வெய்யில் - ​தோசை வாங்கப் போனேன் - ரெண்டு இட்லி வாங்கி வந்தேன்..

​

தோசை  வாங்கப் போனேன் - ரெண்டு 

இட்லி வாங்கி வந்தேன்..

அதில் சட்னி சேர்த்துத் தந்தார் - அட

சாம்பார் என்ன ஆச்சு?  நான்... ( தோசை )

​டீக் க​டையில் கிடைக்கும் பஜ்ஜி

​சுவை ​

அள்ளிக் கொண்டு போகும் - அதில்

வழியும் சுட்ட எண்ணெய் -  நியூஸ்

பேப்பர் பிழிந்து எடுக்கும்   (  தோசை )

கையில் காசு புழங்கும் நேரம் ​
பஜ்ஜி​

​போண்டா ​

கிடைப்பதில்லை - அங்கு

பஜ்ஜி போடும் நேரம் - ​
கையில்

காசு இருப்பதில்லை - அவன்

காசு வாங்கிப் போனான்..

அந்தப் பையன் என்ன ஆனான்?  ( நான் தோசை )

அந்தப் பையன் அப்பவே ஓடிட்டாண்ண்ணா 

===============================================================================================

இப்போ சுடச்சுட புதுசா எழுதிய ஒரு முயற்சி...

அகண்ட சாலைகளின் 

பரந்த வெறுமை வெளிகளை 

வெண்மையால்

நிரப்பிக் கொண்டிருந்த

வெயில்  

தரைகளால் தடுக்கப்பட்டு 

தாண்ட வழியின்றி 

பாதைகளில் 

வழிந்து ஓடுகிறது. 

தரையைத் 

தாண்ட முடியாத 

சூரியனின் கோபம் 

காலில் மிதிபடும் 

வெம்மையில் தெரிகிறது.

சுடச்சுட...!   ஹா.... ஹா... ஹா...  எசப்பாட்டு பாட ஏகாந்தன் ஸார் ரெடியா?!

======================================================================================================

வெய்யில் 

     பசி என்பது இவ்வளவு கொடுமையானதா?   பாஸ்கர் மறுபடி எழுந்து சென்று ஏதோ ஒரு கட்சிக்காரன் வைத்திருந்த தண்ணீர்ப்பந்தலிலிருந்து கொஞ்சம் தண்ணீர் எடுத்துக் குடித்து வந்தான்.  மனதுக்குள் ஆயாசம், வெறுப்பு எரிச்சல் மண்டியது.  

     கடந்து செல்பவர்களை பார்த்தபடி அமர்ந்திருந்தான்.  தள்ளாடி நடக்கும் அதோ அந்தப் பெரியவர் கூட முதுமையினால் அப்படி நடக்கிறாரே தவிர, காலையில் வீட்டில் சாப்பிட்டு விட்டுத்தான் வந்திருப்பார்...   நேரத்துக்கு சாப்பிட்டு விடுபவர்கள் காலையிலிருந்து சாப்பிடாமல் பசியுடன் இருப்பவர்களை நினைத்துப் பார்ப்பதில்லை. அவர்களையும் எப்படி குறை சொல்ல?  யாசகர்கள் பெருகி விட்டதால் வித்தியாசம் தெரியாமல் போய்விடுகிறது!

     காசில்லாத நேரங்களில் தனியாக வந்துவிடவேண்டும்.  கடைகள் இருக்கும் பக்கம் மட்டும் சென்றுவிடக் கூடாது.  நாசியைத் தாக்கும் பிரியாணி வாசனை, மற்ற உணவகங்களிலிருந்து வரும் உணவின் மணம் இன்னும் பசியைத் தூண்டி விடக் கூடியது என்பது அனுபவ உண்மை.

     தனது பசியைப் பற்றி இந்த உலகம் சற்றும் கவலைப்படவில்லை என்கிற நினைப்பு கோபமாக சுட்டது. 

     தெருநாய் ஒன்று பசியுடன் தரையை முகர்ந்தபடியே வந்து உள்ளே நுழைந்து இவனைக் கண்டு ஒரு நொடி தயங்கி, பின்னர் அங்கிருந்த நிழலைப் பார்த்தவுடன் அமர்ந்தது.   சிறிது நேரம் தலையைச் சாய்த்து அமர்ந்திருந்து விட்டு சாலை ஓரத்தில் கிடைக்கக் கூடிய உணவைத் தேடித் தன் பயணத்தைக் தொடர்ந்தது.  

