புல்டோஸரில் சென்று 9 உயிர்களைக் காத்தவர் மற்றும் நான் படிச்ச கதை

 ஹைதராபாத்: தெலுங்கானாவில் வெள்ளத்தில் சிக்கி தவித்த 9 பேரை புல்டோசரை எடுத்துச் சென்று மீட்ட சாமானியனுக்கு பாராட்டுகள் குவிந்து வருகின்றன.  

பொதுவாக ஹீரோக்கள் என்பவர்கள் மக்களை காக்க பறந்து வருவார்கள்,  இல்லையென்றால் பந்தாவாக, ஸ்டைலாக வருவார்கள். இவை அனைத்தும் திரைப்படங்களில் கற்பனையாக உருவானவை. ஆனால் தெலுங்கானாவில் ஒருவர் புல்டோசரில் சென்று 9 பேரின் உயிரை மீட்டு ஹீரோவாக மக்களால் பாராட்டப்பட்டு வருகிறார்.  தெலுங்கானாவில் விடாது கொட்டித்தீர்த்த கனமழையால் பெரும்பாலான பகுதிகள் வெள்ளக்காடாக மாறி இருக்கின்றன. எங்கு பார்த்தாலும் மழை, வெள்ளம் என மக்கள் தவியாய் தவித்து வருகின்றன. மாநில அரசு மீட்பு பணிகளில் இறங்கினாலும் ஆங்காங்கே மக்களும் சுயம்புவாக மாறி பாதிக்கப்பட்டவர்களை காப்பாற்றி வருகின்றனர்.  அப்படித்தான்... கம்மம் மாவட்டத்தில் பிரகாசம் பகுதியில் உள்ள பாலத்தில் 9 பேர் வெள்ளத்தில் சிக்கிக் கொண்டனர். முன்னேரு ஆற்றில் இருந்து வெள்ளமென பாய்ந்த தண்ணீர் அதிவேகத்துடன் சீறிப்பாய என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் 9 பேரும் தவித்து அபயக்குரல் எழுப்பி உள்ளனர்.  இந்த விவரம் அறிந்த சுபான் கான் என்பவர் அடுத்த எடுத்த முயற்சி தான் அனைவரின் புருவங்களையும் உயர்த்தியது. புல்டோசர் ஒன்றை எடுத்துக் கொண்டு புறப்பட தயாரானார். அவரின் செயலைக் கண்ட அங்குள்ளவர்கள் வேண்டாம்... விபரீதம் என எச்சரிக்க, அதை புறம்தள்ளி புறப்பட்டார் சுபான்கான்.  டிரைவர் இருக்கையில் ஒரு போர் வீரனாக அமர்ந்த அவர், இறந்தால் நான் ஒருவன் தான் இறப்பேன், ஆனால் நான் திரும்பி வந்தால் 9 பேர் இங்கு பிழைத்து இருப்பார்கள் என்று கூற, மக்களும் அவரின் தன்னம்பிக்கையை மெச்சி வாழ்த்தி அனுப்பினர்.  புல்டோசருடன் சென்ற சுபான் கான், சிறிதுநேர போராட்டத்துக்குப் பின்னர் 9 பேரையும் உயிருடன் மீட்டு திரும்பினர். அவரின் செயலை கண்டு ஊர்மக்கள் பாராட்ட, இதுபற்றிய விவரம் மாநில அரசுக்கு தெரிய வந்துள்ளது. எதிர்க்கட்சித் தலைவரும், முன்னாள் அமைச்சருமான கே.டி. ராமராவ் தொலைபேசியில் தொடர்பு கொண்டு சுபான்கானை பாராட்டி உள்ளார். அவரின் தீரத்தை அறிந்த மக்கள் அனைவரும் பாராட்டுகளை தெரிவித்து வருகின்றனர்.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

