியின் சந்தேகங்கள். சஞ்சீவி ஜோக்ஸில் சட்டென நினைவுக்கு வருவது ஒன்றுதான்.  

பஸ் ஸ்டாப்ப்பில் நின்று கொண்டிருப்பார் சஞ்சீவி.  எப்போதுமே ஏகப்பட்ட சந்தேகங்கள் வரும் அவருக்கு.  இப்போதும் 'வீட்டில் ஜன்னலை மூடினோமா' என்பது போலவோ, 'கதவை மூடினோமா' என்பது போலவோ 'கட்டத்துக்குள்' யோசித்துக் கொண்டிருப்பார்.  ஆனால் அவர் டை கட்டி சட்டை எல்லாம் போட்டிருப்பார்.  ஆனால் பேண்ட்ஸ் போட மறந்திருப்பார்!

இந்த ஜோக்கை காபி அடித்து தர்மத்தின் தலைவன் படத்தில்..  இல்லை, அவசரப்பட்டு அப்படிச் சொல்லக் கூடாது.  தர்மத்தின் தலைவன், 'கஸ்மே வாதே' ஹிந்திப் படத்தின் தழுவல்.  ஹிந்தியிலும் இதே மாதிரி காட்சி இருக்கிறதா என்று முதலில் பார்க்க வேண்டும்.  இருந்திருந்தால், அவர்கள் குமுதம் பார்ப்பதே நடவாத காரியம்.  அதிலும் இந்த ஜோக்கை பார்த்திருக்க நியாயம் இல்லையே!!  இருங்கள் பார்த்து விட்டு வருகிறேன்.

அப்பாடி..  இதோ பார்த்துவிட்டு வந்து  விட்டேன்.  கஸ்மே வாதே பார்த்தால் குறிப்பிட்ட சந்தேகத்தை மட்டுமா தீர்த்து விட்டு வரமுடிகிறது?  கொஞ்சம் படத்தையும் (மறுபடி) பார்த்துவிட்டு, குறிப்பாக அந்த டைட்டில் 'ஸாங்'கைக் கேட்டுவிட்டு, கேட்டு ரசித்துவிட்டு வந்தேன்!  என்ன பாட்டுங்க அது?  காட்சிக்கு காட்சி அமிதாப்பும் ராக்கியும் வெவ்வேறு உடையில் தோன்றுவார்கள்.    ஹிந்தியில் அமிதாப்புக்கு மறதி எல்லாம் இல்லை.  இது தமிழில் சேர்க்கப்பட்ட காட்சிகள் என்று தெரிகிறது.  ஒன்று வேண்டுமானால் சொல்லலாம், பாடலின் ஆரம்பத்துக்கு சற்றுமுன்  'நாம் எப்போது, எப்படி முதலில் சந்தித்தோம் என்று நினைவிருக்கிறதா?' என்று ராக்கி கேட்க, அமிதாப் யோசித்து 'இல்லை, ஞாபகமில்லை' என்பார்!!

எனவே நண்பர்களே, தமிழில் சஞ்சீவியின் சந்தேகங்கள் பகுதியிலிருந்து இன்ஸ்பைர் ஆகி  த த வில் சேர்க்கப்பட்டிருப்பது தெரிகிறது.

சரி, உதாரணங்களை கழற்றி விட்டு விட்டு என் கதைக்கு வருகிறேன்.  எங்களின் கதை...  அது உங்களின் கதை!

நான் தினசரி வீட்டை விட்டு வெளியே செல்லும் வழக்கம் இருப்பதால் மறக்காமல் மாஸ்க் போட்டுச் செல்கிறேன்.  மகன்கள், குறிப்பாக பெரியவன் சனி ஞாயிறில் எங்காவது வெளியில் செல்லும் ப்ரமேயம் வந்தால் மாஸ்க்கை மறந்து சென்று விட்டு, பாதி வழியில் எங்களுக்கு அலைபேசி கோபப்படுவான்!  

"மாஸ்க்கே போடவில்லை நான்..   ஞாபகப்படுத்தக் கூடாதா? என்ன பண்றீங்க எல்லோரும்?"  

இது எப்படி இருக்கு?

எனக்கு மறதி சின்ன வயசிலிருந்தே ஜாஸ்தி.  மறதி எப்படி என்றால் எடுத்ததை எங்கே வைக்கிறேன் என்று மறந்து விடுவேன்.  எதையும் எப்போதும் தேடிக்கொண்டே இருப்பேன்.  தொலைத்துக் கொண்டே இருப்பேன்.   

அது இப்போதும் தொடர்கிறது.  கடந்த இரண்டு மாதங்களில் மூன்று குடைகள் தொலைத்திருக்கிறேன்!

அலுவலகத்தில் நான் சிறந்த வேலைக்காரன் என்று பெயர் வாங்கி இருக்கிறேன்.  ஆனால் மோசமான மெயின்டெனன்ஸ்.  சம்பந்தப்பட்ட பேப்பர், கோப்புகளை தேவைப்படும் சமயத்தில் தேடோ தேடு என்று தேடுவேன்.   

