திங்கக்கிழமை : லன்ச் பாக்ஸ்

குடும்பத் தலைவிகளுக்கு ரெண்டு விஷயம் தினப்படி தலைவலி!  ஒன்று காலையில் பிள்ளைகளுக்கு லன்ச் பாக்ஸுக்கு என்ன வைப்பது என்பது.  இரண்டாவது இரவுக்கு என்ன டிஃபன் செய்வது என்பது...  இரண்டாவதை எப்படியாவது ஒப்பேற்றி விடலாம்.  ஆனால் இந்த முதலாவதை சமாளிப்பதற்குள் மூச்சு வாங்கி விடும் அம்மாக்களுக்கு!  அதாவது இந்தக் கால அம்மாக்களுக்கு!

அந்தக் கால அம்மாக்களுக்கு?

அப்போதெல்லாம் நாங்கள் மோர் சாதம்தான் எடுத்துப் போவோம்.  கவனிக்கவும், தயிர் சாதம் இல்லை, மோர் சாதம்!  பழைய சாதத்தை மொத்தமாகக் கலந்து பாதியை சாப்பிட்டு விட்டு, மீதியை டிபன்பாக்சில் எடுத்துச் செல்வோம்.  தொட்டுக்கொள்ள மாவடு அல்லது நார்த்தங்காய்.  சில சமயம் சின்ன வெங்காயம்.  பள்ளியில் வாய் நாறும் அபாயத்தைப் பற்றி எல்லாம் கவலைப்பட்டதில்லை.  நிறைய பையன்களிடம் பூண்டு நாற்றம் நாறும்.

ஒருமுறை "என்னம்மா..   எப்போது பார்த்தாலும் ஒரே மாதிரி மோர்சாதம்..." என்று கேட்டதும் அம்மா சூடான சாதத்தில் சின்ன வெங்காயத்தை நறுக்கிப்போட்டு, சாதம் வடித்த கஞ்சியையும் துளி மோரையும் விட்டு பிசைந்து தந்தார்கள்.  அன்று பார்த்து என் வழக்கமான டிபன்பாக்ஸுக்கு பதிலாக பிளாஸ்டிக்கோ வேறு எதுவோ ஒரு டிபன்பாக்ஸ் வேறு..   ஒரு மாதிரி வாசனையாக அன்று மதிய உணவை நான் ரொம்ப ரசித்தேன்.  அப்புறம் அடிக்கடி அந்த மாதிரி எடுத்துக் போயிருக்கிறேன்.

எப்போதாவது ஒருமுறை எலுமிச்சை சாதம் கிடைக்கும்.   வெகு அபூர்வமாய் புளியோதரை அல்லது தேங்காய் சாதம்!  வருடத்துக்கொரு முறை!

என் நண்பன் ஒருவனுக்கு வாய்ப்புண்.  அவன் பெயர் பாஸ்கர்.  (பெயர் மாற்றப்படவில்லை!) ஏழாவது படித்த நேரம் அது.  அவன் அப்பா ஒரு போலீஸ்காரர்.  அவரைப்பற்றி அவன் எங்களிடம் நல்லதாய் எதுவும் சொன்னதில்லை.  எப்போது பார்த்தாலும் அடிப்பார், உதைப்பார் என்றுதான் சொல்லி இருந்தான். இண்டர்வெல் நேரத்தில் 'வேலையை' முடித்து விட்டு இங்கு அங்கு அலைந்த நேரம் ஒரு மரத்தடியில் பாஸ்கருக்கு அவன் அப்பா ஒரு டிஃபன் பாக்சிலிருந்து ஏதோ எடுத்து எடுத்து ஸ்பூனால் வாயில் ஊட்டிக்கொண்டிருந்தார்.  அப்புறம் தெரிந்தது.  வாய்ப்புண் என்று வெண்ணெய் வாங்கி வந்து ஊட்டி விட்டாராம்.   அவரா கொடும்மைக்கார அப்பா?  பாஸ்கரை முறைத்தோம்!

ஒருமுறை லன்ச் பாக்ஸ் எடுத்துச் செல்ல மறந்து விட்டேன்.  மூன்றாவது படித்துக்கொண்டிருந்தேன்.  நான் லஞ்ச் பாக்ஸ் மறந்து விட்டேன் என்பதையே சாப்பிடும் மணி அடித்த சமயம்தான் கவனித்தேன்.  துக்கம் தொண்டையை அடைத்தது!  எல்லோரும் கைகழுவச் செல்லும் இடத்தில நானும் கைகழுவினேன்.  எல்லோரும் சாப்பிடும் இடத்தில் நானும் இருந்தேன்.  வெளியில் சுவரை ஒட்டி (பள்ளி வளாகத்துக்குள்தான்) சுவரைப்பார்த்து அமர்ந்து டிபன் பாக்ஸைத் திறந்து சாப்பிடுவது வழக்கம்.   சற்று தூரத்தில் இருக்கும் பெரிய மரத்தடியில் வட்டமாக அமர்ந்து சாப்பிடுவார்கள்.  சில மாணவர்களுக்கு அவர்களின் பெற்றோர்கள் தினசரி மதிய உணவு கொண்டு வந்து தருவார்கள்.  

ஒரு பிளாஸ்டிக் கூடையில் டிபன் கேரியர், தட்டு, அல்லது சிறு வாழை இலை, தண்ணீர் எடுத்து வந்து மரத்தடியில் அமரவைத்து அவர்கள் மடியில் ஒரு துண்டுபோட்டு சாப்பிடவைத்து, வாயெல்லாம் துடைத்து விட்டு உள்ளே விட்டு விட்டு செல்வார்கள்!!   எனக்கு அதைப்பார்த்து எந்த ஏக்கமும் வந்ததில்லை தெரியுமோ!

