பிரபலங்களின் பிரச்சனைகள் ..

 

நெல்லைத்தமிழன் : 

1 சமீபத்தில் விராட் கோஹ்லி, தான் சாதாரண வாழ்க்கை இந்தியாவில் வாழமுடியாது. எங்கு போனாலும் செல்ஃபி, ரசிகர்கள் துரத்தல் என்று சாதாரணமாக இருக்கவே முடியவில்லை. 200 பேர் செல்ஃபி எடுக்கிறேன் என்று வந்தால், என்னுடைய 200 நிமிடங்கள் போய்விடுகிறது. மறுப்பதும் கடினமாகிறது என்று சொல்லியிருக்கிறார்.  நாம் ஏன் பிரபலமானவர்களை, அவர்கள் வேலையைப் பார்க்க அனுமதிப்பதில்லை?   

2.  சில மாதங்களுக்கு முன்பு என் மகள் ஒரு ரிசார்டில் இந்திய கிரிக்கெட் ப்ளேயர்கள், கோஹ்லி உட்பட சிலரைப் பார்த்ததாகவும், அவர்களுக்கு தனி ரெஸ்டார்ண்ட் என்றும், அந்தப் பகுதியிலேயே யாரும் செல்ல முடியாது, தூரத்தில் இருந்துதான் பார்க்க முடிந்தது என்றும் சொன்னாள். நான்கூட, ராஜ வாழ்க்கை இவங்களுக்கு, யாரும் இல்லாமல், தனியா ஒரு தொந்தரவும் இல்லாமல் ராஜா போல போய் ப்ரேக்ஃபாஸ்ட், லஞ்ச்லாம் சாப்பிட்டுட்டு வருவாங்க என்றெல்லாம் நினைத்தேன். நம்மைப்போல சட் என்று சாதாரண ஆனால் நல்ல outletல் இவங்களால் சாப்பிடவே முடியாது. இப்படி இருப்பது புகழுக்குக் கிடைக்கும் பரிசா இல்லை விலையா?

# பெயரும் புகழும் செல்வமும் இருப்பதை எப்படி ரசித்து அனுபவிக் கிறார்களோ அதுபோல் அதற்கென்று ஒரு விலை கொடுக்க வேண்டும் என்கிற உண்மையையும் இந்தப் பிரபலஸ்தர்கள் ஒப்புக்கொள்ள வேண்டும். அல்லது வேண்டாம் போ என்று ஒதுங்கிப் போய் விட்டால் நம் புகழ் மங்கி விடுமே என்கிற அச்சம் இல்லாதவர்களாக  இருக்க வேண்டும். 

Celebrity stalking மனிதர்களுக்கு இயல்பு அது விரும்பத்தக்கதா இல்லையா என்பது வேறு விஷயம். ஒரு சமயம் நான் கூட துக்ளக் ஆசிரியர் குருமூர்த்தியை நேரில் பார்க்க நேரிட்ட போது அவரோடு கொஞ்சமாக பேசினேன். அதை அவர் அவ்வளவாக விரும்பவில்லை என்று தெரிந்ததும் அவரை விட்டு விலகி வந்து விட்டேன். 

ரசிகர்கள் தொந்தரவு என்பது நிச்சயம் பரிசு அல்ல அது ஒரு விலை அல்லது தொல்லை. சில சமயம் தவிர்க்க இயலாத சங்கடம்.

& நானும் சில பிரபலஸ்தர்களின் அருகில் சென்று, பேச முயற்சி செய்தபோது அவர்களின் எதிர்வினை பார்த்து விலகி வந்தது உண்டு. 

டிசம்பர் சீசனில், நாரத கான சபாவில் ஒருநாள் மாலை ஸ்ரீரஞ்சனி சந்தானகோபலன் கச்சேரி கேட்க சற்று முன்னதாகவே நானும் என்னுடைய ஒ வி சகோதரனும் சென்றிருந்தோம். கச்சேரிக்கு முன்பு நாரத கான சபா வாசல் பக்க கேண்டீனில் காபி சாப்பிட்டுவிட்டு  பிறகு செல்லலாம் என்ற யோசனையுடன் போயிருந்தோம். சபா வாசலில் ஸ்ரீரஞ்சனியின் அப்பா - சந்தான கோபாலன் தனியாக யாருக்காகவோ காத்திருந்தார். நானும் என்  சகோதரனும் அவரைப் பார்த்து நடந்தோம். நாங்கள் அவர் அருகில் சென்றவுடன், அவர் திடீரென்று அவருடைய கைப்பேசியை எடுத்து காதில் வைத்துக்கொண்டு, யாரிடமோ பேசுபவர் போல முகத்தைத் திருப்பிக்கொண்டார். நாங்களும் அவரை லட்சியம் செய்யாமல் கடந்து வந்துவிட்டோம். 

கிரிகெட்ல ஜெயிச்சா விக்கெட்டை எடுத்துக்கறாங்களே எதுக்கு? கால்பந்து விளையாட்டுல ஜெயிச்சா கோல் போஸ்ட்டை தூக்கிட்டு ஓடுவாங்களோ?

