சிறுகதை : वह कौन है? - ஸ்ரீராம்

 நீண்டு நிமிர்ந்திருந்த அந்தத் தெருவின் கடைசியில் - அல்லது முதலில் என்றும் சொல்லலாம்.  அது நீங்கள் எந்தத் திசையிலிருந்து பார்க்கிறீர்கள் என்பதைப் பொறுத்தது - அவன் உதயமானான். 

அவனுக்கு முன்னால் ஓடிவந்த தெரு நாய் ஒன்று, இந்தத் தெரு திரும்பியதும் தயங்கி நின்று தெருவை ஒரு நீண்ட பார்வை பார்த்து விட்டு திரும்பி வேறு பாதைக்கு ஓடி விட்டது.

மதியம் இரண்டரை மணி இருக்கலாம்.  பாதி வீடுகளில் அலுவலகத்துச் சென்றிருக்கக் கூடியவர்களைத் தவிர்த்து வீட்டிலிருப்பவர்கள் மதிய உணவை முடித்து தொலைக்காட்சியின் அழுகைத் தொடர்களிலோ, அல்லது நித்திரையின் வசப்படும் நேரமாகவோ இருக்கலாம்.  

                                                                                    

அவன் கொஞ்சம் தயங்கி அந்தத் தெருவின் கடைசி வரை பார்வையை ஓட்டினான்.

 

'ஜில்லோ' என்றிருக்கும் இது போன்றதொரு தெருவை அவன் எதிர்பார்க்கவில்லையோ .என்னவோ..

 
இருபுறமும் அடர்த்தியாய் மரங்கள்.  இருபுறமும் சுற்றுச் சுவர்களுக்குள் அடங்கிய பெரிய பெரிய பங்களாக்கள்.  குப்பைகள் இல்லாத சாலை.  நடைபாதை ஒரே சீராக அமைக்கப்பட்டு அது அந்தத் தெருவுக்கு இருபுறமும் எல்லை வகுத்தது போலிருந்தது. 

திறந்திருந்த ஒரு பெருங்கதவின் வழியே  வந்தது ஒரு மூன்று சக்கர சைக்கிள்.  அதில் ஒரு குழந்தை உட்கார்ந்திருக்க, வாசல் சிமெண்ட் சரிவில் வேகமாக இறங்கியது வண்டி.   வேகமாக அதை நோக்கி நடக்கத் தயாராகும் முன்பு, ஒரு நடுத்தர வயதுப் பெண் சட்டென வெளிப்பட்டு, ஒரு கையில் குழந்தையைத் தூக்கிக் கொண்டு சைக்கிளை இன்னொரு கையில் எடுத்துக் கொண்டு உள்ளே சென்றாள்.  கதவு மூடிக் கொண்டது.

மறுபடியும் தெரு வெறிச் என்று ஆனது.  

ஆனால் ஒரு ஆள் கூட இல்லாத அந்தத் தெருவின் அமைதி அவனைத் தேக்கியிருக்கலாம்.  சாதாரணமாகக் கண்ணில் தென்படும் தெரு நாய் ஒன்று கூட கண்ணில் படவில்லை என்பதையும் கவனித்தான்.  அதே சமயம் ஒவ்வொரு வீட்டினுள்ளும் உயர் ரக நாய்கள் இருக்கலாம் என்பதற்கு சந்தேகம் ஏதும் இல்லாத வகையில் சில வீடுகளிலிருந்து அடர்குரலில் சில நாய்களில் குரல்கள் விட்டு விட்டு ஒலித்தன.

யாரும் இல்லை என்று அவன் நினைத்திருந்தது தவறு என்பதை அவன் சீக்கிரமே உணருவான்.  மேலேயிருந்து கடவுள் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார் என்று நான் சொல்லப் போகிறேன் என்று கற்பனை செய்தால் உங்கள் கற்பனையை ஒரு அறுபது அல்லது எழுபது வருடங்களுக்குச் செப்பனிட வேண்டும்!

அவன் அந்தக் கோடியில் உதயமானது முதலே பாண்டியனின் பார்வையில் அவன் இருந்தான்.  அவனது நடையின் தயக்கம் பாண்டியனை உஷார் படுத்தியது.  அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.  ஆனால் பாண்டியன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் என்பது வருபவனுக்குத் தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை.  ஏனென்றால் நன்றாக அடர்ந்திருந்த மரங்களின் அடர்வில் இருந்த ஒரு கூண்டுக்குள் எப்போதும் அமர்ந்திருக்கும் பாண்டியன், சோம்பல் முறித்தபடி அப்போதுதான் வெளியில் வந்து அங்கு இருந்த ஒரு மரத்தினடியில் நின்றிருந்தான்.  கையில் எடுத்த பீடியை பற்ற வைக்காமல் வாயில் வைத்த பீடியை எடுக்காமல், இடது கையில் உரசத் தயாராக தீப்பெட்டியும், வலது கையில் தீக்குச்சியுமாக நின்று இவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான், மறைவாய் இருந்தபோதிலும் அந்த இடத்தின் அமைப்பினால் அந்தத் தெருவின் முழு அமைப்பையும் அங்கிருந்தே அவனால் பார்க்க முடிந்தது.  வருபவனால்தான் பாண்டியனைப் பார்க்க முடியாமல் மரம் மறைத்தது.  

பாண்டியன் - ஒரு செக்யூரிட்டி.

வருபவன் எதிரில் யாராவது வருகிறார்களா என்று தேடுகிறானா, அல்லது வரக்கூடாது என்கிற வேண்டுதலில் வருகிறானா என்று பாண்டியனுக்கு யோசனையாக இருந்தது.

