சிறுகதை​ - பாட்டியும் நீச்சல் பயிற்சியும் - ரஞ்சனி நாராயணன்

பாட்டியும் நீச்சல் பயிற்சியும்

கட்டிலில் கண் மூடிப் படுத்திருந்த பாட்டியைப் பார்த்தபடியே உட்கார்ந்திருந்தாள் அனன்யா. நல்ல காலம் பாட்டி
விழவில்லை. விழப் போனவளை அப்பா சட்டெனப் பிடித்துக் கொண்டுவிட்டார். டாக்டர் வந்து பார்த்தார்.

‘ஒன்றுமில்லை. BP நார்மல். இரவு சரியாகத் தூங்கவில்லையோ?’ சோர்வாக உட்கார்ந்திருந்த பாட்டியை டாக்டர் விசாரித்தார். 

‘தூங்கினேன் னு தான் நினைக்கிறேன்’  பாட்டி மெதுவான குரலில் சொன்னாள்.

‘நன்றாக ரெஸ்ட் எடுங்கள். நன்றாக சாப்பிடுங்கள். தூக்கம் வந்தால் தூங்கிவிடுங்கள். சரியாகிவிடும்’. பாட்டியின் அறையை விட்டு வெளியே வந்து டாக்டர் அப்பாவிடம் ஏதோ சொன்னார். அப்பாவும் கவனமாகக் கேட்டுக் கொண்டதற்கு அடையாளமாக தலையை ஆட்டினார். டாக்டர் ‘நாளைக்குப் பார்க்கலாம்’ என்று சொல்லிவிட்டுக் கிளம்பிப் போனார்.

பாட்டியின் கையை மெதுவாகத் தடவிக் கொடுத்தாள் அனன்யா. பாட்டி இந்தப் பக்கம் திரும்பினாள்.  அனன்யா ஆவலுடன் ‘பாட்டி!, பாட்டி!’ என்று மெதுவாகக் குரல் கொடுத்தாள். பாட்டியிடமிருந்து பதில் இல்லை. 

அனன்யாவின் கையை பிடித்துக் கொண்டாள் பாட்டி.

காலையிலிருந்து பாட்டி படுத்துக் கொண்டே தான் இருக்கிறாள். மதியம் அம்மா சாதத்தைக் கலந்து எடுத்துக் கொண்டு போய் பாட்டிக்குக் கொடுத்தாள். பாட்டி பேசவேயில்லை. வீடே அமைதியாக இருந்தது. 

பாட்டிக்கு உடம்பு சரியல்லை என்பதால் அனன்யாவின் ஸ்விம்மிங் கிளாஸ் கட்.

தினமும் இரவு 8 மணிக்கு மேல் பாட்டியும் அனன்யாவும் படுக்கையின் மேல் உட்கார்ந்து கொண்டு கதை புத்தகம் படிப்பார்கள். அந்த நேரத்தை மிகவும் ஆவலுடன் பாட்டியும் பேத்தியும் எதிர்பார்த்துக் காத்திருப்பார்கள். சிலசமயம் பாட்டி ‘சுண்டுவிரல்’ கதை சொல்லுவாள். தினமும் கேட்டாலும் அலுக்காமல் ‘ம்’ கொட்டிக் கொண்டே கேட்பாள் அனன்யா.  இன்னிக்கு அதெல்லாம் ஒன்றும் இருக்காது. அம்மாவும் அப்பாவும் பாட்டியைப் பற்றி மிகவும் கவலைப்படுவது அனன்யாவிற்கு நன்றாகப் புரிந்தது. இப்போ என்ன செய்வது? 

அனன்யாவின் குரலுக்கு பாட்டியிடமிருந்து பதில் இல்லை. அதுவே அனன்யாவிற்கு வருத்தமாக இருந்தது. என்ன ஆயிற்று பாட்டிக்கு?

