சிறுகதை : சக்கரவியூகம் - கீதா ரெங்கன்

சக்கரவியூகம்

 

“ஓ! இன்னிக்கு உங்க ஸ்கூலை நடத்தினவர் போய்ட்டாராமே லீவோ? அதான் கோவிலுக்கு தாமசமா போறியா?” எதிர்த்த வீட்டு பாட்டியின் விஷயம் கறக்கும் டெக்னிக்! புன்னகைதான் பதில்.

கோயிலில் அம்மனுக்குப் பூஜை முடிந்து பிரசாதம் விநியோகிக்கும் நேரம் எட்டியிருக்குமோ? மொபைலில் நேரத்தைப் பார்த்தேன் நல்லகாலம். இன்னும் நேரம் இருக்கு. கடைசி தை வெள்ளி தாமதமாகும்.

தினமும் வாசலிலும், கொடிமரத்தின் கீழும் சன்னதியிலும் பெருக்கிக் கழுவி கோலம் போட்டு ப்ராகாரத்தில் இருக்கும் நவக்கிரகத்தைச் சுற்றிக் கழுவி துடைத்து விடுவது வழக்கம். ஆறுதலும் ஆத்ம திருப்தியும் தரும் விஷயம் இது ஒன்றுதானே. நின்று கண்ணை மூடி ஒரு நிமிடப் பிரார்த்தனை அவ்வளவுதான். அதன் பின் நித்ய கடமைகள். கர்ம யோகம்!

வேகமாக நடந்தேன். மனம் அதை விட வேகமாக ஓடியது. அதற்கு மூச்சிரைக்கவில்லை. அட்லீஸ்ட் இப்போதுவரை.

இன்று விடியும் போதே பிரச்சனைகள் தொடங்கியது. என்றைக்குத்தான் இல்லை? இன்று அலுத்துக் கொள்ள.

“அம்மைக்கு காய்ச்சல் போல இருக்கு. இப்ப யாரு அழுதா நீ கோவிலுக்குப் போகலைன்னு” மெத்தப் படித்திருந்தும் ஒழுங்காக வேலைக்குச் செல்லாமல் வறட்டு வேதாந்தம் பேசிக் காலத்தை ஓட்டும் தறுதலைக் கணவன். இப்படிச் சொல்வதற்கு நான் மன்னிப்பு கேட்கமாட்டேன். கணவனை இப்படி எல்லாம் சொல்லலாமோ, பாவத்தைக் கட்டிக் கொள்றியே என்கிறீர்களா? பரவாயில்லை. எனக்குத்தானே. உங்களுக்கு இல்லையே!

அக்கம்பக்கத்தினருக்கோ அவர் அறிவு ஜீவி. “அண்ணா, வேதாந்தம் வியாக்கியானம், பகவத்கீதை ஸ்லோகம் அர்த்தம் எல்லாம் எப்படிச் சொல்றார்ன்றேள். வித்வத். ஞானம், Wow! Highly Knowledgeable, Great! Amazing” இப்போதைய ட்ரெண்டி வார்த்தைகள். என் ஞான யோகம் வேறு.

“அந்த வேதாந்தம் பேசிக் கூட சம்பாதிக்கறவா இருக்காளே அது இவா கண்ணுல படலை போல. குடும்பஸ்தனுக்கு ஏட்டுச் சுரைக்காய் கறிக்கு உதவாது” சொல்ல முடியுமோ? முடியாது. அவர்களுக்குப் புரியாது. புரிய வேண்டாம். பல விஷயங்கள் புரியாமல் இருப்பதே நல்லது. Ignorance is bliss.

மனம் யதார்த்தத்திற்கு வந்தது. எதற்கும் டோலோ ஒன்றை எடுத்துக் கஞ்சியுடன் வைத்துவிட்டுச் சாப்பிடச் சொல்லிவிட்டுக் கிளம்பிய போது மீண்டும் கணவனின் குரல்.

“அப்பாக்கு வயிறு சரியில்லை போல. படுக்கையிலயே போயிருக்கார்” ஸ்மெல் வரது. மூக்கைப் பிடித்துக் கொண்டு இருந்த இடத்திலிருந்தே ஏவல்.

‘ஏன் நீங்க க்ளீன் செய்யலாமே…” என்று தொண்டை வரை வந்ததை விழுங்கிவிட அதுவோ ஜீரணம் ஆகாமல், எரிமலை சுனாமியை விட ஆபத்தாகக் குமிறி கொந்தளிக்க வைத்தது.  