# இந்த மாதிரி விசித்திர வழக்கங்கள் பல ஆட்டங்களிலும் உண்டு என்று எனக்கு நினைவு. உதாரணமாக ஸ்பெயினில் மாட்டுச் சண்டையில் காளையை அடக்கும் ( ?)  வீரர் அந்த மாட்டின் ஒரு காதை வெட்டி எடுத்துக் கொண்டு செல்வார் என்று கேள்விப்பட்டு இருக்கிறேன். கால்பந்து போட்டியில் கூட அந்தப் பந்தை ஜெயித்த அணியினர் எடுத்துக் கொண்டு செல்வார்களோ என்ற ஒரு ஐயம் எனக்கு உண்டு.

& ஹி ஹி - அதும் பேரு விக்கெட் இல்லீங்கோ ஸ்டம்ப் ! இப்போதெல்லாம் ஸ்டம்புகளில் ஏதோ லைட் சென்சர் எல்லாம் இருப்பதால் - நடுவர்கள் அந்த ஸ்டம்பு களவாடல்களை அனுமதிப்பதில்லை! 

நிற்க. 

அந்தக் காலத்தில் தெருவில் கோலி விளையாடும் சிறுவர்கள், தோற்றுப் போனவர்களின் கோலிகளை பறிமுதல் செய்து சென்றுவிடுவார்கள். சில சிறுவர்கள் அத்தகைய ஆட்டங்களில் கலந்துகொள்ளும்போது உடம்பெல்லாம் அடிபட்டு, பழுவேட்டரையர் போன்ற கோலிகளை எடுத்துக்கொண்டு வந்து ஆட்டத்தில் கலந்துகொள்வார்கள். பறிமுதல் ஆனாலும் கவலைப்படமாட்டார்கள்! 

பானுமதி வெங்கடேஸ்வரன்: 

அந்த காலத்தில் பிரபலமானவர்களிடம் வாங்கிய ஆட்டோகிராஃப், இந்த காலத்தில் பிரபலமானவர்களோடு எடுத்துக் கொள்ளும் செல்ஃபி.. என்ன வித்தியாசம்?

# இரண்டிலும் எனக்கு அனுபவம் இல்லை.  இரண்டும் காலக்கிரமத்தில் குப்பைக்குப் போகும்.

& அந்தக்கால ஆட்டோகிராப் எல்லாம் வீடு மாறும்போது - அல்லது பழைய பேப்பர்காரர் வந்தால் காணாமல் போய்விடும். 

இந்தக்கால செல்ஃபி எல்லாம் - அநேகமாக செல் ஃபோன் மெமரி நிறைந்தால் அல்லது ஃபோன் மாற்றினால் காணாமல் அடிக்கப்படும் அல்லது காணாமல் போய்விடும். 

= = = = = = = = =

எங்கள் கேள்விகள் : 

1) உங்கள் ஆசிரியர்களில், இன்றும் உங்கள் நினைவில் நிற்பவர் யார்? ஏன்?

2) பள்ளிக்கூட நாட்களில் உங்கள் பக்கத்தில் உட்காரந்திருந்த மாணவன் / மாணவியை ஞாபகம் உள்ளதா? அவரைப் பற்றிய சுவாரஸ்ய தகவல் ஏதேனும் நினைவில் இருக்கிறதா? 

KGG பக்கம் : 

ஆசிரியர்கள் பற்றிய நினைவுகள் தொடர்கின்றன. 

மூன்றாம் வருட படிப்பின்போது சோசியல் ஸ்டடீஸ் பாடத்தை போதித்த மற்றுமொரு ஆசிரியர், Paul xavier - வகுப்பில் அவர் சமூக பாடம் நடத்துவது ஒருமணி நேரத்தில் இருபது நிமிடங்கள் இருந்தால் அதிகம். மற்ற நேரம் எல்லாம் கதை சொல்லுவார்! 

வகுப்பில் அவர் கோபப்பட்டதே கிடையாது. பாடம் நடத்தும்போது மட்டும் அல்ல - எப்போதுமே முகத்தில் ஒரு புன்னகையுடன்தான் இருப்பார். 

அவர் படித்த மர்ம நாவல்கள் எல்லாவற்றின் சுருக்கமும் நாங்கள் அவர் மூலமாக கேட்டோம். நன்றாக சொல்லுவார். நாங்கள் எல்லோரும் மிகவும் சுவாரசியமாக அவர் சொல்லும் கதைகளைக் கேட்போம். 

அவரிடம் நான் சில மேஜிக் வித்தைகள் தெரிந்துகொண்டேன். முழங்கையினுள் சிறு கல் மறைந்துபோக வைக்கும் மேஜிக் அதில் ஒன்று. அந்த மேஜிக்கை  - பிற்காலத்தில் என் பையன், பெண் எல்லோருக்கும் செய்து காட்டி, பிறகு என்னுடைய பேரன்களுக்கும் செய்து காட்டினேன்! 

JTS ஆசிரியர்களில் நான் சென்றது, Paul Xavier தங்கி இருந்த வீட்டுக்கு மட்டும்தான்! அவர் ஒரு லீவு நாளில், தான் தங்கி இருந்த வீட்டுக்கு என்னை அழைத்திருந்தார். பேச்சுலர் ஆசிரியர். அவருடைய வீட்டில் அவர் கையால் செய்த பல கலைப் பொருட்கள் வைத்திருந்தார். மிகவும் அன்போடு, ஒரு நண்பனைப் போல பழகினார். மறக்கமுடியாத ஆசிரியர். 

= = = = = = = =