திருநெல்வேலி:நள்ளிரவில் மணல் கடத்தலில் ஈடுபட்ட நபரை நான்கு மணி நேரம் அவரது வீட்டில் காத்திருந்து கைது செய்தார் நாங்குநேரி ஏ.எஸ்.பி பிரசன்ன குமார்.  திருநெல்வேலி மாவட்டம் நாங்குநேரி அருகே வெங்கட்ராயபுரத்தில் நேற்று முன்தினம் நள்ளிரவில் ஒரு கும்பல் இயந்திரங்கள் மூலம் மணல் கடத்தலில் ஈடுபட்டது. தகவல் அறிந்த நாங்குநேரி ஏ.எஸ்.பி பிரசன்னகுமார் போலீஸ் படையினருடன் அங்கு சென்றார்.  அந்த கும்பல் போலீசை கண்டதும் மணல் அள்ளும் இயந்திரம், டூவீலர்களை விட்டுவிட்டு தப்பி சென்றது. கும்பல் தலைவன் கங்கை ஆதித்தன் தூத்துக்குடி மாவட்டம் சாத்தான்குளத்தை சேர்ந்தவர் என தெரியவந்தது.  நள்ளிரவில் சாத்தான்குளத்தில் உள்ள கங்கைஆதித்தன் வீட்டிற்கு ஏ.எஸ்.பி., சென்றார். ஆனால் அவரை வீட்டிற்குள் வைத்துக்கொடு கதவை பூட்டிக்கொண்டனர். அவரது குடும்பத்தினரோ, பக்கத்து வீட்டில் வசிப்பவர்களோ அவரை காட்டிக் கொடுக்க விரும்பவில்லை. மேலும் கொலையா செய்து விட்டார், மணல் கடத்தலுக்கு நள்ளிரவில் கைது செய்வீர்களா என வாக்குவாதத்தில் ஈடுபட்டனர்.  இருப்பினும் இரவில் நான்கு மணி நேரமாக காத்திருந்து போலீசார் கங்கை ஆதித்தனை கைது செய்து நீதிமன்றத்தில் ஆஜர்படுத்தினர்.

$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$

உத்தர கன்னடாவின் அங்கோலா உளுவாரே கிராமத்தில் உள்ள, அரசு பள்ளி ஆசிரியை சந்தியா நாயக். ஏழை குடும்பங்களை சேர்ந்த, பள்ளி குழந்தைகள் கல்விக்கு உதவி வருகிறார். சமீபத்தில் ஷிரூரில் நடந்த, நிலச்சரிவில் சிக்கி உயிரிழந்தவர்களின் குடும்பத்தினருக்கு, பலரிடம் இருந்து நிதி, பொருள் உதவி பெற்று தர முயற்சி செய்கிறார்.

=========================================================================================================================

 

நான் படிச்ச கதை (JKC)

அந்தஸ்து

கதையாசிரியர்: பி.வி.ஆர்.

முன்னுரை

தமிழ் உரைநடை படைப்புகள் இலக்கியம் என்ற அந்தஸ்தைப் பெற்றது ஆங்கிலேயர் வரவுக்குப் பின் என்று சில அறிஞர்கள் கூறுகின்றனர். அது வரை கவிதைகள் மட்டுமே இலக்கியம் என்ற அங்கீகாரம் பெற்றிருந்தன. அச்சு இயந்திரத்தின் வரவால் நாவல்கள், குறுங்கதைகள் போன்றவை அச்சடிக்கப்பட்டு நிறைய விற்பனையாகின. சிறுகதைகளை அவ்வாறு தனியாகப் பிரசுரிக்க முடியவில்லை. ஆகவே அவை பத்திரிகைகளின் ஒரு பகுதியாக வெளியிடப்பட்டன. வரவேற்பு இருந்தமையால் மாதம் ஒருமுறை, இருமுறை, மூன்று முறை, வாரம் ஒருமுறை என்று குமுதம், கல்கி, விகடன் என்று பல பத்திரிகைகள் விற்பனையில் வளர்ச்சி அடைந்தன. 

