கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை ; நம்பிக்கை - ரஞ்சனி நாராயணன்

நம்பிக்கை 

ரஞ்சனி நாராயணன் 

தேர்திருவிழாக் கூட்டம் அந்த மருத்துவ மனையில்.  மக்கள் அலை அலையாக வந்து கொண்டும் போய்க் கொண்டும்  இருந்தனர். 

ஒவ்வொருவருக்கு  ஒவ்வொரு பிரச்சினை. 

என் கணவருக்கு இன்று அதிகாலை திடீரென சுகர் இறங்கி உடம்பெல்லாம் சில்லிட்டுப் போய்விட்டது. அவசர அவசரமாக ஆம்புலன்ஸை வரவழைத்து மருத்துவமனைக்கு அழைத்து வந்தேன். இப்போது அவர் ஐஸியூவில். நான் வெளியே கவலையுடன் உட்கார்ந்திருந்தேன் - போகிற வருகிறவர்களைப் பார்த்துக் கொண்டு பொழுது போகவேண்டுமே?

சின்ன வயது பெண் ஒருத்தி. விந்திவிந்தி நடந்து வந்து கொண்டு இருந்தாள். காலில் செருப்பு கூட இல்லை. நைட் பான்ட்,  டீஷர்ட் அணிந்து இருந்தாள். வலது காலில் சின்னதாக ஒரு கட்டு. காஸ் (gauze) துணியை வைத்து கோணாமாணவென்று சுற்றி இருந்தாள். முகத்தில் வலியைவிட கலவரம் அதிகமாகத் தெரிந்தது.

என் பக்கத்தில் வந்து உட்கார்ந்து கொண்டாள்.  கூடவே அவள் கணவனும். காலை கீழே வைக்க முடியாமல் தவித்தாள்.
'காலைத் தூக்கி இன்னொரு சேர் மேல் வைத்துக் கொள்ளம்மா' என்றேன். 'வேண்டாம்,   கொஞ்சம் வெயில் படட்டும்னு தான் காலை நீட்டி கொண்டு  இங்கே உட்கார்ந்து  இருக்கிறேன்' என்றாள். 

'என்ன ஆயிற்றும்மா?' 

'காலில் சைக்கிள் விழுந்து விட்டது'

'நீ ஓட்டி கொண்டு இருந்தாயா?'

'இல்லை யில்லை. நின்று கொண்டு இருந்த சைக்கிள் கால் மேல் விழுந்து விட்டது.'

அடடா....!'

காலில் சுற்றியிருந்த கட்டை எடுத்து விட்டு காலை மடக்கி அவள் அமர்ந்திருந்த சேரின் மீது வைத்துக்கொண்டாள். நடுவிரலில் வெட்டுக்காயம் தெரிந்தது.

சற்று நேரத்தில் அந்தப் பெண்ணை கூப்பிட்டார்கள்.

'ஜோதி...!'

அந்த பெண் எழுந்து டாக்டர் அறைக்குள் சென்றாள்.

சற்று நேரத்தில் 'ஓ.......!' என்ற அலறல்.

டாக்டர் ஏதோ சொல்வது கேட்டது. 

கொஞ்சம் அமைதி.  மறுபடியும் அலறல்.

சிறிது நேரத்தில் அந்த பெண் அழுதுகொண்டே வெளியே வந்தாள்.

'என்னம்மா ஆயிற்று?'

'அந்தக் காலிலேயே ஊசி போடுவாங்களாம். அப்புறம் மூணு தையல் போடுவாங்களாம்....' அந்த பெண்ணின் கண்களிலிருந்து அருவி போல கண்ணீர். 

'ஐ கான்ட் டேக் இன்ஜெக்ஷன் ஆண்ட்டீ!'

'அலர்ஜியா?'

'ஊஹூம். எனக்கு ஊசின்னால் ரொம்ப பயம்...'

அந்த நிலையிலும்‌ எனக்கு சிரிப்பு தான் வந்தது.

'என்னம்மா இது நீ என்ன சின்னக் குழந்தையா?  நான் வேண்டுமானால் உன்னுடன் வந்து கையை பிடித்துக் கொள்ளட்டுமா?'

'வேணாம். நான் வீட்டுக்குப் போறேன்'

'உன் கணவர் எங்கே?'

'வெளியே போய் விட்டார். டாக்டர் அவரைப் பார்த்து சத்தம் போட்டார். அவர் ரொம்ப அப்செட் ஆயிட்டார்'.

'எங்கே போனாலும் இதே சிகிச்சை தான். டாக்டர் சொல்றபடி கேளு' என்றபடியே அந்த பெண்ணின் கணவர் வந்தார்.

சிறிது நேரம் மௌனம்.

'நான் ரெடி சிஸ்டர்' என்று அந்தப் பக்கம் வந்த நர்ஸைப் பார்த்து கண்ணைத் துடைத்துக் கொண்டு சொன்னாள் அந்தப் பெண்.

'எனக்குத் தெரியாது. நீங்களே போய் டாக்டர் கிட்ட சொல்லுங்க'.

