கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : வாசுதேவி - நெய்வேலி மாலா - சீதை 32

     ராமனை மன்னிக்கப் போகும் இன்றைய சீதை நெய்வேலி மாலாவின் படைப்பு.    இவர் முன்பு கூறாமல் சன்யாசம் என்கிற பெயரில் நமது தளத்தில் ஒரு சிறுகதை கேவாபோ வுக்குக் கொடுத்திருக்கிறார்.
   

வாசுதேவி

நெய்வேலி மாலா

அழகிய நந்தவனம்.

ராமனும் சீதையும் மெல்லிய குரலில் காற்றுக்கும் வலிக்குமோ என்பதுபோல உரையாடிக்கொண்டிருந்த அழகில்,

செடி கொடி இலை மலர் கனி யாவும் அசைவற்ற பிரபஞ்ச அமைதியில் உறைந்திருக்க, காலமே நின்று போனது போல ஒரு மாயத்தோற்றம்.

அந்த அமைதியை கிழிப்பது போல ஒரு கர்ண கடூர அவலமான அழுகைக்குரல்.

என்ன???

ராமராஜ்ஜியத்தில் அழுகையா? 

அப்படி ஒன்றை கற்பனையாக நினைத்துப்பார்ப்பது கூட அபத்தமல்லவா? 

ஆனாலும் அந்த நெஞ்சைப்பிசையும் அழுகைக்குரல் உண்மையே என்பது போல விட்டு விட்டு தொடர்ந்தது.

சீதையின் தாய்மனம் துடித்தது.

சீதை துடித்ததை காணப்பொறுக்காத இராமனின் இதயமோ அதைவிட  பன்மடங்கு துடித்தது.... உயிரின் பாதியல்லவோ?

சீதே...  மனம் கலங்காதே. என்னவென்று விசாரிப்போம்..  இதோ இங்கே என்னைப்பார்...பாரேன்........ சீதா...  சீதா....

டேய் அண்ணா....எந்திரிடா .... அண்ண்ண்ண்ணாஆஆஆஆஆ  டேய்.....

சொம்புத்தண்ணீரையும்  துளிக்கூட ஈவிரக்கமே இல்லாமல் 

அவன் மீது ஊற்றினாள்  கமலி.

மனு அலறியடித்து எழுந்தான்.  பிசாசே....எந்த நேரத்திலடி பெத்தாங்க உன்ன?

நைட்டு வந்து படுக்க மணி ரெண்டாச்சு தெரியுமா?

ஓ..அப்டியா ?...  ஏன் ரெண்டாச்சு...?  சொல்லேன், தெரிஞ்சுக்கிறேன்.

அது வந்து.....வேலையிருந்தது. அதான்.

என்ன வேலை?

அதெல்லாம் எல்லாத்தையும் உன்னிட்ட சொல்லிட்டு  இருக்க முடியாது, போடி.

போடா டேய்.... போடா ...  பெரிசா ஐ.டி. கம்பெனில வேலை பார்த்துட்டு வந்த மாதிரி என்னா.... பில்டப்பு....?

பொழுதன்னிக்கும் ஊர் சுத்த வேண்டியது.  டிராமா மண்ணாங்கட்டி தெருப்புழுதி ன்னு திரிய வேண்டியது. நடுராத்திரில வந்து கொட்டிக்காம தூங்க வேண்டியது. சீதே, நளாயினி, கண்ணகி மாதவி ன்னு எட்டூர்ருக்கு கேக்கிற மாதிரி அலற வேண்டியது.

ஏண்டா டேய் தெரியாமத்தான் கேக்கிறேன். உனக்கு சம்பாதிக்கணும், வாழ்க்கைல செட்டில் ஆகணும் ங்கிற எண்ணமே கிடையாதா?

