பாலாஜியும், சிவாஜியும் பின்னே திப்பு சுல்தானும்

                       


                          

நண்பர்கள் அனைவருக்கும் விநாயகர் சதுர்த்தி வாழ்த்துகள்.   கொழுக்கட்டை தின வாழ்த்துகள்!!




நன்றி  :  படங்கள் இணையம்.

===================================================================================================================

மனக்கண் பூனை 

அலுவலகத்தில் இருந்த சமயம் பெரியவனிடமிருந்து தொலைபேசி வந்தது.

"அப்பா...   என்ன பண்ணிக்கிட்டு இருக்கே?"

மனதில் ஒரு அலார்ம் அடித்தாலும் எரிச்சலுடன்  "ம்ம்ம்... சினிமா பார்த்துக்கிட்டிரு இருக்கேன்..  என்ன விஷயம்?" என்றேன்.

"எப்ப வருவே?"

"சினிமா ..முடிஞ்சதும்."

"விளையாடாதப்பா...  அப்பா...   மனசை ஸ்திரமா வச்சுக்கோ..."

இதயம் ஒரு கணம் நின்று துடித்தாலும் காட்டிக்கொள்லாமல் சாதாரணமாக "நானா விளையாடறேன்?  என்னடா?" என்றேன்.

பிஸியான வேலை நேரத்தில் அவன் ஃபோனும்,  பீடிகையும் ஏற்கெனவே என் எச்சரிக்கை செல்களை எழுப்பி இருந்தன...

"அம்மா அழுதுகிட்டிருக்கா..."

"ஏண்டா? "  பதட்டத்தை மறைக்கக் கஷ்டப்பட்டேன்.  ஒரு பக்கம் ஆபத்து அவளுக்கில்லை என்கிற சிறு நிம்மதி..   மறுபக்கம் வேறு யாருக்கு என்னவோ என்கிற சிறு பதட்டம் அரைநொடிகளில் வயிற்றில் சடசடக்க...

"மனசைத் தேத்திக்கோ..."

"சொல்றா....."  அடிக்குரலில் உறுமினேன்.

"நம்ம பூனை இல்லை?   செத்துப்போச்சு..."

"ம்ம்ம்..."  பதிலா?  பெருமூச்சா?  பெருமூச்சு என்றால் எதனால்?  அதுவும் ஒரு சிறு அதிர்வைக் காட்டுகிறதே...  இப்போது உணர்வுகள் ஸ்திரப்பட்டு திசை மாறின.

"அம்மா அரை மணி நேரமா அழுதுகிட்டு இருக்கா...  ரோட்ல கிடக்கற அதைப் பார்த்துப் பார்த்து..."

"அதை ஏண்டா பார்க்க விடறீங்க?  உள்ளே அழைச்சுக்கிட்டு போ..   நான் வேலை முடிஞ்சு வரேன்"

ஒரு வழியாய் வீட்டுக்கு வந்தபோது சமாதானம் அடைந்திருந்தாள்.  மழை நின்று சிறு தூறல் மட்டும்..  என்னிடம் சில உணர்வுப் பரிமாறலை எதிர்பார்த்தாள்.  இந்த உணர்வுக் குவியத்தைத் தொடர்ந்து அவர்களுக்கு வரும் மூச்சுத்திணறல் போன்ற அவஸ்தைகளை எனக்குத் தெரியும் ஆதலால் சாதாரணமாக இருந்தேன்.

எனவே ஏமாற்றத்தை வெளிக்காட்டிக்கொள்ளாமல் அவளும் சாதாரணமாக இருக்க முயற்சித்தாள்.

"அப்பா...   அதோ பாரு ரோட்ல..  "  நான் பார்க்க மறுத்தேன்.  உயிருடன் மடியில் குழந்தை போல விளையாடிய செல்லத்தை ரோடில் அப்படிப் பார்ப்பதை மனம் விரும்பவில்லை.