முந்தைய நாள் தவலை அடையின் விளைவுதான் மாமனாரின் அஜீரணக் கோளாறு. எத்தனை வருடங்களாகக் குழந்தைகளுக்கு இந்த வயதில் அவர்கள் விரும்புவதைச் செய்து கொடுக்க முடியாமல்…..செய்தால் வயதானவர்களுக்குக் கொடுக்க வேண்டுமே. அதன் விளைவுகளை யார் அனுபவிப்பது என்று. இதோ நான் தானே!

“நாக்கெல்லாம் செத்துப் போச்சு….உப்புச் சப்பில்லாம சாப்பிட்டு….” என்று குற்றம் சொல்லும் அடங்காத நாக்குகள். இப்படிச் சாப்பிட்டு மறு நாள் மருத்துவமனைச் செலவில் கொண்டு நிறுத்தும். டாக்டரும் என்னைத்தான் முறைப்பார். நீ டீச்சரா இருக்க! நான் சொன்ன கட்டுப்பாடுகளை ஃபாலோ பண்றதில்லையா…..வரிசையாக நீளும்…’யா’க்கள்.

அதனாலேயே எல்லோருக்கும் பொதுவான சாப்பாடு என்று எத்தனை நாட்கள், வருடங்கள்தான் குழந்தைகள் பொறுத்துப் போவார்கள்? ஏதோ முந்தைய நாள் சின்னவள் ஆசையாகக் கேட்டாளே என்று செய்தால்…..இதோ வினை.

பரீட்சைக்குப் படித்துக் கொண்டிருந்த பெரியவள் உதவிட சுத்தப்படுத்திவிட்டு, மருந்தும் கொடுத்துவிட்டு கோயிலை நோக்கி நடந்தேன். மனதின் ஆற்றாமை கண்களில் உடைந்துவிடும் நிலை. 10 நிமிட நடையில் ஒரு சரித்திரக் கதையையே படைத்திடும் திறனுடன் குதிரைப் பாய்ச்சலில் ஓடும் மனம்.

‘நான் காலையில் எழுந்த போது நன்னாதானே இருந்தா, அம்மா என்று’ அருகில் சென்று தொட்டுப் பார்த்தேன். படுத்துக் கொண்டே இருப்பதால் உடம்புச் சூடு போலத்தான் இருந்தது. வழக்கமான வயதுப் பிரச்சனைகளான கொழுப்பு, இனிப்பு இத்யாதிகள்தான். வாய்க்கொழுப்பை விட இந்தக் கொழுப்பு ஒன்றும் மோசமில்லை. மற்றபடி திடகாத்திரமான உடம்பு. ஆனால், ‘மாட்டுப்’ பெண் இருக்கறப்போ நான் எதுக்கு எழுந்து நடமாட வேண்டும்?’

ஆனால் மகள்கள் வந்தால் அந்த சரீரம் நடமாடும். வேலை செய்வது போல், வீட்டையே நிர்வகிப்பது போல்…. மகள்களும் “பாவம் அம்மா” என்று கரிசனம் காட்டுவது போல் காட்டி இங்கு என்னவோ கொட்டிக் கிடப்பது போல் இங்கிருந்து எல்லாம் அள்ளிக் கொண்டு செல்வார்கள்.

மகள்கள் அந்தப் பக்கம் போனதுமே உட்கார்ந்த இடத்திலேயே சாப்பாடு. நாக்கையாவது அடக்கிக் கொள்ளலாம். சாப்பாட்டையும், வார்த்தைகளையும்தான் சொல்றேன். வயதானாலும் விவேகம் வளராத  ‘……..’ வேண்டாம்…அதற்கு மேல்… மீண்டும் “பாவத்தைக் கட்டிக் கொள்ளாதே” என்ற குரலைக் கேட்க விரும்பவில்லை. கோயிலுக்குப் போறப்ப நல்லதை நினை. ஆனா மனசு விடுமா? எமகாதக மனசு.

என் ஒருத்தியின் சம்பளத்தில் 5 பேரின் ஜீவனம். படியளந்து கொண்டிருந்த சங்கரனார், பள்ளி நிறுவனர் கண்ணை மூடிவிட்டார். நல்ல சம்பளம். ஆனால் 6 பேர்! இனி என்னாகுமோ? ஒவ்வொரு பிரச்சனையாக…….18 வருடங்கள் கடந்தாயிற்று. கையில் தூக்குவது கூட பாரமில்லை ஆனால் மன பாரம் அதிகம்தான்.