தன்பாட்டுக்கு பேசிக்கொண்டிருந்த கமலி, என்னடா இது சத்தமே காணும்...? ரொம்ப திட்டிட்டமோ....ஃ பீல்  ஆயிட்டானோ... ன்னு திரும்பி பார்க்க,

மனு எழுந்து முகம் கழுவி, தலையை சீப்பெடுத்து வாராமல், இப்படியும் அப்படியுமாய் கையால் அழுத்தி கொஞ்சம் ஒழுங்கு படுத்திக்கொண்டு சட்டையை மாட்டி கிளம்பிக்கொண்டிருந்தவனின் எதிரே சென்று வழிமறித்தாற்போல கையை இரண்டு பக்கமும் விரித்து நீட்டி

மனு ப்ளீஸ்...இன்னிக்காச்சும் வீட்ல இருடா...  அம்மா பாவம் டா.  இன்னிக்கு அவங்க அனிவர்சரி டே டா....

அவ்வளவுதான் ..  கண்கள் சிவக்க நெற்றி நரம்பு புடைக்க அவன் நின்ற கோலம் டோன்கேர் டைப்பான கமலிக்கே கொஞ்சம் நடுக்கம் ஏற்படுத்தியது. அம்மா அம்மா.! .நீ கட்டிக்கிட்டு அழு உங்கம்மாவை. தள்ளு சொல்றேன், அவளை ஒரே தள்ளாக தள்ளிவிட்டு,  யமஹாவை எடுத்துக்கொண்டு போயே போய்விட்டான்.

வாசுதேவனும் தேவிகாவும் ஊர்கண் மொத்தமும் படும்படி அவ்வளவு அன்யோன்யம்.  எந்த நேரத்தில் யார் விட்டுக்கொடுக்கணுமோ அப்படி இருப்பார்கள். கமலியும் மனுவுமாக இரண்டு குழந்தைகள். வசதி வாய்ப்புக்கு ஏதும் குறைவில்லை. இரண்டு குழந்தைகளுக்கும் இடையே சரியாக ஐந்து ஆண்டு வித்யாசம். மனு காலேஜ் கடைசிவருடம் மெக்கானிக்கல் இஞ்சினியரிங் முடிக்கும்போது கமலி பள்ளிப்படிப்பை முடித்து காலேஜ். அவளுக்கு பெரிதாக படிப்பில் ஏதும் நாட்டமில்லை, பி.ஏ.இலக்கியம் எடுத்து காலத்தை ஓட்டிக்கொண்டிருந்தாள். மனுவுமே படித்தது என்னவோ மெக்கானிக்கல் இஞ்சினியரிங் ஆக இருந்தாலும், இலக்கியப்பிரியன். எழுதணும், நடிக்கணும், டைரக்ட் பண்ணனும் என்று ஊர்ப்பட்ட கனவுகளை வைத்திருப்பவன்.

அப்போதுதான் அது நடந்தது. ஆம். வாசுவும் தேவியும் பிரிந்தனர். மனுவும் கமலியும் அம்மாவுடன் இருந்தாலும் மனு என்னவோ அப்பா பக்கம்தான். ஆனால் அவனால் அப்பாவுடனும் இருக்கமுடியாத சூழல். தனியாகத்தான் இருந்தார். ஆனால் மனு வந்தால் விசாரிப்பதோ சாப்பிடச்சொல்வதோ ஏதுமில்லை, வருகிறாயா, சரி. போகிறாயா சரி என்று இருந்தார். மிக கவனமாக அவன் தன்னை ஏதும் கேட்பதை தவிர்த்தார்.

வாசு தொழிலில் செழிப்பாக இருந்த நேரம். ஒரு தொழில்முறை மீட்டிங்கின் போதுதான் ஆனந்தியை சந்திக்க நேர்ந்தது. அன்றோடு தொலைந்தது அவன் ஆனந்தம்.