துள்ளித் திரிந்த காலத்திலேயே அதுதான் என் பள்ளிப்பருவத்திலேயே என் அம்மா, என் இந்த மறதி குறித்து வருந்தி, எனக்கு ஒரு அலமாரி ஒதுக்கி, 'உன் சம்பந்தப்பட்ட எந்தப் பொருளாய் இருந்தாலும் இந்த அலமாரிக்குள் போட்டுவிடு.  உன் தேடும் எல்லை சுருங்கி விடும்.  இதை மட்டும் மறக்காதே' என்று சொல்லி இருந்ததை கடைப்பிடித்தேன்.  கொஞ்சம் அவஸ்தை குறைந்தது. 

ஆனாலும் இதில் ஒரு மைனஸ் இருந்தது எனக்கு.  வேறெங்கும் வைக்க முடியாமல், - முக்கியமானதாச்சே, தொலைந்தால் தொலைத்து விடுவார்களே பள்ளியில்! - ப்ராகிரஸ் ரிப்போர்ட்டை மறைத்து வைக்க முடியாமல் அம்மா மூலம் அப்பாவிடம் மாட்டிக்கொள்வேன்.  அவரே ஓரிருமுறை தன் சொந்த முயற்சியிலும் அகழ்ந்தெடுத்திருக்கிறார்.  ஆமாங்க...   மறைத்து வைக்கிற மாதிரிதான் இருக்கும் மார்க்.   

ப்ராகிரஸ் கார்டில் அப்பாவின் கையெழுத்தை வாங்கும் 'தக்கினிக்கி'  எல்லோரும் போலதான்.  கையெழுத்து வாங்கி கொடுக்க கொடுத்திருக்கும் கடைசி நாள் வரை கொடுக்காதோர் லிஸ்ட்டில் என் பெயரும் இருக்கும்.  கடைசி நாள் ஸ்கூலுக்கு கிளம்பும் நேரம், படியிறங்கும் நேரம், அப்பாவிடம் நீட்டுவேன்.  சில சமயங்களில் முதல் நாளே அவர் மேஜையில் சத்தமில்லாமல் பேப்பர் வெயிட்டுக்குக் கீழே வைத்திருப்பேன்.  நானாகச் சொல்லும் / கேட்கும்  வரை பார்த்ததாகவே காட்டிக் கொள்ள மாட்டார். 

அவர் எனக்குமேல் எமகாதகர்.  அந்த அவசரம் எல்லாம் படமாட்டார். வாங்கி கூடப் பார்க்க மாட்டார்.  (அவருக்குத் தெரியாதா என்ன, உள்ளே என்ன இருக்கும் என்று!) 

"வை..   நேரமில்லை.  ஸ்கூல் போயிட்டு வா...   நாளை பார்த்துக்கலாம்" என்பார். 

"இல்லை, இன்னிக்கே கொடுக்கணுமாம்.."

"என்னிக்கி கொடுத்தாங்க?"

"நே... நேத்துதான்..."

"அதெப்படி ஒரே நாள்ல கேட்பாங்க...  உண்மையைச் சொல்லு..  என்னிக்கி கொடுத்தாங்க?"

இதற்குப்பிறகு வழக்கமான வைபவங்கள்தான்.  சில சமயங்களில் உடனே அர்ச்சனையுடன் கையெழுத்து கிடைக்கும்.  அர்ச்சனை என்றால் சாதாரண அர்ச்சனை இல்லை, லட்சார்ச்சனை!  சமயங்களில் பின் மண்டையில் முதல் அடி விழும்!  கவனியுங்கள்...  முதல் அடி!

அன்றே அவர் கையெழுத்து போட்டுக் கொடுக்கா விட்டால் பள்ளியில் பிரச்னை.  அங்கு ஸ்கேலில் அல்லது குச்சியில் அடிவிழும்!  அல்லது வெளியில் நிறுத்தப்படுவேன்.  சரி, சரி..  இந்த சப்ஜெக்ட் வேண்டாம்..   அது பெரிய கதை.  அப்புறம் உணர்ச்சிவசப்பட்டு வேறு சில உண்மைகளையும் சொல்லி விடுவேன்!

மறந்துபோய் வேறு எங்கோ சுற்றிக் கொண்டிருக்கிறேன்....  மறதிக்கு வருகிறேன்....... 

=========================================================================================================  

இந்த வார சிவாஜி நினைவு ஒன்று...

=======================================================================================================

 நான் மிகவும் ரசித்துப் படித்த கதை ஒன்றிலிருந்து ஒரு பகுதி..  இந்தக் கதையைப் படித்திருப்பவர்கள் இது என்ன கதை என்று கண்டுபிடித்து விடுவார்கள்.  முத்துக்குமார் இதில் அடிக்கடி சொல்லும் ஒரு வாசகம் "அச்சமே கீழ்களது ஆசாரம்"

என்ன ஒரு வர்ணனை...

============================================================================================================

ஆமாம்...  ஆமாம்.   எனக்கும் அப்படிதான்...  எனக்கும் அப்படிதான் என்று தோன்றுகிறதா?!!

==========================================================================================================

ஃபேஸ்புக்கில் படித்த ஒரு சுவாரஸ்யமான விஷயம்... (இங்கு க்ளிக்கினால்  வீடியோவாகவும் பார்க்கலாம்.)

=========================================================================================================

சென்ற மாதம் தினமணியில் வந்த மதன் ஜோக்.

இது பழசு...  கொஞ்சம் சிரிக்கலாம்!