கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை - கடமை - நெல்லைத் தமிழன்

     நெல்லைத்தமிழன் நம்ம ஏரியா வுக்கு எழுதி அனுப்பிய கதையை அவர் அனுமதியுடன் இங்கு கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதைக்குப் பயன்படுத்திக் கொள்கிறேன்.

     நன்றி நெல்லை.  

கதை முன்னுரை

முன்னால (அக்டோபர்னு 2017னு ஞாபகம்) வல்லி சிம்ஹன் அம்மா அவங்க தளத்துல (http://naachiyaar.blogspot.com) ஒரு இடுகைல ஒரு சம்பவம் எழுதியிருந்தார். (அவரது மைலாப்பூர் வீட்டுக்கு அருகில் உள்ளவர், தினமும் நடக்கிறார், Keeps himself busy என்பதுபோல). அதைப் படித்தபின்பு, ஒரு கதைக்கரு மனசுல தோன்றியது. அதை அப்போ அப்போ டெவலப் செய்துவந்தேன். அப்புறம் 2-3 மாசம் ரொம்ப பிஸியாகிவிட்டேன். கதையைத் தொடரும் சந்தர்ப்பமே கிடைக்கலை. என்னன்னு தெரியலை, ஒரே வாரத்தில் மூன்று கதைகளையும் பூர்த்தி செய்து (ஸ்ரீராம் அவர் கருத்தைச் சொன்னவுடன், கொஞ்சம் மாத்தி எழுதி) எனக்குத் திருப்தி வந்தவுடன் ஸ்ரீராமுக்கு அனுப்பினேன். சில சமயம், ஒன்றைச் செய்தவுடன் நமக்கு ‘திருப்தி’ உண்டாகும். இந்தக் கதையை முடித்தவுடன் எனக்கும் அப்படிப்பட்ட திருப்தி மனசுல உண்டாச்சு. படித்துவிட்டு உங்கள் கருத்தைச் சொல்லுங்க.

கடமை  

நெல்லைத் தமிழன்

‘அப்பா.. போதும்பா நீங்க தனியா இங்க இருக்கறது.. எங்களோட வந்துடுங்க.’  வாசு அப்பாவிடம் இறைஞ்சினான்.

‘வேணாம்டா.  இங்கயே இருந்துட்டேன். இங்கயே போயிடறேன்டா. வானதியோட எப்போவும் தொடர்புல இருடா. அவளுக்கு உங்க அரவணைப்பு அவசியம்’, சுவாமினாதன் சாய்வு நாற்காலியில் சாய்ந்துகொண்டு கண்ணைமூடினார்.

வாசுவுக்கு அப்பாவை அந்த நிலையில் பார்ப்பது வருத்தமுறச் செய்தது. கண்ணில் நீர் வருவது அப்பாவுக்குப் பிடிக்காது என்று அடக்கிக்கொண்டான். பானுமதி அவன் கையைப் பிடித்துக்கொண்டாள்.

‘******

அப்பா எப்போதும் அறிவுரை சொல்லுபவர் கிடையாது. ஒரு தடவை, வாசு வேலை பார்க்க ஆரம்பித்தபின், அவரிடம் கேட்டான்.

‘ஏம்பா.. இப்படிப் பண்ணு, இதைப் பண்ணாதே’ன்னு மத்தவங்க மாதிரி எங்கள்ட சொன்னதே இல்லை.

‘ஏண்டா சொல்லணும். நாம முதல்ல வாழ்ந்து காண்பிக்கணும்டா. அப்புறம் தானாவே பசங்க பார்த்துக் கத்துப்பாங்க. நம்மளால முடியாததை அவங்களுக்கு எதுக்குச் சொல்லணும்? எப்போ தேவை ஏற்படுதோ, அப்போ அவங்களே நம்மகிட்ட வந்து, என்ன செய்யலாம்னு நம்மளைக் கேட்கும் நிலையில வச்சுண்டா போதாதா? நம்ம அனுபவப்படி என்ன தோணறதோ அதைச் சொல்லப்போகிறோம். அப்புறம் அவங்க முடிவெடுத்துப்பாங்க. வாழ்க்கையே அடிபட்டு கத்துக்கற விஷயம்தானே’”

