கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : பிஸினஸ் - கீதா ரெங்கன்

பிஸினஸ்
கீதா ரெங்கன் 

“அடடே! மாலா! வா வா”

சித்தப்பா முகத்தில் சந்தோஷம். 85 வயது. காது கேட்காது. தொலை/அலை பேசியில் பேச முடியாது. எனவே கடிதம் போட்டிருந்தார். உன்னைப் பார்த்து நாளாச்சு. ஏன் வரவில்லை என்று.

வெயில் சுட்டெரித்தது. புடவைத் தலைப்பால் விசிறி துடைத்துக் கொண்டாள்.

“பயங்கர வெயில். இந்தா தண்ணி குடி. எளைச்சு, கருத்துப் போயிட்டியே. எங்க வேலைக்குப் போற?” 

சொன்னாள்.

“எங்களால வெளில எங்கயும் போக முடில. எப்பவும் வர நீ இப்ப கொஞ்சநாளா வரலியா… சித்தப்பா தவிச்சுப் போயிட்டார்” - சித்தி

“நீங்க பெரியவா. என் தம்பி, தங்கைகள் சின்னவா எங்காத்துக்கு வரலாமே.”

“இவாளுக்கு டைமே இல்லை. எல்லாரும் ரொம்ப பிஸி. தினம் அலைச்சல். இன்னிக்கு ஞாயித்துக் கிழமை ஒரு நாள் தான் ரெஸ்ட்.”

மாலா சிரித்துக் கொண்டாள். அவளுக்கு அந்த ஒரு நாள் ரெஸ்டும் கிடையாது. நேரமும் தான். அவள் பணி அப்படி. ரயில் அல்லது பஸ்ஸில், அதுவும் நடந்துதான் ஏற வேண்டும்.

“இல்லைக்கா. டைம் இல்லைனோ, ரெஸ்ட்னோ இல்லை. சோம்பேறித்தனம் தான்.” தம்பி மனைவி உண்மையைச் சொன்னாள்.

பொதுவான குடும்ப விசாரிப்புகள்.

“வெத்தலை பாக்குல ஏதாவது வெச்சுக் கொடுத்தாலும் நீ வாங்கிக்க மாட்ட. என்ன உதவி வேணும்னாலும் கேளு மாலா. நாம எல்லாம் ஒரே ஆத்துல என் பொண்கள் ரெண்டு பேரும் உன் மடிலதான் படுத்துப்பா. மறக்க முடியுமா பழச. நீ உடம்பால எவ்வளவோ செஞ்சுருக்க எங்களுக்கு”

மாலாவின் கழுத்தில் தாலிக்கொடி மஞ்சள் கயிறாகியிருந்தது அவர்கள் கண்ணில் படாமல் இருக்குமா? அதனால்தானே இதுவரை வராமல் தவிர்த்துவந்தாள்.

“எனக்கு உங்க அன்பும், ஆசிர்வாதமும் தான் வேணும். அதுதான் முக்கியம் சித்தி.”

பேசினார்கள். சிரித்தார்கள். ஒரு மணி நேரம் கடந்ததே தெரியவில்லை.

“சரி. சாப்பிட வா. பசிக்கும். 8, 9 கி மீ தான் உங்க ஏரியா இங்கருந்து. ஆனா ட்ராஃபிக். பஸ்ஸோ, ரயிலோ…..வெயிட்டிங்க் டைம், நடை எல்லாம் சேர்த்தா ஒரு மணி நேரம் ஆகும்”

தம்பியின் மனைவி நன்றாகவே சமைத்திருந்தாள். சாம்பாரின் மணம் சித்தியின் சாம்பார் பொடியின் அளவைக் கேட்க வைத்தது. கை மணமோ?

நான்கைந்து தெரு தள்ளியிருந்த சித்தப்பா பெண்ணும், பேத்தியும் இங்கேயே வருவதாகச் சொல்லியிருந்தார்கள்.

“மாலா பயங்கர வெயில். எங்களால அங்க வர முடியலை. நீ இங்க வந்துரு.”

சுட்டெரிக்கும் வெயிலில் மீண்டும் நடை. தங்கை பெண் தற்போது ஏதோ ஆர்கானிக் ப்ராடெக்ட்ஸ் ப்ரமோ, பிசினஸ் என்று இறங்கியிருப்பதாகச் சொன்னாள். நல்ல வேலையை விட்டுவிட்டாளா என்று கேட்டதற்குச் சரியான பதில் இல்லை.

“மாலா, நீயும் பாட் பெயின்டிங்க், ஜ்வெல்லரி, ஊறுகாய், ரெடிமேட் பொடி எல்லாம் நிறைய செய்வியே! ஆன்லைன்ல போடலாம். எல்லாம் செமை விலைக்குப் போகும்.”

மாலாவுக்குச் சிரிப்புதான் வந்தது. அவளிடம் யாரும் அத்தனை ரூபாய் கொடுத்து வாங்குவதில்லை. அந்த சாமர்த்தியம் இருந்திருந்தால் இன்று எங்கோ போயிருப்பாள். அதற்கு பிஸினஸ் மனம் வேண்டும். அவளுக்குத் தெரிந்த ஒன்று உழைப்பும், அன்பும் மட்டுமே. அதிர்ஷ்டம்? அது தனி ப்ரான்ட்!

“வீட்டுக்கு அப்பப்ப வந்துட்டுப் போ. டெய்லி இங்க வந்தா பிஸினஸ்ல சேர்ந்துக்கலாம். இங்கதான் மெட்டீரியல் எல்லாம் சீப். இல்லைனா வாரம் ஒரு தடவை இங்க வந்து நீ செய்யறத கொடுத்துட்டுப் போ”

“ஸாரிபா. என்னால இப்ப இன்வெஸ்ட் பண்ண முடியாது. ஹான்….உன் ப்ராடெக்ட்ஸ் விக்க…. என் ரிலேட்டிவ் ரோகிணி தெரியும்லியா? அவளைப் பிடி. அவ ஃபினான்சியல் லைன்லயும் இருக்கா. பெரிய சர்க்கிள். எல்லாம் ஹைஃபை.”

மாலா வீட்டருகில் ரயில்வே கேட்டைக் கடந்தால் ரோகிணியின் வீடு. ரோகிணியின் நம்பரை கொடுத்தாள். 

“நீங்க வீட்டுக்கு வரதே இல்லையே. ரெண்டுபேரும் மாப்பிள்ளையையும் கூட்டிட்டு வாங்கப்பா வீட்டுக்கு.”

“ஹையோ உங்க வீடு ரொம்ப தூரம். வரது கஷ்டம்ப்பா”

மறு நாள் ரோகிணியின் அழைப்பு. 

“மாலா உன் கஸின் பொண்ணு கூப்பிட்டா. வேலையை விட்டுட்டு ஏதோ ஆர்கானிக் ப்ராடெக்ட் பிஸினஸ் பண்றாளாம். ஃபினான்ஸியல் லைன்லயும் இருக்காளாமே. அவ ஹஸ்பன்டு சி ஏ வாமே. என் கூட பேச இன்னிக்கு இங்க வரேனு சொல்லிருக்கா”

"ஓ!" மாலாவின் அந்த ஓ வில் ஆச்சரியமும் வேதனையும் கலந்திருந்தது.