மெதுவாக படுக்கையின் மேல் ஏறி பாட்டியின் பக்கத்தில் படுத்துக் கொண்டாள். பாட்டியும் அவளைக் கட்டிக் கொண்டாள். அனன்யாவிற்கு சந்தோஷமாக இருந்தது.

‘பாட்டி! பாட்டி! என்ன ஆச்சு பாட்டி உனக்கு?’

‘ஒண்ணுமில்லடா கண்ணு! கொஞ்சம் டயர்டா இருந்தது. அவ்வளவு தான்’. பாட்டி பேத்தியை இறுக அணைத்துக் கொண்டாள். பாவம் குழந்தை!

பாட்டி காலையில் நடந்த அமளியை நினைத்துக் கொண்டாள். பாவம் குழந்தை! கடந்த ஒரு மாதமாக ‘I am scared of swimming’ என்று குழந்தை ஆயிரம் முறை பாட்டியிடம் கூறியிருப்பாள். அப்படி அனன்யா சொல்லும் போதெல்லாம் பாட்டிக்கு வயிற்றை பிசையும். இப்படி பயப்படும் குழந்தையை அழ அழ வைத்து அப்பாவும் அம்மாவுமாக நீச்சல்
பயிற்சிக்கு இழுத்துக் கொண்டு போவார்கள். கோடை விடுமுறை வந்தாலும் வந்தது. மாற்றி மாற்றி ஏதோ ஒரு வகுப்பிற்கு குழந்தையை அனுப்பிக் கொண்டே இருந்தார்கள். குழந்தை வீட்டில் இருந்த நாழியே இல்லை. பாட்டு, கராத்தே, சம்மர் கேம்ப், கூடவே நீச்சல் வகுப்பு. மற்ற வகுப்புகளுக்கெல்லாம் குஷியாகப் போகும் குழந்தை. நீச்சல்
என்றால் பயந்தது. பாட்டியிடம் மட்டுமல்ல; தன் அப்பா அம்மாவிடமும் சொல்லிக் கொண்டிருந்தது ‘I am scared of swimming’ என்று.

‘எல்லாத்துக்கும் பயந்தால் என்ன செய்வது? கொஞ்ச நாள் அப்படித்தான் இருக்கும் போகப்போக சரியாகி விடும்’ என்று குழந்தையை சமாதானப்படுத்தினர் தாயும் தந்தையும். பாட்டி இதையெல்லாம் கண்டுக்காமல் இருந்தாள் ஆரம்பத்தில்.

போகப்போக குழந்தை பாட்டியிடமும் வந்து ‘I am scared of swimming’ என்று சொல்ல ஆரம்பித்தவுடன் பாட்டிக்கு கவலை அதிகமாயிற்று. ‘ஸ்விம்மிங் ஸார் பக்கத்துல இருக்கார் இல்லையா? அப்புறம் ஏன் பயப்படற? தைரியமா போய் பண்ணு’ என்று ஊக்கமளித்தாள்.

‘உங்களோட ஜபமாலையை அவளுக்குக் குடுங்கோம்மா ‘I am scared of swimming’ என்று ஒரு 108 தடவ சொல்லட்டும்.  பயம் தெளிந்துவிடும்’ என்று சிரித்தாள் மருமகள். யாரும் இல்லாத போது மருமகளிடம் சொன்னாள் பாட்டி. ‘பாவமா இருக்கு குழந்தையைப் பார்த்தா. பயப்படறதுன்னா விட்டுடுங்கோளேன்!’

‘இல்லைம்மா! அப்படியெல்லாம் விடமுடியாது. ஒரு மாசத்திற்கு 3000 ரூபாய். ஸ்விம்மிங் ஒரு லைஃப் ஸ்கில். வசுதா (மருமகளின் அக்கா பெண்) பண்றதைப் பார்த்து தானும் பண்ணனும்னு இவதான் கேட்டா.  அதனாலதான் சேர்த்தேன்.  இப்ப போக முடியாதுன்னா என்ன பண்றது? நீங்க அதுக்கு ரொம்ப செல்லம் கொடுக்காதீங்கோ!’ மருமகள் வாழைப்பழத்தில் ஊசி ஏற்றிவிட்டு போய்விட்டாள்.