அப்பா சொல் ஒன்று செயல் இன்னொன்று என்று வாழ்ந்தவர் அல்ல. மைலாப்பூரில் தனியார் பள்ளியில் ஆசிரியராகப் பணியாற்றினார். சாதாரண நடுத்தரக் குடும்பம்தான். அவர்கள் சின்னவர்களாக இருந்தபோதே ஒரு வீட்டை நடேசன் பார்க் அருகில் வாங்கியிருந்தார். எளிமையான வாழ்க்கை.என்ன முடியுதோ அதையெல்லாம் ரெண்டுபேருக்கும் செய்தவர் அவர். அதைவிட முக்கியமா, வாசுவுடனும் வானதியோடும் நிறைய நேரம் செலவழித்தார். வாசுவுக்கும் அவன் தங்கைக்கும் எப்போதுமே, தங்களுக்கு அது இல்லை, இது இல்லை என்ற எண்ணமே கிடையாது. எது இருந்ததோ இல்லையோ, அவர்கள் எல்லோரும் சந்தோஷமாக இருந்தார்கள்.

-*-*-*-*

அப்பாவைப் பற்றி நினைக்கும்போது, வாசுவால் ரெண்டு சம்பவங்களை மறக்கமுடியாது. ஒண்ணு, பத்தாவதில் நடந்தது. அடுத்தது, பிளஸ் 2வில், அப்பாவுடன் சமையல் செய்யக் கற்றுக்கொண்டது.

பத்தாவது படிக்கும்போது, நல்ல மதிப்பெண் வாங்கவேண்டும் என்பதால் வகுப்பு ஆரம்பித்ததிலிருந்தே ரெண்டு வாரத்துக்கு ஒரு தடவை டெஸ்ட் வைப்பார்கள். முதல் டெஸ்ட் பிஸிக்ஸுக்கு முந்தைய நாள், தன்னிடம் டியூஷன் வரும் மாணவர்களுக்கு டெஸ்டில் எந்தக் கேள்விகளெல்லாம் கேட்பேன் என்று பிஸிக்ஸ் சார் சொல்லிவிட்டார். அதைத் தெரிந்துகொண்ட வாசு, இரவோடு இரவாக, பரீட்சை பேப்பரில் எல்லாக் கேள்விகளுக்கும் பக்கத்துக்கு ஒன்றாக, கேள்வியையும் பதிலையும் எழுதிக்கொண்டு, பனியனில் மறைத்துக் கொண்டுபோனான். சொன்னதுபோல் கேள்விகள் வந்திருந்தன. மெதுவாக பேப்பரை உருவி, விடைத்தாள்களாகக் கட்டிக்கொடுத்துவிட்டான். அடுத்த வாரத்தில் வகுப்பில் பிஸிக்ஸ் சார், அவன் நூற்றுக்கு நூறு மதிப்பெண் வாங்கிவிட்டான் என்று ஆஹா ஓஹோ என்று புகழ்ந்தார். இதைத் தெரிந்த நெருங்கிய நண்பர்கள் காட்டிக்கொடுக்கவில்லை என்றாலும் அவனுக்கு மிகவும் வெட்கமாகப் போய்விட்டது. அன்று இரவு அப்பாவிடம் போனான் வாசு.

“என்னடா... என்ன வேணும்?”

“அப்பா.. நான் ஒரு தவறு செஞ்சுட்டேன்பா. வகுப்பு எக்ஸாமுக்கு விடைகளை முன்னமேயே எழுதிக்கொண்டுபோய் விடைத்தாள்களில் சேர்த்துவிட்டேன். வாத்தியார், நான் முதல் மார்க் என்று சொல்லிப் பாராட்டினபோது மனசுல ரொம்ப வெட்கப்பட்டேன்பா. இனி இதைச் செய்யமாட்டேன்”

“ஏன்டா உனக்கு எங்கிட்ட சொல்லணும்னு தோணித்து? ஏன் வாத்தியார்கிட்ட போய்ச் சொல்லலை?”

“அப்பா.. வாத்தியார்கிட்ட இப்போ சொன்னா, எப்போ நான் நல்ல மார்க் வாங்கினாலும் அவருக்கும் என்னோட படிக்கறவங்களுக்கும் என்மேல நம்பிக்கையே இருக்காதுப்பா. உங்கள்ட சொன்னேன்னா, என் மனசும் தெளிவாயிடும். நீங்க தண்டனை கொடுத்தால், செய்த தவறுக்குப் பரிகாரமாயிடுத்துன்னும் தோணும்பா”

அப்பா சிரித்துக்கொண்டே தட்டிக்கொடுத்தார்.

