சிறுகதை : மருமகள் - துரை செல்வராஜூ

 மருமகள்

துரை செல்வராஜூ

*** *** ***

" இன்னொரு தோசை வெச்சிக்கிறீங்களா.. "

" இது போதும்.. "

" சேலத் துணி மாதிரி எவ்வளோ மெல்லிசா ஊத்தியிருக்கா... அந்தப் பொண்ணு.. "

அந்தப் பொண்ணு என்றால் வீட்டிற்கு வந்திருக்கின்ற மருமகள் ஜனனி... ஐந்து நாட்கள் தான் ஆகின்றன.

தொண்ணூறுக்குப் பிறகு பிறந்ததுகள்.. ஆனதால் அங்கேயும் இங்கேயும் சொந்தம் சோலி எல்லாம் மிகவும் குறைவு..  மூன்று அழைப்புகளிலும் கலகலப்பாக பேசிச் சிரிப்பதற்கும்,  தலை வாழையில் உண்டு   மகிழ்வதற்கும் அதிக ஆட்கள் இல்லை.. 

சீர் செய்வதற்குத் தெரியவில்லை..  உறவு முறை எனும் பந்தங்களும் தலைமுறை வாழ்வில் இல்லை.. 

இப்பொழுதே இப்படி என்றாம் இனி அடுத்தடுத்த தலைமுறைகளில் என்ன நடக்கும்?..

அதுதான் தெரியவில்லை.

" எல்லாம் வீட்ல சொல்லிக் கொடுத்திருக்கிற பழக்கம்.. 

நீயுந்தான் இத்தனை காலம் ஊத்து ஊத்து ன்னு  தோசை ஊத்தறே... தோசையா அடையா..  ன்னு கண்டுபிடிக்க முடியாத மாதிரி..

கீழடியில வச்சி தான் ஆராய்ச்சி பண்ணனும்!..  "

இதைக் கேட்டதும் கௌரியம்மாளின் முகம் வாடி விட்டது...

" சும்மா சிரிப்புக்குத் தான் சொன்னேன்.. இதுக்குப் போயி.. நீ வளர்த்த உடம்பு இல்லையா இது.. இத்தன வருசம் நீ செஞ்சு போட்டதைத்  தின்னுட்டு உன் கைப் பக்குவத்தக் கேலி செய்வேனா?.. "  - மாணிக்கம் மனைவியைத் தேற்றினார்..

" அந்தப் புள்ள  காதுல விழுந்தா என்ன நெனைக்கும்?..  என்னத்த  செஞ்சாலும் பொம்பளையா பொறந்த பொறப்புக்கு மட்டும்

செம்மத்துல நல்ல பேரே கிடைக்காது.. சரி.. சரி... தோசை வைக்கவா எடுத்துக் கிட்டுப் போகவா.. "

" காஃபியா.. டீ யா...?.. "

" எதுவும் இல்லை... "

" ஏன்.. என்ன ஆச்சு?.. "

" பால் கெட்டுப் போச்சு.. "

" பாக்கெட் பால் தானே.."

" பாக்கெட் பாலு ன்னா கெட்டுப் போகக் கூடாது ன்னு இருக்கா?.. " 

" வழக்கமா வாங்கற பால் தானே... "

" ஆமாமா... காலை காஃபிக்கு வேணும் ன்னு நேத்து  ராத்திரி வாங்கின பாலு.. அப்புறந்தான் தெரியுது.. நேத்து மத்தியானத்துல இருந்து அடுத்தத் தெருவு ல கரண்டு இல்லாம இருந்தது ன்னு... கடையிலயே பால் கெட்டுப் போய் இருந்திருக்கு... அவன் காசு பார்த்துட்டான்... நமக்குத் தான் நட்டம்..."

கௌரியம்மாளிடம் இருந்து பெருமூச்சு.. 

சாப்பிட்டு முடித்த  சிறு பொழுதுக்கெல்லாம் சட்டையை மாற்றிக் கொண்டு கையில் பிளாஸ்க்குடன்  - முதல் தெரு பிள்ளையார் கோயில் வளாகத்தை நோக்கிச் சென்றார் மாணிக்கம்... 

சின்ன கடைத் தெரு மாதிரி.. மருந்தகம் உணவகம் காய்கறிக் கடை எல்லாம் இருக்கின்றன.. 

காபி குடித்து விட்டு நாலு வடை நாலு பஜ்ஜி வாங்கிக் கொண்டால் போதும்... மனைவிக்கும் மருமகளுக்கும்  ஆகும்... மாணிக்கத்தின் மனம் அவருக்கு முன்னே ஓடியது..