ஏற்கெனவே வீட்டில் நான்தான் இது போன்ற 'பெட்'களிடம்  மிகவும் அன்பு வைத்திருக்கிறேன் என்ற கருத்து உண்டு.  அதன் இழப்புகளில் மிகவும் அப்செட் ஆகியும் இருக்கிறேன் முன்காலங்களில்.  அதனால் நான் வீடு வந்ததும் நான் அழலாம், குறைந்தபட்சம் கண்கலங்கலாம் என்று எதிர்பார்த்திருந்தார்கள்.  அவர்கள் எதிர்பார்ப்பார்கள் என்று தெரியும்.

நான் எதையும் காட்டிக்கொள்ளவில்லை.   மனைவி அதைப் பற்றி பேசியதும் காது கொடுத்துக் கேட்டு விட்டு "பாவம்" என்று மட்டும் கருத்து சொல்லி நகர்ந்தேன்.  மகன்கள் என்னைத் தொடர்ந்தார்கள்.  என் கண்களை கவனித்தார்கள்.நான் ஏதாவது புலம்புவேன் என்று எதிர்பார்த்தார்கள்.

என் வேலையைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தாலும் 'பூனாச்சு'வின் இழப்பைத் தாங்க முடியவில்லை.  வெளியில் காட்டிக் கொள்ளவில்லை.  மகன்களும், மனைவியும் என் சோக வெளிப்பாட்டை எதிர்பார்த்து, அது காணப்படாததால் நம்ப முடியாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.

அது என் மனைவியின் பின்னாலேயே செல்வதையும், பால் ஊற்றக் கேட்டு அழைப்பதையும்,  துணி காயப்போடும்போது மகன்களின் டிராயர் நாடாவைப் பிடித்துத் தொங்கி இழுப்பதையும், வேப்ப மர பூஜையின்போது கூடவே சென்று வேப்பமரக்கிளையில் அமர்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருப்பதையும் மனைவி சொல்லிக் கொண்டே இருந்தாள்.

அதிகாலையில் என் மடியில் அமர்ந்து என்னை டைப்ப விடாமல் கையைப் பிடித்து இழுக்கும்.  நான் வீட்டில் இருந்தால் என் மடிதான் பெரும்பாலும் அதற்குத் தூங்கும் இடம்.  அல்லது என் எதிரே கம்பியூட்டர் டேபிளில் அமர்ந்து தூங்கும்.  

இதே மாதிரி இன்னும் இரண்டு மூன்று பூனைக்குட்டிகள் இருந்தன.  நானே இன்னொரு குட்டியின் படமும் வெளியிட்டிருந்தேன்,  எனவே எங்கிருந்தாவது இது மியாவ் என்று வந்து விடும் என்று நம்பினேன்.  ஆனால் முதல் நாள் காலையிலிருந்தே அது வராததால் அது வராது, அதுதான் இறந்து விட்டது என்பது மனைவியின் நம்பிக்கை.  ஏனோ என் நம்பிக்கை திடமாக இருந்தது.

திடீரென வாசலில் இருந்து மெல்லிய மியாவ் கேட்டது.  உற்சாகமாக எழுந்தேன்.

"இங்கே பார்...  வந்து விட்டது..   நான் சொல்லவில்லையா?  ஏய் பூனாச்சு...  அதுக்குள்ள கவலைப்பட வச்சுட்டியே"  என்றபடி வேகமாக வெளியில் சென்றேன்.  

படிக்கட்டில் என் இளையமகன் அமர்ந்து செல்லில் ஓடிக்கொண்டிருந்த விடியோவை ஆஃப் செய்தான்.  எதிர்பார்த்தான் போலும்.

மூன்று மாத உறவுதான்.  மறுபடியும் ஒரு (பிரசவ) வைராக்யம்..   இனி செல்லங்கள் வளர்க்கக் கூடாது..    நாங்களா கொண்டு வந்தோம்..    எங்கிருந்தோ வந்தது..  

என்னை சூழ்ந்துகொண்டனர் மனைவியும், மகன்களும்.

இன்று ஐந்து நாட்கள் ஓடிவிட்டது.  ஹூ....ம்.