ஆனந்தியும் அவள் கணவன் விஜயனும், வாசு-தேவிகாவுக்கு நேர் எதிர். ஒரு விஷயத்தில் கூட ஒத்துப்போனதாக வரலாறே கிடையாது. வீம்புக்கேனும் சரியாக இருப்பதை கூட அது சரியில்லை என்று கட்சி கட்டுவதில் மட்டுமே அவ்வளவு ஒற்றுமை.  பிறந்த இடத்து செல்வமும், ஒற்றையாய் பிறந்திருந்த ஆளுமையும் அவளை மேலும் திமிரோடு இருக்க வைத்தது. 

விஜயனும் பரம்பரை பணக்கார குடும்பமே. ஆனாலும் நியாயம் நேர்மைக்கு பெரிதும் கட்டுப்படுபவன். அவனும் உடன்பிறப்பு இல்லாதவன் தான். ஆனால் வளர்ப்பு அவ்வளவு நேர்த்தி. 

என்னமோ அவன் நேரம், அவனுக்கு வந்து வாய்த்தவள் ஆனந்தி. முதலில் இதெல்லாம் அவனுக்கு பெரிய விஷயமாக படவில்லை. ரொம்ப செல்லம் போல என்று கொஞ்சம் அசால்டாக இருந்துவிட்டான். ஆனந்தியோ இஷ்டத்துக்கும் ஊர் சுற்றுவது,  நினைத்த நேரத்துக்கு வீட்டுக்கு வருவது என்று இருந்தாள். நினைத்த நேரத்துக்கு வீட்டுக்கு வருவது கூட பரவாயில்லை. டிரைவர் இருக்கார். பத்திரத்துக்கு கேரண்டி. ஆனால் அவளின் நட்புவட்டம்? அது விஜயனுக்கு கொஞ்சம் கவலையளிக்கவே செய்தது. 

ஆனாலும் எதுவும் கேட்டு விட முடியாது. பேச்சே ஒரு ஆளுமையுடன், அப்படித்தான் அதுக்கென்ன என்பது போலத்தான் இருக்கும். அவளை வாசுவின் வசீகரமும் ஆளுமையும் மிகவும் கவர்ந்தது. ஆனால் வாசு, ஆனந்தி எங்கேனும் அழைத்தால் வருவதில்லை, அவன் உண்டு அவன் தொழில் உண்டு, மீட்டிங் உண்டு என்று இருப்பது என்னவோ, தனக்கு பெரிய அவமானம் போல உணர்ந்தாள்.

அவள் வேறு ஒரு கணக்கு போட்டாள். விஜயனை அழைத்துக்கொண்டு வாசு வீட்டுக்கு ஒருநாள் சென்றாள். வாசுவும் தேவிகாவும் அவர்களை வரவேற்றனர். வாசுவின் அத்தனை நெருக்கமான நண்பர்கள் மட்டுமல்லாது, தொழில் முறை நண்பர்களை பற்றியும் தேவிகாவுக்கு நன்றாகவே தெரியும். அவர்களின் அன்யோன்யம் விஜயனைக் கவர்ந்தது. தேவிகாவின் குளுமையான அழகும், அமைதியும் விஜயனைக்கவர, கொஞ்சம் அதிகமாகவே அடிக்கடி அவன் பார்வை அங்கே தங்க, அதைத்தானே எதிர்பார்த்தாள் ஆனந்தி!  சாதாரணம் போல பேசிக்கொண்டிருந்துவிட்டு திரும்பி விட்டனர்.

இப்போது ஆனந்தி இல்லாமலேயே விஜயன் அடிக்கடி வாசு வீட்டுக்கு போய் வர ஆரம்பித்தான், ஆனந்தி எதிர்பார்த்தது போலவே. எப்படியாவது ஆனந்தியை பொறாமை கொள்ளவைக்கவோ, எரிச்சல் உண்டாக்கவோ அவன் செய்த இந்தக்காரியம் வேறொரு பாதக விளைவை உண்டாக்கியது. விஜயனின் அடிக்கடி தனித்த வருகையும், ஆனந்தியின் தொடர்ச்சியான அருகாமையும் வாசுவுக்கு கொஞ்சம் யோசனையாக இருந்தது. கோபத்திற்கும் எரிச்சலுக்கும் இடைப்பட்ட உணர்வில் அல்லாடினான். ஆண் என்கிற எண்ணம் அவனின் ஒவ்வொரு செல்லிலும் கிளைத்தெழ தேவிகாவுக்கு டைவர்ஸ் நோட்டீஸ் அனுப்பினான். இது ஆனந்திக்கே தெரியாது.

