தோஷமில்லை ஆயினும் ஈஸ்வரனை நினை

 நாம் மறுதளித்த விஷயங்களையே நாம் செய்ய வேண்டி வரும். 

சூழ்நிலை!  

யார் இதைச் சொன்னாலும் கொரோனா கால வாட்ஸாப் forward மருத்துவம் போல கேட்கவேண்டிய நிலையும் வரும்!  

காளஹஸ்தி போகவேண்டும் என்று சொல்லப்பட்டபோது முதலில் அதைத்தான் சொன்னோம் - என் மகனுக்கு தோஷம் எதுவும் கிடையாது.  தோஷம் இருந்தால்தான் அங்கு செல்வார்கள்.

போகப்போக எல்லோருமே அங்கு சென்றுவரச் சொல்லி அறிவுறுத்த, இறைவன் சித்தம் என்று கிளம்பினோம்.  விசாரித்ததில் எல்லா சமீபத்து மாப்பிளைகளும், பெண்களும் தோஷம் பற்றி கவலைப்படாமல் காளஹஸ்தி சென்று வந்திருக்கின்றனர் என்று தெரிந்தது.

ஆ...  காளஹஸ்தி என்று  சொல்லும்போதே ஒரு சக்தி பிறக்குது மூச்சினிலே என்று பாடிக்கொண்டே கிளம்பினோம்.

செல்லும் வழியில்தான் ஓட்டுநர் சட்டெனக் கடந்த  கல்கி பகவானின் ( !! )  வசிப்பிடமாக இருந்த மாளிகையைக் காட்டினார்.  ஷாஜஹான் அரண்மனை தோற்றது.  கணவனும் மனைவியும் மட்டுமே அங்கு வாழ்ந்ததாகக் கூறினார்.  எப்படி மெயின்டெயின் செய்தார்களோ....!  ஓட்டுநர் எங்கள் பழைய வீட்டுக்கருகில் இருக்கும் நண்பர்.  கோவில் பற்றி விவரங்கள் அவருக்கு தெரிந்திருந்தது.

நாங்கள் சென்றது சனிக்கிழமை என்றாலும் பிரதோஷ நாள்.  அங்கு சென்று இறங்கியபோது 'அடடே..  பெரிய கூட்டமில்லை, சீக்கிரம் சென்று வாருங்கள்' என்று அனுப்பி வைத்தார்.  உள்ளே செல்போன் அனுமதி கிடையாது, வானிடியிலேயே வைத்துவிட்டுச் சென்று விடுங்கள் என்றார்.  ஏனோ திருப்பதி நினைவு வந்தது!  ஆனாலும் இவர் நன்கு பழகிய பக்கத்து வீட்டு நண்பர்.  எனவே அதுபடியே செய்தோம்.  உள்ளே சென்றால் கூட்டத்தின் அளவு தெரிந்தது!  

காலை ஏழரை மணி.  

ஐநூறு ரூபாய், 750 ரூபாய் டிக்கெட்டுகள் இருக்கும் என்று சொல்லி இருந்தார்.  உள்ளே சென்றோம்.  

வாயிலில் நாங்கள் ஏதாவது ஆயுதம், வெடிகுண்டு வைத்திருக்கிறோமா என்று எங்களைச் சோதித்த பெண்மணிடம் கோவில், பரிகாரமுறை பற்றி ஓரிரு விவரங்கள் கேட்டதும் 'தெரிந்த நபர் இருக்கிறார்..  லைனில் நின்று டிக்கெட் வாங்க வேண்டாம்...  டிக்கெட் ரெடி..  வேண்டுமா?" என்றார் காதருகில்.  மறுத்துவிட்டு உள்ளே சென்றோம்.  தூரத்தே கம்பியில் சாய்ந்து நின்று காத்திருந்த 'அவர்' எங்கள் முகங்களை பார்த்து எங்களை புரிந்து விட்ட (வேறென்ன..  இனா வானான்னுதான்) பாவனையில் புன்னகையுடன்  எங்களை அணுகினார்.  நாங்களும் தெரிந்தே இரையானோம்.  ஐநூறு ரூபாய் டிக்கெட்டே போதும், எல்லாம் ஒன்றுதான் என்றார்.  இரண்டு மகன்களுக்குமாய் இரண்டு ஐநூறு ரூபாய் டிக்கெட்டுகள் வாங்கி கொண்டோம்.  