     ப்ளஸ் டூ முடித்த பாஸ்கர் அவ்வப்போது ஒவ்வொரு வேலையில் இருந்து கொண்டு வந்திருக்கிறான்.  கம்பெனி ஒன்றில் வேலை சிலநாள், கூரியர் வேலை கொஞ்சநாள், தண்ணீர் கேன் போடும் வேலை..   எதுவும் ஏனோ நிரந்தரமில்லை.  

     இப்போது பதினைந்து நாட்களாய் வேலை இல்லை.  நண்பன் தங்கியிருக்கும் அறையில் இரவு படுக்க இடம் கிடைக்கும்.  அவனிடம் ஓரளவுக்கு மேல் உதவி எதிர்பார்க்க முடியாது.  அவனும்தான் எங்கு போவான்?  தங்க இடம் கொடுப்பதே பெரிது.  அப்படியும் அவனுக்கு கிடைக்கும் சொற்பத்தில் இவனுக்கும் அவ்வப்போது கொடுத்துதான் வருகிறான்.  ஒருவார காலமாய் அவனிடமும் காஞ்சப்பாடு.  இந்தப் பசி அனுபவம் அவ்வப்போது இவனுக்கு கிடைக்கும்.

     பஸ்ஸுக்கு காசு இருந்தால் ஒரு குறிப்பிட்ட இடம் செல்ல முடியும்.  அங்கு வீட்டின் வெளியில் வளர்ந்திருக்கும் கொய்யா மரங்கள் உண்டு.  அதிலிருந்து ஏதாவது பறித்துச் சாப்பிடலாம்.  அப்படியும் செய்திருக்கிறான்.

     காக்காய் ஒன்று கூரையில் அமர்ந்து குரல் கொடுத்தது.  "நானே பசியில் ஒன்றுமில்லாமல் இருக்கிறேன்.  ஏதாவது வீடு இருக்கும் இடத்துக்குப் போக வேண்டியதுதானே..."  

     இரைந்தே சொல்லி விட்டான் போல...

     இவனைப்போலவே இவன் அருகில் பசியில் வாடியபடி வயதான ஒரு கணவன் மனைவி அமர்ந்திருந்தனர்.  அவ்வப்போது இவனுடனும் உரையாடிக் கொண்டிருந்தனர்.  அவர்கள் இவனைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தனர்.   பஸ் ஸ்டாப்பில் இருந்த நிழலும் பெஞ்சும் இவனைப்போலவே அவர்களுக்கும் புகலிடமாக இருந்தது.  ஒருமுறை தண்ணீர் குடிக்கச் சென்ற இவனிடம் அவர்கள் குவளையைக் கொடுத்து அதில் தண்ணீர் நிரப்பி வாங்கிவரச் சொன்னார்கள். அதற்குமுன் அந்த அம்மாள் "மோர்ப்பந்தலா அது?  கேட்டுப்பாருங்க தம்பி" என்றாள்.  "இல்லீங்க..  கட்சிக்காரங்க வச்சிருக்கற தண்ணிப்பந்தல்"  என்று சொம்பை வாங்கிச் சென்று தண்ணீர் வாங்கி கொடுத்தான்.  அதை வாங்கி ஒருவாய் குடித்த பெரியவருக்கு பசியாலோ என்னவோ  குமட்டிக் கொண்டு வந்தது.  அந்த அம்மாள் "மன்னிச்சுக்குங்க தம்பி" என்றாள் இவனிடம் சம்பந்தமேயில்லாமல்.

     பசியில் மயக்கமா, தூக்கமா என்று தெரியாமல் கண்ணைச் சுற்ற, இவன் எழுந்து மெல்ல சாலை ஓரமாகவே நடந்தான்.  சற்று தூரத்தில் தெரு திரும்ப,  திரும்பி இன்னும் மெல்ல நடந்தான்.  வெயிலும் இல்லாமல், மழையும் இல்லாமல் வானம் தற்காலிக நிழல் போர்வை போர்த்தி இருந்தது.

      கொஞ்ச தூரத்தில் ஒரு வயதான பெண்மணி நின்றிருந்தாள்.  சாலையைக் கடக்க நிற்கிறாள் என்று தெரிந்தது.  சாலையைக் கடக்க சுரங்கப் பாதைக்குச் செல்லவேண்டுமானால் இன்னும் நீண்ட தூரம் செல்லவேண்டும்.  அவ்வளவு தூரம் நடக்க முடியாது என்று இங்கேயே சாலையில் இருக்கும் ஒரு சிறு இடைவெளியில் சிலர் சாலையைக் கடப்பார்கள்.

