கேட்டு வாங்கிப்போடும் கதை : மனைவி அமைவதெல்லாம் - அதிரா

ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ் என் கதை படிச்சுப்போட்டு, தைச்சு... தையல் பிரிச்சாலும் பிரிப்பினம்:) அதால பேசாமல் போத்துக்கொண்டு நித்திரை போலப் படுப்பதுதான் சேஃப்:))

மனைவி அமைவதெல்லாம்!.
- அதிரா  -

"நல்லா யோசிச்சுப் பாருங்கோ  “ராகி மாமா”.., எதுக்குப் போய் ஊருலகத்துக்குப் பயந்து வாழ நினைக்கிறீங்க? உங்களை என்ன கொலையா பண்ணச் சொல்கிறேன்? அப்படி என்ன பெரிய தப்பாக இதை நினைக்கிறீங்க? உலகிலே எவ்வளவோ கேவலம், அசிங்கம் எல்லாம் திரை மறைவிலே நடக்குது, அப்படி இருக்கும்போது இது நேர்மையான நீதியான வழி எனத்தானே சொல்கிறேன்.. கள்ளமான வாழ்க்கைக்கா அழைக்கிறேன்? நாம் இருவரும் அப்படிப்பட்ட குடும்பங்களில் இருந்து வந்தவர்கள் இல்லையே?..

கடந்த அஞ்சு வருடமா நானும் இதைப்பற்றித்தான் பேசிகொண்டிருக்கிறேன்.. நீங்க தான் எதுக்கும் அசைவதாகத் தெரியவில்லை.. பாருங்கோ மாமா, நாங்க ஒரு தப்புப் பண்ணிட்டால் மட்டும் முன்னால ஓடி வந்து முத்திரை குத்தி நம்மைத் தப்பானவர்கள் என அடையாளம் சூட்டும் இந்தச் சமூகம்...

நீங்க மனதால கஷ்டப்படும்போது வந்து மருந்து தரப் போகிறதா?.., இல்லை உங்களை வாழ்நாள் முழுவதும் கூடவே வந்து கவனிக்கப்போகிறதா?, இல்லை.., நீங்க துன்பத்தில் இருக்கிறீங்களே என நினைச்சு , ஊர் முழுக்க உங்களுக்காக.. கொண்டாட்டங்கள் எதுக்கும் போகாமல், கூடவே இருந்து தடவிக் கொடுப்பார்களோ?.. சிந்தியுங்கோ மாமா..

எனக்கும் உங்களைப் பிடிச்சிருக்கு, உங்களுக்கும் மனதால என்னை நன்கு பிடிச்சிருக்கு என்பது எனக்குத் தெரியும், ஆனா நீங்கதான் பிள்ளைகளுக்கும், ஊர் உலகத்துக்கும் பயந்து , மறுப்புச் சொல்லிக் கொண்டே வாறீங்க..."

போன வெள்ளிக்கிழமை கோதை வந்து இப்படிச் சொன்னபோது, எனக்கும் மனதார கோதையை நன்கு பிடிச்சிருக்கு, கோதையோடு வாழ்ந்தால் என்னைக் கடைசி காலம்வரை நன்கு கவனிப்பா என்பது  தெரியும்.

என்னைவிட 12 வயது இளமையானவ கோதை. எனக்கு இப்போ 62 வயதாகிறது, எங்கள் பக்கத்து ஊர்தான், மிகவும் கெளரவமான குடும்பம், நல்ல வசதியானவர்கள், கோதைக்கு சொந்த வீடும் இருக்கு. சின்ன வயதிலிருந்தே எம்மோடு நன்கு பழகி வந்த பிள்ளை, 20 வருடத்துக்கு முன்பு என் மனைவி திடீரென காலமானதில் இருந்து, நம் குடும்பத்தோடு இன்னும் அதிகம் ஒட்டிப் பழகி வருகிறா.