*****

வாசு.. இன்னைக்கு நாம ரெண்டுபேரும் சமைப்போம்டா. அம்மாவுக்கு ரெஸ்ட். என்ன சொல்ற.

நான் ரெடிப்பா. வானதி வேண்டாமா?

வேண்டாம். அவ என்னைக்குனாலும் சமைக்கவேண்டியிருக்கும். அவதான் எப்போவோ உங்கம்மாட்ட கத்துண்டுட்டாளே. ஆண்கள்தாண்டா சமையலை முனைஞ்சு கத்துக்கணும். வா.

“அம்மா.. இன்னைக்காவது எனக்கு அந்த எம்பிராய்டரி வேலை கத்துக்கொடும்மா. அவங்க அடுப்படில இருந்து வர ரெண்டுமணி நேரமாயிடும்’. வானதி அம்மாவின் கழுத்தைக் கட்டிக்கொண்டாள்.

‘சரி..வா வா. வாசூ.. அப்பாவுக்கு ஹெல்ப் வேணும்னா என்னைக் கூப்பிடு’

அன்னைக்கு ரெண்டுபேரும் சேர்ந்து சமையல் செய்தது கூடுதல் நெருக்கத்தை உண்டாக்கியது. அப்பா எப்போதுமே இப்படித்தான். அவருக்கு அதிகாரமா பேசறதோ இல்லை கத்துக்கொடுக்கறேன்னு டாமினேட் பண்றதோ கிடையாது. பிளஸ் 2 படிக்க ஆரம்பித்ததிலிருந்து 1 வருடத்துக்குள் வாசு சமையல் செய்வதை முழுமையாகக் கற்றுக்கொண்டான். அப்புறம் எப்பவாவது தோணும்போது, அவனே சமையல் செய்வான். அப்பாவும் தோழன் போன்று காய் வெட்டித் தருவதிலிருந்து, கடைசியில் பாத்திரத்தை அலம்பி வைப்பது வரை உதவுவார்.

*****

ஏம்பா சாப்பிடறதுக்கு முன்னால என்னமோ சொல்றயே. சமையல் பண்ணினதைத்தான் அம்மா பெருமாள் சன்னதில வச்சு கடவுளுக்குக் காட்டிட்டாளே. நீ என்ன சொல்ற?

‘தட்டுல என்ன இருக்கு வாசு’

‘தோசை.. தேங்கா சட்னி, வெங்காயச் சட்னி, பத்தாததுக்கு மிளகாய்ப்பொடி எண்ணெய்’.

‘இது ஒண்ணொண்ணும் எங்க இருந்து வருது தெரியுமா? அரிசி, உளுந்து ஒவ்வொரு நிலத்திலிருந்து. தேங்காய் கேரளாவோ கோயமுத்தூரோ. வெங்காயம் பெல்லாரிலேர்ந்து. மிளகாய், எள், அதுலேர்ந்து எடுத்த நல்லெண்ணெய், கடுகு.. இது எல்லாமே ஒவ்வோர் இடத்துலேர்ந்து ஒவ்வொரு விவசாயி விளைவிக்கறான். அதைச் சுத்தம் செய்யறது, கடைகள் வரை அதைக் கொண்டு வரது என்று எத்தனையோ மக்களோட உழைப்பு இருக்கு. நாம ஒரு வாய் சாப்பிடறதுக்கு எத்தனை பேரோட உழைப்பும் உதவியும் தேவையா இருக்கு பார். அவங்க எல்லோருக்கும்தான் நான் மனசுல நன்றியும், அவங்க நல்லா இருக்கணும்னு சொல்லிட்டு சாப்பிட ஆரம்பிக்கிறேன்.  அதுனாலதான் எதையும் வீணாக்கும்போது, அவங்க உழைப்பை நான் மதிக்கலைன்னு என் மனசு என்னைக் குத்திக் காண்பிக்கும்.

‘இதெல்லாம் நீ காசு கொடுத்துத்தானே வாங்கற. அப்போ அந்தப் பலன் அவங்களுப் போகுதில்ல’

‘ஆமாண்டா. உண்மைதான்.  நீதான் பேப்பர்ல படிச்சிருப்பயே.. புயல், மழை, தண்ணி இல்லைன்னு எத்தனை பிரச்சனைனால விவசாயி நஷ்டப்படறான். அவன் நல்லா இல்லைனா, நமக்கு எப்படி உணவுக்குத் தேவையானதுலாம் கிடைக்கும்’

‘அண்ணா… அதுக்குள்ள ‘உழுதுண்டு வாழ்வாரே வாழ்வார்’ குறளை மறந்துட்டயே’… வானதி வாசுவுக்கு வலிப்பு காட்டினாள்.