முதல் நான்கு வருடங்கள். கணவன் வேலை, என் வேலை என்ற சந்தோஷத்தில் இரண்டு பெண் குழந்தைகள். அதன் பின் திடீரென்று நல்ல வேலையை விட்டு வாழ்வே மாயை என்று வறட்டு வேதாந்தத்தில் மூழ்கி வீட்டிலேயே இருக்கத் தொடங்கி...உலகமே தவறு, சமூகம் அவலம், யாரும் ஒழுங்கில்லை என்று திட்டிக் கொண்டிருக்கும் வேலை ஜரூராய் இதோ இது வரை… மருத்துவம் பார்க்கலாம் என்றால் உடன்படவில்லை. உச்சபட்ச ஈகோ.

குழந்தைகள் என் வாழ்க்கையைக் கண்கூடாகப் பார்த்து வருபவர்கள். படிப்பில் கெட்டி. லட்சியங்கள் நிறைந்த இளம் வயசு. அதை விட வீட்டுச் சூழலை நன்கு புரிந்து கொண்டவர்கள். அவர்களின் லட்சியங்களாவது நிறைவேறுமா என்ற கவலையுடனான கேள்விக் குறிகள் என் தலைக்குள்.

“வாழ்க்கையில் மேடு பள்ளம் சகஜம்” – தத்துவம். பள்ளத்திலிருந்து உயரே இருக்கும் மேட்டை நோக்கி பிரயாசத்துடன் ஏறும் போது மேட்டை அண்ணாந்து பார்க்கையில் கொஞ்சம் தலை சுற்றத்தான் செய்கிறது. மனம் திடகாத்திரம்தான் அதான் இவ்வளவு தூரம் ஏறியாகிவிட்டது. திடகாத்திரத்திற்கும் தளர்ச்சிக்கும் இடையில் மனம் பெண்டுலம் போல் ஆடத்தான் செய்கிறது.

10 நிமிடம் நடை ஒரு மாமாங்கம் போல் இருந்தது. மன ஓட்டத்திற்கு ஒரு நிமிடம் போதுமே 44 வருடத்துக் கதையையும் ஓட்டிவிடும்.

கோயிலில் அப்போதுதான் திரை போட்டிருந்தார்கள். மனப் பெண்டுலம் கொஞ்சம் நேரம் அசையாது. அப்படி நம்பினேன்.

கோயில் வாசல், கொடிமரம் கீழ் எல்லாம் முந்தைய நாள் கோலச் சிதறலுடன், வாடிய பூக்களுடன் இருந்தது. நவகிரஹம் சுற்றியும் எண்ணை, தண்ணீர் மினுமினுப்பு. வழுக்கிவிடும். ஊர்ப்பெரியவர் 85 வயதுக் கிழம் அமைதியாக இருந்தார். ஆச்சரியம்.

“ஒரு நாள் அந்தப் பிள்ளை வரலைனா, உம்ம கோயில் பக்தர்கள்னு சொல்லிக்கிட்டு இம்புட்டு பேர் நிக்கால்லா அதுல ஒரு ஆளு கூட வாசலை தூத்து கோலம் போடல... நவகிரகத்தை தண்ணி, எண்ணைனு கொட்டி பூவ போட்டு, சுத்தி நடக்க இடமெல்லாம் எண்ணையாக்கி வைக்கா...ஆனா கழுவி தொடைக்க இந்தக் கூட்டத்துல ஒரு ஆளில்ல...இது என்னவே பக்தி?”

“சாமி நம்பிக்கை இல்லாத்தவரு எதுக்குக் கோயிலுக்குள்ளார வரணும்? தலையிடணும்” கூட்டத்தில் ஒருவர் குரல் உயர்த்தினாராம். நான் கோவிலுக்குக் செல்ல முடியாத அன்று இது நடந்ததாகக் காதில் விழுந்தது.

இறை நம்பிக்கையைப் பற்றிய தவறான புரிதல். பெரியவர் தொழ மாட்டார்தான் ஆனால் ஊருக்கு நல்லது செய்து வருபவர்.

“பாரு, அங்க நேத்து பிரசாதம் சாப்பிட்ட தொன்னை, பேப்பர் ப்ளேட்டு எல்லாங் கெடக்கு. நானும் வாரேன் அள்ளிப் போட்டுருவம்” 85 வயதுக் கிழம்!

குருக்கள் அழைத்தார்.

“அம்மா கொஞ்சம் இங்க வாம்மா.....அம்பாள் அபிஷேக தீர்த்தம் ப்ரோஷணம்.”........“அம்பாளோட அனுக்ரஹம் நோக்கு எப்பவும் உண்டு. சகல சௌபாக்யமும் ப்ராப்திரஸ்து.” மனதுக்குள் சிரித்துக் கொண்டேன்.

