சின்ன கதை ; அருண் - ஸ்ரீராம்

 ஜோதி கடைசி வரை தன் இயல்பை மாற்றிக் கொள்ளவில்லை

​ஆனால் இவளால் அப்படி இருக்க முடியவில்லை.  ஜோதி இவள் தங்கை. 

​"ஏய் சனியனே தடிமாடு....  என்ன அங்கே பராக்கு பார்த்துக்கிட்டு நிக்கறே..  பகல்லயே தூக்கமா?  கனவா?  முண்டம்... இங்க வந்து வேலையை கவனி...  தேய்ச்ச பாத்திரமெல்லாம் அப்படியே  கிடக்குது பாரு..  எடுத்து​ அடுக்கு..​"

அம்மா அதற்குள் மூன்றாவது முறையாக குரல் கொடுத்த போதும் கோபம் வரவில்லை புன்னகை தான் வந்தது. அந்த புன்னகை அம்மாவின் கோபத்தை இன்னும் கிளறியது​.

சொல்லப்போனால் இப்போது இரட்டிப்பு வேலை.

"என்னம்மா இப்போ...  எதுக்கு கத்தறே...  செஞ்சுகிட்டுதானே இருக்கேன்"  என்று எப்போதும் இவள் பதில் சத்தம் விடும்போதெல்லாம் அம்மா கொஞ்சம் அடங்கிப் போவாள்.  இரண்டு நாட்களாய் இந்த புன்னகை அவள் கோபத்தை விசிறி விட்டு விடுகிறது..

நேற்று இப்படிதான் 

கோபி இவள் கோலநோட்டை எடுத்து கையில் வைத்துக் கொண்டு இவளை பார்த்துக்கொண்டே ஒவ்வொரு பக்கமாகக் கிழித்து பறக்க விட்டபோது புன்னகையுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். சாதாரணமாக இந்நேரம் கோபியின் முதுகு பழுத்திருக்க வேண்டும்.  

அவனுக்கு சுவாரஸ்யம் போய் அதைக் கீழே போட்டு விட்டுப் போய் விட்டான்.

துணிகளை மடித்து வைத்துக் கொண்டிருந்தவள் அரவம் கேட்டு நிமிர்ந்தாள். 

அப்பா. 

வழக்கம்போல இவளை முறைத்தபடியே கடைக்கு கிளம்பிப் போனார்.  இனி அவர் வர இரவாகும்.

மத்தியானம் அம்மா மறுபடி கத்தினாள்.

""ஏண்டி சனியனே...   இன்னும் இரண்டு நாளைக்கு மாவு இருக்கு..  அதுக்குள்ற ஏன் ஊறப்போட்டு அரைக்கிறே...   அதுவும் இவ்வளவு..  என்ன கேக்க மாட்டியா...   முப்பத்திரண்டு வயசாறது...   தானாவும் தெரியாது..  சொன்னாலும் புரியாது..."

தலைகுனிந்து புன்னகைத்தாள்.

இரவு 2 மணி இருக்கும்.  

தெருவில் சின்ன ஓசை கேட்டது.

சப்தமில்லாமல் வெளியே வந்து கதவைச் சாத்தினாள்.

 தெரு முனையில் இருட்டில் அருண் வண்டியோடு காத்திருந்தான்...  அன்புடன் தோள் அணைத்தான்.

"கட்டின புடவையோடதான வர்றே?  செயின், வளையலை கழட்டி வச்சுட்டே இல்ல...  வேற ஒண்ணும் வேணாம்..  வா..  "