-*-*-*-*

‘அப்பா… உங்க கிட்ட ஒண்ணு கேட்கணும்பா’

‘சொல்லு’

‘என் ஃப்ரெண்ட்ஸ் சிலபேர் வீட்டுல, வேற மதத்தைச் சேர்ந்தவங்களை வீட்டுக்குள்ள வரச் சொல்றதில்லை. நீங்க மட்டும் இதைப் பத்தி எப்போதும் ஒண்ணும் சொன்னதில்லையேப்பா’

‘வாசு..நம்ம கடவுள், சாப்பாடு, டிரெஸ் பழக்கவழக்கம்கறது குடும்பத்தோட பழக்கவழக்கம்டா. நம்ம கம்யூனிட்டியோட பழக்கவழக்கம். அதேமாதிரி மத்தவங்களுக்கு அவங்க அவங்க குடும்பம் கம்யூனிட்டினு பழக்கவழக்கங்கள் மாறலாம். அத வச்சு, நாம எதுக்கு பேதம் பார்க்கணும்? நாம தப்பு, இது நம்ம வழக்கமில்லைனு நினைக்கறதை கத்துக்காமல் இருந்தால் போதாதா? நமக்குத் தேவை நல்ல நண்பர்கள் மட்டும்தான். அவங்க என்ன கம்யூனிட்டின்னு பார்க்கவேண்டாம். எல்லோரும் மனுஷங்கதானடா”

‘அப்புறம் எப்படிப்பா நிறைய மதங்கள்லாம் இருக்கு’

‘நமக்கு மீறி ஒரு பெரிய சக்தி இருக்கு. அதைத்தான் கடவுள்னு சொல்றோம். அதுக்குப் போற பாதைகள்தான்டா மதங்கள். அந்த அந்த நேரம் வரும்போது இதெல்லாம் உனக்குப் புரிபடும். எந்தப் பாதைல போறான்னு பார்த்து ஒருத்தரை வெறுக்கவேண்டிய அவசியம் இல்லை. நாளைக்கு ப்ராக்டிகல் இருக்குன்னு சொன்னயே. ஸ்டீபன்டேர்ந்து நோட்டு வாங்கிட்டு வந்தயா?’

***

வாசு, அவனுக்கே உரித்தான வேகத்தில் கவனமாகப் படித்தான். கம்யூட்டர் சயின்ஸைத் தேர்ந்தெடுத்துக்கொண்டான். காலமும் விரைந்து ஓடியது.கேம்பஸ் இன்டர்வியூவில் சென்னையில் சில வருடங்கள் பணிபுரிந்து ஆஸ்திரேலியாவில் ஒரு நல்ல வாய்ப்பு கிடைத்தவுடன் அங்கு சென்றுவிட்டான். சில வருடங்களிலேயே அவனுக்கு அதுதான் அவனுடைய புதிய தேசம் என்று தோன்றிவிட்டது. அப்பாவிடம்,ஆஸ்திரேலியாவிலேயே நிரந்தரமாக இருக்கும் வண்ணம் குடியுரிமை எடுத்துக்கொள்ளப்போவதாகச் சொல்லிவிட்டான். அதற்குள் வானதியும் எம்.சி.ஏ படித்துமுடித்துவிட்டாள். வானதிக்கு மாப்பிள்ளை பார்க்கும் சமயம், அமெரிக்காவில் வேலைபார்க்கும் வரன்கள் வந்தபோதும், வானதிக்கு அண்ணன் இருக்கும் தேசத்திலேயே தன் வாழ்க்கையும் இருக்கவேண்டும் என்று தோன்றிவிட்டது. அதற்கேற்றபடி ஆஸ்திரேலியாவில் வேலைபார்த்த நடேசனையே நிச்சயம் செய்து திருமணம் நடந்தது. நடேசனுடைய தந்தை சிவராமன், சுவாமினாதனின் தூரத்துச் சொந்தம் என்பதே சுவாமிக்கு மனதில் நிம்மதியைத் தந்தது.