சிறு வயது முதலே விடியற்காலையில் கோவிலுக்குச் சென்று சுத்தம் செய்து கோலம் போட்ட பழக்கம் திருமணமாகி வந்த பிறகும் தொடர்கிறது. திருமணம் ஆன போது ஊர் குருக்கள் சொன்னதும் இதேதான்... “நீ இப்படி கைங்கர்யம் செய்யற பாரு, நீ வாழ்க்கைல அமோகமா இருப்பேன்னு அம்பாள் அருள்வாக்கு. சாட்சாத் அந்த அம்பாளோட அனுக்ரஹம் உன் கூடவே இருக்கும்...வேணா பாரு...”

“நான் அப்படி எதுவும் அம்பாள்கிட்ட எதிர்பார்த்து இதைச் செய்யலை மாமா”

“நீ குறிச்சு வைச்சுக்கோ. அப்புறம் நீ வந்து சொல்லுவே, மாமா நீங்க சொன்னது சரின்னு”

இப்போதைய நிலையைச் சொன்னால் அவர் பதில் என்னவாக இருக்கும்? வாய்விட்டுச் சிரித்துவிட்டேன். பெரியவர் திரும்பிப் பார்த்தார். சமாளித்தேன்.

வாயிலிலும் கொடிமரத்தின் கீழும் கோலம் போட்டுவிட்டு பிராகாரத்தில் நவகிரகங்களின் கீழ் சுத்தம் செய்யச் சென்ற போது, பெரிய ருத்ராஷ மாலையை அணிந்து கொண்டு பாராயண, வியாக்யான வகுப்பு நடத்தும் ருத்ராஷ பாட்டியின் தற்போதைய சிலபஸ் பீஷ்ம பர்வம் நடந்து கொண்டிருந்தது. வழக்கமான 4 சிஷ்யைகள்.

பீஷ்மர் அம்புப் படுக்கை என்று பொதுவான கதையைச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். அந்த வார்த்தைகள் போதுமே! மனம், நவகிரஹ மேடையைச் சுற்றிலும் கீழும் மேலும் துடைத்துக் கொண்டே, நழுவியது.

பீஷ்மர் உணர்வுகளின் உச்சத்தில் எடுத்த சத்தியப் பிரமாண சபதங்கள் அதைக் காப்பாற்ற வேண்டியதனால், விரும்பாத நிகழ்வுகளைத் தடுக்க இயலாத நிலைமை…. மாபெரும் வம்சம், குடும்பத்தைக் காக்க வேண்டியவர், அது பிளவுபட்டு அழிய தானும் ஒரு காரணமாகிவிட்டோமே என்ற உணர்வுகள்தான் கேள்விக் கணைகள் அவரை வாட்டி நாம் சொல்வோமே முள் மேல இருக்காப்ல இருக்குன்னு அப்படி அதுதான் அம்புப் படுக்கையோ என்று தோன்றும்.

ஒரு வகையில் நானும் அப்படித்தானோ? கல்யாணத்தின் போது… “புகுந்த வீட்டுல என்ன சொன்னாலும் பொறுத்து, சுமூகமா நடந்துக்கணும், பொசுக்குனு இங்க வந்து நின்னுடக் கூடாது, இருக்கறதுக்கு ஏத்தாப்ல அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கணும்” என் குணம் தெரிந்த உறவுகள் - அம்மா, அப்பா அண்ணாவின் அட்வைஸ். கண்டிஷனிங்க்! எங்கேனும் நான் அவர்களை அண்டி வந்துவிடுவேனோ அல்லது பிரிந்துவிடுவேனோன்னு பயம்.

உணர்சிக் குவியலில் நான் விட்ட சபத வசனங்கள் “என்ன கஷ்டம் வந்தாலும் பொறந்தாத்து வாசலைத் தட்டமாட்டேன். புகுந்த வீட்டை விட்டுப் பிரிந்து செல்லமாட்டேன்… அன்றைய சத்தியப் பிரமாணம். அதைக்காப்பாற்றும் வைராக்கியம். இயலாமையினால் பயத்தினால் சரியான முடிவுகள் எடுக்க வேண்டிய நேரத்தில் எடுக்காமல், பேச வேண்டிய நேரத்தில் பேசாமல்….இப்போது வரை....