=================================================================================================

​திப்பு சுல்தான் பெருமை.  [தினமலர் திண்ணை பகுதியிலிருந்து]

ஹைதர் அலி, தன் ராணுவத்திற்கு தேவையான ஆயுதங்கள் அனைத்தையும், இதர நாடுகளிலிருந்து தான் விலைக்கு வாங்கினார். ஆனால், திப்பு சுல்தானோ தனக்கு தேவையான அனைத்து ஆயதங்களையும், மைசூரிலேயே தயாரித்துக் கொண்டார். அவருடைய பீரங்கிகள், மைசூரிலேயே வார்க்கப்பட்டன. ஆங்கிலேயே படைகளின் பீரங்கிகளை விட, பெரிதாகவும், குண்டுகள் அதிக தொலைவு செல்லும் வீச்சையும் பெற்றிருந்தன.

ராக்கெட் ஆயுதங்களையும், திப்பு சுல்தான் மைசூரிலேயே உற்பத்தி செய்து, போர்க்களத்தில் உபயோகித்தார். ராக்கெட் ஆயுதம் பயன்படுத்தப்படாமலிருந்த காலத்தில், ஐரோப்பாவில் நடைபெற்ற யுத்தங்களில் கூட, முதன் முதலில், திப்பு சுல்தான் தான், ஆங்கிலேயருக்கு எதிராக, மைசூர் யுத்தத்தில், ராக்கெட்டுகளை பிரயோகம் செய்தார். சீறிப் பாய்ந்து வரும் ராக்கெட்டுகளை கண்டு, வெள்ளைக்காரப் படைகள் பதறிப் போயின.

ஏ.பி.ஜே. அப்துல்கலாம் (முன்னாள் இந்தியப் ஜனாதிபதி) ஒரு சமயம், அமெரிக்காவின் ராக்கெட் தொழில் நுட்ப ஆய்வுக்கூடமான, 'வாலேபஸ்'சுக்கு சென்றார். அமெரிக்க ராணுவ ஆய்வு அமைப்பான, நாசாவுக்கு சொந்தமான இடம் அது. அங்கு வரவேற்பு கூடத்தில், ராக்கெட் தாக்குதல் நடக்கும் ஒரு போர்க்களக் காட்சியை பிரதிபலிக்கும் மிகப் பெரிய ஓவியம், சுவரை அலங்கரித்திருந்தது. அந்த இடத்திற்கு பொருத்தமாக இருத்த அவ்வோவியம் குறித்து அப்துல்கலாம், தம் சுயசரிதையில்,

'அந்த ஓவியத்தில், ராக்கெட்டுகளை செலுத்திக் கொண்டிருந்த வீரர்கள் வெள்ளையர்களாக இல்லாதது, என் கவனத்தை கவர்ந்தது; கூர்ந்து பார்த்தேன். ஆசிய உருவமைப்பும், நிறமும் கொண்டவர்களாக அவர்கள் காணப்பட்டனர். பிரிட்டிஷாரை எதிர்த்து, இருநூறு ஆண்டுகளுக்கு முன், ஸ்ரீரங்கபட்டணத்தில் (கர்நாடக மாநிலம்) திப்பு சுல்தான் நடத்திய விடுதலைப் போர்க் காட்சி அது என்பதைக் கண்டு, பிரமித்துப் போனேன்.

திப்புவின் தாய்நாடே, நினைவு கூர தவறிய அவருடைய ராக்கெட் தொழில்நுட்பத்தை, நாசா நினைவுக் கூர்ந்து, ஓவியமாக தீட்டி, அலங்காரமாக வைத்திருந்ததைப் பார்த்த போது, ஒரு இந்தியன் என்ற வகையில் பெருமிதத்தையும், மகிழ்ச்சியையும் அளித்தது...' என்று குறிப்பிட்டுள்ளார் அப்துல்கலாம்.

— ஜி.ஆளவந்தார் எழுதிய, 'மாவீரன் திப்புசுல்தான்' நூலிலிருந்து.

ஃபேஸ்புக்கில் இதைப் பகிர்ந்தபோது வந்த கமெண்டில் ஒன்று...

========================================================================================================

தினமலர் வாரமலரில் வொய் ஜி மகேந்திரா எழுதி வந்த 'நான் சுவாசிக்கும் சிவாஜி'  தொடரிலிருந்து இன்னும் சில பகுதிகள்...

