சிறுகதை - பொக்கிஷம் - திருப்பம் - ரா ஆறுமுகம்-

திருப்பம் - ரா. ஆறுமுகம்

பெண்ணும் மாப்பிள்ளையும் சர்வ அலங்காரங்களுடனும் அமர்ந்திருந்தனர். பெண் பி. ஏ. பட்டம் பெற்றவள். மாப்பிள்ளை என்ஜினியரிங் பட்டதாரி. பெண்ணின் தந்தைக்கு அந்தக் கிராமத்தில் இரண்டு ஏக்கர் நிலமும் ஒரு வீடும்தான் இருந்தன. ஒரே பெண்தான். அவளைப் படிக்க வைப்பதற்காகவே தம் வருமானத்தையெல்லாம் செலவு செய்தவர். அந்தக் கிராமத்திலேயே கௌரவமான பெரிய மனிதர். பண வசதி அவ்வளவாக இல்லையென்றாலும் கருணை உள்ளம் கொண்டவராதலால் அவர் பேரில் எல்லோருக்கும் பிரியம்.

எனவே அவர் கொடுத்த பணத்தை வைத்துக் கொண்டு, அவர் எதிர்பார்த்ததற்கு மேல் பெரிய பந்தலையும், சமையல் ஏற்பாடுகளையும், இதர வசதிகளையும் செய்து முடித்திருந்தார்கள். அவரே ஒவ்வொரு வீடாகப் போய்க் கல்யாணத்துக்கு அழைத்திருந்ததால் அந்தக் கிராமமே திரளாக வந்து பந்தலை நிரப்பியிருந்தது.

மணவறையில் மணமக்களுக்கு முன்னால் புரோகிதர் ஹோம குண்டத்தை வளர்த்துக் கொண்டிருந்தார். பந்தலில் நின்று கொண்டிருந்த மாப்பிள்ளையின் தந்தையை ஒருவர் தனியே அழைத்துப் போய் ரகசியமாக ஏதோ சொன்னார். உடனே அவர் மணவறைக்கு ஓடி, "நிறுத்துங்கள்!" என்று புரோகிதரைப் பார்த்துக் கத்தி விட்டு. நாகஸ்வரம் வாசிப்பவர்களையும் நிறுத்தும்படி கையை உயர்த்திக் காட்டினார். பந்தலில் திடீரென அமைதி. ஒருவருக்கும் ஒன்றும் புரியவில்லை.

பின்பு அவர் பெண்ணின் தகப்பனாரிடம் ஓடி, "நீங்கள் என்னிடம் சொன்னதென்ன?" என்று கோபமாய்க் கேட்டார்.

"என்னசொன்னேன்?" பதறிக்கொண்டே கேட்டார் பெண்ணின் தந்தை.

''பதினைந்து பவுன் நகைகள் போடுவதாகச் சொன்னீர்களல்லவா? இப்போது பெண்ணின் மேல் இருப்பதெல்லாம் சேர்த்துப் பதினான்கு பவுன்தானாமே?" அதட்டினார் மாப்பிள்ளையின் தந்தை.

''மன்னித்துக் கொள்ளுங்கள். உங்களை ஏமாற்ற வேண்டுமென்ற எண்ணத்தில் நான் வேண்டுமென்றே செய்யவில்லை. ஆசாரியிடம் பதினைந்து பவுன் கொடுத்தேன். அவர் எல்லாவற்றையும் செய்து முடித்து நிறுத்துப் பார்க்கையில் பதினான்கு பவுனும் சற்றுக் கூடுதலாகவுமிருந்தது. சேதாரம், அது இது என்று கணக்குச் சொல்லிவிட்டார். அதற்கப்புறம் ஒன்றும் செய்ய முடியவில்லை..." என்று விளக்கினார் பெண்ணின் தந்தை.

"அதெல்லாம் எனக்குத் தெரியாது. இப்போது அந்தக் குறைந்த ஒரு பவுனைக் கொடுத்தால்தான் கல்யாணம் நடக்கும்" என்று கண்டிப்பாகச் சொல்லிவிட்டார் மாப்பிள்ளையின் தந்தை.