“முட்டாள்தனமான சத்தியப் பிரமாணம், வைராக்கியம். ஏன் உன் சம்பாத்தியத்துல தனியா வந்து வாழ்ந்திருக்க முடியாதா” –என் பெரிய பெண்ணின் இடித்துரைத்தல். தான் மேஜர் ஆகிவிட்டேன் என்பதை ஸ்தாபித்தல். இருக்கலாம். வேலைக்கும் சென்று, பொங்கிக் கொட்டி, உபரியாக ட்யூஷனும் எடுத்து, செலவுகளைச் சமாளித்து, கணக்குப் பார்த்து சேமித்தல், பெரியவர்களின் ஆரோக்கியம் மருத்துவத்தைக் கவனித்து, நிர்வகித்து......மனம் விரக்தியில் தளரத்தான் செய்கிறது.

சுத்தம் செய்து நிமிர்ந்த போது “இங்க வாம்மா,” பாட்டியின் குரல் என் மன ஓட்டத்தைக் கலைத்தது. யாரைக் கூப்பிடுகிறார் என்று பார்த்தேன் என்னைத்தான்.

“போன தடவை அபிமன்யூ சக்கரவ்யூகத்துக்கு ஏதோ வியாக்யானம் நீ புரிஞ்சுண்டதுன்னு சொல்ல வந்தியே அதை இவாளுக்குச் இப்பச் சொல்லேன்”

“ஓ! அதுவா! பாட்டி! எனக்கு அவ்வளவு வித்வத்லாம் கிடையாது, நான் மஹாபாரதத்தை இதிகாசம்னு எல்லாம் பாக்கலை. கதைல வர ஒவ்வொரு கேரக்டர்... மனரீதியா, அதுல நாம கத்துக்கறதுன்னு பார்க்கறேன். ஏதோ நானா கற்பிச்சுண்டத எனக்குத் தெரிஞ்சதை சொல்றேன்...அபிமன்யுக்கு சக்கரவியூகத்துக்குள்ள போகத் தெரிஞ்சுது ஆனா வெளில வரத் தெரியலை. கிருஷ்ணர் சக்கரவ்யூகம் பத்தி சொல்றதுல உள்ள போறது அபிமன்யுவுக்குத் தெரியும் அதுலருந்து வெளில வர யுக்தி தெரியாமல் போறதோட ஒருத்தர்னு இல்லாம அத்தனை பேரும் ரவுன்ட் கட்டி தாக்கறா

அப்படித்தானே நம்ம வாழ்க்கைச் சக்கரமும்! அதன் வ்யூகமும்! பிறக்கும் போதே வாழ்க்கைச் சக்கரத்துக்குள்ள வந்துடறோம். அப்பலருந்தே நம்மைச் சுத்தி எத்தனைச் சிக்கல்கள், பிரச்சனைகள் நம்மைத் தாக்கறது? வளர வளர பேராசை, சொத்துக்குச் சண்டை, ஈகோ, சூழ்ச்சி, பகை, கோபம், குரோதம், பொறாமை, நம் நாக்கு, நம் செயல்கள்னு வாழ்க்கைச் சக்கரவ்யூகம்.

அதுவா வர சிக்கல்கள், பிரச்சனைகள்.....பீஷ்மர் மாதிரி உணர்ச்சிகள்ல எடுக்கற சபதம், முடிவுகள்னு நாமளே ஏற்படுத்திக்கற பிரச்சனைகள் எல்லாம் நம்மைச் சுத்தி சுழற்றித் தாக்கறது. ஒண்ணா ரெண்டா? நிம்மதி இல்லாம மீண்டு வரத் தெரியாம தவிக்கறோம்.

மீள்றதுக்கான நல்ல விஷயங்கள் இருக்குதான். ஆனா நாம வறட்டு வேதாந்தம் பேசிண்டு நிலைக்காத வெளி சந்தோஷத்தை தேடறோம். நிரந்தரமான உள் சந்தோஷத்தைத் தேடறது லேசுபட்ட காரியமில்லை. அதை அடையறதுக்குப் பிரயத்தனப்பட்டாலும் மனசு முழுசும் வேண்டாத பொதிகள்னா நிறைஞ்சுருக்கு! ஒவ்வொண்ணா துரத்தி துரத்தி அழுத்தறதே! அப்புறம் எப்படிச் சக்கரவ்யூகத்துலருந்து..............

ஃபோன் குறுக்கிட்டது.

பெரிய பெண்ணிடமிருந்து அழைப்பு. “அம்மா, அப்பா டென்ஷன். நீ இன்னும் வரலைன்னு... தாத்தாக்கு இன்னும் லூஸ் மோஷன், வாமிட்டிங்க் வேற... சீக்கிரம் வா...”