கோதையின் 20 வயதில், பெற்றோர் ஒரு விபத்தில் இறந்துவிட, தன் தம்பி தங்கைகளை, இவவே தாய் தந்தையாக நின்று நல்லபடி வளர்த்து அனைவரையும் நல்ல வாழ்க்கையில் அமர்த்தி விட்டா.  ஆனா சின்ன வயதில் ஏற்பட்ட ஒரு பாழாய்ப்போன காதல் தோல்வியாலும், குடும்பப் பொறுப்பாலும், இனி எனக்குத் திருமணமே வேண்டாம் என இருந்து விட்டா.

சகோதரங்கள் நல்ல உதவியாகத்தான் இருக்கிறார்கள், இருப்பினும் கோதை தனியே, தன் வீட்டில் இருக்கிறா, இப்போது தம்பி தங்கைகள் வெருட்டுகின்றனர்..  “நீ இனி மணம் முடிச்சே ஆகோணும், உன் பிற்காலத்துக்கு ஒரு துணை தேவை” என, அதனாலேயே ..

“இந்த வயதில போய் தெரியாத ஒருவருக்கு வாழ்க்கைப்படுவதை விட, எனக்கு பிடிச்ச உங்களோடு வாழ்க்கை நடத்துறேனே.. உங்களுக்கும் ஒரு துணை இனி நிச்சயம் தேவை மாமா” எனக் கூறினா.

எனக்கும் மனைவியை இழந்து.. கடந்த  20 வருடமாக ரத்தம் சூடாக இருந்தது..,  உடம்பில் தென்பு இருந்தது.. எந்த உதவியும் தேவைப்படாமல் காலத்தை ஓட்டி விட்டேன், ஆனால் மனதில் இருந்த தனிமை.. வெறுமை.. கவலை என்னை இந்த 62 வயதிலேயே வயதானவர்போல தோற்றம் தந்து விட்டது.. மனம் இளமையாக மகிழ்ச்சியாக இருந்தால்தானே உடம்பும் இளமையாக இருக்கும். இப்பொழுது முன்புபோல என்னால உஷாராக எந்த வேலையும் செய்ய முடிவதில்லை..  “என்ன வாழ்க்கடா இது?:)” எனத்தான் அடிக்கடி சொல்ல வருகிறது.

என் நான்கு பிள்ளைகளும் வேறு வேறு ஊர்களில் நல்லபடி சந்தோஷமாக வாழ்கிறார்கள்.  தினமும் என்னோடு பேசுகிறார்கள். என்னைத் தம்மோடு வந்து தங்கும்படி அழைக்கிறார்கள்.. ஆனால் எனக்குத்தான் அப்படிப் போய்ச் சேர்ந்திருப்பது பிடிக்கவில்லை... அதைவிட அவர்களால்தான் என்ன பண்ண முடியும்? அவர்களும் பாவம்தானே? நான் இப்படி தனியே இருந்து சமைத்துச் சாப்பிடுவதால் அவர்களுக்கும் நிம்மதி இல்லை.

என் பிள்ளைகள் என்னை ஒன்றும் சொல்ல மாட்டார்கள்.. அதுவும் கோதையை அவர்களுக்கும் நன்கு பிடிக்கும், அதனால என் பிள்ளைகள் முற்போக்காக சிந்திப்பவர்கள், நான் கோதையை மணக்கப் போகிறேன் என்றால் நிச்சயம் சந்தோஷப்படுவார்கள். நான் தனியே இருந்து தவிப்பதைப் பார்க்க அவர்களுக்கும் கஷ்டமாகத்தான் இருக்கிறது.

எனக்குத்தான், இந்த வயதில் போய் திருமணமா? என ஒரு வித அச்சமாக இருக்கிறது.  இருப்பினும் கோதை சொல்வதத்தனையும் உண்மையே..