"தற்சமயம் கையிலிருக்கும் பணம் கல்யாணச் செலவுக் குத்தான் சரியாக இருக்கும். இக்காரியம் முடியட்டும். இரண்டு நாட்களில் கொடுத்து விடுகிறேன்." கெஞ்சாத குறையாகக் கேட்டார்.

"இதோ பாருங்கள். உங்களைப் பெரிய மனிதரென்று நினைத்தேன். நீங்கள் என்னை ஏமாந்தவன் என்று நினைத்து விட்டீர்கள். இப்போதே, பணமோ, பவுனோ, இரண்டில் ஒன்று வராவிட்டால் இந்தக் காரியம் நடக்காது. "ஏய், சாமிநாதா, எழுந்து வா. நமக்கு இந்த இடம் ஒத்து வராது!'' என்று மாப்பிள்ளைக்குக் கட்டளையிட்டார். மாப்பிள்ளை உடனே எழுந்து வந்து விட்டார்.

பந்தலில் உட்கார்ந்திருந்த சில பெரிய மனிதர்கள் வந்து மாப்பிள்ளையின் தந்தையிடம் எவ்வளவோ சமாதானம் செய்து பார்த்தார்கள். அவர் ஒரே பிடிவாதமாக, "பணம் அல்லது பவுன்" என்பதையே வற்புறுத்தினார்.

பெண்ணின் தந்தை கண்ணீர் கலங்கக் கையைப் பிசைந்து கொண்டு நின்றார், பெண்களின் கூட்டம் திகைத்து நின்றது. எல்லாவற்றையும் கவனித்துக் கொண்டிருந்த மணப்பெண் மணவறையை விட்டு எழுந்து தன் தந்தையிடம் வந்து, "அப்பா, நீங்கள் கலங்க வேண்டாம். நானே மாப்பிள்ளையை ஒரு வார்த்தை கேட்கிறேன்" என்று ஆறுதல் கூறிவிட்டு, மாப்பிள்ளையைப் பார்த்து,

"நீங்கள் படித்தவர். என்ஜினியர் பட்டம் பெற்றவர். மாதம் ஆயிரம் ரூபாய்க்கு மேல் சம்பளம் வாங்குபவர். என்னோடு வாழப் போகிறவர். உங்கள் அப்பாவின் பிடிவாதத்தை நீங்கள் மாற்ற முடியாதா?" என்று தயவாகக் கேட்டாள்.

"என் அப்பாவைத் தட்டிக் கேட்க என்னால் முடியாது. மேலும் நான் சொல்வதை அவர் கேட்கவும் மாட்டார். அவர் சொன்னால் சொன்னதுதான்" என்று தலை குனிந்தபடியே சொல்லி விட்டுத் தம் அப்பாவுக்குப் பின்னால் போய் நின்று விட்டார்.

''ப்பூ! இவ்வளவுதானா உங்கள் தைரியம்?" என்று அலட்சியமாகச் சொல்லி விட்டு, "நானே உங்கள் தந்தையிடம் கேட்கிறேன்" என்று மாப்பிள்ளையின் தந்தையை நோக்கி,

"என் அப்பா உங்களை ஏமாற்ற மாட்டார். இப்போது இந்தக் காரியம் முடியட்டும். இரண்டு நாட்களில் உங்கள் கணக்கைத் தீர்த்து விடுவார். என்ன சொல்லுகிறீர்கள்?" எனக் கேட்டாள்.

''உங்கள் காரியம் முடிய வேண்டுமென்று இப்போது நீங்கள் என்னைக் கெஞ்சுகிறீர்கள். முடிந்த பின்பு நான் உங்களைக் கெஞ்ச வேண்டும். அப்படித்தானே? அதெல்லாம் என்னிடம் நடக்காது ... "சரி, வாப்பா சாமிநாதா, நாம் போகலாம் ஊருக்கு!" என்று தம் பையனைப் பார்த்து உத்தரவிட்டுப் பந்தலை விட்டு வெளியே நடக்க ஆரம்பித்தார்.

அதைக் கண்ட பெண்ணின் தந்தை .அவர் கையைப் பிடித்து நிறுத்தி, பரிதாபமாகப் பார்த்தார். அவரோ கையை உதறி விட்டு மேலே நடந்தார்.