டிக்கெட்டுடன் சில பொருட்களும் சேர்த்து (மஞ்சள்) பையில் போட்டு கொடுத்தனர்.  நவதானியங்கள், பூக்கள், வெற்றிலை பாக்கு, தேங்காய், ரவிக்கைத்துணி இரண்டு என்று ஒரு செட்.  அதைத்தவிர உரு போன்ற ஒன்று.  நாங்கள் எங்கள் இரண்டு மகன்களுக்குமே பரிகாரம் செய்ய பணிக்க பட்டிருந்தோம்.  இருவருமே திருவோண நட்சத்திரத்துக்காரர்கள்!  அவருக்கு ஐநூறு ரூபாய் கேட்டார்.  சரி என்று சொன்னோம்.  எங்களை அங்கு நீளமாகக் காத்திருந்த கூட்டங்களை எல்லாம் தாண்டி உள்ளே அழைத்துச் சென்றார்.  அடுத்த இருபது நிமிடங்களில் ஆரம்பிக்கப்போகும் பரிகார மண்டபம் ஒன்றில் அமரவைத்துச் சென்றார்.

நாங்களாக வந்திருந்தால் இந்த பரிகார மண்டபத்துக்கு வரவே இன்னும் ஒன்றரை மணிநேரம் ஆகி இருக்கும்!

முதலில் ஒருவர் உள்ளே வந்து பரிகாரஸ்தர்களைத் தவிர உடன் வந்திருப்போரை வெளியேற்றினார்.  அந்த வகையில் நானும் பாஸும் வெளியே வந்து மண்டபத்தின் படிக்கட்டு அருகே வெளியே வாகான ஒரு இடம்பிடித்து நின்றோம்.  ஏனோ எல் கே ஜி யில் மகன்களை சேர்த்து விட்டு ஜன்னல் வழியே பார்த்துக் கொண்டிருந்தது நினைவுக்கு வந்தது! பரிகாரஸ்தர்களை வரிசையாக அமரவைத்து அவரவர்கள் வாங்கி கொண்டு வந்திருந்த பொருட்களை எப்படி பிரித்து முன்னே அடுக்கிக் கொள்ள வேண்டும் என்று மைக்கில் மூன்று மொழிகளில் படிப்படியாக சொன்னார்.  தெலுங்கு, தமிழ், கன்னடம்.  அவர் தமிழ் வித்தியாசமாக இருந்தது.

எல்லோரும் அவர் சொன்னபடி அடுக்கியானபின் ஒரு ஐந்து நிமிடம் காத்திருப்பு.  ஏன் என்று பார்த்திருந்தபோது -

அவர் முடித்து மைக்கைக் கீழே வைத்துவிட்டு, இங்கே படிக்கட்டு வழியே வெளியேற, ஐந்து நிமிடங்களில் பக்கத்து பிரகாரத்திலிருந்து ஒரு அர்ச்சகர்/குருக்கள்/வாத்யார் சுவரேறிக் குதித்து உள்ளே வந்தார்.  அங்கிருந்து படி இறங்கி பக்கத்துக்கு பிரகாரத்துக்கு வந்து இங்கு வந்து படியேறி வருவதில் இரண்டு சிரமங்கள்.  ஒன்று நேர விரயம்.  இன்னொன்று அப்படிச் செய்ய முடியாதபடி நெருக்கி நின்றிருக்கும் மக்கள் கூட்டம்!  எனவே அவர் சென்றவழி இவர் வரவில்லை.  குறுக்கு வழியில் சுருக்க வந்தார்!