     இந்தப்பெண்மணியும் அதே போல நிற்கிறாள் என்று தெரிந்தது.  கிடைக்கும் சிறு இடைவெளியில் ஓடி சாலையைக் கடக்க வேண்டும்.  இவள் கூட நின்றவர்கள் போக்குவரத்தைக் கவனித்தபடி, ஒரு கையை நீட்டி வாகனங்களை அவசரமாக நிறுத்தியோ, அல்லது கொக்குக்கு ஒண்ணே மதி என்று எதிர்சாலையைப் பார்த்தபடியே வாகன வாதிகளிடம் திட்டு வாங்கியபடி கடந்துகொண்டே இருக்க, கையில் ஒரு குச்சியுடன் இவள் கொஞ்சநேரமாகவே நின்றிருந்தாள்.

      'வயசான அம்மா...  ஜீரணம் ஆவதில் கஷ்டம் இருக்கும்..  இவங்கல்லாம் கொஞ்சம் சாப்பிட்டால் போதும்....' மனதுக்குள் சாப்பாட்டைப்பற்றியே யோசனை ஓடியது.

     அந்த அம்மாள் குச்சி வைத்திருப்பது ஊன்றி நடக்க இல்லை என்று தோன்றியது பாஸ்கருக்கு.  திடமாகவே இருந்தாள்.  நன்றாகச் சாப்பிட்டுவிட்டுதான் வெளியில் கிளம்பி இருக்கவேண்டும்.  பின் எதற்கு குச்சி கையில்?  யோசனையாக நின்று அவளை பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.  மனதில் அவள் அவசரப்பட்டு சாலையைக் கடந்து விபரீதமாகி விடக்கூடாதே என்ற கவலை இருந்தது.

      பிறகு மெல்ல அவள் அருகில் சென்றான்.

     "கிராஸ் செய்து அந்தப் பக்கம் போகணுமா அம்மா?"

      இவனைத் திரும்பிப் பார்த்தவள் பதில் பேசாமல் சாலையைப் பார்த்தபடி காத்திருந்தாள்.

     "இங்க தாண்டாதீங்கம்மா...  ரிஸ்க்கு...  அதோ...  அங்க சுரங்கப்பாதை இருக்கு.." 

     அவள் பதில் சொல்லாமல் மறுபடி சாலையிலேயே கவனமாக இருந்தாள்.  இவள் நடைக்குத் தகுந்த இடைவெளி கிடைக்க வாகனங்களை பார்த்தபடிக் காத்திருந்தாள்.

     இவனை மறுபடி திரும்பிப் பார்த்தவள், அவன் தன்னையே கவனித்துக் கொண்டிருந்ததைப் பார்த்தவள், மறுபடி சாலையைப் பார்த்துவிட்டு, திடீரென முடிவுக்கு வந்தவள் போல கிடைத்த சிறு இடைவெளியில் சாலையைக் கடக்க முற்பட்டாள். 

     தன்னைப் பார்த்து பயந்துதான் திடீர் முடிவில் சாலை கடக்கிறாள் என்று தோன்றியது பாஸ்கருக்கு.

     'என்னைப் பார்த்தால் அப்படியா இருக்கு?'  பாஸ்கருக்கு கோபம் வந்தது.

     வேகமாக வந்த ஒரு பைக் கிரீச்சிட்டபடி அந்த அம்மா மேல் மோதுவது போல் வர அந்த அம்மாள் திகைத்து நின்ற இடத்திலேயே மயங்கி நின்று போக்குவரத்தை மேலும் குழப்பினாள்.  வசவுகள் காதில் கேட்க, பாஸ்கர் எந்த வினாடி அவள் அருகில் போனான் என்று அவனுக்கே தெரியாத வேகத்தில் அருகில் விரைந்தவன், விழ இருந்தவளைத் தாங்கிப் பிடித்து நிறுத்தினான்.  வாகனங்களில் நின்றவர்களை முறைத்தபடி அவளை அழைத்துக் கொண்டு சென்டர் மீடியனுக்கு வந்தான்.  