மணப்பெண் கொதித்து எழுந்தாள். தன் கழுத்திலிருந்த மாலையைக் கழற்றி வீசினாள்.

"ஐயா, மாப்பிள்ளையின் தந்தையாரே, நில்லுங்கள். பந்தலை விட்டு வெளியேறாதீர்கள்!" என்று சத்தம் போட்டாள்.

அவரும், மாப்பிள்ளையும் திகைத்து நின்றார்கள். அவர்கள் முன் வேகமாக வந்து நின்ற அவள். "என் அப்பா உங்களிடம் கொடுத்த ஐயாயிரம் ரூபாயை இப்போதே கொடுத்துவிட்டு இந்த இடத்தை விட்டு நகருங்கள்!'' என்று கர்ஜித்தாள்.

"உங்கப்பா கொடுத்த பணத்தில்தானே மாப்பிள்ளைக்கு வேண்டிய உடை, கடிகாரம், மோதிரம், மற்ற சாமான்கள், நாங்கள் வந்த செலவு எல்லாம் ஆகி விட்டதே? இப்போது நாங்கள் திரும்பிச் செல்லத்தான் பணம் இருக்கிறது!"

"கல்யாணம்தான் நின்று விட்டதே. எங்கள் பணம் மட்டும் உங்களிடம் நிற்கலாமா?"

"திடீரென்று திருப்பிக் கேட்டால் எப்படிக் கொடுக்க முடியும்? ஊருக்குப்போய் அனுப்புகிறேன்!"

"ஒரு பவுன் - ஒரு ஐந்நூறு ரூபாய்க்கு - நீங்கள் எங்களை நம்பவில்லை. ஐயாயிரத்துக்கு நாங்கள் உங்களை நம்பவா? முடியாது. இந்த இடத்தைவிட்டு உங்களை நகர விடமாட்டேன்!'' அவளுடைய கண்கள் விரிந்தன.

"இந்தப் பெண் சொல்வது சரிதான். நீங்கள் மட்டும் பிடிவாதமாக இருக்கும் போது, இவர்கள் கொடுத்ததையும் திருப்பிக் கொடுத்து விடுவதுதான் நியாயம்" என்று பந்தலில் இருந்த சிலரும் சொன்னார்கள்.

மாப்பிள்ளையின் தந்தை திருதிருவென்று விழித்தார் பதில் சொல்ல முடியாமல். அவரைச் சேர்ந்தவர்கள் முன் வந்து, "ஏதோ தெரியாமல் கோபத்தில் கேட்டு விட்டார். அந்த ஒரு பவுனைப் பெண் வீட்டார் செளகரியம் போல் கொடுக்கட்டும். இப்போது காரியம் நடக்கட்டும்'' என்று சமாதானம் செய்தார்கள்.

"இவ்வளவு நேரமும் நீங்கள் எங்கே போயிருந்தீர்கள்? இவரை அப்போதே தட்டிக் கேட்க உங்களால் முடியவில்லையல்லவா? இனி இந்தப் பந்தலில் இந்த மாப்பிள்ளைக்குக் கல்யாணம் நடக்காது. பணத்தை எண்ணிக் கொடுத்து விட்டு வெளியே போகச் சொல்லுங்கள்." பெண் தன் பிடிவாதத்தை மேலும் இறுக்கினாள்.

"மாப்பிள்ளைக்கு இங்கு கல்யாணம் நடக்காவிட்டாலும் வேறு எங்கும் நடந்துவிடும் ஆனால் உன் விஷயம் அப்படியல்லவே? ஒரு முறை தடைப்பட்டு விட்டால் வேறு யாரும் உன்னைப் பெண் கேட்டு வருவார்களா? அதை நீ யோசிக்க வேண்டாமா?" என்று மாப்பிள்ளையைச் சேர்ந்தவர்கள் கேட்டார்கள்.