அந்தப் பிரகாரத்திலிருந்த கடவுள் ப்ரதிமையிலிருந்து தாங்கள் தள்ளி இருந்ததாக மகன்கள் அபிப்ராயப்பட்டார்கள். ஏனெனில் அவர்கள் பிரகார பார்வையிலிருந்து பின் வரிசையில் உள்ளே தள்ளி இருந்தார்கள்.  எனக்கும் தோன்றியதையே  அங்கிருந்த அருகோர், வாத்தியார், முன்னூறு ரூபாய்க்காரர் (பின்னர்) எல்லோரும் ஒரே மாதிரி பதிலைச் சொன்னார்கள்.  "இந்த ஸ்தலத்தில் கால் வைத்து விட்டாலே போதும்"

அங்கிருந்து உள்ளேயிருந்தபடி கோவிலை ஒரு நீள்பார்வையில் பார்த்தபோது தெய்வீகமாக உணர்ந்தோம்.....

[ ஹிஹிஹி...]

=======================================================================================================

மா(சா)லைப் பார்வை

-----------------------------------

​கடற்கரையோ கல்யாணமோ

கோவிலோ குளமோ

திருவிழாவோ 'மாலோ'

அலைந்த அலைச்சலின்

ஆயாசத்தோடு

நடந்து கொண்டிருக்கிறது அந்தக் குடும்பம்.

வீட்டுக்கு சென்றதுமே

படுக்கையில்

விழப்போகும் உந்துதலுடன்

தளர் நடை நடக்கும் பெரியவர்.

அவர் கையை ஒரு கையிலும்

பெரிய பையை மறு கையிலும்

பிடித்து நடக்கும் அவர் மனைவி..

குன்றாத குறும்புடன் ஓடும்

ஒரு குழந்தை

இறங்காத அடத்துடன் இடுப்பில்

ஒரு குழந்தை

வீட்டை அடைந்ததும்

காத்திருக்கும்

தனக்கான பணிகளை

மனதுக்குள்

பட்டியலியிட்டபடியே

பெருமூச்சுடன் நடைபோடும்

நடுத்தர வயதுப் பெண்

அயர்ச்சியைக் காட்டாமல்

மலர்ச்சியும் இல்லாமல்

முகப்பூச்சுக் கவலையுடன்

முன்னே நடக்கிறாள்

பள்ளி இறுதி பெண் ஒருத்தி.

காலையில் கிளம்பியபொழுது

கலகலப்பாகத்தான் இருந்திருக்கும்

இந்தக் குடும்பம்.

காலையில் இவர்களைப் பார்த்திருந்தால்

கலகலப்பாகியிருப்பேன் நானும்

அந்தி மாலையில் அவர்களை பார்த்து

அயர்ச்சிதான் வருகிறது எனக்கும்

================================================================================

படித்ததில் ரசித்தது 

பட்டிமன்றத்தின் வெற்றி, கவியரங்கத்தைத் துடைத் தெறிந்து விட்டது என்பதை ஒப்புக்கொள்கிறீர்களா?

“நிச்சயமாக! பட்டிமன்றத்தின் வெற்றி, கவியரங்கத்தை காவு வாங்கியதோடு நின்றுஹவிடவில்லை. சாலமன் பாப்பையா போன்ற பெரிய தமிழறிஞர்களைக்கூட காமெடியன்கள் ஆக்கிவிட்டது. முன்பெல்லாம் கல்லூரி விழாக்களுக்கு மாணவர்கள் ஏற்பாடு செய்வது இலக்கிய

கூட்டமாகவோ அல்லது கவியரங்கமாகவோ இருக்கும். இப்போது அவர்களும் தமிழறிஞர்கள் கோணங்கிகளாக அர்த்தமற்ற நகைச்சுவை அரட்டை அடிக்கிற பட்டிமன்றங்களை ஏற்பாடு செய்வது துரதிர்ஷ்டவசமாக இருக்கிறது. இன்றைய சூழ்நிலையில் கவியரங்கத்தைப் புத்துயிர் செய்து மீட்டெடுக்க

வேண்டுமானால், கவியரங்கக் கவிதையில் நகைச்சுவையை முன்னிலைப்படுத்த வேண்டும். அரசியல் அங்கதமும் சமூகப் பகடியும் அவசியம். கவியரங்கப் பங்கேற்பு என்பது நுட்பம் வாய்ந்தது. ஏதோ கையில் கொண்டு வந்த கவிதையை கடமைக்கு வாசித்து விட்டுப் போவோம் என்ற கடமை உணர்ச்சி இங்கே கவைக்கு உதவாது.