அடுத்த நாள் பாட்டி மெல்ல பிள்ளையிடம் போய்ப் பேசினாள். ‘அதைப் பார்த்தா பாவமா இருக்குடா. நீயும் தான் நீச்சல் கத்துண்டே. இன்னமும் உனக்கு வரல. குழந்தையை படுத்தாதீங்கோடா!’

யூடியூப் ஷார்ட்ஸ் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவன் கோவத்துடன் பாட்டியைத் திரும்பிப் பார்த்தான். ‘நான் எவ்வளவு அழுதிருப்பேன் நீச்சல் வேணாம் வேணாம்னு. நீ கேட்டியா? தினம் அழ அழ அழைச்சுண்டு போவியே! இப்போ பேத்திக்குப் பரிஞ்சுண்டு வர? நீ இதுல தலையிடாதே. நாங்க பார்த்துக்கறோம். அதுக்கு ரொம்ப திமிரு ஜாஸ்தி ஆயிடுத்து. பிடிவாதம் வேற!’ படபடவென்று பொரிந்து தள்ளிவிட்டு வெடுக்கென்று எழுந்து போனான்.

பாட்டிக்குக் கண்ணில் ஜலம் வந்துவிட்டது. இந்தக் காலத்து இளம் பெற்றோர்களுக்கு எல்லாமே கௌரவ பிரச்னை.

எல்லா குழந்தைகளும் நீச்சல் கற்றுக் கொள்ளும்போது தங்கள் குழந்தை மட்டும் எப்படி கற்றுக் கொள்ளாமல் இருப்பது?  சம்மர் காம்ப்பில் குழந்தை செய்த கலைப்பொருள் ஒன்று கூட குழந்தையால் செய்ய முடியாது. ஆசிரியைகளே வெட்டி ஒட்டி குழந்தைகள் செய்தது என்கிறார்கள். நாம் கொடுக்கும் காசு இவர்கள் சொல்லும் பொய்க்காகத்தான். 

இன்னிக்கு காலையில் ரொம்ப அமர்க்களம். குழந்தையை எழுப்பும்போதே ‘ஸ்விம்மிங் போகணும் எழுந்துக்கோ’ என்று சொல்ல, அழ ஆரம்பித்த குழந்தை நிறுத்தாமல் அழுதாள். முதலில் சமாதானமாகப் பேச ஆரம்பித்த பிள்ளையும் மருமகளும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நிதானம் இழக்க ஆரம்பித்தனர். ‘இன்னிக்கு நீ ஸ்விம் பண்ணலைனா பெப்பா பிக்
கிடையாது. ஒருவாரத்துக்கு டீவி கிடையாது! ஓகே வா?’ குழந்தை பெரிய குரலில் அழ ஆரம்பித்தது. தான் இப்போ ஏதாவது பேசினால் நிலைமை மோசமாகும் என்று நினைத்த பாட்டி நிலை கொள்ளாமல் தவித்தாள். 

குழந்தையின் அழுகை பெரிதாக ஆக இவர்களும் மாற்றி மாற்றி கத்த ஆரம்பித்தனர். பாட்டி உட்கார்ந்திருந்த இடத்தை விட்டு எழுந்தாள். தலை சுற்ற ஆரம்பித்தது. தடுமாறிய பாட்டியை ‘அம்மா! என்னாச்சு மா?’ என்றபடியே பிள்ளை வந்து பாட்டியைப் பிடித்துக் கொண்டான். இந்த அமர்க்களத்தில் குழந்தையை நீச்சல் வகுப்பிற்கு அழைத்துச் செல்லவில்லை.

பாட்டிக்கு கொஞ்சம் நிம்மதி வந்தது.