​நடிகர் மற்றும் தயாரிப்பாளரான கே.பாலாஜி, தமிழ்த் திரை உலகில், தனக்கென்று தனி இடத்தை பிடித்தவர். சிவாஜியின் நெருங்கிய நண்பர். அவரை வைத்து, 18 படங்கள் தயாரித்தவர்; அதில், பல வெற்றிப் படங்கள். இந்தி, மலையாளம் மற்றும் தெலுங்கு என்று, பிற மொழியில் வெளியான வெற்றிப் படங்களை, தமிழில், ரீ-மேக் செய்து, வெற்றி கண்டவர்.

இவர், திவான் பகதூர் ரங்காச்சாரியின் நேரடி பேரன்.   திவான் பகதூர் என் அம்மாவின் தாத்தா என்பதால் பாலாஜி எனக்கு மாமா.

பாலாஜி தயாரிப்பில் சிவாஜி நடித்த படம் 'நீதி'. ​  ​இப்படத்தின் படப்பிடிப்பு மைசூரில் இருந்து 30 கி.மீ., தொலைவில், நடந்து கொண்டிருந்தது. 

படப்பிடிப்பு முடிந்து, காரில் சிவாஜியும், பாலாஜியும் மைசூருக்கு திரும்பிக் கொண்டிருக்கையில், பாதி வழியில், காரின் ஒரு டயர், பங்க்சராகி விட்டது. 'திவான் பகதூர், இப்ப என்ன செய்யப் போற...' என்று கேட்டார் சிவாஜி. 'நம்ம யூனிட்டை சேர்ந்த, அடுத்த கார் வரும் வரை, இங்கே தான் காத்திருக்க வேண்டும்...' என்றார் பாலாஜி.

உடனே, தன் சட்டையை அவிழ்த்து, வேஷ்டி, பனியனுடன் தலை யில் முண்டாசு கட்டி, காரை விட்டு இறங்கினார் சிவாஜி. ஜாக்கி எடுத்து வைத்து, பங்க்சரான டயரை கழற்றி, ஸ்பேராக இருந்த மற்றொரு டயரை மாற்றினார். 'இதெல்லாம் தெரிஞ்சு வச்சுக் கணும் முதலாளி...' என்று, பாலாஜியை கலாய்த்து விட்டு, 'வா போகலாம்...' என்றார். 

நெடுஞ்சாலையில், அடுத்த வண்டி, எப்போது வரும் என்று, தெரியாத நிலையில், சிவாஜியே, டயரை மீண்டும் பயணிக்க வழி செய்ததைத் கண்டு, பாலாஜிக்கு ஆச்சரியம்.

பாலாஜியின் மற்றொரு படம், சட்டம். கமல் ஹீரோவாக நடித்த இப்படத்தில், எனக்கும் ஒரு முக்கியமான பாத்திரம். படத்தை இயக்கியவர் கே.விஜயன். மகாபலிபுரம் அருகே, காலை 7:00 மணிக்கு ஆரம்பித்த படப்பிடிப்பில், வில்லன் என்னை சுட்டுக் கொல்லுகிற காட்சி. 'இரண்டு மணி நேரம் போதும்; நீ, 9:00 மணிக்கெல்லாம் கிளம்பி விடலாம். உன்னை கரெக்டாக அனுப்பி வைக்கிறேன்...' என்று, பாலாஜி உறுதி அளித்தார். பல்லாவரம் அருகே டி.யோகானந்த் இயக்கத்தில், சுமங்கலி படத்தின் படப்பிடிப்பு. சிவாஜி லாரி டிரைவராகவும், க்ளீனராக நானும் நடித்தேன். பாலாஜி படப்பிடிப்பை முடித்து விட்டு, உடனே பல்லாவரத்திற்கு சென்று, சிவாஜியுடன் சேர்ந்து கொள்ள வேண்டும். 

அன்று சட்டம் படப்பிடிப்பில், சற்று தாமதமாகி விட்டது. சிவாஜி எனக்காக காத்துக் கொண்டிருப்பாரே என்று, எனக்கு ஒரே டென்ஷன். மொபைல் போன் வசதி இல்லாத காலம் என்பதால், தாமதத்தை அவருக்கு தெரிவிக்கவும் இயலவில்லை.