ஒருமுறை கவிக்கோ அப்துல் ரகுமான் அவர்கள் தலைமையில் கவியரங்கில் பங்கேற்றேன். எனது முறை வந்தபோது அப்துல் ரகுமான் அழைத்தார். எப்படி அழைத்தா ரென்றால், “ராதாகிருஷ்ணன் வருகிறார் ஏர்வாடியிலிருந்து…. யாரும் பயப்பட வேண்டாம்’ என்றார். பார்வையாளர்கள் தரப்பிலிருந்து ஒரே நகைப்பொலி. கலகலப்பு அடங்கவே பல நிமிடங்கள் பிடித்தது. காரணம், ஏர்வாடி தர்க்காவுக்கு மனநோயாளிகள் சிகிச்சைக்காக கூட்டி வரப்படுவது காலங்காலமாய் நடக்கும் ஒன்று. பார்வையாளர்கள் மத்தியில் ஏற்பட்ட கலகலப்பை இரட்டிப்பாக்க அவர் கூறியதையே பிடித்துக் கொண்ட நான் இப்படித் தொடங்கினேன்.

“ஏர்வாடியிலிருந்து வருகிறவர்களைப் பார்த்து பயப்பட வேண்டாம். ஏர்வாடிக்குப்

போகிறவர்களைப் பார்த்துதான் பயப்பட வேண்டும். என்னைக் கேட்டால் நாம் எல்லாருமே ஏர்வாடிகள் தான். சமூகத்தின் மனநிலையில் ஏற்படும் முரண்களை, காயங்களை குணப்படுத்தக் கூடியவர்கள்’ என்றதும்… கைத்தட்டல் காதைப் பிளந்தது. இந்த சமயோசித கவிதை நுட்பம்தான் கவியரங்கத்துக்குத் தேவை.’

உங்களது இலக்கிய வாழ்வில் மிகவும் நெருடலாக நீங்கள் உணர்ந்தது?

“ஒரு பிரபலமான வெகுஜனப் பத்திரிகைக்கு எனது சிறுகதை ஒன்றை அனுப்பியிருந்தேன்.  

“திருமணங்கள் வெறும் நிகழ்ச்சிகள் அல்ல’ என்ற அந்தக் கதை,

“பிரசுரத்துக்கு ஏற்றதல்ல’ என்று குறிப்பிட்டு உடனடியாக எனக்கே திரும்ப வந்தது. எனக்கோ அதிர்ச்சியாக இருந்தது. இத்தனை சிறப்பாக, ஒரு முத்திரைக் கதையை அனுப்பி வைத்தால், இவர்கள் இப்படித் திருப்பி அனுப்பிவிட்டார்களே என்று எண்ணினேன். பின்னர் அதே கதை சிவசங்கரியும் பாலகுமாரனும் நடுவர்களாக இருந்த “அமுதசுரபி’ சிறுகதைப் போட்டியில் முதல் பரிசுக்குரிய கதையாகத் தேர்வு செய்யப்பட்டது. பின்னர் தமிழ் வளர்ச்சித் துறையின் பரிசு பெற்றது. அதற்குப் பின்னர் அரசின் ஃபிலிம் டிவிஷன் அதே கதையைக் குறும்படமாகத் தயாரித்தது. மொத்தத்தில் பிரபலமான வெகு ஜனப் பத்திரிகைகள், கதை எப்படி இருக்கிறது என்பதை விடுத்து, கதை யாரிடமிருந்து வருகிறது என்பதில் கவனம் செலுத்துவதையே இந்த நெருடலான சம்பவம் எனக்கு உணர்த்தியது.”