இந்தப் பத்திரிகை பொற்காலம் (கதை பிரசுரம்) 1930 முதல் 2000 ஆண்டு வரை எனலாம். பல பிரபல எழுத்தாளர்களும் இக்கால கட்டத்தில் புகழ் அடைந்தவர்கள்தாம். அவ்வாறு பிரபலம் ஆன ஒருவர் தான் பி வி ஆர் எனப்படும்  பி வி ராமகிருஷ்ணன்.  ஒரே சமயம் 6 பத்திரிகைகளுக்கு எழுதிக்கொண்டிருந்தார் என்பது செய்தி. இவரது படைப்புகள் வராத பத்திரிகைகளே இல்லை எனலாம். 80க்கும் மேற்பட்ட நாவல்கள், 300க்கும் மேற்பட்ட சிறுகதைகளை படைத்தவர். 

இவ்வளவு படைப்புகள்  இருந்தும் சிறுகதைகள் தளத்தில் இவரது படைப்பாக ஒரே ஒரு சிறுகதை மாத்திரம் இருக்கிறது. அதுவும் பசுபதிவுகள் தளத்தில் வெளியிடப்பட்ட சுதேசமித்திரன் பக்கங்களின் நகலாய் தட்டச்சு  செய்யப்பட்ட ஒன்று. அது இன்று இங்கு எடுத்தாளப்படுகிறது. ஆக இந்தக் கதையின் முதல் பதிப்பு சுதேசமித்திரன், இரண்டாம் பதிப்பு பசுபதிவுகள் தளத்தில். மூன்றாம் பதிப்பு சிறகதைகள்.காம் சேகரிப்பில், நான்காம் பதிப்பு எ பி மின்னிதழில்!! 

அந்தஸ்து என்ற இந்த சிறுகதை 1953இல் எழுதப்பட்டது. கருப்பொருள் சிறிதே. உயர்வு, தாழ்வு என்ற சுய மதிப்பீடு எவ்வாறு தவறாகிறது என்பதே கதையின் கருத்து. மோதிரக்கையால் அடி வாங்கிய, ஒரு வளரும் கலைஞன் பல மோதிரங்களை அணியும் சிறப்பு  பெற்றதை விவரிக்கும் கதை. 

1953 ஆம் ஆண்டு என்பது தனித்தமிழ் இயக்கம் தோன்றிய காலம். எனினும் கதையில் பல ஆரிய சொற்களும் எடுத்தாளப்பட்டிருக்கின்றன. இது போன்ற வார்த்தைப் பிரயோகங்கள், வாக்கிய அமைப்புகள் தற்காலத்தில் வினோதமாகத் தோன்றலாம். கதையை சுருங்கச் சொல்லி முடிக்கும் இக்காலத்தில் இன்றைய கதை, சொல்லும் முறையில் கொஞ்சம் சலிப்படைய வைக்கலாம். பொறுமை அவசியம். 

அன்றைய காலகட்டத்தில் சத்திரங்கள்தான் பொதுக் காரியங்களுக்கு, வருவோர், போவோர் தங்க, உணவு உண்ண, என்று பல வகையிலும் உபயோகமாக இருந்தன. அதை அறிந்து கொண்டு இக்கதையை வாசிக்க வேண்டும்.

 அந்தஸ்து  

=====> சிறுகதைகள்.காம்<=====

என் கண்களுக்கு நானே சின்னவனாகியதை நினைத்துக் கொண்டே நடந்தேன். நிமிஷத்துக்கொருதரம், சாயங்காலம் நடந்ததெல்லாம் என்னுள் மோதி என்னைத் தலை கவிழச் செய்தன. ஒருவனுடைய படிப்புக்கும், வயதுக்கும் அந்தஸ்துக்கும் மேலாக ‘ஒன்று’ இருக்கிறது என்று தெரிந்தும் நடைமுறையில் தெரியாதவன் போல இருந்ததன் பலனை நினைக்க நினைக்க மனம் சுருங்கியது.