இங்கே வீட்டில் -

" இன்னிக்கு என்ன குழம்பு வைக்கட்டும் அத்தை? . " 

" உனக்கு எல்லாக் குழம்பும் வைக்கத் தெரியுமாம்மா!..  "

" தெரியுங்க அத்தை.. நேற்றைக்கே நான் சமைக்கிறேன் ன்னு சொன்னேன்..  "

" சரிம்மா ஜனனி... இன்னிக்கு காலிபிளவர் குருமாவும் பனீர் மசாலாவும் வெச்சுடு..  நாளைக்கு  உருண்டைக் குழம்பு வெச்சுக்கலாம்...  "

" சரிங்க அத்தை... அப்படியே செஞ்சிடலாம்... "

" ஏம்மா பத்து மணிக்கு காப்பி குடிக்கிற பழக்கம் இருக்கா உனக்கு?.. "

என்று கேட்பதற்கும் மாமனார் வடை பஜ்ஜி காஃபியுடன் வந்து நிற்பதற்கும் சரியாக இருந்தது..

கௌரியம்மாள் கைப்பையை  வாங்கி  சூடாக இருந்த வடை பஜ்ஜியை மூவருக்கும் பகிர்ந்தார்.. 

காஃபியுடன் பொழுது நகர்ந்து கொண்டிருந்த போது - 

" மாமா..  ஒரு வார்த்தை சொல்வேன்... தப்பா எடுத்துக்கக் கூடாது.. " - என்றாள் ஜனனி..

" சொல்லும்மா... "  மாணிக்கத்திற்கு ஆவலாகி விட்டது... 

நாற்காலியை எடுத்துப் போட்டு அமர்ந்து கொண்டார்...

" இது சொந்த வீடு தானே!... "

" ஆமாம்... "

" அப்போ நாம ஒரு பசு  வளர்ப்போமா.. நமக்கும் பால் பிரச்னை தீரும்.. "

" பாலுக்காக பசு மாடா?... பாக்கெட் பால் காலத்துல இதெல்லாம் சரிப்பட்டு வருமா?.. " 

" பாக்கெட் பால விட இது நல்லதாச்சே.. பாக்கெட் ல பால் வர்றதுக்கு முன்னால இப்படித் தானே இருந்தோம்... பால் ன்னா காஃபி மட்டும் தானா... தயிர் மோர் வெண்ணெய் நெய் எல்லாம்  கிடைக்குமே!... "

" கேக்கறதுக்கு நல்லாத்தான் இருக்கு...  "

" நம்ம  தேவைக்கு அது வாங்கலாம்.. இது வாங்கலாம்.. ஆரோக்கியத்தை வாங்க முடியுமா?.. "

' முடியாது!.. "

" அதுக்காகத் தான்!.. அதுவுமில்லாம இங்கே வசதி வாய்ப்பு இருக்கறதால தான் இந்த யோசனை.. "

ஜனனியிட்ம் புன்னகை..

கௌரியம்மாளிடம் மகிழ்ச்சியும் வியப்பும்..

"  ஆனா மாட்டை வளர்க்கணுமே.... "

" ஏன்?... நான்  இருக்கிறேனே... ரெண்டு வருசத்துக்கு முன்னால வரைக்கும் எங்க வீட்லயும் மாடு இருந்ததே... "

" பரம்பரையா மாடு வளர்த்தவங்களே விட்டுட்டு ஓடற கலி காலம்  மா  இது.. உனக்கு எதுக்கு தேவையில்லாத கஷ்டம்?.. நீ தான் படிச்சிருக்கியே இஷ்ட்ப்பட்ட வேலைக்குப் போய்ட்டு வா.. நாங்க எதுவும் சொல்லலை.. "

" வீட்டுக்கு வடக்கால காலி இடம் கிடக்கு...அந்தப் பக்கமா வாய்க்கால்.. பின்னாலயும் வீடு இல்லை.. இதப் பார்த்ததும் தான் எனக்கு மாடு வளர்க்கணும்ன்னு ஆசை வந்தது... யாரோட இடம் மாமா அது?.. "

" நம்மளோடது தாம்மா.. இந்த மனைப் பிரிவுல இது தான் கடைசி.. வந்த விலைக்கு வாங்கிட்டேன்... "

ஜனனிக்கு ஏகப்பட்ட மகிழ்ச்சி...

" அப்போ நாளைக்கே மாடு வாங்கிடலாம்.. " -  கை கொட்டிச் சிரித்தாள்..

' இந்தக் காலத்தில் இப்படியுமா!... ' பெரியவர்கள் இருவருக்கும் வியப்பு..

" எங்கேன்னு போய் மாடு வாங்கறது?.. "

" சரி ன்னு சொல்லுங்க..  ரெண்டே  நாள் ல பசு வந்து நிற்கும்.. "

" மாடுங் கன்னும் தானே.. "

" ம்ஹூம்.. இளங்கன்றாக வந்து இங்கே வளர்ந்து ஆளாகி பலன்பட்டு கன்னு போடணும்..  அதுதான் நல்லது.. '

" சரிம்மா... உன் இஷ்டம்!.. " பெரியவர்களிடம் மகிழ்ச்சி ததும்பியது...

" மருமகள்னா மகாலக்ஷ்மி ன்னு சொல்வாங்க.." - என்றபடி திருஷ்டி கழித்தார் கௌரியம்மாள்..

ஃஃஃ