அவன் கையில் ஒரு சிறு பை இருந்தது. 

 

ஒவ்வொரு வீட்டையும் அவன் அளவெடுத்துக் கொண்டே வருவது போலத் தோன்றியது.

நான்கைந்து வீடுகள் தள்ளி வந்த நிலையில் ஒரு வீட்டிலிருந்து கதவை ஒரு கையால் திறந்தபடி, தனது இரு சக்கர வாகனத்தை வெளியில் எடுத்துக் கொண்டு வந்தாள் ஒரு பேரிளம்பெண்.  வண்டியை வெளியில் நிறுத்தி ஸ்டாண்ட் போட்டவள், கதவை மூடித் தாழிட்டாள். 

பாண்டியனின் உடலில் செல்கள் 'உஷார்... உஷார்' என்று செய்தியனுப்பின.  பீடியைப் பாக்கெட்டில் வைத்து, தீப்பெட்டியில் தீக்குச்சியை வைத்து அதையும் கால்சராய் பாக்கீட்டில் போட்டான்.

உள்ளே யாரிடமோ வேற்று மொழியில், - அநேகமாக மராத்தியாக இருக்கலாம் - ஏதோ சொல்லியபடி சாலையில் இறங்கியவள், பையுடன் வந்து கொண்டிருந்த புதியவனைக் கண்டு ஒரு நொடி, ஒரு நொடி மட்டும்தான், தயங்கியவள், இவனைப் பார்க்காதது போல வண்டியை ஸ்டார்ட் செய்து ஏறிப் போனாள்.

அவளைக் கண்டு அவன் நடை சற்றே தயங்கியிருந்தாலும், நிற்கவில்லை.  ஆனால் அவன் நடையில் ஏன் இந்தத் தயக்கம் என்றுதான் பாண்டியனுக்குப் புரியவில்லை.

பாண்டியனின் உடலும் இறுக்கத்திலிருந்து சற்று தளர்ந்திருந்தது.  ஆயினும் எச்சரிக்கையாய் வருபவனைப் பார்த்தபடி நின்றிருந்தான்.

சில வீடுகளின் கதவு அரைவாசி திறந்திருக்க,  பெரும்பாலான வீடுகளின் கதவுகள் மூடி இருந்தன.

கொஞ்சம் அருகில் வந்து விட்ட அவன் பார்வையில் இப்போது பாண்டியன் நின்றிருந்தது தெரிந்தது.  அந்த வீட்டை ஓரப் பார்வை பார்த்த அவன் இவனைக் கண்டதும் சற்றே தயங்கினான்.  அவன் முகத்தில் ஒரு குழப்பம் தெரிந்தது.

பின்னர் தனக்குத் தானே தலையாட்டிக் கொண்டவனாய், பாண்டியனை நோக்கி வந்தான்.  அருகில் வரும்போதே  கால்சராய்ப்  பைக்குள் கைவிட்டான்.

அவன் கை கால்சராய்ப் பாக்கெட்டுக்குள் சென்றதை பார்த்த பாண்டியன், எச்சரிக்கையாக இரண்டடி பின்னால் நகர்ந்து அதிலிருந்து என்ன எடுக்கப் போகிறான் என்று ஒரு வினாடி திகிலடைந்தான்.   ஆனால் உடனே சுதாரித்துக் கொண்டான். 

"இன்னா வோணும் ஒனக்கு? இன்னாத்தப் பார்க்கறே நீயி?" என்றான் கரகரப்பாக, உரக்க.  

இவ்வளவு அருகில் வந்தவனிடம் ஏன் இவ்வளவு உரக்கப் பேசுகிறோம் என்று பாண்டியனுக்கே தோன்றியது.  அவனுடைய அந்த ஒரு வினாடி பயம்தான் இந்த உரத்த குரலுக்கு காரணம் என்பது அவனுக்கும் புரிந்தது.

 

அவன் பதில் சொல்லாமல் இன்னும் பாண்டியனை நெருங்கி அருகில் வந்தான்.  அவன் கை மெல்ல பாக்கெட்டுக்குள் எதையோ கவனமாகத் தேடுவது தெரிந்தது.

பாண்டியனின் கண்கள் பாதி எச்சரிக்கை, பாதி ஆர்வத்துடன் கவனித்தவாறிருந்தன.

அவன் கை வெளியே வந்தபோது அவன் கையில் கசங்கலாக மடிக்கப்பட்ட ஒரு காகிதம் இருந்தது.

அதைக் கொண்டு வந்து பாண்டியன் கையில் தந்த அவன் 

" "भाई! आप कृपया मुझे बता सकते हैं कि  यह घ्र्र कहा है  ?   என்றான்.

அதை வாங்கிப் பார்த்த பாண்டியன் கொஞ்ச நேரம் அந்தக் காகிதத்தையே உற்றுப் பார்த்தான்.  பின்னர் சொன்னான்.

"இன்னா கர்மம் எளுதி இருக்குன்னு தெர்ல...  எளுதப் படிக்கத் தெரிஞ்சாத்தானே...   ஆனா அண்டர்லைன்லாம் பண்ணியிருக்கானுவோ..  அதைப் பாத்தா..  ரொம்ப ஷ்ட்ராங்காச் சொல்லியிருக்காங்கன்னு தெரியுது" என்று பேப்பரை அவனிடமே திருப்பிக் கொடுத்தான்.

அவன் வைத்திருந்த பையை வாங்கிப் பார்த்து அதில் ஆயுதம் எதுவும் இல்லை என்று உறுதி படுத்திக் கொண்டான்.

"நா கூர்க்காதான்.  ஆனா தமிளு..  நீ பேசற பாஸை தெர்ல..   ஜாவ்...  ஜாவ்..."