ஒரு திருமணம் இன்னொரு சொந்தத்தையும் கொண்டுவரும் என்பதற்கேற்ப, வானதியின் திருமணத்தின்போதே வாசுவுக்கும் பானுமதியோடு திருமணப் பேச்சு ஆரம்பித்தது. அடுத்த ஒரு வருடத்தில் வாசு-பானுமதியின் திருமணம் நடந்தது. இதற்கிடையில் சுவாமினாதன் ஓய்வு பெற்றார்.

சுவாமிக்கு இயல்பாகவே மற்றவர்களுக்கு உதவி செய்வதில் நாட்டம். ஓய்வு பெற்றார் என்றுதான் பெயர். தன்னை முழுமையாக சமூக சேவைக்கு உட்படுத்திக்கொண்டார். காலையில் இருவரும் பூங்காவில் நடப்பதும், வாரம் இரண்டுவேளை சமையல் செய்வதும், சேர்ந்து சாப்பிடுவதும்தான் சுவாமி தன் மனைவியோடு சேர்ந்திருக்கும் நேரம். மதியம் சாப்பிட்டதும் ரெண்டு மணி நேரம் ஓய்வெடுத்துக்கொள்வார். மற்ற எல்லா நேரமும் அவர் நண்பர்களோடு அல்லது ஏழைக்குழந்தைகளுக்கு டியூஷன் எடுப்பது, சமூக சேவை என்றே செலவழித்தார்.

வாரம் ஒரு முறையாவது இருவரும் வாசு/பானுமதியோடும், வானதி/நடேசனோடும் பேசுவார்கள். வாசுவுக்கு அப்பாவோடு பேசும்போதெல்லாம்,வாழ்க்கைக்குத் தேவையான ஏதேனும் ஒன்று கற்றுக்கொள்வதாகவே தோன்றும்.

*****

பானுமதி, வாசு மனம் கலங்குவதைப் பார்க்க வருத்தமுற்றாள். அவர்கள் இந்த முறை சென்னை வந்ததன் காரணம், மாமனாரை ஆஸ்திரேலியாவுக்கே அழைத்துச் செல்வதற்காகத்தான். ஒரு வருடத்துக்கு முன்பு மாமியார் மறைந்தபோது அவர்கள் வந்திருந்தனர். மாமா, தான் கலங்கினாலும், மற்றவர்களைக் கலங்கவிடவில்லை. அவங்க அவங்க ஸ்டேஷன் வந்தால் இறங்கித்தானே ஆகவேண்டும் என்று சாதாரணமாகச் சொன்னார். தினமும் ஒரு மணி நேரம் நடேசன் பூங்காவில் நடப்பதையோ, அல்லது சனி,ஞாயிறு அன்று நண்பர்களுடன் பொதுச் சேவை செய்யப்போகும் வழக்கத்தையோ அவர் நிறுத்தவில்லை.

பானுமதிக்கு திருமணமாகும் முன்பு, ஏதோ ஒரு நாட்டுக்குச் செல்லப்போகிறோமே என்று அவளுக்கு மனதில் கொஞ்சம் கலக்கம்தான். திருமணமான புதிதில், வாசு மட்டும் ஆஸ்திரேலியா சென்றுவிட்டான். அவளுக்கு விசா தயார் செய்து அனுப்புவதாகச் சொல்லிச்சென்றான். வாசுவின் தங்கை வானதி கூட, ஒரு வாரம் இருந்துவிட்டு அவள் கணவனுடன் திரும்பிச்சென்றுவிட்டாள்.

திருமணம் முடிந்து வந்த முதல் வாரமே பானுமதியால் புகுந்த வீட்டில் ஒன்றிவிட முடிந்தது. தான் மருமகள், அவர்கள் மாமா, மாமியார், வானதி-நாத்தனார் ஸ்தானம் என்ற பேதமில்லாமல், தன் வீட்டைப்போலவே அவளால் பாவிக்கமுடிந்தது. இயல்பாகவே அப்பா, அம்மா என்று அவளால் அவர்களை அழைக்கமுடிந்தது. வானதியும் அவளுக்கு நல்ல நண்பியாகிவிட்டாள். சிரிப்பும் கும்மாளமுமாகவே அவளது வாழ்க்கை புகுந்தவீட்டில் ஆரம்பித்தது. வாசு சென்றபிறகு, கிட்டத்தட்ட மூன்று மாதங்களுக்குமேல் அவள் மயிலாப்பூரில் தங்கியிருந்தாள்.. வாசுவுக்கு என்ன என்ன பிடிக்கும் என்று மாமியாரிடம் கேட்டுத் தெரிந்துகொண்டதுமட்டுமல்ல, மாமியே அவளுக்கு நிறைய சமையல் முறைகளைக் கற்றுக்கொடுத்தார். வாசுவுக்குப் பிடித்தவைகளை மாமியாரிடமிருந்து அவள் செய்முறைக் குறிப்புகள் எடுத்துக்கொண்டாள். கொஞ்சம் வயது முதிர்ந்த தோழி ஸ்தானத்தையே அவள் மாமியாரிடம் உணர்ந்தாள்.