“மாமா, இளமையில்தான் திருமணம் என்பது உடல் தேவைக்கும்.. என்றாகிறது, ஆனா வயதான காலத்தில் துணை என்பது, ஒரு மன ஆறுதலுக்காக, பேச்சுத் துணைக்காக.. என்னதான் பிள்ளைகள், சகோதரங்கள் என இருந்தாலும், தன் துணையோடு உரிமை எடுத்துப் பேசுவதைப்போல வருமோ? ஒரு துக்கமோ சந்தோஷமோ... அப்ப அப்ப பகிர்ந்து கொள்ள , சாய்ந்து கொள்ள ஒரு தோள் தேவைப்படும். தன் துணை தவிர வேறு யாரும் நம்மோடு 24 மணி நேரமும் பேசிக்கொண்டிருக்கப் போவதில்லை.. அவரவருக்கும் குடும்பம் இருக்கிறது.

வருத்தமான நேரங்களில்கூட மருந்து தரத்தான் அடுத்தவர்களால் முடியும், ஆனால் மடியிலே சாய்த்து தைலம் தடவி, அன்பால் அரவணைப்பதென்பது தன் துணையால் மட்டும்தானே முடியும்? எதுக்கு மாமா ஆகவும் உலகத்துக்குப் பயப்பிடுறீங்க?”.... என்று சொன்ன கோதையை நன்கு திட்டி அனுப்பி விட்டேன், அடிக்கடி திட்டித்தான் விடுவேன், ஆனா போன வெள்ளிக்கிழமை கொஞ்சம் அதிகமாக இனிமேல் இதுபற்றி என்னோடு பேசாதே.. இன்றுதான் கடைசியாக இருக்கட்டும் இப்பேச்சு என நன்கு திட்டி விட்டேன்.

வாயாலதான் ஊர் உலகத்துக்குப் பயந்து திட்டினேனே தவிர, மனதால விருப்பமாகவே இருந்தது. இந்தக் கோயில் மரத்தடியில் இருந்துதான் பேசினோம், சரி மாமா இனி நான் என் வழியில் போகிறேன், உங்களுக்கு தனியே இருப்பதுதான் இஷ்டமெனில் நான் இனி ஏதும் கேட்க மாட்டேன் எனச் சொல்லிப் போனவதான், ஒரு கிழமையாகி விட்டது, இன்று வெள்ளிக்கிழமை எப்படியும் கோயில் கும்பிட வருவா, இன்று சொல்லி விட வேண்டும்.. எனக்கும் சம்மதம் என.

நான் கோதைக்கு எவ்வளவோ எடுத்துச் சொன்னேன்,  “இஞ்ச பார் கோதை, தனிமையிலேயே எத்தனையோ பேர் வாழ்ந்து முடிப்பதில்லையா? ஏன் துணை நிச்சயம் தேவையா?” என, கோதை தானாக வந்து, என்னோடு உரிமையோடு பேசும்போது, எனக்கும் கொஞ்சம் தலைக்கனமாகவே இருக்கும்.. லெவல் காட்டத் தோன்றும், ஆனா உள்ளூர எனக்கும் தெரியும் ஊருக்காகத்தான் நான் பயப்படுகிறேன் மற்றும்படி கோதையுடன் வாழ எனக்கும் பிடிக்கிறது என.

“அவர்களை விட்டுத்தள்ளுங்கோ மாமா, எல்லோருக்கும் இப்படிச் சந்தர்ப்பங்கள் அமைவதுமில்லைத்தானே?, சந்தர்ப்பங்கள் சரியாக அமைந்தால், யாரும் உங்களைப்போல் வாதாடிக் கொண்டிருக்க மாட்டார்கள்”..

”இந்த வயதில் பேப்பரில் போட்டு பெண் தேடுவதுதான் தப்பு மாமா, இது நம் இருவருக்கும் நன்கு பிடித்திருக்கிறது.. நம் இரு குடும்பத்துக்குமே நம்மை நன்கு தெரியும், இருவருமே எந்தச் சுமையும் இல்லாமல் இருக்கிறோம், இருவருமே வசதியானவர்கள் என்பதனால .. எந்தப் பிரச்சனையும் வரப்போவதில்லை”..

