சிறுகதை - தங்கக் கூண்டு :: சியாமளா வெங்கட்ராமன்

 

ஷீலா தன் தோட்டத்தில் உள்ள செடிகளை, ஒவ்வொன்றாக தொட்டு அதன் தளிர் இலைகளையும் மிருதுவான பூக்களையும் தடவிக் கொடுத்தவாறு  வலம் வந்தாள், ரோஜா செடியின் அருகே வந்ததும் அதில் பூத்திருக்கும் ரோஜாவை தொட்டுப் பார்த்து ஆனந்தம் அடைந்தாள்.

 ஆனால் அதே சமயம் அவளை அறியாமல் ஒரு பெருமூச்சும் கண்களில் நீரும் வந்தது. 

அவள் கணவன் ராம்  அதை வாங்கி வந்து நட்டு, ஒரு குழந்தையைப் போல் வளர்த்ததை எண்ணிப் பார்த்தாள், அவள் கணவன் ராம் அவளை விட்டு போய்  இரண்டு வருடங்களுக்கு மேல் ஆயிற்று. அந்த செடியைப் பார்த்ததும்  அவன் நினைவு தன்னை பழைய நிகழ்ச்சிகளை அசை போட வைப்பதை நினைத்தாள். அந்த ரோஜாவை தொடும் பொழுது ராம் தன்னை தொடுவது போன்ற உணர்வு உடலில் ஒரு சிலிர்ப்பை ஏற்படுத்த தன்னை மறந்து சிரித்தாள்.

அப்போது வெளியே வந்த காவேரி "என்ன மாமி தனியாக நின்று சிரிக்கிறீர்கள்?"எனக் கேட்டாள். காவேரி அவர்கள் வீட்டின் ஒரு பகுதியில்  குடியிருப்பவள்.

 உடனே ஷீலா  "ஏதோ பழைய நினைவு" எனக் கூறி சமாளித்தாள்.

"ஓ...... நாளைக்கு பிள்ளை வீட்டிற்கு போவதால் செடிகளுக்கு 'குட் பை' சொல்கிறீர்களா? "எனக் கூறி சிரித்தாள்.  "ஆமாம் இவைகளை விட்டுப் போக மனமில்லை. ஆனால் கீதா சொன்னதிலிருந்து, 'போகாமல் இருப்பது தவறோ?' என்று தோன்றுகிறது "

"உங்கள் சிநேகிதி என்ன சொன்னாள் அப்படி?"  

"நேற்று கடைத் தெருவில் என் சிநேகிதி கீதாவைப் பார்த்தேன். அவள் தன் மகன், மருமகள், பேரக் குழந்தைகளுடன் சந்தோஷமாக இருப்பதாகக்  கூறினாள்.  'நீ ஏன் தனியாக இருக்கிறாய்? உன் மகன் வீட்டிற்குப் போய் அவர்களுடன் இரு; அதுதான் நமக்கு சந்தோஷம்' என்றாள். அதுதான் சரி என்று எனக்குப் பட்டது. ஆனால் என் செல்லப் பிள்ளைகளான செடிகளை விட்டு பிரிய மனமில்லை.."  எனக் கூறினாள்.

மறுநாள் காலை மகன்  மற்றும் பேத்தி ஸ்வேதா இருவரும் காரில் வந்து ஷீலாவை அழைத்துக் கொண்டு போனார்கள். ஷீலா போவதற்கு முன் காவேரியிடம் தினமும் செடிகளுக்கு தண்ணீர் ஊற்றிப் பாதுகாக்கும் படியும் வீட்டை ஜாக்கிரதையாக பார்த்துக் கொள்ளும் படியும் கூறினாள். வீட்டை விட்டு அரை மனதுடன்  பிள்ளை வீட்டிற்கு சென்றாள்.

பிள்ளை வீட்டு வாசலில் மருமகள் துர்கா சிரித்த முகத்துடன் "ஒரு வழியாக இங்கு வர சம்மதித்தீர்களே..... நீங்கள் இங்கு வந்தது உங்கள்பேத்தி ஸ்வேதாவிற்கு  பரம சந்தோஷம்" என்று கூறி வரவேற்றாள்.