“பானு…. இன்னிக்கு உனக்குப் பிடித்த சமையல் செய்யேன்”

“அப்பாக்கு என்ன பிடிக்கும்? இன்னைக்கு அதைப் பண்ணறேம்மா”

“பானுமதி… அதெல்லாம் ஒண்ணும் வேணாம். உனக்குப் பிடித்ததைப் பண்ணு. புதுசு புதுசா நானும்தான் சாப்பிட்டுப்பார்க்கறேனே.. என்ன சொல்ற”, சுவாமினாதன் சொன்னார்.

புகுந்த வீட்டில், எல்லோரும் சேர்ந்து சாப்பிடுவதுதான் வழக்கமாக இருந்தது. அதுவும் இரவு உணவு, கண்டிப்பாக எல்லாரும் சேர்ந்துதான் சாப்பிடுவார்கள். சமைத்தவற்றை உணவு மேசையில் கொண்டுவந்து வைத்து, எல்லோரும் தங்களுக்கு வேண்டியதைப் போட்டுக்கொண்டு சாப்பிடணும். பானுமதி வீட்டில், பெண்கள், ஆண்கள் சாப்பிட்டபிறகு சாப்பிடும் வழக்கம். .

***

‘வாசு.. எனக்கு நம்ம வீட்டில் எல்லோரும் சேர்ந்து சாப்பிடுவதுதான் பிடிச்சிருக்கு. எங்க வீட்டுல, அம்மா, பாட்டிலாம் எல்லோரும் சாப்பிட்டபிறகுதான் சாப்பிடுவா’

‘பானுமதி,  சாப்பிடறதைவிட, எல்லோரும் சேர்ந்து உட்கார்ந்து சாப்பிடறதுதான் முக்கியம்னு எங்க அப்பா எப்போதும் சொல்லுவார். அப்போதான் ஃபேமிலில எல்லாருக்கும் ஒரு அன்யோன்யம் ஏற்படும். நீதான் கவனிச்சிருப்பயே.. சாப்பாட்டைப் பத்தி குறைவா யாரும் சொல்லமாட்டாங்க.’. 

‘அதைத்தான் முதல் நாள்லேயே தெரிஞ்சுக்கிட்டேனே. குழம்புல உப்பு சரியில்லை, கறில ஜாஸ்தி காரம். ஆனா யாரும் ஒண்ணும் சொல்லலையே. நான் சொன்னப்போதானே, அதுனால என்ன, அடுத்தமுறை சரியாயிடும்’னு சொல்லிட்டாங்களே.

வாசுவுடன் சாப்பாட்டைப் பற்றிப் பேசியது பானுமதிக்கு நினைவுக்கு வந்தது.

****

‘பானுமதி… விசாதான் வந்துடுத்தே. நீ வேணும்னா உங்க வீட்டுக்குப் போய் ஒரு வாரம் இருந்துட்டு வா. அப்புறம் ஒரு வாரத்துக்குள்ள வாங்க வேண்டியதெல்லாம் வாங்கிட்டு ஆஸ்திரேலியா கிளம்ப சரியா இருக்கும்’

‘வேணாம்பா. நான் வேணும்னா அவங்களை இங்க ஒரு வாரம் வரச் சொல்லவா? ஏதும் வாங்கணும்னாலும் என் கூட வருவாங்க. உங்களோடயும் கிளம்பும்வரை இருந்த மாதிரி இருக்கும்’

‘இல்லைமா. உங்க ஊர் கோவிலிலும் ஊருக்குப் போறதுக்கு முன்னால் உத்தரவு கேட்டுண்டமாதிரியும் இருக்கும். எல்லார்ட்டயும் சொல்லிண்டமாதிரியும் இருக்கும். நாங்க கொண்டுவந்து விடறோம்’.