மெளன நடையால் மனக்கண் முன் விட்டல் எனக்கு முன்னால் தனக்குப் பிடித்த ராகம் ஒன்றை இழுத்துக் கொண்டு போவது போல் தோன்றியது.

இந்த விட்டல் – எங்கேயோ, யாருக்கோ, எப்பவோ பிறந்த பையன் – என் வாழ்வின் பகுதியில் ஒரு சிறிய பகுதியில் குறுக்கிட்டு மன எழுச்சியைக் கிளறி விட்டானே? ஏதோ இரண்டு வருஷங்களுக்கு முன்னால் இழைத்த தவறுக்கு இன்றைக்கு தண்டனை? அதுவும் சாமான்யமானதா? ‘நாலு உதைகள் நாலு வார்த்தைகள்’ இவைகளினாலெல்லாம் மானம் போவது கூட சகிக்கலாம். ஆனால் நான் இன்று அடைந்ததை? அதை நினைக்கிறபோது – புது விட்டலைப் பார்க்கிறபோது – பழைய விட்டல்தான் முன் தோன்றுகிறான். என்னதான் உருவம் மாறினாலும் முதன் முதலில் பார்த்த பார்வையின் அர்த்தம் தான் நிற்கிறது.

அன்று இரண்டு வருஷங்களுக்கு முன், பழனியில் தங்கையின் கலியாணம். இரண்டு வீட்டுக்காரர்களும் எதிர்த்திசைகளிலிருந்து வந்து பழனியில் சொந்தமானார்கள்.

தங்கை கலியாணத்தை எடுத்து நடத்த நான்தான், கலியாணத்துக்கு ஏழு நாள் முன்பாகச சரியான அலைச்சல். கலியாணத்தன்று ஜலதோஷம், தொண்டைக் கட்டு, கலியாணமான பிறகு முதுகு வலி.

கலியாணமான மறுதினமே எல்லோரும் சென்றுவிட்டார்கள். டேரா அடித்தவன் தாமதித்துத்தானே புறப்படவேண்டும்? இரண்டு நாட்கள் நான் இருந்தாக வேண்டும் என்ற நிர்ப்பந்தம் உண்டாயிற்று.

அன்று மத்தியானம் நிம்மதியாகப் படுத்துத் தூங்கவேண்டும் என்று காலையிலேயே நிச்சயம் செய்திருந்தேன். ஒன்பது மணி ரயிலில் எல்லோரும் சென்ற பிறகு, கூட்டம் கலைந்த கொட்டகையாகக் காட்சியளித்தது சத்திரம்.

சரியான தூக்கம், பட்டினி கிடந்தவன் ருசித்துச் சாப்பிடுவதுபோல, ருசித்துத் தூங்கிக் கொண்டிருந்தேன். திடீரென்று, ‘அக்னி என்றறியாயோ…’ என்று கேதார கௌளை வானைப் பிளக்கும்படியாகக் கேட்டது. முன் காலங்களில் ராஜாக்களின் தூக்கத்தைக் கலைத்தால் மரண தண்டனை! நான் ராஜாவாக இல்லையே என்று துக்கத்திலும் ஆத்திரத்திலும், “யாரடா அது கத்துகிறது?” என்று இரைந்தேன்.

என் இரைச்சலுக்குப் பதில் இல்லை. திண்ணையில் சங்கீதம் கரைபுரண்டு ஓடிக்கொண்டிருந்தது. நான் இருந்த அறை ஜன்னல் வழியாகப் பார்த்தபோது, என் ஆத்திரம் என்னையும் மீறிக் கொண்டு கிளம்பியது.