‘அனன்யா! வா! வந்து நம்ம ரூம்ல படுத்துக்கோ!’ குழந்தையைக் கூப்பிட்டுக்கொண்டே வந்த பிள்ளையின் குரல் கேட்டு  பாட்டி கண் விழித்தாள். ‘இங்கேயே தூங்கட்டுமேடா’! என்றாள். 

‘வேணாம்! வேணாம்! உன்ன நன்னா ரெஸ்ட் எடுத்துக்கச் சொல்லி இருக்கார் டாக்டர். இது பக்கத்துல படுத்துண்டு ராத்திரியெல்லாம் உதைச்சுண்டே இருக்கும். நீ தூங்கு. உன்னால இன்னிக்கு ஸ்விம்மிங் கிளாஸ் போச்சு. நாளைக்கு எப்படியாவது அனுப்பணும்!’  பிள்ளை இன்னும் குறையாத கோவத்துடன் குழந்தையைத் தூக்கிக்கொண்டு போனான்.

சிறிது நேரத்தில் திரும்ப வந்தான். ‘அம்மா! சின்ன விஷயத்துகெல்லாம் டென்ஷன் ஆகாதம்மா ப்ளீஸ்! குழந்தையோட நல்லதுக்குத்தான் நாங்க பண்றோம். நம்மளோட வீட்டுல நல்லா வாயடிக்கறது. வெளில போனா பேசவே மாட்டேங்கறது. எல்லாத்துக்கும் பயப்படறது. அதனால தான் எல்லா கிளாஸுக்கும் அனுப்பறோம். நாங்க வளர்ந்தா மாதிரி இல்லை இப்போ. நாங்க அத ரொம்ப கோவிச்சுக்க மாட்டோம். கவலைப்படாதே. எங்களுக்கு இருக்கற டென்ஷன் போறாதுன்னு நீ வேற படுத்தாதே! உன்னோட பேத்தியை நாங்க கொடுமைப் படுத்தறதில்லை. எங்களோட
குழந்தை அவ. கொஞ்சம் புரிஞ்சுக்கோம்மா!’ ஆரம்பத்தில் நிதானமாகப் பேசியவன் போகப்போக கடுமையாக பேசிவிட்டு எழுந்து போனான்.

‘எனக்கு டென்ஷனா? இவர்களுக்கா’? இந்தக் காலத்து பெற்றோர்களை நினைத்தால் பாட்டிக்கு இன்னும் கவலை அதிகரித்தது. ஆயாசத்துடன் கண்களை மூடிக் கொண்டாள் பாட்டி.

எப்போது தூங்கினாளோ குழந்தையின் குரல் கேட்டு கண் விழித்தாள் பாட்டி. 

‘ பாட்டி நீ ஓகே வா இப்போ?’ என்ற குழந்தை ஸ்விம் சூட்டில் இருந்தது.

குழந்தையைக் கட்டிக்கொண்ட பாட்டி, ‘சமத்துடி கண்ணு. உனக்காக நான் இப்படி தினமும் விழ முடியாதுடி. சமத்தா அம்மா அப்பா சொல்ற மாதிரி கேளுடி’ என்றவள் குழந்தையின் காதில் சொன்னாள்: ‘நேத்திக்கு நான் விழற மாதிரி ஆக்டிங் பண்ணினேன்......!’ 

ஒரு நிமிடம் திகைத்த குழந்தை கண்கள் மலர, ‘நிஜமாவா?’ என்றது.

‘ஆமா... I pretended...! அம்மா அப்பா கிட்ட சொல்லிடாதே!’

இரண்டு கைகளாலும் வாயைப் பொத்திக்கொண்டு குழந்தை கலகலவென சிரித்தது. பாட்டிக்கு ஒரு ஃஹை ஃபை
கொடுத்து விட்டு ‘அப்பா! ஸ்விம்மிங் போலாம் பா!’ என்று ஓடியது.