விளம்பரம் விரும்பாதவராக வும் எளிய மனிதராகவும் இருப் பதில் உங்களுக்கு அப்படி என்ன அலாதி விருப்பம்?

“1996 -ஆம் ஆண்டு நடந்த ஒரு சம்பவத்தைக் குறிப்பிடுவது இந்தக் கேள்விக்கான பதிலின் ஒரு பகுதியாக அமைந்துவிடும் என்று நினைக்கிறேன். அனைத்திந்திய தமிழ் எழுத்தாளர் சங்கத்தின் சார்பில் கலைஞருக்குப் பாராட்டு விழா நடத்தினோம். அது 1996 -ஆம் ஆண்டு என நினைக்கிறேன். கலைஞரை வரவேற்பதற்காக அரங்கின் வாயிலில், சங்கத்தின் பொறுப்பாளர்கள் அனைவரும் நின்றிருந்தோம். கலைஞர் தமது அமைச்சரவை சகாக்கள் சிலரோடு வந்து இறங்கினார். அவரை அனைவரும் வரவேற்றபோது, அவரது சகாக்களில் ஒருவர், “யாரைய்யா நீ…. எட்டப் போ’ என்று என்னைப் பிடித்துத் தள்ளினார். நான் கீழே விழுந்தேன். கலைஞர் மிகவும் நல்லவர். அவருக்கு இது தெரியாது. இதை நான் பெரிதுபடுத்தாமல் மேடைக்குச் செல்ல முயற்சித்தேன். ஏனெனில் நான்தான் வரவேற்புரை நிகழ்த்தியாக வேண்டும். சங்கத்தின் பொதுச் செயலாளர் என்ற முறையில் எனக்கு ஒதுக்கப்பட்ட முக்கியமான பணி அது. ஆனால் காவல் துறை அன்பர்கள் என்னை மேடைக்குச் செல்ல அனுமதிக்கவில்லை. என் பரிதாபகரமான நிலையைக் கண்ட சங்கத்தின் தலைவர், காவலர்களிடம் கையைக் காட்டி, “அவர்தானய்யா பொதுச் செயலாளர்’ என்ற பின்பே விட்டார்கள். என்னை நானே பிரபலப் படுத்திக் கொள்ளாத – விளம்பரப் படுத்திக் கொள்ளாத நிலையில் எனக்கு நேர்ந்தது இது. என்னைத் தள்ளிய அமைச்சர் பெருமானும் தடுத்த காவலர்களும் இதில் குற்றமற்றவர்கள்.

பொதுவாக விளம்பரம் என்பது அதிக செலவு பிடிக்கக் கூடியது. அந்தப் பணத்தில் மனித

நேயத்துடன் பல பணிகளைச் செய்ய

முடியும் என்பது என் அனுபவம். மிக முக்கியமாக, கவிஞன் அல்லது ஒரு படைப்பாளி அறியப்படும் முன்னரே அவனது படைப்பு அறியப்பட வேண்டும். என் கவிதைகளைத் தெரிந்தால் போதும்; என்னைத் தெரிய வேண்டாம்.”

ஏர்வாடி ராதாகிருஷ்ணனை நேர்காணல் செய்தவர் சி.ஜெயந்தன்.

=========================================================================

இணையத்தில் பார்த்ததில் ரசித்தது 

===========================================================================

நியூஸ் ரூம் 

பானுமதி வெங்கடேஸ்வரன் 

- திருமணத் தகவல் நிலையங்கள் தங்கள் வெப் சைட்டில் வெளியிடும் வரன்களைப் பற்றிய தகவல்களின் உண்மையைக் கண்டறிந்த பின்னரே வெளியிட வேண்டும் என சுப்ரீம் கோர்ட் கூறியுள்ளது. – சிரம சாத்தியமான காரியம்.