தேவிகா திகைத்துப்போனாள். என்ன ஏது என்று கேட்கலாம் என்று பார்த்தால் அதற்கு இடமே கொடுக்கவில்லை வாசு. ஒழுங்காக நேரத்துக்கு வராமல் இருப்பதில் தொடங்கி, ஃபோனை ஸ்விட்ச் ஆஃப் செய்வது வரை கவனமாக தூரவே இருந்தான். 

வாசுவின் இந்த பாராமுகமும், பதில் சொல்லாமல் தவிர்க்கும் நிலையும், விரைவிலேயே தேவிகாவுக்கு பிடிபட, அவள் மௌனமாக டைவர்ஸ் நோட்டீசில் கையெழுத்து இட்டு வாசுவின்  ஆஃபீஸ் அட்ரசுக்கே அனுப்பி வைத்தாள்;  

இன்னும் கடுப்பானான், வாசு. ஒரு வார்த்தை தன்னிடம் விளக்கம் கேட்கக்கூட முடியலை போல என்று; தான் தான் அதற்கு இடம் கொடுக்காமல் நடந்து கொண்டோம் என்பதை அறவே மறந்தவனாக. 

ஆயிற்று. இது நடந்து ஐந்து வருடங்கள். அதன் பிறகு ஆனந்தியோ விஜயனோ இவர்களுடன் தொடர்பில் இல்லை. அவர்கள் என்ன ஆனார்கள் என்பது குறித்தும் ஏதும் தகவல் இல்லை. முயற்சித்தால் தெரிந்து கொண்டிருக்கலாம் தான். ஆனால் வாசுவோ தேவகியோ அதை ஒரு பொருட்டாகவே எண்ணவில்லை.  முக்கிய காரணம் அவர்கள் தான் என்பதை வாசு உணர்ந்திருந்தான். ஆனால், தேவிக்கு அப்படி நினைக்ககூட தோன்றவில்லை.

ஏதோ நாடக ஒத்திகையிலிருந்து திரும்பிய மனு, வீடு வந்தபோது வாசலில் புதிதாக ஒரு ஜோடி ஷூஸ்....  வாசலில் ஏதும், காரைக்காணோமே...யாரு...?  

ஹாலில் இருப்பவர்கள் அறியாமல் பக்கவாட்டு வழியாக மனு தன் ரூமுக்கு போக வழி உண்டு, ஆனால் வந்திருப்பது யார் என்று தெரிந்து கொள்ளணும் போல ஒரு பேராவல் அலையாய் உந்தியது. அப்பாவாக இருக்குமோ? அப்பாவாய்த்தான் இருக்கும் என்று கொஞ்சம் சந்தேகமும் கொஞ்சம் சந்தோஷமுமாக எட்டிப் பார்க்க, அங்கே இருந்த நபரை அவனால் அடையாளம் காண முடியவில்லை. பார்த்ததே இல்லை.  பேச்சும் ரொம்ப மெலிதாக கேட்டது...கேட்டவரைக்கும், என்னவோ, ராமன், சீதை என்று காதில் விழ... கமலி!... என்று வேண்டுமென்றே உரக்க குரல் கொடுத்தவாறு மாடியேறினான். 

வந்தவர், மனுவா இது அடையாளமே தெரியலை, ரொம்ப வளர்ந்துட்டான் என்ற அவரின் குரலில் அவ்வளவு வாத்சல்யம் இருந்தது. கமலி எங்கே? என்றார்.  மாடில தான் என்றாள் தேவி. சரி நான் கிளம்பறேன், என்ன சொல்லட்டும்? என்று தயங்கி நின்றார். 