கோதை சொல்வதத்தனையும் மிகச் சரி என எனக்கும் தெரிந்தது, இருப்பினும் ஏதோ ஒன்று என்னைத்தடுத்து விட்டது, இனி இதுபற்றிப் பேசுவாயாயின் என்னோடு பேசாதே என ஏதோ ஒரு தடிப்பில் பேசி விட்டேன் .... கோதையும் கடந்த அஞ்சு வருடமாக இதையே என்னிடம் சொல்லிப் புலம்பிக் களைச்சிருப்பா பாவம்...

கோதையும் பாவம்தானே, எனக்காக எப்பவும் காத்திருக்க முடியுமோ? அவர்கள் குடும்பமும் இனி கோதையை தனியே இருக்க விட மாட்டார்கள், திருமணம் பண்ணி வச்சே தீருவார்கள் என்பதனால, நான் இந்த மாணிக்க கங்கையைப் பார்த்து, இத்தனை மணி நேரமாகச் சிந்தித்து, ஒரு முடிவுக்கு வந்து விட்டேன்.. இனி கோதையோடுதான் என் வாழ்க்கை.

கள்ளமாக வாழ்ந்து கெட்ட பெயர் எடுப்போர் மத்தியில், கோதை ஒழுக்கமாக வாழும் பெண், நேர்மையான எல்லோருக்கும் தெரிஞ்சு வாழும் வாழ்க்கையை விரும்பியே என்னோடு வாதாடுவா. கோதையின் விருப்பப்படி, இந்த முருகன் சந்நிதியிலேயே, ஒரு தாலி கட்டி விட்டு, நம் காலத்தை ஆரம்பிக்க வேண்டியதுதான்.

இப்பவே கோதையைப் பார்த்து இந்தச் செய்தியைச் சொல்லி விட வேண்டும் என எழும்புகிறேன்.. அட நல்ல சகுனம் கோயில் மணி அடிக்கிறதே.. ஓ மேளச் சத்தமும் கேட்கிறது..  இன்று திருவாதிரை எல்லோ?  அதுதான் பூசை போலும், கோயிலில் விசேஷ பூஜைகள் எனில் கோதை வரத் தவறுவதில்லை, போய்ப் பூஜையையும் பார்த்து.. அப்படியே கோதை நின்றால் வெளியே கூட்டி வந்து சொல்லி விட வேண்டும், இன்று இரவே என் பிள்ளைகளோடும் பேசி விட வேண்டும்....

மரணம் என்பது எப்பொழுது வருமென்பது தெரிஞ்சால்.. பிடிவாதமாக இப்படியே இருந்திடலாம்.. ஆனா அது நாளைக்கும் வரலாம் இல்லை இன்னும் 20 வருடம் கழிச்சும் வரலாம் .. நமக்குத் தெரியாதே.., அதனால நான் எடுத்த முடிவே சரியானது...  “அப்பனே முருகா.. ஞான பண்டிதா.. உன்னை நம்பியே இந்த முடிவை எடுத்திருக்கிறேன், என் வாழ்க்கையை சீரழிச்சிடாமல் நல்வழிப்படுத்திப்போடு” 

என வேண்டிக் கொண்டு மண்டபத்தின் உள்ளே நுழைகிறேன்..

உள்ளே கெட்டி மேளம்!! கெட்டி மேளம்!!! என ஐயர் சொன்னபடி மந்திரம் சொல்ல. மேளச் சத்தம் கொட்ட.. கோதையின் கழுத்திலே தாலி ஏறுகிறது... தலையைக் குனிந்து கையைக் கூப்பிய வண்ணம் கோதை அழகிய மணப்பெண்ணாக வீற்றிருக்கிறாள் முருகனின் வாசல் படியிலே....., மிக மிகச் சிறிய உறவினர் கூட்டத்தோடு, மிகவும் எளிமையாகத் தாலி கட்டு நிகழ்கிறது....