- அம்மா உணவகத்திற்கு சப்ளை செய்த பொருள்களுக்கு தர வேண்டிய 25 கோடி ரூபாயை சென்னை மாநகராட்சி நிலுவையில் வைத்துள்ளதால் டி.யூ.சி.எஸ். ஊழியர்களுக்கு ஊதியம் வழங்க முடியாத நிலை. – அது அம்மா உணவகம் என்பதாலா?

- மைசூரு, பெங்களூரு எக்ஸ்பிரஸ் வேயில் அதிகரித்து வரும் கொள்ளை சம்பவங்கள்.

- கட்டிய புடவையோடு வீட்டை விட்டு ஓடினாள் என்பார்கள், பெங்களூரில் 5000 பெண்கள் புடவை கட்டிக்கொண்டு ஓடியிருக்கிறார்கள். International fitness day ஐ சிறப்பிக்கும் விதமாக பெங்களூர் விஜயநகர் பி.ஜி.டி. மைதானத்தில் நடந்த இந்த நிகழ்ச்சியில் மூன்று கிலோ.மீட்டர் தூரத்தை 86 வயதான மூதாட்டி உட்பட பல்வேறு வயதில் இருந்த பெண்கள் ஒடி கடந்திருக்கிறார்கள்.

- ஆப்கானிஸ்தானில் பெண்களுக்கு எதிராக பல சட்டங்களை இயற்றி வரும் தாலிபான் அரசு பெண்கள் பூங்காக்களுக்குச் செல்லக் கூடாது என்றும் தடை விதித்துள்ளது. 

=================================================================================================

நா. பா. வின் எழுத்து லட்சியவாதப் போக்கைச் சார்ந்தது. யதார்த்தவாதப் போக்கை அவர் மதித்தார்; யதார்த்தவாத எழுத்தாளர்கள் மீது மிகுந்த மரியாதையும் வைத்திருந்தார். ஆனாலும் தமது எழுத்தின் நெறியாக லட்சியவாதத்தையே அவர் மேற்கொண்டார். யதார்த்தவாதப் போக்கைச் சார்ந்து அவர் எழுதியவை குறைவு.

அவரது தொடக்ககால நாவல்களான குறிஞ்சிமலர், பொன் விலங்கு போன்றவை லட்சியவாதப் போக்கின் சிகரங்களைத் தொட்டவை. போகப் போக அவரது படைப்பிலக்கியத்தில் யதார்த்த வாதத்தின் சாயலும் சிறிது படியத் தொடங்கியது. குறிப்பாக சமகால அரசியலை மையமாக வைத்து அவர் எழுதிய சாத்திய வெள்ளம், சமகால சினிமாவை மையமாக வைத்து அவர் எழுதிய நீல நயனங்கள் போன்ற நாவல்களில் அவரின் பாணியான லட்சியவாதத்தை மீறி யதார்த்த வாதம் ஓரளவு ஊடுருவுவதைப் பார்க்கலாம்.

எனினும் லட்சியப் பாத்திரங்களை உருவாக்கி எழுதுவதிலேயே அவர் ஒரு தன்னியல்பைக் கண்டார். அவரின் தொடக்க கால லட்சியவாத நாவல்கள் பெரும் புகழ் பெற்றுப் பெரு வெற்றி அடைந்ததும், அவரை இதே வகை நாவல்களை எழுத ஊக்கு வித்திருக்க வேண்டும்.

குணங்களில் மட்டுமல்ல, தோற்றங்களில் கூடத் தம் பாத்திரங்களை லட்சியப் பாத்திரங்களாக அவர் உருவாக்கினார். அரவிந்தன், பூரணி, பாரதி, மோகினி , சத்தியமூர்த்தி என்றெல்லாம் அவர் படைத்து உலவ விட்ட பாத்திரங்கள் சராசரித் தோற்றமுடையவர்கள் அல்ல. அவர்கள் பேரழகர்கள். பேரழகிகள். தாமரை போன்ற பாதங்களை உடையவர்கள். ரோஜாப்பூ போன்ற நிறத்தை உடையவர்கள்.