கொஞ்சம் கூட தயங்காமல், யோசிக்காமல் பட்டென்று, எதுவும் சொல்ல வேண்டாம். பாத்துக்கலாம், நீங்க கிளம்புங்க என்றாள் தேவி. இத்தனை நாளாய் எத்தனை தடவை வந்திருப்பேன், எத்தனை தடவை இதைக் கேட்டிருப்பேன் ; நீயும் இதே பதிலைத்தான் சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறாய் என்று அவர் சொல்லிக்கொண்டிருக்கும்போதே மனுவும் கமலியும் இறங்கி வர அவர் கிளம்பிக்கொண்டிருந்தார்.  

நல்ல உயரம். கொஞ்சம் காதோர நரை. வேக நடை. கமலியும் மனுவும் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக்கொண்டே,

யாரும்மா அவங்க என்று கமலி ஆரம்பிக்க, தேவியோ அவள் எதுவும் கேட்காதது போல பாவித்து சாப்பிட உக்காருங்க என்றாள். 

மனு உட்கார வந்தவன் அப்படியே ரூமுக்கு கிளம்ப, முதன்முறையாக, மனு இங்கே வா என்றாள் அம்மா. குரலில் அவ்வளவு அழுத்தம் மீறவே முடியாது போல. 

மனுவா அசருபவன்? 

சாப்பிட்டுட்டேன்ன்னு சொல்லு கமலி என்றவன் ரூமுக்கு போய் கதவை சாத்திக்கொண்டான். தேவிகா மகளைப் பார்த்தால். கமலியின் கண்களில் இன்னும் அந்த கேள்வி இருந்தது. 

அதை பொருட்படுத்தாமல், உனக்கு தெரியுமா கமலி? அப்பா ஏன் என்னை டைவர்ஸ் பண்ணார் ன்னு என்றாள். 

தெரியாதும்மா. தெரியவும் வேண்டாம், எங்களுக்கு நீ போதும், என்று அம்மாவை ஆதரவாக அணைத்துக்கொள்ள, தேவி கொஞ்சம் கசந்த புன்னகையுடன், எனக்கே தெரியாது கமலி....உனக்கு எப்படி சொல்வேன்? என்றாள்.

என்னம்மா இது என்றாள் கமலி அதிர்ந்து போய். ஏன்யா ன்னு சட்டையைப்பிடிச்சு கேட்டிருக்க வேண்டாமா? 

கேட்டிருக்கலாம்தான். அவ்வளவு புரிதல் இருந்ததுதான். ஆனால் எதுவுமே  கேட்க வாய்ப்பு தராமல் பாராமுகமாய் இருந்து, எத்தனை விதமாய் என்னை அவாய்ட் பண்ண முடியுமோ அவ்வளவும் செய்தார். சரி...  அவருக்கு இதுதான் நிம்மதி என்றால் அதை நாம் கெடுப்பானேன் ன்னு விட்டுட்டேன் என்றவளுக்கு அப்போது வராத கண்ணீர் இப்போது மளமளவென்று பெருக்கெடுத்தது. 

அதற்கப்புறமாவது பேசியிருக்கலாமேம்மா என்றாள் கமலி அம்மா அழுவது தாங்காமல். . 

பேசியிருக்கலாம்தான்..யார் முதலடி எடுத்து வைப்பது? என்ற தயக்கத்திலேயே போய்விட்டது காலம்.

எனக்குத்தெரியும் கமலி, அவர் மீது ஏதும் தப்பு இருக்காது, அது நிச்சயம். தப்பு இருந்தாலுமே நான் அவரை மன்னிக்கத்தயாராகவே இருந்தேன், இருப்பேன். அவரன்றி எனக்கு வேறு ஒரு உலகமே கிடையாது. என் சந்தோஷத்தை விட்டுவிட்டுத்தான் அவர் நிம்மதிக்கு கையெழுத்து போட்டேன் என்றாள்.

கமலிக்கு என்ன சொல்வதென்றே தெரியவில்லை.