அனைவரும் உட்கார்ந்து காலை டிபனை சாப்பிடுவது, ஸ்வேதாபள்ளிக்குச் செல்வது, துர்கா மற்றும் குமார் வேலைக்குச் செல்வது என அனைத்தும் ஷீலாவிற்கு மகிழ்ச்சியைக் கொடுத்தது. மாலையில் ஸ்வேதா பள்ளி விட்டு வந்ததும், அவளுடன் விளையாடுவதும் கதை சொல்வதும் என ஷீலாவிற்கு பொழுது சந்தோஷமாக கழிந்தது. ஸ்வேதாவின் பழக்கவழக்கங்கள் கொஞ்சம் கொஞ்சமா மாறுவதை கண்ட துர்கா ஸ்வேதாவை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பாட்டியிடம் இருந்து  பிரிக்க ஆரம்பித்தாள்.

 ஷீலாவிற்கு, அவள் அறையில்  டிவி கதை புத்தகங்கள்  வாங்கி வைத்து அவள் அறையை விட்டு வராமல் தனிமைப்படுத்த   ஆரம்பித்தாள்.  சாப்பிடும் நேரம் தவிரமற்ற நேரங்களில் ஷீலா தன் அறையிலேயே இருக்கும்படி செய்தாள் துர்கா.

 ஷீலா ஒரு நாள்மாலை கோவிலுக்கு சென்றாள். அங்கு அவள் சிநேகிதி கீதாவை பார்த்தாள். கீதாவின் முகம் வாடி இருப்பதைக் கண்டு "ஏன் என்னவோ போல் இருக்கிறாய்? உடம்பு சரியில்லையா? அமெரிக்காவில் இருந்து ஏன் வந்தாய்? " சரமாரியாக ஷீலா கேட்க..... "குழந்தைகளை வளர்க்க அப்போது நான் தேவைப்பட்டேன். குழந்தைகள் வளர்ந்து விட்டதால் இனி நான் அவர்களுக்குத் தேவையில்லை எனவே யூ எஸ் இல் இருந்து என்னை அனுப்பி விட்டார்கள் எனக்கூறி   வருத்தப்பட்டாள். துர்கா அவளை ஒரு ஒருவழியாக  சமாதானம் செய்தாள். அன்று இரவு முழுவதும் ஷீலாவிற்கு  தூக்கமே வரவில்லை. கீதாவின்  வாடிய முகமும் அவள் கூறிய வார்த்தைகளும் மனதில் வந்து கொண்டே இருந்தது.

காலை எழுந்ததும் டிபன் சாப்பிடும்போது குமாரிடம், "நான் வந்து இரண்டு மாதங்கள் ஆகிறது. அங்கு வீடு எப்படி இருக்கிறதோ.... நான் அப்பா கட்டிய வீட்டிற்கு போகிறேன் இன்று நீ ஆபீஸ்க்கு போகும்போது என்னை அங்கு கொண்டு விட்டு விட்டு செல்" என்று கூறினாள். குமார் அதற்கு ஏதும் மறுப்பு கூறாமல் "சரிம்மா...  நீ ரெடியாக இரு." என கூறினான்.

 ஷீலா தன் வீட்டிற்கு வந்து கதவைத் திறந்ததும் தன்மேல் சுதந்திரக் காற்று பரவுவது போன்ற உணர்வு ஏற்பட உள்ளே வந்தாள். என்னதான் அனைத்து வசதிகள் பிள்ளை வீட்டில் இருந்தாலும்  நான் *தங்கக் கூண்டில் இருந்த கிளிதான்.* இனி நான் * சுதந்திரமாக பறக்கும் சாதாரண கிளி* எனக்கூறி சந்தோஷமாக தோட்டத்தைச் சுற்றிப் பார்க்க சென்றாள் ஷீலா!!

= = = = = =