நியாயங்கள்

ஃபேமிலி பென்ஷன் வாங்க வரிசையில் நின்று கொண்டிருந்தேன். கியூ வரிசை நீளமாக இருந்தது. இரண்டு நாள் விடுமுறைக்குப் பின் பேங்க் இன்றுதான் திறந்தது காரணமாக இருக்கலாம்.

இன்னும் இரண்டு நாள் கழித்து வந்திருக்கலாம். ஆனால் கையில் பணம் இல்லை. இதை எடுத்தால்தான் சரிப்படும். 

                                 

கௌண்டரில் யார் என்று பார்த்தேன். அந்த சிடுமூஞ்சிப் பெண்தான் அமர்ந்திருந்தாள். மெல்லதான் வேலை செய்வாள். சென்ற முறை வீட்டுக்குப் போய் எண்ணிப் பார்க்கும் போது நூறு ரூபாய் குறைந்தது தெரிந்தது. மீண்டும் வேகு வேகு என்று நடந்து வந்து இவளிடம் சொன்னபோது சள் ளென விழுந்தாள்.

"எப்போ வாங்கினீங்க பாட்டிம்மா?"

"இப்போதாம்மா... ஒரு மணி நேரம் முன்னால இருக்கும்...வீட்டுக்குப் போய் ஒண்ணுக்கு மூணு வாட்டி, நாலு வாட்டி எண்ணிப் பார்த்தேன்.. குறையுதும்மா...நீ கூட கணக்கு பாரும்மா....பார்த்துட்டுக் கூட குடு...."

"ஆமாம்..'கூட'தான் குடுக்கணும்..இங்கயே எண்ணிப் பார்த்துட்டுதானே பாட்டிம்மா நீ போகணும்...அப்போதான் கிளைம் பண்ண முடியும்...இப்போ வீட்டுல வச்சிட்டு வந்து கேட்டியானா நான் எப்படித் தர முடியும்..?

"அப்படிச் சொல்லாதேம்மா...நான் நூறு ரூபாய்க்கு பொய்யா சொல்லப் போறேன்..." என் கண்களில் நீர் நிறைந்தது...நூறு ரூபாய்க்கு மட்டுமல்ல, அவள் பேச்சுக்கும்தான்.

அந்த நூறு ரூபாய்க் குறைவதற்கு என்னென்ன பதில் யார் யாருக்குச் சொல்ல வேண்டும் என்று எண்ணிய போதே அலுப்பாக இருந்தது.

"இதோ பாரு பாட்டி அம்மா.. அபபடி எல்லாம் நீ கேட்டதும் எடுத்துத் தர முடியாது. சாயங்காலம் கணக்குப் பார்க்கும்போதுதான் தெரியும். சாயங்காலம் வா...இல்லைன்னா நாளைக்கோ ரெண்டு நாள் கழிச்சோ வா..."

அவள் பேச்சிலிருந்தே மாலையோ நாளையோ என்ன பதில் கிடைக்கும் என்று தெரிந்து விட்டாலும், என்னுடைய நிலைமை காரணமாக அன்று மாலையே வந்து அவள் பதிலில் நொந்து, ஏமாந்து போனது நினைவு வந்தது.

அவள்தான் இன்றும் இருக்கிறாள். நியாயமாய் எனக்குதான் கோபம் வர வேண்டும். ஆனால் அவள்தான் என்னைக் கண்டதுமே கடு கடுவென முகம் மாறுவாள்.

வரிசை மெல்ல நகர்ந்தது. தண்ணீர் குடித்தால் தேவலாம் போல இருந்தது.

ம்..ஹூம்..பக்கத்தில் வந்தாயிற்று..இப்பொழுது நகர வேண்டாம்..

என் முறை வந்தது..பாஸ் புத்தகத்துக்குள் வித்ட்ராயல் ஸ்லிப்பைப் பொதித்து நீட்டினேன்.

நிமிர்ந்து வாங்கியவள், என்னைப் பார்த்ததும் முகபாவம் மாறி, 'சட்'டென வேலையில் மும்முரமானாள்.

கம்ப்யூட்டரில் அவள் ஏதோ தட்டத் தொடங்க, அவளாக ஏதாவது சொல்வாளா என்று நான் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போது டிப் டாப்பாக உடை அணிந்த நபர் என்னருகில் தோன்றினார்.

"ஹலோ மேடம்...என்னைத் தெரியுதா? நான் காலைல வந்து பணம் டிரா பண்ணிக் கொண்டு போனேனே..."

கௌன்ட்டர் பெண்மணி அவரை லேசான எரிச்சல் கலந்த கேள்விக் குறியுடன் நிமிர்ந்து பார்த்தாள். ஒரு கணம் அவள் கண்கள் என்னையும் பார்த்து மீண்டன. 'மறுபடியும் இன்னொரு கேசா..' கேள்வி கண்களில் தெரிந்தது போலத் தோன்றியது.

நான் பணம் வாங்கும்போது குறுக்கிட்ட அந்த நபரை அலுப்புடன் பார்த்தேன்.

"வீட்டுல போய் எண்ணிப் பார்த்தா ரெண்டு ஐநூறு ரூபாய் கூட இருந்தது. ஒரு தடவைக்கு நாலு தடவை எண்ணினேன். கூட இருந்ததால எடுத்துட்டு வந்துட்டேன்..நீங்க கஷ்டப் படுவீங்களே... "

லேசான திகைப்புடன் அதை வாங்கிக் கொண்டாள் கௌன்ட்டர் பெண்மணி. "ஓ...தேங்க்யூ...தேங்க்யூ..சார்... எப்படி நன்றி சொல்றதுன்னே....." தடுமாறினாள்.

அவர் சென்று விட்டார்.

வரிசையில் ஓரிருவர் நேர்மை, உண்மை பற்றி உரையாற்றிக் கொண்டிருந்தனர். எனக்கு வேறு மாதிரி எண்ணம் வந்தது இப்போது என் பணம் பற்றிக் கேட்டால் என்ன..? என்ன சொல்வாள்?

கௌன்ட்டர் பெண்மணி என்னைப் பார்க்க மறுத்தாள். குனிந்தவாறே பணத்தை எண்ணி என்னிடம் கொடுத்து விட்டாள். கேட்கலாமா கூடாதா என்ற எண்ணத்துக்கு நடுவே பணத்தை வாங்கிக் கொண்டு ஒரமாக நின்று பணத்தை எண்ணத தொடங்கினேன்.

நூறு ரூபாய் கூட இருந்தது. திரும்பத் திரும்ப எண்ணினேன். ஆமாம் கூடத்தான் இருந்தது. இப்போது அதிகமாகக் கொடுத்திருக்கிறாள் என்று சொல்ல வேண்டுமா? அல்லது நம் பணம் வந்து விட்டது என்று சென்று விடலாமா?

அல்லது ஒரு வேளை என்னை சோதிக்கிறாளோ?

பணத்துடன் மீண்டும் கௌன்ட்டரை நெருங்கினேன்.

"மேடம்...இதுல நூறு..."

என்னைத் தொடர விடாமல் இடை வெட்டினாள் கௌன்ட்டர் பெண்மணி.

"சரியாய்த்தான் இருக்கு..போ பாட்டியம்மா..எண்ணிதான் கொடுத்தேன்.." அவள் கண்கள் காத்திருந்த கூட்டத்தையும் என்னையும் மாறி மாறி பார்த்தன.

"போயிட்டு வாங்க பாட்டியம்மா..."

வேறு ஒன்றும் சொல்லவில்லை அவள்.