எந்தச் சத்திரத்தில் தின்று, எந்தச் சத்திரத்தில் முடங்கிக் கொள்ளலாம், என்று சத்திரம் சத்திரமாக ஏறி இறங்கும் நாடோடிப் பயல்கள், ஏதாவது வேலை செய்து பிழைக்கலாம் என்ற எண்ணமே இல்லாத சோம்பேறிகள் ஐந்தாறு பேர்கள் வட்டமாக உட்கார்ந்து ‘பேஷ்’ போட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். ஒவ்வொரு முகமும் ஒவ்வொருவிதமான அருவருப்பை அளித்தது. நடுவே ‘வித்வான்’ உட்கார்ந்து கேதார கௌளையின் மென்னியை முறுக்கிக் கொண்டிருந்தான்.

இடத்திலிருந்தே மறுபடியும் “டேய் கத்தாதே நிறுத்து!” என்றேன். பாடினவன் என் குரலைக் கேட்டுவிட்டான் என்று, அவன் என் பக்கம் திரும்பப் பார்த்ததிலிருந்து தெரிந்து கொண்டேன். அதனால்தான் என் ஆத்திரம் மேலும் அதிகரித்தது. என்னைப் பார்த்தும், நான் சொல்லியும், அவன் மேலே போய்க் கொண்டிருந்தான்.

விடுவிடு என்று எழுந்தேன், வதம் செய்யச் செல்லும் அசுரன் போல. இரண்டே எட்டில் திண்ணை. இரண்டு நாடோடிகளுக்கிடையில் காலை வைத்து, அந்தப் பையனைத் தோளோடு தோளாகத் தூக்கி, இடது கன்னத்தில் இரண்டு அறைகள் வைத்த பிறகுதான் ஆத்திரம் அடங்கத் தொடங்கியது.

“படவா, ஒரு மனுஷன் தூங்கறேன்…மத்தியான வேளையிலே வந்து ஓநாய் மாதிரி ஊளையிடறான்…” சொல்லிக்கொண்டே கழுத்தில் கை வைத்தபோது அவன் திமிறினான்.

“நீங்க யாரு சார் என்னை அடிக்க?” கண்களில் நீர்த்திவலைகள். உடலில் மான உணர்ச்சி கிளப்பிவிட்ட படபடப்பு, உதடுகளில் வார்த்தைகள் தெறித்தன.

“நான் யாருன்னா கேட்கிறாய், மடையா.. சோத்துக்கில்லாமல் அலையற நாடோடிப்பயல் கேட்கிறான் கேள்வி”

“உங்களாலே ஒருவேளை சோறு போடறத்துக்கு முடியாட்டாலும், தஞ்சாவூர் மிராசுதார் மாதிரி பேச்சுக்குக் குறைவில்லை!”

“இன்னமே ஏதாவது பேசினாயோ, மென்னியை முறிச்சுப் பிடுவேன், ஜாக்கிரதை” நான் இரைந்துகொண்டே அவனைப் பார்த்தேன். திடீரென்று வேஷ்டி மூலையை வாயினுள் சொருகினான். அதை வெளியே எடுத்த போது, ஒரே சிகப்பு!

“அடடா, ரத்தம்!” என்றான் ஒரு நாடோடி.

“நன்னா துடைடா, விட்டல்!” இன்னொருவன்.

“முன் காலத்திலே நன்னா பாடினா வாயிலே தேனைவிட்டு, கையிலே பொன்னைக்கொடுப்பா… இப்போ என்னடான்னா வாயிலேந்து பல்லைப்படுங்கி, கழுத்திலே கையைக் கொடுக்கறா…” என்றான் ஒரு இளம் நாடோடி. மாடு மாதிரி வளர்ந்திருந்தான், பல சத்திரச் சாப்பாட்டையெல்லாம் ஜீரணித்துவிட்டு.

“இந்தக் காலத்திலே இதுதான் அப்பா ஞானம்…மூணு ரூபாயைக் கொடுத்து மூணு மணி நேரம் பெரியதனமாகக் கேக்கிற சுருதி தாளமில்லாத கச்சேரியில்தான் ஞானம் இருக்கு!” என்றான் இன்னொருவன்.