மூணு மாசத்துல புகுந்த வீட்டில் அவ்வளவு அன்னியோன்யம் ஏற்படுமா? எதுவும் மனுஷங்களோட குணத்துலயும் பழகற விதத்துலயும்தான் இருக்கு. பானுமதிக்கு ரொம்ப சந்தோஷமா இருந்தது.

****

‘அப்பா.. எனக்கு நீங்க எங்களோட வரதுதான் சரின்னு படறதுப்பா. எங்களோட குழந்தைகள் தாத்தாவோட இருக்கவேண்டாமா? அங்க எந்தக் கவலையும் கிடையாதுப்பா. நீங்க நடக்கறதுக்கோ, இல்லை சமூக சேவைக்கோ எதுக்கும் இடைஞ்சல் வராது. வாரம் ஒரு தடவை, குழந்தைகளுக்கு தமிழ் மன்றத்துல தமிழ் சொல்லித்தரலாம். வானதிக்கும் அவ பசங்களுக்கும் உங்க அருகாமை இருக்கும். உங்களை இங்க இனியும் தனியா இருக்கச் சொல்றதுல எங்களுக்கு இஷ்டமில்லைப்பா. வாசுவுக்கும் மன நிம்மதி வேணும் இல்லப்பா. அவருக்கு உங்களை நினைத்து ரொம்பக் கவலை. முன்ன மாதிரி கலகலப்பு இல்லை. எனக்கும் உங்களை தனியா விட இஷ்டமில்லை. அம்மா போனதே எனக்கு ரொம்ப வருத்தமா தனியா உணர வச்சுது’

‘பானு… நீ சொல்றது சரிதான். ஆனா இந்த ஊரிலேயே வாழ்ந்துட்டேன். இந்த வீடே முழுக்க அவ, பசங்க, உங்க நினைவெல்லாம் நிறைஞ்ச மாதிரி இருக்கு. அக்கம் பக்கத்துல என்னோடவே இருந்த 30 வருஷ நண்பர்கள். எல்லாத்தையும் விட்டுட்டு என்னோட கடைசி காலத்துல வரணும்னு தோணலம்மா. நீங்கள்லாம் அன்போட சொல்றச்சயே என் மனசு நிறைவடைஞ்சுட்டது. இருபது வருஷங்களுக்கு மேல் வளர்த்த அப்பா அம்மா, உன்னை எங்க வீட்டுக்கு சந்தோஷமா அனுப்பி வைக்கலையா? நானும் வானதியை அப்படித்தானே அனுப்பிச்சிருக்கேன். அவங்க அவங்க ஸ்டேஷன் வரும்போது இறங்கித்தானமா ஆகவேணும்’.. நிறையப் பேசினதால் ஆயாசமாகத் தோன்றியது சுவாமிக்கு.

வாசலில் காலிங்க் பெல் அடித்தது. பானுமதி கதவைத் திறக்கச் சென்றாள்.

‘என்ன பானு.. சுவாமி எப்படி இருக்கான். உங்களோட வரேன்னு சொன்னானா?’ என்று கேட்டுக்கொண்டே உள்ளே வந்தார் சுவாமியின் அத்யந்த நண்பர் சுந்தரேசன்.

‘இப்போவும் அப்பாட்ட சொல்லிக்கிட்டுத்தான் இருந்தேன். வரேன்னு இன்னும் சொல்லலை மாமா. இன்னும் பத்து நாள்ல கிளம்பணும். நீங்களும் சொல்லுங்கோ’.

‘ஏம்மா.. நாங்கள்லாம் இல்லயா? ஒண்ணுத்துக்கும் கவலைப்படாம போய்ட்டுவாங்க. நாங்க பாத்துக்கறோம். இப்போ எனக்கும் சுவாமிக்கும் சூடா காபி எடுத்துண்டுவா’

‘சுவாமி.. அடுத்த வாரம் திருத்தணி போறோம்.. நீயும் எங்களோட வர்றியா’ 

பதில் இல்லாததால் சுந்தரேசன் சுவாமியின் கையைப் பிடித்தார்.  கை குளிர்ந்திருந்தது.

குறிப்பு: படங்கள் ‘சுடப்பட்டவை’. வரைந்த ஓவியர்களுக்கு நன்றி