     "என்னம்மா...  சொல்லிகிட்டே இருக்கேன்..  இப்படிப் பண்ணிட்டீங்களே..   என்னைப் பார்த்தா பயப்படற மாதிரியா இருக்கு?" என்றவன் சாலையின் அடுத்த பக்கமும் காத்திருந்து வாகனங்கள் கொடுத்த சிறு இடைவெளியில் கையை நீட்டி அவைகளை நிறுத்தியபடி சைகை செய்து கொண்டு அந்த அம்மாளை எதிர்ச் சாலையில் சேர்த்தான்.  சற்றே நின்று ஓய்வெடுத்தவள் இவனிடமிருந்து விலகி நடந்தாள். 

     ஏற்கெனவே பசி மயக்கத்தில் அரைநினைவாய் இருந்தவன், ஓரமாக நின்றுவிட்டான்.  எவ்வளவு நேரம் ஆனதோ தெரியாது...

     அந்த அம்மாள் இப்போது மறுபடி இவன் அருகில் வந்து நின்றாள் - மறுபடி சாலையைக் கடக்கத் தயாராய்!  அவள் கையில் அங்கே இருந்த ஷாப்பில் வாங்கிய சில மாத்திரைகள், அதனுடன் ப்ரெட், பிஸ்கட் பாக்கெட்டுகள், இரண்டு பிரியாணிப் பொட்டலம் ஆகியவை இருந்தன.

      "தம்பி...   என்னை மறுபடி அந்தப் பக்கம் விட்டுடேன்...   ஏற்கெனவே லேட்..  அவ பிசாசு  மாதிரி கத்துவா..."

      எவள் என்று கேட்கத் தோன்றவில்லை.  'முதலில் எனக்கு பயந்து ஓடிவந்தவள், இப்போது என்னையே மறுபடி உதவிக்குக் கூப்பிடுகிறாள்...'  மனதில் எண்ணங்கள் ஓட, கண்கள் அவள் கையில் இருந்த பிரியாணிப் பொட்டலத்தையே பார்த்தன.  வயிறு ஓலமிட்டது.  மனதில் மிருகம் புகத் தயாரானது.

     அதை அடக்கிக் கொண்டவன் அவள் கையைப் பிடித்து மறுபடி சாலையைக் கடந்து விட்டான்.

     திரும்பி நிழலைத் தேடி நடந்தவனை அவள் குரல் நிறுத்தியது.  

     "தம்பி...  இந்தா..."  அவள் கையில் ஒரு ஐந்து ரூபாய் நாணயம்.

     அவளை வெறித்துப் பார்த்தவன், அவள் கையில் இருந்த நாணயத்தைப் பார்த்தான்.  "இது எதற்குப் போதும்? ஒரு டீக்குக் கூட ஆவாதே..."  

     சே... செய்த உதவிக்கு கூலி எதிர்பார்ப்பதா...  அவள் ஏற்கெனவே என்னைத் தவறாக நினைத்தவள்...

     மனம் இப்படி நினைத்தாலும்  கண்கள் கட்டுப்பாட்டை மீறி பிரியாணிப் பொட்டலத்தைப் பார்த்தன.  நாணயத்தை வாங்கக் கையை நீட்டினான்.  'இன்னும் எத்தனை பேருக்கு சாலையைக் கடக்க உதவினால் சாப்பாடு வாங்கும் அளவு காசு கிடைக்கும்?  ம்ஹூம்....'

     அவன் கண்களிலிருந்து அவள் அவன் பசியை உணர்ந்தாள்.  கையிலிருந்த ஒரு பிரியாணிப் பொட்டலத்தையும் ஒரு பத்து ரூபாய் நோட்டையும் அவனிடம் தந்துவிட்டு மெல்ல நடக்கத் தொடங்கினாள்.  பிரியாணி பொட்டல வாசனைக்கு அவள் பின்னால் தொடர்ந்த சில தெருநாய்களை அந்தக் குச்சியைக் காட்டி தூரத்தில் நிறுத்தியபடியே நடந்து மறைந்தாள்.

     அங்கேயே அமர்ந்து பொட்டலத்தைப் பிரித்தவன் நொடிகளில் காலி செய்தான்.  பத்து ரூபாய்க்கு தேநீர் ஒன்றைக் குடித்தவன்  பஸ்ஸ்டாப்பைத் தாண்டி நடந்தபோது இன்னும் அந்த வயதான ஜோடி பசியுடன் அங்கே அமர்ந்திருந்தது. 

"தம்பி..  எதுக்குக் காத்திருக்கீய?"

"சிறுகதை பற்றிய பின்னூட்டங்களுக்குத்தான்ண்ணா"

==================================================================================================

படங்கள் நன்றியுடன் இணையத்திலிருந்து....

தமிழ்மணம்.