“சரித்தான் வெளியே போங்கடா, நாடோடிப் பயல்களா” என்று இசைத்தேன். நித்திரை இழந்ததில் கண்கள் எரிந்தன.

“ஏன் சார், பல்லை உடைத்து விட்டீர்களே?” என்றான் விட்டல் மறுபடியும் மறுபடியும் துடைத்துக்கொண்டே.

“பாக்கிப் பல் இருக்கே, அதுவே பெரிய பாக்கியம், நீ பாடின பாட்டுக்கு..”

“ஏன் சார், பாட்டைப்பத்தி  உங்களுக்கு ஏதாவது தெரியுமா? நேத்து உங்க மச்சினன் நலங்கும்போது ரெண்டு பாட்டுப் பாடினானே, அதை ரசித்தீர்களே? அது பாட்டா? யாரோ என்னை இழுத்துண்டு வந்து, ‘இவன் நன்னாப்பாடுவான்னு’ சொன்னப்போ, என் மூஞ்சியைப் பார்த்து முகத்தைச் சுருக்கிக்கொண்டீர்களே?. வேண்டாம் என்று சொன்னீர்களே…”

“டேய் அதிகப் பிரசங்கி..இந்த வரிசையிலும் ஒண்ணுரெண்டு உதிர்ந்துவிடும்..போடா, கழுதே…”

“நான் போகிறேன் சார், போறேன்.. இந்த சத்திரத்தை யெல்லாம் கட்டினானே ஒரு புண்ணியவான், உங்க மாதிரி ‘பெரிய’ மனிதர்கள் வந்து தங்க என்று, அதை நினைத்துக்கொண்டே போகிறேன்… ஆனா இது கடைசி சந்திப்பாக இருக்காது” என்று அவன் சொல்லிக்கொண்டே போனான். பரிவாரமும் கலைந்தது.

மீண்டும் அறையில் வந்து படுத்துக்கொண்டேன். இழந்த நித்திரை இழந்ததுதான். விட்டலின் வார்த்தைகள் காதில் ஒலித்துக்கொண்டேயிருந்தன. சாவதானமாக ‘பாடாதே’ என்று சொல்லியிருந்தால் அவன் பேசாமலிருந்திருப்பான். என் தூக்கமும் பறி போயிருக்காது. ஆத்திரத்தில் கண் இழந்து செய்த காரியம் எத்தனை தூரத்துக்குப் போய்விட்டது? நேரம் செல்லச் செல்ல உடம்பின் குடு இறங்க இறங்க, விட்டலின் இரத்தம் கசிந்த வாய்தான் முன் தோன்றியது. ‘நான் பேசாமலிருந்திருக்கலாம்; ஏழைப் பையன்… நாதியற்றவன்… அவனுக்கு ஆதரவு அளிக்காவிட்டாலும் சும்மாவாவது இருந்திருக்கலாம்’ என்றெல்லாம் நினைத்தேன்.

ஆனால் என்னுள் நிறைந்து கிடக்கும் மமதையும் போலி கௌரவமும் அன்பு உணர்ச்சிகளுக்கு அணையிட்டுவிட்டன. ‘இது மாதிரி எத்தனையோ நாடோடிப்பயல்கள்… நம்ம மாதிரி மனுஷா கிட்டே உதை படறத்துக்குன்னே பிறந்திருக்கிறார்கள்!’ என்று நானே சொல்லிக்கொண்டேன்.

அதற்குப் பிறகு என்றைக்காவது எப்போதாவது, கொதிக்கும் நீரில் குமிழ்கள் மேலும் கீழுமாக வந்து போவதுபோல விட்டலின் நினைவு மனத்தின் மேலே வந்து போகும். இரத்தம் கசிந்த பல் மின்னல் மாதிரி தோன்றிமறையும். ‘எத்தனையோ பேர் என் முரட்டுக் கோபத்தி்ற்கு ஆளாகியிருக்கிறார்கள்… இந்த அனாதையும் ஒருவன்’ என்றுதான் விஷயத்தை ஒதுக்குவேன்.