நான் எட்டிப் பக்கத்தில் இருந்த தூணைப் பிடிக்கிறேன்.. மயக்கம் வருவதுபோல இருக்கிறது... தப்புச் செய்து விட்டேனே.. இன்று நேற்றல்ல கடந்த 5 வருடமாக என்னைக் கேட்டபடி வந்து போனாவே.. பாவம் கோதையின் மேல் எந்தத் தப்பும் இல்லை..  மெதுவாக எட்டி எட்டி நடந்து வெளி வீதிக்கு வந்து மரத்தடியில் அமர்கிறேன்ன்ன்...  ஜேசு என்ன சொன்னார்?.. “கதவைத் தட்டாத காரணத்தால், எத்தனையோ சந்தர்ப்பங்கள் இழக்கப் பட்டிருக்கின்றன”.. சரிதானே.. வாழ்வில் சந்தர்ப்பம் என்பது நெடுகவும் வராதுதானே...

ஒரு பெண்ணை இவ்வளவு தூரம் தாமதிக்க வைத்ததும் இல்லாமல் அப்ப அப்ப திட்டி நோகடிச்சு வந்ததும் என் தப்புத்தானே.... “எந்த ஒரு பொருளும் நம்மோடு இருக்கும் வரை நமக்கு அருமை தெரிவதில்லை”... எவ்வளவு தத்துவம் படிச்சும் என்ன பயன்?  இப்போது மட்டும் தத்துவமா வருதே ..

“மனைவி அமைவதெல்லாம்ம்ம்ம்ம் இறைவன் கொடுத்த வரம்......” 
 எங்கோ தொலைவிலிருந்து வானலையில் ஒரு பாடல் தவழ்ந்து வந்து காதில் விழுகிறது.. ஓடிப்போய் உதைக்கலாமா ரேடியோவை என மனம் துடிக்கிறது... என் மீது எனக்கே கோபம் கோபமாக வருகிறது... ஏதோ இயலாமை போல தெரிகிறது... என் மனைவியை இழந்தபோதுகூட கொஞ்சம் தைரியம் மனதில் இருந்தது.. இப்போ தைரியமே இல்லாமல் உடல் சோர்ந்து விட்டதுபோல உணர்கிறேன்... மயக்கம் வருகிறது... அப்போது தோளிலே ஒரு கை .. ”என்ன ராகி மாமா.. திருமணத்தை எட்டிப் பார்த்து விட்டு உடனே வந்து விட்டீங்கள்.. அதுதான் உங்கள் பின்னாலேயே வந்தேன்... அது என் மாமாவின் மகள் என்னைப்போலவே இருப்பா என அடிக்கடி சொல்வேனே, அவவின் திருமணம்.. சிம்பிளாகச் செய்தார்கள்....” கோதை சொல்லச் சொல்ல எனக்கு ஏதோ சொர்க்கத்தில் இருப்பதைப்போல ஒரு உணர்வு.. ...ஞான பண்டிதா உன் திருவிளையாடல்களில் இதுவும் ஒன்றா?... பதில் சொல்ல முடியாமல் மெளனித்துப் பார்க்கிறேன்..

^^^^^^சுபம்_()_^^^^^^

நன்றி:

உங்களுக்காக இந்தப் படத்துக்கான கதையை, மிக அழகாக மிக அருமையாக மிக ரசனையாக [ஆவ்வ்வ்வ் கல்லைக் கீழே போடுங்கோ பிளீஸ்ஸ்:)]  ஜிந்திச்சு எழுதிய கதாசிரியர் அதிராமியாவ்:)._()_.  

  

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

 “நினைப்பதை எல்லாம் நடத்தி முடிப்பவர் எவர்?

 நினைப்பவர்தான் நீங்கள், முடிப்பவர் அவரே[இறைவன்]”

 கண்ணதாசன் அங்கிளின் தத்துவத்தை உங்களுக்காகப் பெருமையோடு வழங்கியிருப்பவர்... புலாலியூர்ப் பூஸானந்தா அவர்கள்:)

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@