அவர்களை எல்லாம் வேடிக்கை பார்த்தபடி நின்றிருந்தேன்.  நண்பர்கள் யாராவது தங்கள் உணவைப் பகிர்வார்கள், ஒரு வாயாவது கொடுப்பார்கள் என்ற எதிர்பார்ப்பு இருந்தது என்று ஞாபகம்.  ஏதோ பெரிய துக்கத்தில், கஷ்டத்தில் மாட்டிக்கொண்டவன் போல உணர்தேன்.

அப்போது கண்ணில் பட்டார் நாங்கள் இருந்த அரசுக் குடியிருப்பில் மூன்றாவது வீட்டில் இருந்த பஞ்சு மாமா.  இவர் எதற்கு இங்கு வந்தார் என்று யோசிப்பதற்குள் பள்ளி ஆயா என்னைத் தேடிக்கொண்டு வந்து விட்டார்.

"கண்ணு...   சோத்து டப்பாவை வீட்ல வச்சுட்டு வந்துட்டியாமே...  இந்தா...   அம்மா கொடுத்தனுப்பிச்சிருக்காங்க பாரு..  சொல்லக் கூடாதா ராசா...   இப்படி எல்லாம் இருந்தா எங்கிட்ட சொல்லு..  நான் மதர் கிட்ட சொல்லி ஏதாச்சும் ஏற்பாடு பண்ணுவேன்..  புரிஞ்சுதா?" என்று சொல்லிச் செல்ல,  பஞ்சு மாமா என் தோளைத் தட்டி வீட்டுக் கிளம்பினார்.  பஞ்சு மாமா மூன்றாவது படிக்கும் என்னைவிட சற்றுதான் உயரமாயிருப்பார்.  வீட்டுக்கருகில் அதுவரை அவரை குள்ளமாமா என்று அழைத்துக் கொண்டிருந்த என் நண்பர்களுக்கு (நானும்தான்) நடுவில் அன்று முதல் நான் அவரை 'மாமா' என்று மட்டும் அழைக்க ஆரம்பித்ததன் பின்னணி என் நண்பர்களுக்குத் தெரிய நியாயமில்லை!

2016 இல் மதுரை வீட்டில் என் பள்ளிக்கால டிபன்பாக்ஸை பார்த்ததும் திறந்து பார்த்தபோது ஸ்கூல் வாசனை அடித்தது.  ஓரம் நெளிந்த அதே டிபன் பாக்ஸ்.  எட்டாவது வகுப்புக்குமேல் வந்த போதெல்லாம் டிபன் பாக்ஸ் எடுத்துச் செல்லவில்லை.  மதியம் வீட்டுக்கு வந்து விடுவேன்.  பள்ளிக்கருகிலேயே வீடு.  சற்று தூரத்தில் இருந்த காலங்களிலும் என் அண்ணனின் நண்பரின் சைக்கிளை நான் வாங்கி வைத்திருந்தேன்.  அது அவர் அப்பா கால சைக்கிள்.  பள்ளித் தலைமையாசிரியராயிருந்த அவர் வைத்திருந்த சற்றே உயரமான சைக்கிள் அது.  அதில் வந்து செல்வேன்!

எனக்கு அப்போது வகுப்பு ஆசிரியையாய் இருந்த ஜூலி டீச்சர் உறவினப் பையன் ஒருத்தன் என்னுடன் படித்தான்.  தாமஸ் என்று பெயர்.  நானெல்லாம் "மலர்ந்த முகமே வாழ்க்கையின் இன்பம்" என்று ரோஜாப்பூ படம் போட்ட துணிப்பையில் புத்தகம் எடுத்துச் சென்ற காலங்களில் அவன் அலுமினியம் பெட்டியில் புத்தகங்கள் கொண்டு வருவான்.  அவன் டிபன் பாக்ஸ் இரண்டடுக்காய் சாம்பார் சாதம், பொரியல், தயிர் சாதம் என்று எடுத்து வரும் வசதி உடையதாய் இருக்கும்.  சில மாணவர்கள் இந்தாலியம் டிஃபன்பாக்ஸ் எடுத்து வருவார்கள்.

சாப்பிட்டு விட்டு அங்கேயே டிபன்பாக்ஸை கழுவி விட்டு அதே குழாயில் வாய் வைத்து தண்ணீர் குடித்திருக்கிறேன்.

மதுரையிலிருந்து எடுத்து வந்த அந்த என் டிபன் பாக்ஸை போட்டோ எடுக்கலாம் என்று தேடினேன்.  காணோம்.

படங்கள் எல்லாம் நன்றியுடன் இணையத்திலிருந்து எடுத்திருக்கிறேன்.

என் மகன்களுக்குக் கூட ஏதோ ஒரு தவிர்க்க முடியாத சமயத்தில் மட்டும் மதிய உணவு கொண்டுபோய் கொடுத்திருக்கிறார் பாஸ்.  மற்றபடி 95% டிபன் பாக்ஸ் காலையிலேயே கையில் கொடுத்து விட்டு விடுவார்.

இப்போதெல்லாம் அம்மாக்கள் ஃபிரைட் ரைஸ், இட்லி, சப்பாத்தி, நூடுல்ஸ், பாஸ்தா என்றெல்லாம் கொடுத்து அனுப்புகிறார்கள்.  சின்னச்சின்ன ஹாட் பாக்ஸ் எல்லாம் கூட எடுத்துச் செல்கிறார்கள்.