என் சம்பந்தப்பட்ட காட்சிகள் எடுத்து முடிக்கப்பட்டதும், பல்லாவரத்தில், படப் பிடிப்பு நடைபெறும் இடத்திற்கு, காரில் படு வேகமாக வந்து சேர்ந்தேன். சிவாஜி கோபித்து கொள்வாரே என்ற பயம்; அவரை காக்க வைத்து விட் டோமே என்ற குற்ற உணர்ச்சி. தயங்கி தயங்கி அவரிடம் சென்றேன். 

அவர் என்னைப் பார்த்ததும், எழுந்து, இரு கை கூப்பி, 'என் பெயர் சிவாஜி கணேசன்; 1952லிருந்து நடித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்; என்னால் யாருக்கும் எந்த தொந்தரவும் இல்லாத வரை, முடிந்த வரைக்கும் படப்பிடிப்பிற்கு சரியான நேரத்திற்கு, வருவேன். நீங்கள் எல்லாம் ரொம்ப பிசி நடிகர். சொன்ன நேரத்திற்கு, இரண்டு மணி நேரம் தாமதமாகத் தான் வருவீங்க...' என்றார்.

அவரை மேலே பேச விடாமல், 'என்னை மன்னிக்கணும்; பாலாஜி சார் படம். மகாபலிபுரம்கிட்டே ஷூட்டிங்; 9:00 மணிக்கு என்னை அனுப்பி விடுவதாகவும், 'சிவாஜி சார் கிட்டே நான் சொல்லிக்கிறேன்...' என்று பாலாஜி சொன்னதலும் தான்...' என்று தயங்கியபடியே கூறினேன்.

'பாலாஜி படமா... அவன் அப்படித்தான். சரி சரி... நீ போய், மேக்-அப் போட்டுட்டு சீக்கிரம் வா...' என்றார். பாலாஜிக்கும், அவருக்கும் இடையே இருந்த அன்பின் காரணமாக, சிவாஜி உடனே சாந்தமாகி விட்டார். அதனால், அன்று நான் தப்பித்தேன்.

அண்ணாவின் ஆசை என்ற படத்தின் மூலமாக, பாலாஜியை திரைப்பட தயாரிப்பாளராக ஆக்கியது ஜெமினி கணேசன் - சாவித்திரி தான் என்றாலும், அவரை திரைப்படத் துறையில் தயாரிப்பாளராக நிலைத்து நிற்க வைத்தது சிவாஜி கணேசன் தான். கடைசி வரைக்கும், அந்த நன்றி மறக்காதவராக, இருந்தார் பாலாஜி.

சிவாஜி மறைவின் போது, பாலாஜி உடல் நலம் பாதிக்கப்பட்டிருந்தார். அவருக்கு அப்போது தான், மாற்று சிறுநீரகம் பொருத்தப்பட்டு, மருத்துவரின் தீவிர கண்காணிப்பில் இருந்தார். பெசன்ட் நகர் மயானத்தில், சிவாஜிக்கு இறுதி சடங்குகள் செய்யப்பட்டன. தமிழக முதல்வர் ஜெயலலிதாவின் உத்தரவுப்படி, சிவாஜிக்கு, 21 முறை பீரங்கி முழங்கி, இறுதி அஞ்சலி செய்யப்பட்டது. தன் உடல்நிலையை பொருட்படுத்தாமல், அங்கு வந்து, ராணுவ வீரர் போல் அட்டென்ஷனில் விறைப்பாக நின்று, சல்யூட் அடித்து, தன் இறுதி மரியாதையை செலுத்தினார் பாலாஜி. சிவாஜியின் உடலுக்கு, அவர், இறுதி அஞ்சலி செய்த அந்த காட்சி, இன்றும், என் கண் முன் நிற்கிறது.

சென்னை தூர்தர்ஷன் நிலையத்தில், துணை இயக்குனராக பதவி வகித்த, டி.எஸ். நாராயணசுவாமி, சிவாஜியின் நெருங்கிய நண்பர். சிவாஜியின் வாழ்க்கை சரித்திரத்தை, அவர் எழுதினார். அதில், சிவாஜி தனக்குப் பிடித்த நடிகர்களின் பட்டியலில், என் பெயரை பிரத்யேகமாக குறிப்பிட்டது பெருமைக்குரிய விஷயம்.