போறபோக்கில் சொல்லி விட்டு போனார் அந்த சிஸ்டர்.  நான் அவரை நிறுத்தினேன்.  'சிஸ்டர்! சின்ன பொண்ணு. நீங்கதான் கொஞ்சம் சொல்லணும்...ப்ளீஸ்...' என்று நானும் என் பங்குக்குச் சொன்னேன்.

என்னை ஏற இறங்கப் பார்த்து விட்டு 'ஏம்மா, ஊசி போட்டுக்க அந்தப் பொண்ணு என்ன ரகளை செஞ்சுது தெரியுமா? ஓன்னு அலறுது. ஊசின்னா கொஞ்சம் வலிக்கும் தான். அதுக்கு அலறுவாங்களா? நாங்க கையை பிடிச்சுக்கறோம்னா எங்கள கொலைகாரங்க மாதிரி பார்த்து 'ஆ' ன்னு கத்துது...! ஊர் ஒலகத்துல இல்லாத என்னா  பொண்ணுமா இது!....'

'ஐ கான்ட் டேக் இன்ஜெக்ஷன் ஆண்ட்டி...!'  மறுபடியும் அந்தப் பெண்ணின் கண்களில் அருவி.

செய்வது அறியாமல் நான் மௌனமானேன். 

அந்தப் பெண் விந்தி விந்தி நடந்துகொண்டே மருத்துவமனையை விட்டு வெளியேறினாள். நான் அவளையே பார்த்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தேன்.

கூ.....கூ......கூ....... என்று சத்தம் போட்டு கொண்டு வந்த ஆம்புலன்ஸ் வண்டி என் கவனத்தைத் திருப்பியது. குழந்தையை கையில் ஏந்தியபடியே இளம் வயது ஆண் அதிலிருந்து இறங்கி பரபரவென்று மருத்துவ மனைக்குள் நுழைந்தார். ஏற்கனவே தொலைபேசியில் சொல்லியிருப்பார்கள் போல. டாக்டர்களும் நர்ஸுகளும் தயாராக நின்றிருந்தனர்.

குழந்தையை ஐசியூவிற்குள் அழைத்துப் போனார்கள். அந்த இளம் தாய் விக்கி விக்கி அழ ஆரம்பித்தாள். பாவம், என்னவாயிற்றோ குழந்தைக்கு. 

இவர்களைப் பராக்கு பார்த்துக் கொண்டிருந்ததில் என் கணவரைப்பற்றிய கவலை சற்று குறைந்தாற் போல இருந்தது. நேரம் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. கணவரைப் பார்க்க அனுமதி கிடைக்கவில்லை. எப்படி இருக்கிறார் என்றால் stable ஆக இருக்கிறார் என்று பதில் வந்தது. 

பசிக்கிறாப் போல இருந்தது. இயந்திரம் போல எழுந்து காண்டீன் போய் சாப்பிட்டு விட்டு வந்தேன். 

காலை மாலையாயிற்று. மருத்துவமனையைச் சுற்றி நிறைய மரங்கள். சலசலவென்று பறவைகளின் கூக்குரல். ரசிக்கும் மனநிலை இல்லை. காலையிலிருந்து உட்கார்ந்து உட்கார்ந்து உடல் அசந்து போயிருந்தது. இரவு முழுவதும் இப்படியேதான் உட்கார்ந்து இருக்க வேண்டுமோ? தூக்கம் கண்ணை இழுத்தது.


நல்லவேளையாக நர்ஸ் ஒருவர் வந்து  'மாடில ஒரு பெட் கொடுக்கிறோம். படுத்துக் கோங்க' என்று சொல்லி அழைத்துக் கொண்டு போனார். அவர் காட்டிய படுக்கையில்  படுத்தது தான் தெரியும். காலையில் வெகு அருகில் குழந்தையின் குரல் கேட்டு விழித்துக் கொண்டேன். 

பக்கத்து அறையில் ஒரு குழந்தை.

நேற்று இரவு வந்த குழந்தையாகத்தான் இருக்க வேண்டும். அம்மாவைப் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டிருந்து. அப்பாடா என்று இருந்தது. 

காலைவேளை மனதிற்கு எத்தனை நம்பிக்கையைக் கொடுக்கிறது என்று நினைத்துக் கொண்டே கணவர் இருந்த ஐஸியூ பக்கம் நடந்தேன்.

**************************************

பின்குறிப்பு :  ரஞ்சனி நாராயணன் எழுதி அனுப்பி இருந்த இந்தக் கதை படித்ததும் எனக்கு சில மாதங்களுக்கு முன்னர் வாட்ஸாப்பில் வந்திருந்த இந்த வீடியோ நினைவுக்கு வந்தது.  அவருக்கு அனுப்பி பார்க்கச் சொன்னேன்.  "சிரித்து விட்டேன்.  இதை கதையுடன் இணைத்து விடுங்கள்" என்று சொல்லி இருந்தார்.   இணைத்து விட்டேன்.