நாட்கள் தூசியாகப் பறந்து விட்டன.

இன்றைக்கு நண்பன் வீட்டில் ஒரு விசேஷம். பணம் இருப்பதை கச்சேரி மூலம் காட்ட அவன் விரும்பினான். கச்சேரியைக் கேட்கப் போகும் வரையில் எனக்கு விட்டலின் ஞாபகம் துளிக்கூட இல்லை. எந்த மனிதன் எப்போதோ வரப் போகிற சாவையே நினைத்துக் கொண்டு இருக்கப்போகிறான்? அதேபோல் வாழ்வில் எப்போதோ கண்ணில் விழுந்த கரடை நினைத்துப் பார்க்கப் போகிறான்?.

நண்பன் கச்சேரி முடிகையில் – அப்போதுதான் நான் போய்ச் சேர்ந்தது – “இவன் ஒரு இளம் வித்வான்டா…ஆனால் நல்ல பேரு…ஞானமும் சாரிரமும் அதிருஷ்டமும் இருக்கு… கேட்கணுமா?” என்றான்.

“என்ன பெயர்?” என்று கேட்கவில்லை. எனக்குத் தெரியுமே, பழைய சிந்தனைகளைக் கிளறிக் கொண்டு என் முன்னால் பாடுபவன் யாரென்று? நண்பனுக்கு ‘உம்’ கொட்டி வைத்தேன்.

படம் உதவி இனையம் (படத்தில் உள்ள பிரபலங்களைத் தெரிகிறதா? மிருதங்கம் யார்? )

பழனி, கலியாணம், தூக்கம், கேதார கௌளை, நாடோடிப் பயல்கள், விட்டலின் இரத்தம் கசியும் பல், அவன் பரிதாபமாகத் திமிறின திமிறல் எல்லாம் சுருட்டிவைத்த பாய் விரிவது போல விரிந்தன. பாடுபவனைப் பார்க்கவே வெட்கமாகவும், பயமாகவும் இருந்தது. சமூக அஸ்திவாரக் கும்பலின் பிரதிநிதிகளின் முன் அமரிக்கையாக உட்கார்ந்து பாடுறான். அன்று என்னிடம் அடிவாங்கிய பையன் என்பதை நினைக்கையில் எழுந்து போய்விடலாமா என்று நினைத்துவிட்டேன்.

ஆனால் அதற்குள் கச்சேரியும் முடிந்துவிட்டது. நண்பன் சாப்பிட்டு விட்டுத்தான் போகவேண்டும் என்று வற்புறுத்திவிட்டான்.

பந்தியில் எனக்கு எதிரே விட்டல். அவன் வாயைத் திறக்கையில் நான் உடைத்த பல்லின் மீதிப்பகுதி இருக்கிறதா என்று பார்க்க வெட்கத்திலும் ஏனோ ஆசை உதிர்த்தது.

என் நண்பன், சாப்பிட்டானதும் விட்டலை எனக்கு நேரடியாக அறிமுகப்படுத்தி விட்டு, என்னையும் அறிமுகப்படுத்தினான், “இவர் தான் இந்த வட்டாரத்திலேயே பெரிய சங்கீத ரசிகர்… ஒரு பெரிய சபாவை நடத்துபவர்” என்றான்.

விட்டல் என்னைப் பார்த்தான். உதடுகளில் புன்னகை அரும்பியது. பிறகு சிரித்தான். “இவரை எனக்கு முன்னமே தெரியும்… இவருடைய ரசிகத்தன்மையும் கண்டு அனுபவித்திருக்கிறேன்!” என்றான் கடைசியில்.