சரி...  எனக்கு தூக்கம் வருது. நீ சாப்பிட்டுவிட்டு, தூங்கப்போ என்றாள் அம்மா.

இத்தனையையும் மனு கேட்டுக்கொண்டு தான் இருந்தான், கதவை சும்மாதான் சாத்தியிருந்தான், வந்தது யார் என்று அம்மா கமலியிடம் சொல்லக்கூடுமோ என்கிற நப்பாசையில். ஆனால், அம்மா இந்த ஐந்து வருடங்களாக கூறாத இந்த கதையில் அவன் திகைத்துப் போனான். ஐயோ...அப்பா...  என்ன பைத்தியக்காரத்தனம் செய்துவிட்டீர்கள். இப்படி ஒரு அம்மாவை...!

மறுநாள் காலை அப்பாவிடம் போய் இதெல்லாம் கூறி, சண்டைபோட்டாவது சேர்த்து வைக்கவேண்டியது தன் கடமை என்றெல்லாம் பிரமாதமாக முடிவு செய்துகொண்டான், தன் முடிவின் படி ஏதும் நடக்கப்போவதில்லை என்பதை  அறியாமல்.

மறுநாள் காலை. கமலி எழுந்து படித்துக்கொண்டிருந்தாள். அம்மா வாசல் கதவை திறந்தவள் அப்படியே திகைத்து நின்றுவிட்டாள். வாசு. வெளியில் குளிரில் அப்படியே மடங்கி உட்கார்ந்த வாகில் தூங்கிக்கொண்டிருந்தான். கதவு திறக்கும் சத்தம் கேட்டு வாசு எழ, அண்ணலும் நோக்கி, அவளும் நோக்க... வார்த்தைகளுக்கு ஏதும் தேவையே இருக்கவில்லை அங்கே.

விஜயன்தான், அவனுக்கும், வாசுவுக்கும் பொதுவான ஒரு நண்பரை அனுப்பி அவர்களை சேர்த்து வைக்க பாடுபட்டவன். ஐந்து வருடங்களாக முயன்றும் (அவர் முயன்றாலும் விதி வேடிக்கையல்லவா பார்துக்கொண்டிருந்தது). இன்று தடாலடியாக வாசுவை இங்கே கூட்டி வந்து இருவரையும் சந்திக்க வைத்தே ஆகவேண்டும் என்று தோன்ற, வெகுவான வாக்குவாதம் மற்றும் தயக்கங்களுக்கு பின் வாசு இங்கு வர சம்மதித்தார். 

.........இங்கிருந்து போனவர் வாசுவை கூட்டி வந்து இங்கே விட்டுவிட்டு அப்படியே கிளம்பிவிட்டார். வாசு, கதவின் காலிங் பெல் மீது கை வைக்க போனவர் உள்ளே நடந்த சம்பாஷணைகள் பெரும்பாலும் கேட்காவிட்டாலும், சட்டையைப்பிடிச்சு கேட்டிருக்கலாமேம்மா என்கிற கமலியின் ஆத்திரக்குரலும் தேவியின் பதிலும் நன்றாகவே கேட்க அப்படியே மடங்கி உட்கார்ந்துவிட்டார். 

அவள் நோக்கியதிலேயே புரிந்தது வாசுவுக்கு 

அத்தனை அவலங்களையும் பொறுக்கும் பூமித்தாயின் மகளல்லவோ சீதை?

சரித்திர காவியத்தை நாம் எதுக்கு மாற்றுவானேன்? கற்பனையாகக்கூட?! சீதை இராமனை மன்னித்தாளா இல்லையா என்று நமக்குத்தெரியாது, மன்னித்தாள் என்று முடித்தால் காலகாலமாக நமக்குள் செட் ஆகியிருக்கும் ஈகோவுக்கு திருப்தியாக இருக்கும்! அவ்வளவுதான்.

சீதை இராமனை மன்னித்துவிட்டாள்...

தமிழ்மணம்.