"என்னைப் பற்றி நீங்கள் கவலைப் படவே வேண்டாம். ஒரு நியாயத்தைத் தன் தந்தையிடம் எடுத்துச் சொல்லத் தைரியமில்லாத ஒருவரிடம் நான் எப்படி வாழ முடியும்? மேலும் இவ்வளவு தூரம் காரியம் முற்றிய பின்பு, நான் இவர்கள் வீட்டுக்குப் போனால் என்னை எப்படி நடத்துவார்கள் என்று நீங்கள் யோசிக்க வேண்டாமா?... சரி, பேச்சை வளர்க்க வேண்டாம். பணம் வரட்டும்.

"ஏம்மா, நியாயம், நியாயம் என்கிறாயே? நாங்களோ வெளியூர்க்காரர்கள். இங்கு யாரையும் எங்களுக்குத் தெரியாது. ஐயாயிரம் ரூபாய் எப்படிப் புரட்ட முடியும்? இந்த நியாயம் உனக்குத் தெரியவில்லையா?" என்று மடக்கினார்கள், மாப்பிள்ளையைச் சேர்ந்தவர்கள். அதோடு, அவர்கள் பந்தலை விட்டு வெளியே செல்லவும் முயன்றார்கள்.

மணப்பெண் அவர்களிடம் நின்று பதில் சொல்ல விரும்பாமல், தன் வீட்டுக்குள் ஓடி, தன்னைச் சேர்ந்தவர்களிடம் இரகசியமாகப் பேசி, பத்து ஆட்களைத் தயார் செய்து மணப் பந்தலின் வாசலில் நிற்க வைத்து விட்டாள். உடனே வெளியில் வந்து, "இங்கு நடந்ததைப் பற்றி யாரும் கவலைப்பட வேண்டாம். எல்லோரும் தயவு செய்து இருந்து சாப்பிட்டு விட்டுச் செல்லுங்கள்!" என்று வேண்டிக் கொண்டாள்.

பெண்ணின் பிடிவாதத்தைக் கண்ட மாப்பிள்ளையின் தந்தை வேறு வழியில்லாமல் வெளியில் செல்லவும் முடியாமல், தன்னோடு வந்திருந்த உறவினர்களிடம் கலந்து பேசி, அவர்களிடமிருந்த நகைகளை வாங்கி, ஒரு மத்தியஸ்தரை வைத்து அவரிடம் ஒப்படைத்து, "இவை மொத்தம் பதினைந்து பவுன் இருக்கிறது. மதிப்பு ஐயாயிர ரூபாய்க்கு மேலிருக்கும். இவைகளை வைத்துக் கொள்ளுங்கள். ஊருக்குப் போய்ப் பணம் கொண்டு வந்து மீட்டுக் கொள்கிறேன்'' என்றார்.

பெண்ணும் அந்த ஏற்பாட்டுக்கு ஒத்துக் கொண்டாள். மாப்பிள்ளை வீட்டார் உடனே தங்கள் ஊருக்குப் புறப்பட ஆயத்தம் செய்தனர், தாங்கள் தங்கியிருந்த இடம் சென்று.

அதற்குள் அந்தக் கிராமத்துப் பெரியவர்கள் சிலர் கூடிப் பேசி, அந்தக் கல்யாணத்துக்கு வெளியூரிலிருந்து வந்திருந்த அப்பெண்ணின் தாய் மாமனைக் கூப்பிட்டு, அவருடைய பையனுக்கு அப்பெண்ணை அதே மணமேடையில் திருமணம் செய்து விடுவதென்று முடிவு கட்டிவிட்டனர். அந்தப் பையனும் கல்யாணத்துக்கு வந்திருந்தான். அவனும் பி.ஏ. படித்தவன்.

புரோகிதர் மளமளவென்று மந்திரம் ஓதி, நாகஸ்வரக்காரர்கள் கெட்டிமேளம் வாசிக்கக் கல்யாணம் சிறப்பாக நடந்தேறியது!

மணப்பெண்ணின் மனோ திடத்தை மெச்சிக் கொண்டே கிராமத்து ஜனங்கள் விருந்து சாப்பிட்டு, அவளுக்குத் தங்கள் வெகுமதிகளையும் கொடுத்துச் சென்றனர்.

எல்லாம் நல்லவிதமாக முடிந்ததில் அனைவரையும்விட மிக மகிழ்ச்சி அடைந்தவர் நகைகள் செய்து கொடுத்த பொற்கொல்லர்.