நான் குன்றிப்போனேன்.

“அட, விட்டலுக்கு உன்னை தெரியுமாமே..” என்றான் நண்பன். அவனுக்கு சமயா சந்தர்ப்பம் தெரியாது.

“உம்..உ..ம்..” என்று ஏதோ முணுமுணுத்துவிட்டு, “அடடா மணி பத்து அடித்துவிட்டதே!” என்றேன்.

“ஆமாம், சார், உங்கள் நண்பருக்கு நேரம் ஆகிவிட்டது… பாவம், தூக்கம் வருகிறதோ என்னமோ?” என்று விட்டல் கூறினான்.

நான் விடை பெற்றுக்கொள்ளுகையில், என் கைகள் எல்லோருக்கும் கூப்பினதுபோல் விட்டலுக்கும் கூப்பின.

“என்னை நீங்கள் மறக்கமாட்டீர்கள் என்று எனக்குத் தெரியும்!” என்று விட்டல் விடை அளித்தான்.

அவன் கைகூப்பினபோது இரண்டு விரல்களில் மோதிரங்கள் பிரகாசித்ததைப் பார்த்துக்கொண்டே நகர்ந்தேன். அவன் மனத்தில் என்ன நினைக்கிறான்? ‘ரசிகப்புலி ஓய்வெடுத்துக் கொள்ளக் கிளம்பிவிட்டது’ என்று நினைக்கிறானோ?

விட்டல் என்ன நினைத்தானோ, என் சிந்தனை சிதறிக்கொண்டு கிளம்பியது.

நன்றி: பசுபதிவுகள்        =====>சுட்டி - இங்கே <=====

– இது ‘சுதேசமித்திர’னில் 1953-இல் வந்தது

====>ஆசிரியர் பி வி ஆர் ( பி வி ராமகிருஷ்ணன்)<====

பி.வி.ஆர் - Tamil Wiki

பி வி ஆர் என்கிற ராமகிருஷ்ணன் (1927-2007) கோழிக்கோட்டில் பிறந்தவர். பட்டப்படிப்பை சென்னையில் முடித்து மாநில கணக்காயர் அலுவலகத்தில் பணி புரிந்து ஒய்வு பெற்றவர். விளம்பர நிறுவனம் ஒன்றை நிர்வகித்தார்.

பி.வி.ஆர்., பாலக்காட்டுத் தமிழைப் பின்னணியாகக் கொண்டு சில படைப்புகளை எழுதினார். எண்பதுக்கும் மேற்பட்ட நாவல்களையும், 100-க்கும் மேற்பட்ட குறுநாவல்களையும், 300-க்கும் மேற்பட்ட சிறுகதைகளையும் எழுதினார்.

“என்னுடைய எழுத்தில் நான் அதிகமாகக் கையாள்வது மனித உணர்ச்சிகள்தாம். சமூகம், நாடக மேடையில் ‘காட்சி ஜோடனையாக’ மட்டும் இருந்தால்போதும். அதுவே நாடகமாக வேண்டாம். இந்தக் கருத்தின் அடிப்படையில்தான் என்னுடைய எல்லாக் கதைகளும் நாவல்களும் எழுதப் பட்டிருக்கின்றன. மனிதனுடைய உணர்ச்சிகளுக்கும், அவனுடைய விசித்திரப் போக்குகளுக்கும் தான் நான் முக்கியத்துவம் கொடுக்கிறேன்….. நான் முக்கியத்துவம் கொடுப்பது, ஜீவனுள்ள உரையாடல்களுக்கும் ,மனித உணர்ச்சிகளின் பிரதிபலிப்புகளுக்கும் தான். உரையாடல்களின் மூலம் பாத்திரங்களின் குணாதிசயங்களைக் கூறுவது தான் சிறந்தமுறை என்று கருதுகிறேன்.”  பி வி ஆர்

பி வி ஆர் பற்றி திண்ணையில் <=======