தமிழ்ச் செய்யுள் மரபில் தென்பட்ட காப்பிய இலக்கணத்தைப் பின்பற்றி அவர் உரைநடை இலக்கியம் படைத்தார் என்று கருதத் தோன்றுகிறது.

தன்னேரில்லாத் தலைவனை உடைத்தாய் என்று தண்டியலங்கார இலக்கண நூல் சொல்லும் காப்பியக் கதாநாயகர்களாகவே நா.பா.வின் நாவல் நாயகர்கள் இருந்தார்கள்.

நா.பா. தாமே அழகர். யாரையும் வியக்க வைக்கும் வசீகரமான தோற்றமுடையவர். செக்கச் சிவந்த பாதங்களும், கைகளும், சிவந்த மேனியும் கொண்டவர் கிரேக்கச் சிலையைப் போல் செதுக்கிச் செப்பனிட்டது போன்ற அவரது தோற்றப் பொலிவு அவருக்கு ஒரு தனி கம்பீரத்தைக் கொடுத்தது. 'அழகான பத்திரிகை ஆசிரியர் யார்?' என்ற கேள்விக்கு 'நா. பா.' என்று சாவி ஒருமுறை பதில் சொல்லியிருந்தார்.

நா.பா. சுய பிரதிபலிப்புப் பாத்திரங்களாகவே தமது பெரும்பாலான கதாநாயகர்களைப் படைத்தார் என்று சொல்வதுண்டு. வாட்டசாட்டமான உருவமும் வடிவழகும் கொண்டவர்கள் அவரது பாத்திரங்கள்.

தோற்றத்தில் மட்டுமல்ல, குணத்திலும் அவர்கள் உன்னத மானவர்கள். நேர்மை, நாணயம், தனி மனித ஒழுக்கம், சமுதாய ஒழுக்கம் முதலிய அனைத்தும் ஒருசேரக் கொண்டிருந்த குணசீலர்கள் அப்பழுக்கற்ற மனிதர்கள்.

நா.பா.வின் பாத்திரங்கள் மண்ணுக்கு 'ஓர் அரையடி மேலேதான் நடப்பார்கள்' என்று அவரின் சிலர் வாசகர்கள் குறை சொல்வதுண்டு. இதை ஒரு குறையென்று கொள்ளாமல் ஒரு தன்மை என்று கொள்பவர்களும் நிறைய பேர் உண்டு.

சென்னை வானொலியில் நடந்த ஒரு பேட்டியில் நா.பா.வின் பாத்திரங்கள் லட்சியப் பாத்திரங்களாக இருப்பது பற்றி அவரிடம் கேட்கப்பட்டது.

'ஏன்? லட்சியப் பாத்திரங்களைப் படைக்கக் கூடாது என்று ஏதும் விதி இருக்கிறதா என்ன? நான் அப்படித்தான் படைக்கிறேன். படைப்பேன். வால்மீகியும், கம்பனும் லட்சியப் பாத்திரங்களைத் தானே உருவாக்கினார்கள்? அவர்கள் படைத்த பாத்திரங்கள் தரைக்கு அரையடி அல்ல, நான்கடி அல்லவா மேலே நிற்கின்றனர்? இராமாயணத்தை நாம் இலக்கியமாக ஒப்புக் கொள்ளவில்லையா? லட்சியவாதம் என்பது ஒரு போக்கு. யதார்த்தவாதம் என்பது இன்னொரு வகைப் போக்கு. இரண்டு போக்குகளும் இலக்கியத்தின் எல்லாக் காலத்திலும் இருக்கத்தான் இருக்கும். நான் லட்சிய வாதத்தைப் பின்பற்றுகிற எழுத்தாளன்' என்று நா. பா. தன்னிலை விளக்கம் அளித்தார்.

- திருப்பூர் கிருஷ்ணன்

நன்றி: மதுரை தமிழ் இலக்கிய மின்தொகுப்பு திட்டம்.

===============================================================================

பொக்கிஷம்