அதே போல மலேசியாவில், ஒரு பிரபல, 'டிவி'க்கு சிவாஜி பேட்டி அளித்த போது, 'இன்றைக்கு நம்பர் ஒன் காமெடியன் ஒய். ஜி. மகேந்திரன் தான்! அவனுடைய, டைமிங் சென்ஸ் சரியாக இருக்கும்...' என்று, குறிப்பிட்டிருந்தார். இவை இரண்டையுமே, எனக்கு கிடைத்த ஆஸ்கர் விருதுகளாக கருதுகிறேன்.

சென்னை எழும்பூரில், சிவாஜிக்கு நடந்த பாராட்டு விழாவில் பேசும் போது, மற்ற நடிகர்களுடன் ஒப்பிட்டு பேசினேன்.

இதைக்கேட்டு, கை தட்டி ரசித்தனர் சிவாஜி ரசிகர்கள். ஆனால், மேடையில் அமர்ந்திருந்த சிவாஜி, இதை அவ்வளவாக ரசிக்கவில்லை என்பதை, அவர் முகம் காட்டியது.

விழா முடிந்ததும், என்னை கூப்பிட்டவர், 'புத்திசாலித்தனமாக பேசியதாக நினைப்பா? கைதட்டல் வாங்கணும்கிறதுக்காக, எதை வேண்டுமானாலும் பேசாதே. என்னை மேடையிலே வைத்துக் கொண்டு, மத்தவங்களை விமர்சனம் செய்றேயே, நான்தான் சொல்லிக் கொடுத்து, உன்னை பேச சொன்னேன்னு தானே மத்தவங்க நினைப்பாங்க. இதனால் எனக்கு கெட்ட பெயர் தான் வாங்கிக் கொடுக்கிறே...' என்றார். அவர் சொன்னதில் இருந்த நியாயம் எனக்கு புரிந்தது; அவரிடம் மன்னிப்பு கேட்டேன்.

இன்றும் அவர் கொடுத்த அறிவுரையை, நான் பின்பற்றுகிறேன்.

பாலு மகேந்திராவின் ஊமைக்குயில் படத்திற்காக, பெங்களூரில் ஒரு ஸ்டுடியோவில், நடித்துக் கொண்டிருந்தேன். அப்போது, பக்கத்து செட்டில் பிரபல இந்தி நடிகர் திலீப்குமார் இருப்பதாக சொன்னார்கள். விசாரித்ததில், அவர் செட்டில் இல்லை; ஸ்டுடியோவை சுற்றி ஓடிக் கொண்டிருக்கிறார் என்றனர். எடுக்க வேண்டிய காட்சியில், அவர் ரொம்ப களைப்பு அடைந்தவராக இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக, தன்னை வருத்திக் கொண்டு, ஓடுகிறார் என்று தெரிந்தது.

இது பற்றி, சிவாஜியிடம் நான் ஒரு முறை பேசிய போது, 'யுசுப்பாய் பெரிய நடிகர். அவர் செய்தது அவருக்கு பொருந்தும். என்னைக் கேட்டால், டயர்டாக காட்சியில் இருக்க வேண்டும் என்றால், டயர்டாக நடிக்க வேண்டும். கொலைகாரனாக வரும் போது, இரண்டு கொலை செய்துட்டா, செட்டுக்கு வர முடியும்...' என்றார்.

அமெரிக்க அரசின் அழைப்பை ஏற்று, விசேஷ விருந்தினராக, 1962ல், அமெரிக்கா சென்றிருந்தார் சிவாஜி. அங்கிருந்து திரும்பி வரும் போது ரோம் நகருக்கு சென்றார், அங்கு ஒரு ஒட்டலில் சாப்பிட்டார். 

சிவாஜியின் சாதனைகளைப் பற்றி கேள்விப்பட்ட அந்த ஓட்டல் முதலாளி, சிவாஜி சாப்பிடுவதை புகைப்படம் எடுத்து தங்கத்தால், பிரேம் செய்து, தன் ரெஸ்டாரென்டில் மாட்டியிருக்கிறார்.

===============================================================================================

அடுத்த வாரம் பார்ப்போம் நண்பர்களே....